Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Misschien ligt het aan mij ... misschien ben ik wel ouderwets aan het worden. Ik heb mezelf altijd als een moderne, jonge vrouw beschouwt, maar ik vrees dat ik niet meer tot die categorie gerekend kan worden... Ik woon met mijn dochter in een landelijke gemeente, er is hier echt niets te zien. Maar ik heb hier altijd graag gewoond, het is er veilig. de kinderen spelen nog op straat, iedereen kent iedereen. Dat heeft natuuurijk ook zijn nadelen, als de buurvrouw voor de zoveelste keer kan vertellen wie er bij mij op bezoek is geweest, wat die persoon van kleding droeg en wat hij wist te vertellen toen hij of zij mijn woning verliet en zij natuurlijk toevallig haar stoepje stond te keren. Maar meestal is het gewoon leuk, een vorm van sociale veiligheid. Elke week ga ik winkelen met mijn dochter, in de naburige gemeente. Helemaal niets speciaals hoor,. Gewoon gezellig winkels kijken, kleding passen en iets lekkers drinken. Dat is onze namiddag, die maken we vrij voor elkaar. We lachen, lopen winkel in en uit, klagen over onze lijn, doen alles wat een moderne, jonge moeder met haar puberdochter doet. Ook vandaag dus... We staan in de cd - winkel, allebei met een koptelefoon op, te luisteren naar dezelfde cd. Zware beslissing moet genomen worden: kopen of niet? Ik geniet van de muziek, de eigenaar van de shop kent me al. Ik luister naar een aantal cd's, echt van voor naar achter en ga dan naar buiten.... maar vandaag niet, ik vind dit echt aangenaam. Blijkbaar is dochterlief al klaar. Ze stoot me aan: Goed hé! Als jij hem niet koopt, dan ik wel..." Ik luister verder. Harde stemmen naast me. Daar waar mijn dochter staat, denk ik. Ik schuif mijn rechteroortje van de koptelefoon een beetje achteruit. Tegen wie is ze nu weer aan het tateren? Twee mannenstemmen. Geen dochter meer. Ik hoor één van die mannen zeggen: "Nee, dat kan ik niet missen, ik heb zelf ook nog nodig." Blijkbaar kijk ik een beetje verwonderd, me nog steeds afvragend waar mijn dochter naartoe is. En de mannen krijgen door dat ik hen kan verstaan. Mijn oortje zit niet meer op mijn oor, of hoe leg ik dat uit? De man die aan het woord was, is nu niet meer zo zeker. Ik hoor het in zijn stem. Maar de deal moet doorgaan... "Ik kan nog wel wat missen, maar niet veel." Gaat hij verder. "Euh ... ik heb nog wel een schijf, euh, ... een sneetje wit brood voor je. Nu al, als je wil." Zijn stem klinkt een beetje aarzelend, ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. Maar ik reageer niet. Waar is mijn handtas? Ik schuif ze zo onopvallend mogelijk voor mijn buik. Doe alsof ik het allemaal niet interessant vind. "Nee", zegt de andere stem, "nu hoeft het nog niet, euh... ik heb nog geen honger." Ik doe mijn tweede oortje weer in, luister verder naar de muziek en hoop dat mijn dochter vlug weer opduikt. Enkele minuten verstrijken, de mannen spreken geen woord meer tegen elkaar. Ik vraag me af of ze er nog wel zijn. Maar als mijn dochter weer naast me komt staan, schuif ik een beetje naar rechts en voel dat er nog een persoon naast me staat. De kerels zeggen nog steeds niks. Ondertussen voel ik mijn tas of ik mijn geld nog heb. Ja hoor, niks mis. Terwijl we naar de kassa gaan, hoor ik hoe de twee mannen hun gesprek hervatten. "Ik heb anders nog een brood ook, je kan nog kiezen!" Zegt die ene weer. Mensen vergeten soms dat je als blinde ontzettend goed leert luisteren. Je hoort wel eens dingen die niet voor je oren bestemd zijn. We betalen de cd, gaan naar buiten. Ik vraag mijn dochter wat wit brood is. "Tja," zegt ze "zal ik een tekeningetje maken?" Dus vandaag kan je in een godvergeten gat, op een zaterdanamiddag, in een cd - winkel, gewoon je deals afsluiten, terwijl kinderen, oudjes en moderne jonge moeders je staan af te luisteren. Of je nu in oude schoenen, nieuwe haarstukjes, koffiekoeken of wit brood dealt, maakt niet uit. In mijn tijd werd dat nog achter hoek en kant verkocht. Nu doen we dat even tussen de soep en de patatten. Tja, de moderne wereld, hé? De jonge mensen van nu reageren er niet eens meer op. De normaalste zaak van de wereld, blijkbaar. Maar als ik nu naar een cd - winkel ga, is het voor de muziek en niet voor wit brood.
Misschien ligt het aan mij ... misschien ben ik wel ouderwets aan het worden. Ik heb mezelf altijd als een moderne, jonge vrouw beschouwt, maar ik vrees dat ik niet meer tot die categorie gerekend kan worden...
