Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Hij is een buurjongen van in mijn jeugd. We waren altijd samen, als klein kind al. Hij was degene die me leerde rolschatsen, verstoppertje met me speelde en net geen doktertje wou zijn. Hij was ook degene die me verdedigde tegen de boze wereld, maar vooral tegen die rotjongens van de straat. Hij was toen al agressief, maar nooit tegen mij. Toen we ouder werden, was hij degene die me mee nam naar de disco, maar evengoed naar een rustige zaak waar we urenlang zaten te filosoferen. Over de wereld en hoe we die zouden veranderen. over onze studie en over de liefde. Hij was galant, plaatste mij op een voetstuk. Voor hem was ik zijn prinsesje al heeft hij me dat nooit gezegd. Nee, dat kon je als man niet toegeven, niet als je een echte man was. Hij vocht nog altijd voor me, troostte me als ik weer een hopeloos was en met zijn rustige stem zong hij liedjes voor me. Nooit heeft hij me verteld dat hij verliefd op me was, dat moest ik jaren later horen van zijn broer. Maar ik was het dus wel, stapelverliefd. Ik zei ook niets, een meisje doet zoiets niet. Al die jaren wachtte ik, tot hij eindelijk het lef zou hebben om het me te vertelle, maar nee,... niets. Ik trouwde met een ander. En mijn huwelijk mislukte. Soms dacht ik nog eens aan mijn oude vriend. Wat zou er gebeurt zijn als ... Zouden we gelukkig zijn geworden? En nu, na al die jaren, zie ik zijn broer weer. Ik zit op een terrasje, te genieten van de vroege lente. Mijn geboortedorp voelt vreemd bekend aan, zelfs na al die tijd. Hij komt bij me zitten, we drinken wat en nog wat... Dan komen de verhalen, over vroeger en nu. Mijn vriend is para gewonden, heeft carière gemaakt in het leger. Hij is ook getrouwd, ook zonder succes. Ik luister, mijn hart bibbert een beetje. Herinneringen dwalen door mijn hoofd, ik heb nog altijd een zwak voor hem. Zijn broer verteld verder. Dat mijn vriend gescheiden is, geen kinderen. Dat hij laatst een vrouw leren kennen heeft, een schat van een vrouw. Hij heeft haar voorgesteld aan de familie. Iedereen is vertederd door haar lieftalligheid. Ik luister nog steeds, met minder zin welliswaar. Op de één of andere manier doet deze mededeling afbraak aan mijn perfecte dag. En dan gaat zijn broer verder: "Gisteren heeft onze R. me gebeld. Hij wil die vrouw niet meer zien. Hij is te weten gekomen dat zij niet gezond is. Naar het schijnt zou ze een spierziekte hebben en R heeft gezegd dat je daar niets mee bent. Om zijn woorden te gebruiken: 'Mee zo een wijf zijde niks ...'" Ik luister stomverbaasd. Al die jaren dacht ik dat hij ... Niks galant of bezorgd of troostend. Hij was een oude vlam ... een mens kan zich vergissen ...
Ik heb het nooit geweten, tot een paar dagen geleden, maar ik heb een zwakke plek. Andere mensen sukkelen met hun lever, gal, oren of verstand. Ik niet. Alhoewel, dat sukkelen met mijn verstand ... daar willen sommigen nog wel eens aan twijfelen. Nee, mijn zwakke plek zit lager, veel lager. Ik heb wat met voeten. Niet dat die van mij zo anders zijn, helemaal niet. Mijn voeten zijn van normale grootte en met alle tien de tenen eraan hangend. Ze zijn ook heel normaal gevormd, al moet ik toegeven dat mijn teentjes wat klein zijn uitgevallen. Nee, je zou denken dat er helemaal niets mis is met mijn onderdanen. En toch ... Een paar weken geleden vlieg ik door het huis. Mijn bus staat te wachten, ik wil naar de academie. Maar mijn hond moet nog eten krijgen, hij moet nog plassen, de radio moet uit, de koffiezet ook, mijn schoenen staan niet op hun plaats ... Ik kom uit de badkamer op weg naar de keuken, roep mijn hond en ... BAM ... volle kracht bots ik tegen de deurstijl van de gang. Terwijl ik sta te foeteren lopen de tranen over mijn wangen, maar het is mijn eigen schuld. Het is dan wel niet mijn neus die dit keer het slachtoffer is van mijn energie, maar de kleine teen van mijn linkervoet. En ik kan natuurlijk niet even kijken hoeveel schade ik heb aangericht. Dus trek ik mijn laarsjes maar aan en vertrek naar de academie. Die avond vraag ik aan mijn dochter om even te kijken. Mijn linkervoet is een beetje gezwollen, mijn kleine teen ziet donkerblauw en het lijkt of er geen nagel meer aanzit. Tja, volgende keer maar wat rustiger doen misschien?Het lukt me aardig om de rest van de week mijn enthousiasme wat in te tomen. Ik kan ook niet anders. Het eerste wat ze je leren als je blind wordt, is dat een deur ofwel open ofwel dicht moet zijn. Nooit halfopen, dan loop je er namelijk zonder twijfel tegenop. Met je gezicht, of je ribben, of je teen dus. Mijn dochter weet dat en ze let er ook wel op. Meestal gaat het goed. Maar niet altijd. Ik ben aan het wassen. Als een gek wasmachine inladen, opzetten, andere was in de droogautomaat steken, opzetten ... het washok is naast het toilet. Mijn dochter is daar net geweest. Heel lang, boekje lezen. Gewapend met mijn wasmand vertrek ik uit het washok. Mankend. Ik heb een verstuikte linkerteen, of hoe zeg je dat? Als ik mijn draai om naar de keuken te gaan, een beetje hevig, ik geef het toe, smak ik tegen de toiletdeur. Weer niet met mijn gezicht, gelukkig voor mijn neus. Daar had ik namelijk mijn wasmand tegen gedrukt. Nee, ik smak met mijn teen, mijn kleine teen van mijn rechtervoet deze keer. Ik laat de was vallen en begin alle duivels uit de hel te vloeken. Al huppelend ga ik richting woonkamer, scheld nog even tegen mijn dochter en vraag haar dan om even te kijken. Naar mijn rechtervoet. Ze ligt ondertussen helemaal in een deuk, maar doet braafjes wat ik vraag. Niks aan te zien, volgens haar. Maar een paar uur later is de pijn wel erger geworden. Ik beslis een dokter in te schakelen. "Daar is niet veel aan te doen, hoor. Je kan hem zo slecht in de gips leggen, hé" Zegt mijn arts. Een mens met gevoel voor humor. Tja, als er dan toch niet veel aan te doen is, zal ik maar niet zeuren, zeker? Maar hoe moet je manken met twee voeten? En welke schoenen doe ik aan? Ik ga niet thuis blijven, oh nee ... Volgens mijn dochter, altijd even recht door zee, kijken de mensen me vreemd na als ik passeer. Ik heb de gang van een blinde gans, zegt ze ... Van je familie moet je het hebben ...Maar dan gaat het weer fout. Na enkele dagen heb ik een manier gevonden om vrouwelijk en elegant te bewegen. Tenminste, dat vertel ik mezelf. Maar het is alweer even geleden dat er werd opgeruimd. Mijn brailleboeken liggen her en der verspreid. Kleding over de stoelen, schoenen onder tafel ... Hoge tijd om weer in gang te schieten. Na een paar uur is alles weer spic en span, ik wordt hier zo goed in. Mijn boeken liggen op de trap, die neem ik wel mee als ik ga slapen. dat doet elk normaal mens toch? De volgende ochtend. Slaapdronken waggel ik naar beneden. Halfweg de trap voel ik iets glads. Maar ik ben moe, slaap nog. Geen interesse voor dat gladde ding. Had ik beter wel gehad besef ik nu ... schwietch ... daar ga ik ... helemaal tot beneden, net Bobejaanland. Ik voel niks, ook geen pijn. Ik moet lachen ... hoe dom kan je zijn ... Ik zit te gieren van de pret, mijn boeken als een waaier van bolletjespapier om me heen. En dan sta ik recht. Of ik probeer het. Mijn kleine teen van mijn linkervoet is verstuikt, maar aan de beterhand. De kleine teen van mijn rechtervoet is gebroken, nog altijd. En de middelste teen van mijn linkervoet is nu hevig aan het kloppen. Mijn voet zwelt als een ballon, mijn teen lijkt wel een worstje van Van den Boeynants, in zijn betere jaren. Ik heb maar twee voeten, harder manken kan ik niet meer. Mijn dochter geeft me haar oude birkenstocks met voetbed en verstelbare gespen en nu waggel ik weer. Dan eens naar links, dan weer naar rechts. Soms voel ik eens aan mijn tenen of ze al ontzwollen zijn en ik filosofeer. Over de zin van het leven, de zin van tenen en deurstijlen, trappen en brailleboeken ... Ja, ik heb iets met tenen, het lot heeft het beslist...
Ik heb al heel mijn leven honden gehad. In alle maten en kleuren. Mijn honden zijn mijn kindjes, mijn beste vrienden. Maar nu ik blind ben is het opvoeden van een hond niet meer zo evident. Momenteel heb ik nog een hondje: Fluk. Hij is acht jaar en een Yorkshire Terrier. Ik noem hem mijn stoere bink. Maar het is geen geleidehond, natuurlijk. Blijkbaar heeft hij wel door dat ik blind ben, want hij blaft om me duidelijk te maken waar ik ben. En als ik iets laat vallen, gaat hij erbij staan en blaft. Ik moet dan alleen maar bukken en het oppakken. Maar hij wandelt niet, wil zelfs niet in de tuin komen ... al een hele tijd speel ik met het idee om een geleidehond aan te vragen. Maar elke keer als ik er aan dacht dat ik me volledig zou moeten laten leiden door een hond, veranderde ik van gedachte. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest en ook nu nog probeer ik alles zelf te doen. Ik ben geen sukkeltje, ik ben zelfs niet gehandicapt. Ik heb alleen maar een probleem met mijn ogen. En ik hoef geen hond, ik trek mijn plan wel alleen ...
En ja, ik kan inderdaad heel veel. Maar hoe langer ik blind ben, hoe meer ik besef dat ik niet alles kan. Ik was en strijk, poets en kook. Maar als ik ergens naartoe wil, heb ik mensen nodig. Als je pas ziek bent, staat iedereen klaar voor je. Ze brengen je overal naartoe, helpen je met plezier. Maar het nieuwe gaat er vlug af en je vrienden hebben hun eigen leven. Zelf leef je in je coconnetje, maar zij moeten verder in de samenleving. Dat betekent rennen, stress, hup, hup, hup ... Heel normaal hoor, ik snap het wel, maar ik moet ook verder. Dus ga ik alles op mijn eigen ikje proberen. Soms lukt het en soms niet. Ik struikel, val, blauwe plekken, verstuikte voeten, gebroken neus... Ik loop constant verloren, bots tegen reclame op de stoep. Met kerstmis hang ik in de bomen op het trotoir. Maar ik geef niet op, ik zal raken waar ik wil zijn, ik ben niet gehandicapt, ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ... En dan, op een ochtend, valt mijn euro. Ik zit aan de keukentafel en ik besef eindelijk dat ik een keuze heb. Ik kan hier blijven zitten en het leven aan me voorbij laten gaan. Of ik kan accepteren dat ik nu eenmaal niet alles kan en handelen. Je bent pas verloren als je dat zelf geloofd. Ik zet mijn pc aan en beging te surfen. Ik lees alle artikels over blindegeleidehonden die ik maar kan vinden. Ik zoek contact met andere blinden die al een hond hebben. Ik mail en bel de verschillende scholen ... Hoe langer ik hiermee bezig ben, hoe enthousiaster ik wordt. Misschien lukt het dan toch nog. Niet meer thuis zitten, terwijl iedereen aan het feesten is. Niet langer zin hebben om ergens naartoe te gaan en dan tot de conclusie komen dat je er alleen nooit kan raken. Ik wil kunnen beslissen, mijn jas aantrekken en vertrekken. De wijde wereld in. Zo maar. Omdat ik er zin in heb. Ik bel het opleidingscentrum dat me het meest geschikt lijkt. Maak een afspraak met de sociaal assistente. De bal gaat aan het rollen. Ik heb een geleidehond aagevraagd. Ik, die niet gehandicapt ben. Ik heb alleen een probleempje met mijn ogen ...
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet. Daarom vind ik het ook vervelend dat ze aan de voordeur bellen. Nu ja, bellen? Ik heb geen bel, die is kapot. Op een goede dag zei zei ze: ppprrrrriiiiiii, en toen cccchhhhhhoeeee, en dat een hele dag en de volgende nacht. Heel vervelend. Die heb ik dus afgesloten. Rust aan mijn kop.... Sindsdien moeten ze kloppen. Met zo een groot ijzeren klopding, midden op de deur. Maakt een hoop kabaal. Maar dat is blijkbaar te moeilijk voor sommigen. Die blijven bellen en wachten. Heel lang. Wachten tot ik ze zie staan. En dat kan dus lang duren...
Ze kloppen aan de deur. Mijn hondje wordt woest. Ik ga open doen. Heel voorzichtig. Deur op een spleetje. Kwestie van veiligheid. Een mannenstem zegt: "Lotjes kopen van de fluitende pietjes?" Of iets in die trand. Hij klinkt een beetje kortaf. Ik zeg hem dat ik nooit wat koop aan de deur. Doe mijn deur niet verder open. Hij klinkt nu heel boers. "Waarom doe je de deur niet helemaal open? Ik za je niet aanvallen, zenne." Zegt hij. Ik wordt ook een beetje lastig nu. "Ik doe mijn deur niet verder open, omdat ik dat nooit doe voor vreemde mannen. Mag niet van mijn mama." Hij kan er niet mee lachten. Blijkbaar merkt hij dat er iets niet in orde is met mijn ogen, want hij begint te vertellen over de vogelclub. Vriendelijker dit keer. Na een kwartier lullen over die vogels ben ik het beu. Ik heb niks met die beestjes. Ik ben heel beleefd opgevoed, maar vind dat ik nu mijn goede wil wel getoond heb. Nogmaals zeg ik hem dat ik eigenlijk helemaal geen lotjes ga kopen. Zijn verkooptechniek is mislukt en hij weet het. Gedaan met vriendelijk zijn. Nors deelt hij me mee dat hij me maar een gierige pin vind. En dat laat ik me niet zeggen. Je kan veel beweren over me, maar niet dat ik gierig ben. Ik ben het zat en nog niet zo'n beetje. Maar gesofisticeerde dame als ik ben, blijf ik zelfs nog beleefd. Ik noem hem meneer. "Meneer, loop naar de duvel met uw fluitend pietje, ik ben op mijn kookpunt!" Zeg ik nu vrij hard. Ik gooi de deur dicht. Terwijl hij wegloopt van mijn deur, hoor ik hem roepen: "Gij zijt een oversekste trut!"
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus. De rit naar de stad verloopt vlekkeloos. Ik stap af aan de bushalte, daar zal ik wachten op mijn dochter, hebben we afgesproken. Zij komt met de fiets, die kan ze daar dan laten staan. Ik zet me op het bankje. Na enkele minuten hoor ik haar fiets. Ze gooit hem tegen het bushokje en ik denk: "Moet dat nu zo bruut?" Maar ze is een puber, wat wil je? Ik sta op, ga naar haar toe en zeg dat ik er klaar voor ben. Een onbekende stem vraagt me wie ik ben ... Mijn dochter is nog gekomen hoor, een beetje later. En we hebben een heerlijke middag gehad. Ik heb ook iets nieuws gekocht. Een broek. Een zwarte .Zoals altijd. Ook mijn dochter heeft weer wat neiuws gevonden. Terwijl ze staat te passen in de kleeedkamer neem ik mijn gsm. Ik zit namelijk al een hele dag te wachten op een belangrijke telefoon. En die komt maar niet. Misschien moet ik dus zelf maar eens bellen om te informeren. Ik draai het nummer, niemand antwoord. Ondertussen is dochterlief weer tevoorschijn gekomen. Ik ben opgelucht dat ze tevreden is met haar eigen keuze. "Zullen we wat gaan drinken?" Een uur later verlaten we de taverne. Nog een winkel, daar hebben ze ook leuke kleding. Ik volg als een braaf hondje. Terwijl ze weer de kleedkamer in duikt, zoek ik mijn gsm en probeer het nog eens. Mijn geduld is op en dat laat ik merken. Hardop. Misschien iets te hard. Nog altijd krijg ik niemand aan de lijn. Een vriendelijke meneer tikt op mijn schouder. "Madammeke, je gaat nooit antwoord krijgen als je probeert te bellen met je kleurendetector." Zegt hij liefjes. OK, dan ligt mijn GSM dus in de lade van de keukenkast, denk ik. Hoef ik die straks ook niet meer te zoeken... Handig toch, die behulpzame mannen ... Ik ga naar de bushalte, neem mijn bus en geniet van mij nieuwe broek. het leven kan toch mooi zijn ...
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn. Al vier jaar hoor ik een stem. De stem van mijn madam. De madam van de pc. Ik werk met een spraakprogramma en een brailleregel. Mijn madame vertelt me dan welke letter ik typ, letter per letter. Maar niet alleen dat, ze vertelt me evengoed welke interpunctie er gebruikt wordt. Het klinkt dan als: Dee spatie ie spatie tee spatie ie spatie es spatie ee spatie ee spatie en spatie tee spatie ee spatie es spatie tee pee uu en tee. Nu ben ik echt wel een geduldig meisje, maar probeer daar maar eens een paar uur naar te luisteren ... Daar komt nog bij dat ik nog fouten typ, ik ben wel eens te snel, die ik dan niet kan verbeteren omdat ik het knopje niet vind. Of mijn madam zegt dat ik een bepaald programma moet starten. Ik wil wel hoor, maar hoe doe je dat en waarom zou ik dat doen? Nee, techniek is niets voor mij ... Maar iedereen heeft een blog, dus ik ook. Samen met een vriendin vul ik de nodige info in, stuur het mailtje op, krijg antwoord, activeer alles ... ik ben vertrokken. En dan kom ik tot de conclusie dat ik niet van colom kan veranderen. Mijn madam blijft steeds dezelfde rij lezen en ik geraak maar niet op de rest van de site. Het ligt aan mij, dat besef ik maar al te goed. Weer een sneltoets die ik niet weet staan. De hele nacht oefen ik, zoek mijn heel machien ondersteboven ... niks. De volgende dag zit ik, half in slaap op toilet als ... poef ... ik weet het. Ik vlieg naar mijn pc, zet de koptelefoon op, hoor mijn madam. Gelukkig, ze klinkt wakkerder dan ik ... Ineens gaat alles goed. De zon schijnt. Mijn pc werkt. Mijn hondje ligt te slapen, languit in de zetel. Ik ben gelukkig ... Ik heb hoofdpijn ... maar ik ben gelukkig ... ik heb een blog.
Ik heb al heel mijn leven honden gehad. In alle maten en kleuren. Mijn honden zijn mijn kindjes, mijn beste vrienden. Maar nu ik blind ben is het opvoeden van een hond niet meer zo evident. Momenteel heb ik nog een hondje: Fluk. Hij is acht jaar en een Yorkshire Terrier. Ik noem hem mijn stoere bink. Maar het is geen geleidehond, natuurlijk. Blijkbaar heeft hij wel door dat ik blind ben, want hij blaft om me duidelijk te maken waar ik ben. En als ik iets laat vallen, gaat hij erbij staan en blaft. Ik moet dan alleen maar bukken en het oppakken. Maar hij wandelt niet, wil zelfs niet in de tuin komen ...
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet.
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus.
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn.
