Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet. Daarom vind ik het ook vervelend dat ze aan de voordeur bellen. Nu ja, bellen? Ik heb geen bel, die is kapot. Op een goede dag zei zei ze: ppprrrrriiiiiii, en toen cccchhhhhhoeeee, en dat een hele dag en de volgende nacht. Heel vervelend. Die heb ik dus afgesloten. Rust aan mijn kop.... Sindsdien moeten ze kloppen. Met zo een groot ijzeren klopding, midden op de deur. Maakt een hoop kabaal. Maar dat is blijkbaar te moeilijk voor sommigen. Die blijven bellen en wachten. Heel lang. Wachten tot ik ze zie staan. En dat kan dus lang duren...
Ze kloppen aan de deur. Mijn hondje wordt woest. Ik ga open doen. Heel voorzichtig. Deur op een spleetje. Kwestie van veiligheid. Een mannenstem zegt: "Lotjes kopen van de fluitende pietjes?" Of iets in die trand. Hij klinkt een beetje kortaf. Ik zeg hem dat ik nooit wat koop aan de deur. Doe mijn deur niet verder open. Hij klinkt nu heel boers. "Waarom doe je de deur niet helemaal open? Ik za je niet aanvallen, zenne." Zegt hij. Ik wordt ook een beetje lastig nu. "Ik doe mijn deur niet verder open, omdat ik dat nooit doe voor vreemde mannen. Mag niet van mijn mama." Hij kan er niet mee lachten. Blijkbaar merkt hij dat er iets niet in orde is met mijn ogen, want hij begint te vertellen over de vogelclub. Vriendelijker dit keer. Na een kwartier lullen over die vogels ben ik het beu. Ik heb niks met die beestjes. Ik ben heel beleefd opgevoed, maar vind dat ik nu mijn goede wil wel getoond heb. Nogmaals zeg ik hem dat ik eigenlijk helemaal geen lotjes ga kopen. Zijn verkooptechniek is mislukt en hij weet het. Gedaan met vriendelijk zijn. Nors deelt hij me mee dat hij me maar een gierige pin vind. En dat laat ik me niet zeggen. Je kan veel beweren over me, maar niet dat ik gierig ben. Ik ben het zat en nog niet zo'n beetje. Maar gesofisticeerde dame als ik ben, blijf ik zelfs nog beleefd. Ik noem hem meneer. "Meneer, loop naar de duvel met uw fluitend pietje, ik ben op mijn kookpunt!" Zeg ik nu vrij hard. Ik gooi de deur dicht. Terwijl hij wegloopt van mijn deur, hoor ik hem roepen: "Gij zijt een oversekste trut!"
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus. De rit naar de stad verloopt vlekkeloos. Ik stap af aan de bushalte, daar zal ik wachten op mijn dochter, hebben we afgesproken. Zij komt met de fiets, die kan ze daar dan laten staan. Ik zet me op het bankje. Na enkele minuten hoor ik haar fiets. Ze gooit hem tegen het bushokje en ik denk: "Moet dat nu zo bruut?" Maar ze is een puber, wat wil je? Ik sta op, ga naar haar toe en zeg dat ik er klaar voor ben. Een onbekende stem vraagt me wie ik ben ... Mijn dochter is nog gekomen hoor, een beetje later. En we hebben een heerlijke middag gehad. Ik heb ook iets nieuws gekocht. Een broek. Een zwarte .Zoals altijd. Ook mijn dochter heeft weer wat neiuws gevonden. Terwijl ze staat te passen in de kleeedkamer neem ik mijn gsm. Ik zit namelijk al een hele dag te wachten op een belangrijke telefoon. En die komt maar niet. Misschien moet ik dus zelf maar eens bellen om te informeren. Ik draai het nummer, niemand antwoord. Ondertussen is dochterlief weer tevoorschijn gekomen. Ik ben opgelucht dat ze tevreden is met haar eigen keuze. "Zullen we wat gaan drinken?" Een uur later verlaten we de taverne. Nog een winkel, daar hebben ze ook leuke kleding. Ik volg als een braaf hondje. Terwijl ze weer de kleedkamer in duikt, zoek ik mijn gsm en probeer het nog eens. Mijn geduld is op en dat laat ik merken. Hardop. Misschien iets te hard. Nog altijd krijg ik niemand aan de lijn. Een vriendelijke meneer tikt op mijn schouder. "Madammeke, je gaat nooit antwoord krijgen als je probeert te bellen met je kleurendetector." Zegt hij liefjes. OK, dan ligt mijn GSM dus in de lade van de keukenkast, denk ik. Hoef ik die straks ook niet meer te zoeken... Handig toch, die behulpzame mannen ... Ik ga naar de bushalte, neem mijn bus en geniet van mij nieuwe broek. het leven kan toch mooi zijn ...
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn. Al vier jaar hoor ik een stem. De stem van mijn madam. De madam van de pc. Ik werk met een spraakprogramma en een brailleregel. Mijn madame vertelt me dan welke letter ik typ, letter per letter. Maar niet alleen dat, ze vertelt me evengoed welke interpunctie er gebruikt wordt. Het klinkt dan als: Dee spatie ie spatie tee spatie ie spatie es spatie ee spatie ee spatie en spatie tee spatie ee spatie es spatie tee pee uu en tee. Nu ben ik echt wel een geduldig meisje, maar probeer daar maar eens een paar uur naar te luisteren ... Daar komt nog bij dat ik nog fouten typ, ik ben wel eens te snel, die ik dan niet kan verbeteren omdat ik het knopje niet vind. Of mijn madam zegt dat ik een bepaald programma moet starten. Ik wil wel hoor, maar hoe doe je dat en waarom zou ik dat doen? Nee, techniek is niets voor mij ... Maar iedereen heeft een blog, dus ik ook. Samen met een vriendin vul ik de nodige info in, stuur het mailtje op, krijg antwoord, activeer alles ... ik ben vertrokken. En dan kom ik tot de conclusie dat ik niet van colom kan veranderen. Mijn madam blijft steeds dezelfde rij lezen en ik geraak maar niet op de rest van de site. Het ligt aan mij, dat besef ik maar al te goed. Weer een sneltoets die ik niet weet staan. De hele nacht oefen ik, zoek mijn heel machien ondersteboven ... niks. De volgende dag zit ik, half in slaap op toilet als ... poef ... ik weet het. Ik vlieg naar mijn pc, zet de koptelefoon op, hoor mijn madam. Gelukkig, ze klinkt wakkerder dan ik ... Ineens gaat alles goed. De zon schijnt. Mijn pc werkt. Mijn hondje ligt te slapen, languit in de zetel. Ik ben gelukkig ... Ik heb hoofdpijn ... maar ik ben gelukkig ... ik heb een blog.
Mensen begrijpen me niet. Ze denken dat ik komedie speel. Dat is omdat je aan mijn ogen niet kan zien dat ik blind ben. Ik kijk je gewoon aan, mijn ogen volgen je. Omdat ik je stem volg, niet omdat ik je zie. Mijn familie en vrienden reageren hier niet op, ze weten dat ik geluid volg. Maar vreemden snappen het niet.
Ik ben een vrouw. En vrouwen winkelen. Op zich geen uitzondering. Maar dat ben ik dus wel, heb ik begrepen. Ik heb afgesproken met mijn dochter, na school. Dus eerst maar eens de bus bellen. Als dat geregeld is, ga ik naar de slaapkamer, gewapend met mijn kleurendetector. Die verteld me welke kleuren mijn kleren hebben. Vandaag ga ik voor "ceriserode truitje met zwarte broek". Terwijl ik de keuken passeer, nip ik even van mijn koffie en laat de hond plassen in de tuin. Hij wil alleen naar buiten als ik erbij ben, dus blijf ik braaf wachten tot hij klaar is. Na een kwartier vind ik het welletjes. Ik ben verstijfd van de kou. Ik begin te roepen dat hij nu wel moet binnen komen. En dan hoor ik hem: snurkend op de sofa ... Ik duw boos de deur dicht, trek mijn jas aan, zoek mijn witte stok en ga naar buiten staan wachten op de bus.
Ik heb een blog. Vraag me niet hoe ik dat gedaan heb, ik heb hoofdpijn.
