Agaatjes nieuwe wereld
Op ontdekking in de blinde wereld
Foto
Laatste commentaren
  • Hallo Agaath. (thea)
        op STORING
  • Hallo Agaatje... (Titipoes)
        op STORING
  • Agaath, (thea)
        op STORING
  • Agaatje, tja... (Titipoes)
        op STORING
  • Agaath... (fred)
        op STORING
  • Leslie, (fred)
        op STORING
  • Dag Agaath (Alida)
        op STORING
  • hey agaathje (merel)
        op STORING
  • Ja Agaath (thea)
        op STORING
  • Ik hoop (Tatanka Yotanka)
        op STORING
  • Hoi Agaath (thea)
        op
  • ja Agaath (merel)
        op
  • Saai... (fred)
        op
  • hey agaathje (merel)
        op Dierenleed?
  • hallo agaath, (redpoppy)
        op Dierenleed?
  • Gastenboek!!!
  • Groetjes
  • vriendelijke groetjes van uit Tessenderlo
  • SCHATTIG DIE HONDJES EN POESJES
  • Kerst en Nieuwjaarsgroet.
  • Groetjes uit Tessenderlo

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Mijn favorieten
  • fieps hersenspinsels
  • Althea
  • Titipoes
  • Didis Vluchtstrook
  • Manfred van Herckenrode
  • Het leven volgens affodil
  • tatankayotanka
  • begrijp het nietje
  • Amor fati
    Foto
    Inhoud blog
  • STORING
  • Dierenleed?
  • Agaatjes kunst: Vrouw - raku
  • Stokskes tellen
    Zoeken in blog

    Foto
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Over mijzelf
    Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
    Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
    Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
    Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister. Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
    Foto
    Foto
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    franscroeskunst
    blog.seniorennet.be/franscr
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    24-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.honden in Plopsaland?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Klik op afbeelding
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    24-03-2007, 19:22 geschreven door Agaath
    Reacties (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Klein ventje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ja, zo noem ik hem: mijn klein ventje. Zijn naam is Fluk, hij is acht jaar. Hij lijkt een beetje op Arnold Schwarzenegger, maar dan met meer haar. Hij maakt even veel lawaai... god, wat kan hij blaffen. Hij is ook een beetje krom. Want de spieren, hij is geweldig gespierd... Dat komt volgens mij van het constant in en uit de sofa springen. Een beetje te vergelijken met het hoogspringen van ons. Zijn bilspieren zijn dan ook geweldig ontwikkeld. Elke ochtend, na mijn ontbijt, ga ik de rolluiken in de woonkamer ophijsen. Hij ligt dan nog te slapen, veel te vroeg. Maar toch, één oog gaat open en als hij ziet dat ik het ben, doet hij zelfs de moeite om te bewegen. Dat wil zeggen: hij draait van van buiklig naar ruglig, een hele onderneming zo vroeg in de ochtend. Ik mag dan, en dat is een privelege, zijn buik en bilspieren masseren. Ik voel me net de masseur van Tom Boonen, voor een grote wedstrijd. Let wel: de massage moet vakkundig worden uitgevoerd anders gaan we terug naar de buiklig en wordt er voor de rest van de dag geen knuffel meer toegestaan. Als de spieren zijn opgewarmd, kan de dag beginnen. Hij verlaagd zich niet tot stressgevoelens. Gaat eerst uitgebreid ontbijten, daarna even een plasje doen. Dat is, als er geen jagers in de buurt zijn. Tijdens het jachtseizoen gaat hij namelijk niet plassen. Het geluid van geweerschoten in de verte herrinerd hem aan zijn voorvaderen en hoe hard die moesten lopen achter het opgejaagde wild. En dat is iets wat mijn ventje niet doet, hij rent niet. Hij struint, wandelt, kuiert door zijn tuin. Ook nooit daarbuiten. Nooit op straat. Zijn straat. Een auto die te dicht bij het huis komt? Zijn huis. Een fietser die passeert op straat? Zijn straat. En dat laat hij merken ook. Hij blaft, keft en gromt. Iedereen mag weten dat hij er is ... de hele buurt weet het dan ook.
    Maar hij is lief. Elke avond zitten we samen, kijken tv al begrijpt hij er op sommige momenten even veel van als ik. We eten samen quiche met zalm en brocolli en kruipen daarna onder ons dekentje om naar een film te kijken. En als er iemand binnen komt die hij niet moet, gaat hij voor me staan en doet alsof hij gaat aanvallen. Hij valt niet aan. Het vervolg van het verhaal is dat hij altijd achter mijn benen duikt, maar dat weten de mensen niet en ik ga het ze ook niet vertellen. Mijn stoere bink, mijn Schwarzenegger.
    Volgende week verjaart hij. Ik heb zijn strikje al klaar gelegd. Zijn nondejuke. Komt alleen op de proppen met verjaardagen en feestdagen. Hij kent het. Vind het geweldig om te dragen. Dan is het feest, ook voor hem. Stoer en met opgeheven hoofd paradeert hij door het huis. Hij wacht op de taart. Zijn eigen pateeke. Een sjoeke. Elk jaar. Goed voor de bilspieren. Op naar het volgende jaar.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    24-03-2007, 19:18 geschreven door Agaath
    Reacties (3)
    23-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sarah Mclachlan: In the arms of an angel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Klik op foto
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    23-03-2007, 18:55 geschreven door Agaath
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De engel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Gasthuisberg, vier jaar geleden. Het verdict is gevallen, de dag voor mijn verjaardag. Blind... niks meer aan te doen, ook geen operatie kan het nog veranderen. Ik lijk het allemaal niet te beseffen, moet zelfs lachen als mijn kinderen met cadeautjes komen en belletjes om aan mijn bed te hangen. Het valt allemaal best mee, troost ik mezelf., kon veel erger. Maar de volgende dag komen de muren op me af. Ik zie ze niet, maar voel hoe ze steeds dichter bij komen, me verstikken. Ik vertel de verpleegster dat ik weg moet, even een sigaretje roken of wat dan ook. Ze heeft geen tijd, veel te druk ... Ok, dan ga ik wel alleen ... Ze helpt me naar de lift, toont op welke knop ik moet drukken en daar ga ik. Beneden moet ik mijn plan trekken. Al ooit in Gasthuisberg geweest? Zelfs al ziende loop je verloren ... ik dus ook. Maar ik geef niet op, een paar keer per dag doe ik hetzelfde traject en ja hoor, ik leer het.
    Als ik terugga naar mijn kamer draai ik te vlug af n beland bij mijn buurman.
    "Hoi, ik heb je al een paar keer door de gang zien komen." Zegt hij. Hij brengt me terug naar mijn kamer en als hij hoort dat ik van het rookklokaal kom spreken we af dat ik met hem mee mag de volgende keer. Na het eten komt hij me halen en we gaan, hand in hand naar beneden. Hij vertelt me dat hij een motrongeluk heeft gehad, jaren geleden. Verbrijzelde benen, verbijzeld bekken ... een aantal operaties en vooral veel pijn. Hij is jonger dan ik, kan niet meer werken, zal dat ook nooit meer kunnen. Maar zijn geloof houdt hem recht, zegt hij.
    "Noem me maar Gabriël, zoals de engel." Atwoord hij op mijn vraag hoe hij heet. Hij heeft een heel apart geloof, ik snap het niet zo goed. Is in Afrika geweest omdat daar iemand woont die wonderen verricht. Gaat ook naar een andere kerk... Hij voelt zich gelukkig, meer dan eens overtuigd hij me daarvan. De verpleegsters vinden hem maar een raar geval ... zo gek als een achterdeur, zegt er één. Maar enlke dag gaan we een aantal keren naar beneden, arm in arm. Het zou een Disneyfilm kunnen zijn, de blinde en de gek ...
    Steeds meer vertel ik over mezelf, over mijn gevoelens nu ik blind ben.
    "Het leven begint nu voor je, zien kan ook een handicap zijn, een negatief aspect, een belemmering."
    Zijn woorden dringen niet echt tot me door. Hij verteld me dat hij, sinds hij niet meer kan wereken, pas echt gaan leven is. Vroeg in de ochtend gaat hij de tuin in, luistert hoe de wereld wakker wordt.
    "Dat moet jij ook gaan doen ... ga in je tuin zitten, luster naar de stilte. Of ga ergens in een centrum zitten, luister hoe de wereld draait."
    Ik, die altijd heel gestrest heb geleefd vind zijn woorden maar abracadabra, iets voor geloofsfanaten.
    Die nacht wordt ik wakker, na een boze droom. Ik lig te huilen in mijn bed. Hard en gemeend. Gabriël moet me gehoord hebben. Hij komt naast mijn bed zitten, neemt mijn hand en zwijgt. Ik ook. Zou niet weten waar ik moet beginnen. Toch moet ik weer in slaap gevallen zijn. En hij is weer naar zijn kamer gegaan.
    Na het ontbijt komt hij me weer halen om te gaan roken. Er wordt niet meer gesproken over de vorige nacht. Hij zegt aleen:
    "Dat moest er even uit."
    Vanaf die dag brengen we ook onze avonden samen door. We trakteren onszelf op chocomelk en cola en Luikse wafels en al wat je nog in een automaat kan vinden. We kijken samen naar de film, hij verteld me wat er gebeurd op het scherm.
    Na anderhalve week mag ik naar huis. Hij nog niet, er volgt nog een operatie. Ik ga afscheid nemen. Kort en bondig. Ik heb zijn adres niet, hij het mijne ook niet. Ik ken niet eens zijn echte naam. Ze vonden hem maar een raar persoon, een beetje gek. Ik hoop dat er veel gekken op de wereld rondlopen...




    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    23-03-2007, 18:42 geschreven door Agaath
    Reacties (1)
    22-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op kot
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Als blinde moet je voorbereid zijn. je kan niet zomaar snel even dit of dat gaan doen. Nee, je moet plannen, bus vast leggen, trein uren opzoeken, begeleider contacteren...
    Ik probeer dan ook alles, goed op tijd, voor te bereiden. Zo ook mijn huishouden. Mijn dochter zit de hele dag op school en ik doe bijna het hele huishouden. Maar dat betekent wel dat er bepaalde dingen moeten geregeld worden op voorhand. Mijn diepvries zit vol vlees, mooi verpakt, in papier. Maar wat is nu de biefstuk? En waar zitten de koteletten precies? Na een paar weken van rare combinaties, leer je het wel. Mijn eerste week als kokkin besond uit stoofvlees met spinazie, spaghetiiesaus met aardappels en prei met roomsaus, biefstuk met balletjes in tomatensaus ... Ja, een diepvries is gemakkelijk, als je tenminste weet wat erin zit. Vanaf die dag heeft elk vleesje zijn eigen plaats: biefstuk linksboven, frites ernaast. Varkensvlees in de middelste lade, kip in de onderste samen met de groenten. Poepsimpel en veel lekkerder.
    Mijn volgende probleem was de was. "Niks aan, zei een vriend van me die ook blind is. Ik laat mijn poetsvrouw overal knoopjes innaaien. Vierkant voor de blauwe kleding, rond voor de gele kleding, met twee gaatjes voor de witte en ga zo maar door. Gewoon een kwestie van even voelen..."
    Tja, maar mijn sokken zijn veelkleurig. Rode sokken met een blauwe bloem en aan de rand een witte streep. Dus dat wordt een klein vierkantknoopje, een rond ernaast en ook een kleintje met veir gaatjes. Allemaal op één sok. Je zou voor minder eksterogen krijgen. Dus moet mijn dochter, elke week, sokken koppelen. Niks aan te doen. Maar het blijft natuurlijk wel een probleem. Even dacht ik dat ik het gevonden had. Ik kocht drie doosjes plastic wasspelden en elke keer als er sokken voor de was waren, nam ik ze bijeen met een wasspeld ... Niks geen verloren gelopen sokken meer ... Het enige wat ik daarmee bereikt heb is een orkest in mijn washok. Twee uur lang. Toen moesten ze nog in de droogautomaat. Weer twee uur. Tereteretere ...
    En toen ik ze uit de wasmachine haalde, waren ze losgeraakt en helemaal ineen gedraaid. Soit, goed geprobeerd, denk ik dan. Uiteindelijk heb ik op die vier jaar al heel veel geleerd hoor. Zo mag je, als je gaat winkelen, nooit twee dezelfde verpakkingen kopen. Mijn wasmiddel? Allemaal verschillende flessen. Mijn kuismiddel? Allemaal verschillende flessen. Alleen met schoonheidsproducten wil het wel eens mis gaan.
    Ik ga in bad. Kleed me uit , laat het water lopen... Doe een goede scheut badschuim in het water ... Ja, ik heb hem speciaal gekocht omdat hij zo lekker ruikt... Ik stap in bad ... heerlijk...  Na een paar minuten merk ik dat het badschuim toch niet zo goed schuimt als zou moeten. Aan de rand van het bad hangt nu een vettige substantie. Maar het ruikt wel heerlijk, dat moet ik toegeven. Zal ik dan toch mijn dochter maar even roepen? In mooie grote letters staat het woord "Bodylotion" op de fles ... Tja, ik moet nog heel veel leren, ik weet het. Maar ik vind het allemaal goed doenbaar en ik lach me rot met mijn stommiteiten.
    Mijn dochter gaat op kot. In september. dat is binnen een paar maanden. Zucht...
    Maar ik ben er klaar voor, denk ik.

    Agaathje is misschien niet zo handig in bad, maar ik ruik nu wel heel lekker ... Alles staat of valt met verpakkingen, zo simpel is het ...
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    22-03-2007, 20:50 geschreven door Agaath
    Reacties (3)
    20-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gary Moore & Phil Lynot : Parisienne Walkways (live)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Klik op foto
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    20-03-2007, 16:00 geschreven door Agaath
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Blindenplaboy
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    20-03-2007, 00:00 geschreven door Agaath
    Reacties (0)
    19-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oude vlam
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hij is een buurjongen van in mijn jeugd. We waren altijd samen, als klein kind al. Hij was degene die me leerde rolschatsen, verstoppertje met me speelde en net geen doktertje wou zijn. Hij was ook degene die me verdedigde tegen de boze wereld, maar vooral tegen die rotjongens van de straat. Hij was toen al agressief, maar nooit tegen mij. Toen we ouder werden, was hij degene die me mee nam naar de disco, maar evengoed naar een rustige zaak waar we urenlang zaten te filosoferen. Over de wereld en hoe we die zouden veranderen. over onze studie en over de liefde. Hij was galant, plaatste mij op een voetstuk. Voor hem was ik zijn prinsesje al heeft hij me dat nooit gezegd. Nee, dat kon je als man niet toegeven, niet als je een echte man was. Hij vocht nog altijd voor me, troostte me als ik weer een hopeloos was en met zijn rustige stem zong hij liedjes voor me.
    Nooit heeft hij me verteld dat hij verliefd op me was, dat moest ik jaren later horen van zijn broer. Maar ik was het dus wel, stapelverliefd. Ik zei ook niets, een meisje doet zoiets niet. Al die jaren wachtte ik, tot hij eindelijk het lef zou hebben om het me te vertelle, maar nee,... niets. Ik trouwde met een ander. En mijn huwelijk mislukte. Soms dacht ik nog eens aan mijn oude vriend. Wat zou er gebeurt zijn als ... Zouden we gelukkig zijn geworden?
    En nu, na al die jaren, zie ik zijn broer weer. Ik zit op een terrasje, te genieten van de vroege lente. Mijn geboortedorp voelt vreemd bekend aan, zelfs na al die tijd. Hij komt bij me zitten, we drinken wat en nog wat... Dan komen de verhalen, over vroeger en nu. Mijn vriend is para gewonden, heeft carière gemaakt in het leger. Hij is ook getrouwd, ook zonder succes. Ik luister, mijn hart bibbert een beetje. Herinneringen dwalen door mijn hoofd, ik heb nog altijd een zwak voor hem. Zijn broer verteld verder. Dat mijn vriend gescheiden is, geen kinderen. Dat hij laatst een vrouw leren kennen heeft, een schat van een vrouw. Hij heeft haar voorgesteld aan de familie. Iedereen is vertederd door haar lieftalligheid. Ik luister nog steeds, met minder zin welliswaar. Op de één of andere manier doet deze mededeling afbraak aan mijn perfecte dag. En dan gaat zijn broer verder:
    "Gisteren heeft onze R. me gebeld. Hij wil die vrouw niet meer zien. Hij is te weten gekomen dat zij niet gezond is. Naar het schijnt zou ze een spierziekte hebben en R heeft gezegd dat je daar niets mee bent. Om zijn woorden te gebruiken: 'Mee zo een wijf zijde niks ...'"
    Ik luister stomverbaasd. Al die jaren dacht ik dat hij ...
    Niks galant of bezorgd of troostend.
    Hij was een oude vlam ... een mens kan zich vergissen ...
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    19-03-2007, 00:00 geschreven door Agaath
    Reacties (0)
    Foto
    Archief per week
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
    Foto
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    De man in huis!!!
    Foto
    Foto
    Foto
    AGAATJES KUNST
    Masai vrouw
    Foto
    Afrikaanse potten
    Foto
    Masai
    Foto
    Figuur lang ...
    Foto
    Knielende vrouw
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!