Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ze is een weduwe. Al een jaar of zeven is haar man overleden. Dat kan ze niet verwerken. ze wil verzorgen, mensen blij maken. Haar dochter is volwassen, de deur uit. Ze is zelfs al oma! Maar de dagen zijn lang, de nachten nog langer. Na een jaar leert ze iemand kennen. ook hij is weduwnaar, al jaren. Het is een schat van een man, wel een stuk ouder dan zij, hij zou haar vader kunnen zijn. Maar dat speelt geen rol. Ze kan weer zorgen voor iemand. Het lijkt alsof ze nooit moe wordt. Altijd staat ze klaar, voor iedereen. Ze wast en plast, kookt voor de hele familie en ze lacht. De hele dag. Ze is weer gelukkig, want ze heeft iemand die haar nodig heeft. Samen met haar nieuwe vriend gaat ze op vakantie naar de zee. Dat is ver genoeg voor haar. Ze gaan samen eten, naar de film, ze genieten. en dan ... wordt ook hij ziek. Zwaar ziek. Maar van opgeven is geen sprake. Zij zorgt voor hem, wekenlang, maandenlang. Ziekenhuis in en ook weer uit. Voor eventjes ... Je ziet hoe ze lijdt, hoe ze magerder wordt, stiller en bedrukter. Het gaat niet goed met hem. Ze weet het ook. Maar het mag niet lijken. Ze heeft een taak, ze moet voor hem zorgen. Morgen wordt hij beter... Maar hij wordt niet beter, alleen maar slapper. En zieker. Na de begrafenis valt ze in een gat. Weer alleen. Hopen vrienden, maar alleen. Ze heeft een hond, haar steun en toeverlaat. Maar die houdt haar niet warm. Die antwoordt niet op haar vragen. Als ze het niet meer uithoudt besluit ze in therapie te gaan. Ze heeft te lang voor mensen gezorgd. Altijd een ander, nooit zijzelf. Het wordt tijd om aan zichtzelf te denken. Iedereen zegt het en na een tijdje gaat ze het zelf geloven. Als ik haar weer ontmoet is ze nog steeds niet overtuigd. Ze denkt alleen aan zichzelf, doet alleen waar ze zin in heeft, gaat naar een psycholoog. Al hetgeen ze haar als goede raade raad hebben gegeven, heeft ze opgevolgd. Maar ze is nog steeds alleen, kan alleen voor zichzelf zorgen. En na een paar maanden begint ze te vertellen. Over die goede vriend van haar man. Ze heeft hem weer ontmoet, hij is ook weduwnaar. Ze hebben herinneringen opgehaald. het was heel gezellig, ze voelde zich weer jong worden... Elke week hoor ik weer een neiuw verhaal over die goede vriend. Hoe goed hij is, hoe lief. Ze heeft al brood voor hem gebakken. Doet ze vanaf nu elke keer. Op een dag, als ze me komt halen bij mijn moeder, is ze anders. Ze straalt. Ze lacht nog harder met onze mopjes. En even later komt hij binnen, de goede vriend. Een liever oudere man. Heel sympathuiek met een aangename stem. Als ze tegen hem praat is haar stem zachter, vrouwelijker. En hij antwoord haar met een lach in zijn stem, een beetje beschermend. Als we iets later in de auto stappen, op weg naar mijn huis, ga ik achteraan zitten. Ik hoor hoe ze zachtjes met elkaar overleggen. De zee, ze gaan weer naar de zee, in augustus. Ze lacht, vol verwachting. Ze is al aan het plannen, aan het zorgen. Liefdevol klopt hij op haar arm. Noemt haar schatje. Ik leun achterover en luister, genietend van de warmte die ze uitstralen. Een oud koppel. Stapelverliefd. En ik, stukken jonger, van op een afstand ... de omgekeerde wereld.
Voor niets gaat de zon op. Ook tussen vrienden. Dat heb ik nu wel door ... Een jaar of twee geleden leerde ik een vrouw kennen, tijdens het bloemschikken. Ze woonde bij me in de buurt, zag er ook geen graten in om me met nemen naar de les. Dat zou me een heel stuk helpen. Geen bussen, geen wandeling door een overvolle stad met mijn bloemen en groenmateriaal overal waar ik het steken kan. En zo geschiedde dus ... Elke week naar de les. Na een aantal weken zei ze me dat ze ook wel wilde gaan winkelen, één keer per week. Tor nu toe ging ik elke dag het hoognodige halen, met stukjes en beetjes. Maar dan kon ik een voorrad meebrengen, voor een hele week. Ideaal toch. Dus ging dat ook door. Ze had me gezegd dat ze het niet gratis kon doen, ik moest haar kilometers betalen. Elke week na het winkelen gingen we een tas koffie drinken, die ik dan betaalde. Het leek me allemaal heel normaal, tenslotte deed zij de moeite om me rond te rijden... De koffie werd al gauw een glaasje wijn, en een croque ... Tja, als je honger hebt moet je eten, natuurlijk. Maar ook haar commentaar op mijn leven veranderde. Doordat ze op de hoogte was van het reilen en zeilen in mijn gezin, eigende zich het recht toe om over mijn meisjes te oordelen. Meestal negatief. Alleen haar kinderen, die waren goed, daar konden die van mij wel een puntje aan zuigen. Nu is dat iets wat je niet met mij moet doen. Je lan slecht praten over mij, maar van mijn hond en mijn kinderen blijf je af. Van lieve, schattige meid verander ik in een tijgerin die je rauw kan opvreten...Hoe ik het gedaan heb moet je me niet vragen, maar ik heb gezwegen. Elke week. de sfeer tussen ons werd gespannen, maar iets zeggen deed ik niet. Ik had haar nodig, dus wat doe je dan? En ze was toch mijn vriendin? Haar eisen stegen. Voor een paar cent kon ze een discussie beginnen. Ik ben in al die tijd twee keer bij haar gaan eten. En al was ik uitgenodigd, toch was het de bedoeling dat ik mijn eten betaalde. Ze trakteerde op mosselen, zei ze. We moesten ze wel nog kopen. Ik betaalde de mosselen, zij zou voor de frites zorgen. Uiteindelijk betaalde ik alles. En ik kon niets zeggen, ze moest me nog naar huis brengen. Maar goed, ze was mijn vriedin... En nu is het lente. Mijn tuin staat op zijn kop. Gras te hoog, bomen moeten gesnoeid, rommel moet naar het containerpark. Vermits we de hele winter al een beetje op gespannen voet leefden, vraag ik in eerste instantie niets aan mijn vriendin. Maar alleen kan ik het ook niet... Ach, geen probleem, zegt ze. Ik vraag het wel even aan mijn zoon. Dat doet ze blijkbaar, want de volgende dag krijg ik telefoon van de jongenman in kwestie. Na even over en weer gepraat, vraagt hij of ik er bezwaar tegen heb dat hij een vriend meebrengt. dat gaat sneller en is gezelliger. Nee hoor geen probleem ... Ik vraag hem hoeveel ik hem dan zal moeten betalen. Hij vraagt 11. na ons telefoontje denk ik: "ok, twee mannen, voor die prijs, goede deal." Maar ergens, ver weg in mijn achterhoofd, krijg ik een gevoel van wantrouwen. Ik heb al veel verhalen gehoord over die zoon. Zijn moeder kan er niet over zwijgen... Als ik mijn vriendin later die week aan de telefoon heb, vraag ik voor alle zekerheid nog eens naar deprijs. "Oh!", zegt ze, "11, per uur en per man." Ik val stil. Heb ik dit wel goed gehoord... Heel opgewekt herhaalt ze het nog eens: "11 per uur, per man! En als hij zelf materiaal moet meebrengen, is het duurder." Ik antwoord dat ik daar nog eens over moet nadenken en leg neer. Ik ben gechoqueerd. Ligt het nu aan mij of is dit uitbuiterij? Ik bel mijn moeder, vertel mijn verhaal. De arme vrouw kruipt bijna door de telefoon van colère. "Riskeer het niet om dat te betalen en gooi die soort buiten!" Roept ze door de telefoon. Dus begin ik rond te bellen. Ik moet andere opmlossingen vinden, voor mijn tuin, het containerpark, de winkel... Maar eerst bel ik mijn vriendin. Ik deel haar mee dat het spelletje niet door gaat. Ze is verbaasd als mij stem een beetje kortaf klinkt. Die avond heb ik een oplossing gevonden voor de tuin, winkel en alles wat er nog even moeilijk zou kunnen worden. En ga zitten, neem een glaasje wijn en denk: "Vriendin, je kan de pot op..."
Ik zal het al maar zeggen: ik ben niet gelovig. Ben ook niet gelovig opgevoed. Maar ik kreeg wel godsdienst in school. Gewoon, omdat al mijn vriendinnen ook godsdienst volgden. Dus ik ook... Ik ken de verhalen van de bijbel en ging in mijn jeugd biechten. Maar ik ga niet akkoord met de paus. Kan er niks aan doen, ik moet de mens en zijn beweringen niet. Ik heb nooit gehouden van mensen die mij proberen te verplichten, tot wat dan ook. Alle respect voor mensen die wel geloven, het is een mooi ding om zoveel vertrouwen te hebben. maar ik dus niet. Maar ja, mijn schoonmoeder wilde dat we in de kerk zouden trouwen, zo was dat toen. En de kinderen moesten worden gedoopt, vraag me niet waarom. Ik, zo braaf en meegaand als ik was, toen nog wel, gaf toe. En de pastoor kwam langs. Ik knikte maar, de doop werd gedaan, mijn kindjes zouden naar de hemel gaan ... Bij de voorbereidingen van de communie werden we uitgenodigd op een info avond. Het is daar dat ik meneer pastoor leerde kennen. Een mooie prater, jongens, wat kon hij het uitleggen maar verder niks. Ik ging ervan uit dat de communie een dag voor de kinderen was. Maar daar zat ik fout. Kinderen moesten mooi bij de ouders bijven zitten, zwijgen en vooral mooi wit zijn. Tja, zo werkt dat niet meer, meneer pastoor.... De ouders mochten bij het kind zitten. De rest van de familie, dus ook de broers en zussen, moesten elders plaats nemen en als er geen plaats meer was, jammer... Toen mijn oudste dochter haar plechtige comunnie deed, was de jongste pas zes. Die laat je niet alleen in de kerk, tussen vreemden, ahteraan in een hoekje. dat vertelde ik de pastoor dan ook, maar nee, hij bleef bij zijn besluit. Vanaf toen zijn we geen vriendjes meer. Mijn dochters deden hun comunnie, allebei. Ze waren zelfs bij het toenmalig koor, omdat ze graag zongen. Maar de pastoor en ik? Nee, dat wilde niet lukken. Als ik hem al eens tegenkwam in de één of andere zaak, hij heeft een droge lever, keek hij snel de andere kant op. Mij niet gelaten, anders moest ik hem nog een Duvel betalen ook. Jarenlang ben ik niet meer naar de kerk geweest, behalve voor een begrafenis. Maar nu schoonmoeder, nog altijd een katholiek, vond dat we nog wel eens mee mochten doen. Ze was alleen, de dochters zijn groot en het zou wel leuk zijn om samen weer eens naar de een viering te gaan. Ik ben niet meer zo meegaand, ik geef het toe, maar dacht: "Ach, wat kan mij het schelen? Ik zie hem tcoh niet..." Opgedirkt, neus gepoederd, voeten gewassen en benen ingesmeerd met Vicks, vertrok ik, samen met mijn dochter, richting mis. Schoonmama zou plaats houden. Nu moet ik erbij vermelden dat het eigenlijk wel meeviel. Ik kon niet worden afgeleid door rare hoedjes en scheve snuiten, dus mijn aandacht bleef bij het verhaal. Ik stond mooi op, nam mijn zangboek en begon mee te zingen. Die liedjes ken ik nog van de tijd dat de meisjes thuis zaten te oefenen. Mijn dochter stootte me aan. Ik reageerde niet en zong vrolijk verder, mijn boekje in mijn handen. Mijn dochter stoot opnieuw en fluistert: "Mama..." Ik begrijp het. "Mama; omdraaien." Zegt ze met een lachje in haar stem. Ik draai me om. Zing verder. De mensen rondom mij zwijgen. Het liedje is nochtans niet gedaan. Mijn dochter laat een bulderende lach horen. Een echte schaterlach. "Niet jij ... je boek..." roept ze en krijgt de slappe lach. "Tja, dat krijg je als je niet duidelijk bent, " zeg ik. Maar de pastoor zal me nu zeker niet meer graag zien... hopelijk is Jezeke een humorist...
Vriendin
Ik zal het al maar zeggen: ik ben niet gelovig. Ben ook niet gelovig opgevoed. Maar ik kreeg wel godsdienst in school. Gewoon, omdat al mijn vriendinnen ook godsdienst volgden. Dus ik ook... Ik ken de verhalen van de bijbel en ging in mijn jeugd biechten. Maar ik ga niet akkoord met de paus. Kan er niks aan doen, ik moet de mens en zijn beweringen niet. Ik heb nooit gehouden van mensen die mij proberen te verplichten, tot wat dan ook. Alle respect voor mensen die wel geloven, het is een mooi ding om zoveel vertrouwen te hebben. maar ik dus niet.
