Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Jaja, wij blinden zijn mee in de maatschappij. We kunnen bijna elke job doen, met een kleine aanpasiing. Je vindt ons in elke sector van de maatschappij. En ook op het net. Wat had je dan verwacht? Nu moet ik toegeven dat ik, al doe ik mijn best, niet altijd mee ben met de technologische evolutie. Tegenwoordig wandel ik door de sites met de snelheid van een kabbelend beekje. Mijn tabtoets, pijltjes en entertoetsen voldoen momenteel om elke weg te bewandelen. En als het me eens niet lukt, laat ik er mijn slaap niet voor. Maar goed, iedereen doet zijn bankverichtingen met de pc en Agaath dus ook, want daar ben ik streng op. Als een ander dat kan, dan ik ook...
En daar gaan we dus weer, het begint eentonig te worden. Cijfers en letters, codes op bestelling ... jongens, is er dan niks simpels in dit land? Maar dat moet voor de veiligheid ... Juist, ja, veiligheid, mijn sjekoch ... De oplossing is echter dichterbij dan ik dacht. Mijn bank verzekert me dat er een machientje bestaat voor blinden en slechtzienden, waarmee je vlot via de computer te betalingen enz. kan doen. "Okee, laat maar komen." zeg ik. Dat wil ik zien. En jawel, het machientje komt eraan.Een diggipass. met grote toetsen, heel duidelijk voelbaar. Met spraaktechnologie. Laat me even de werking uitleggen. Je sluit je digipass aan op de computer en gaat naar de site van je bank. Daar heb je een speciale code voor, die je intikt op het klavier van je pc. Je bent nu verbonden met de bank en kan je verrichtingen doen. Maar daarvoor moet je een onpersoonlijke code ingeven. Je digipass zegt je die. En daar wringt het schoentje ... Het is een code van acht cijfers, die telkens verandert. Dus als je de cijfers de eerste keer niet goed begrepen hebt en je wil ze nogmaals horen, krijg je andere cijfers. Het is dus kwestie van goed te luisteren en de cijfers van de eerste keer te onthouden zodat je ze kan intikken op je computer. Pas dan kunnen de verrichtingen gedaan worden... probeer dat maar eens...
Ik onthou de cijfers in koppel. Makkelijker dan wanneer je ze apart in je hoofd probeert te steken. Maar toch kan ik me voorstellen dat niet iedereen er even snel mee is. Dat er mensen zijn die liever naar hun bank sukkelen, dan een uur aan een stuk steeds naar veranderende codes te luisteren, want makkelijk is het echt niet. En dan heb je nog niks gedaan, moet je maar denken. Dan moet je nog steeds je rekeningen betalen, je spaargeld van de ene naar de andere rekening versassen ...
Gelukkig dat mijn madam er is. Zij houdt wel van getalletjes. Geeft haar een rijk gevoel, denk ik. Ze is rap content, die madam van me. Ik geeft het eerlijk toe, als het enigszins kan, ga ik naar het bankfiliaal, gooi mijn paperassen op de balie en laat de bediende het werk doen. Geen code, geen madam, gewoon zoals vroeger ... toen de bankbediende je verder hielp met de glimlach, blij dat hij iets voor je kon doen. Of die bediendes van tegenwoordig nog glimlachen? Ik zou het niet weten en het kan me eigelijk ook niks schelen. Ik loop gewoon binnen, met mijn allerliefste gezichtje en geef mijn papieren af en als ze eerst eens beginnen uitleggen dat je tegenwoordig alles met de computer kan doen en dat er een speciaal machientje bestaat voor blinden, lach ik eens, kijk ze eens allervriendelijkst aan en zeg dat ik dat weet. Maar dat ik veel waarde hecht aan persoonlijk contact ... En dan krijg ik altijd gelijk. Daar zijn ze voor, zeggen ze dan. Daar gaat de bank prat op, contact met de klanten.. blablabla ... maar ondertussen is mijn werk gedaan en Agaatje weer gelukkig.
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Wie meer wil weten, moet het boek zelf maar lezen. Ik vind het fantastisch en het doet je even nadenken over de menselijke geest en zijn gedrag ...
Alleen is een mens niks. Je moet opboksen tegen de boze wereld en alleen sta je nergens. Je bouwt een bufferzone rondom je. Familieleden, vrienden, de harde kern, zoals ik het al noemde. Jij bent de kern, zij de eerste cirkel rondom je. Maar die ene cirkel is niet voldoende. De harde kern denkt met je mee, smeed plannen en listen, maar er is geen voetvolk. Daar heb je een tweede cirkel voor nodig. De ja knikkers, die je overal volgen, met hun ogen gesloten voor de realiteit. Meestal de niet zo snuggere meerderheid, die al blij zijn een leider te hebben. Dan hoeven ze zelf niet te denken. Als je de tweede cirkel gevormd hebt, sta je al een stuk sterker. Je bent klaar om de aanvallen van de andere cirkels in de kiem te smoren. Tenminste, als je cirkels geen gaten vertonen, want wat gebeurt er als er opeens iemand van de harde kern beslist dat hij niet mee wil werken en overstapt naar de harde kern van een andere cirkel? Of als je buitenste cirkel toch opmerkzamer is dan je dacht?
Mensen zijn rare wezens. Waarom willen we altijd macht? Waarom is het altijd zo moeilijk om gewoon naast elkaar te leven? Ik ben geen godin, geen koningin. Maar moet ik dan ook overal mijn kwartetje meenemen? Om mijn tegenstanders te verleiden als ik heel elegant uit mijn matje kom gerold? Om ze daarmee te overbluffen en ze daarna met mijn dolk in de rug te steken? Stel je voor dat we nog in de tijd van Cleo zouden leven ... Spannend zou het wel zijn, dat geeft ik toe. Niks meer op een terrasje iets gaan drinken, het zou weleens de gifbeker kunnen zijn. Nooit meer je eigen mening kunnen zeggen, je loopt de kans onthoofd te worden ... Nee, geef mij dan maar het heden ... Van al dat denken en lezen krijg ik een dikke kop. Ik ga zitten en zet mijn commputer aan. Maar Cleo blijft in mijn gedachten ... Dan maar een paar blogs lezen, dat zal mijn gedachten wel verzetten... Wat een opluchting. Niks geen sluwe streken, geen messteken in de rug, geen achterbaksheid. Hier hou ik van iedereen en iedereen houdt van mij. Geen Cleopatra, Geen Caesar ....
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
Via Fiep, mijn hoop in bange dagen, hoorde ik over een heer. Een intelligent mens, die het warm water had uitgevonden. Of dan toch de vraag van de rankings had opgelost. Ja, dat wilde ik wel weten ... even een kijkje gaan nemen. En ja hoor, in korte snedige zinnen werd het geheim van de populariteit ontrafeld. Niks geen goede schrijvers, dat was helemaal geen noodzaak. Je moet gewoon zorgen dat je gelezen wordt. Reclame maken als het ware. En hoe je dat doet? Mag je zelf kiezen, als het maar opvallend genoeg is ...
Maar ja, hoe pak je zoiets aan? Ik kan namelijk geen buttons maken, geen mooie fotootjes her en der verspreiden. Tja, een nieuw probleem diende zich aan. Dus maar weer gaan rondloeren bij de buren ...
Het is niet makkelijk, dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Je hebt de mooie madammensites. Met veel bloot. Allee, dat vermoed ik toch. Maar dat mag ik dus niet doen, want dan komen er weer anderen in opstand. Over vrouwonvriendelijk, te bloot, te hard ... Okee, dan maar het geloof. Dient Jezeke toch nog voor iets, al was het maar voor mijn hoge ranking. Maar nee, Agaath, kan niet. Wat doe je dan met de sites over de heilig Kwiebus, de pure kwezel en al die ooms en tantes die nog meespelen in het toneeltje?
Pffff, mijn moed zakt al in mijn schoenen. Misschien moet ik gaan rijmen ... Elke blog bezoeken met een mooi gedichtje. Daar kan toch niemand iets tegen hebben? Goed plan, Agaath ... Als je kan rijmen ... en dat kan ik dus niet.Een pikanterietje zoals Tatanka ze aflevert, onbegonnen werk ... De woordkennis van Begrijp het nietje, titipoes, Thea, Didi ... Ja, misschien moet ik maar gewoon stoppen met schrijven en misschien ook niet. De mensen die ik via mijn blog heb leren kennen, zijn me heel dierbaar. En ik mag dan misschien niet het talent van mijn naamgenote hebben, maar ik ammuseer me rot. En is dat niet het belangrijkste???
Ach, ik zou ook wel eens dingen willen zeggen die niet door de beugel kunnen. Over blote madammen, pis en kak, sex ... Wie houdt er nu niet van sex??? Ja, okee, Fabiola en zelfs daar ben ik niet zeker van. Dus alle lezers die zich storen aan mijn manier van schrijven, mijn directheid wat gehandicapten etc. betreft: Wees welkom ... lees deze blog heel aandachtig en vertrek dan weer. Met een zuur gevoel als het kan. Ga iedereen vertellen hoe slecht ik ben. Zorg er wel voor zoveel mogelijk mensen te bereiken, buttons willen wel eens helpen. Breek me af tot in de grond en geef ze dan mijn adres door. Vertel dan dat ze zelf eens een kijkje moeten komen nemen, met zijn allen ...
Heerlijk, die reclame en ik hoef er niks voor te doen ... Ja, Agaatje is er klaar voor, hihihi ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook.
Het lijkt wel of je een halve universitaire opleiding gekregen hebt, eer je de humaniora hebt beëindigd. Kinderen moeten maar slimmer worden, steeds meer in hun hoofdje proppen. Haar halfzusje van vijf, tweede kleuterklasje dus, krijgt nu al franse les. Ze kan amper Nederlands praten ... Maar goed, het zal zo wel horen, zeker? Niet voor niks dat de jeugd steeds depressiever wordt. Als je dan ook nog eens ouders hebt die leven volgens het principe: mijn kind, schoon kind, ben je helemaal geschoren als puber. Ga maar eens leven naar hun verwachtingen ... je zou voor minder in de put duiken, ach ja. De vooruitgang. Het heeft allemaal zijn goede en slechte kanten. Maar ondertussen zit ik dus met de gebakken peren. Dochter studeert, ik loop op eieren en dat voor de volgende twee weken. Voor mij mogen ze die examens afschaffen. Laat de kinderen lekker vakantie houden en genieten van hun jonge leven. Het zou veel meer gelukkige mensen opleveren. Vooral kinderen dan. En zeker en vast ook een aantal moeders ...
Jaja, wij blinden zijn mee in de maatschappij. We kunnen bijna elke job doen, met een kleine aanpasiing. Je vindt ons in elke sector van de maatschappij. En ook op het net. Wat had je dan verwacht? Nu moet ik toegeven dat ik, al doe ik mijn best, niet altijd mee ben met de technologische evolutie. Tegenwoordig wandel ik door de sites met de snelheid van een kabbelend beekje. Mijn tabtoets, pijltjes en entertoetsen voldoen momenteel om elke weg te bewandelen. En als het me eens niet lukt, laat ik er mijn slaap niet voor. Maar goed, iedereen doet zijn bankverichtingen met de pc en Agaath dus ook, want daar ben ik streng op. Als een ander dat kan, dan ik ook...
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook. 
