Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Wie meer wil weten, moet het boek zelf maar lezen. Ik vind het fantastisch en het doet je even nadenken over de menselijke geest en zijn gedrag ...
Alleen is een mens niks. Je moet opboksen tegen de boze wereld en alleen sta je nergens. Je bouwt een bufferzone rondom je. Familieleden, vrienden, de harde kern, zoals ik het al noemde. Jij bent de kern, zij de eerste cirkel rondom je. Maar die ene cirkel is niet voldoende. De harde kern denkt met je mee, smeed plannen en listen, maar er is geen voetvolk. Daar heb je een tweede cirkel voor nodig. De ja knikkers, die je overal volgen, met hun ogen gesloten voor de realiteit. Meestal de niet zo snuggere meerderheid, die al blij zijn een leider te hebben. Dan hoeven ze zelf niet te denken. Als je de tweede cirkel gevormd hebt, sta je al een stuk sterker. Je bent klaar om de aanvallen van de andere cirkels in de kiem te smoren. Tenminste, als je cirkels geen gaten vertonen, want wat gebeurt er als er opeens iemand van de harde kern beslist dat hij niet mee wil werken en overstapt naar de harde kern van een andere cirkel? Of als je buitenste cirkel toch opmerkzamer is dan je dacht?
Mensen zijn rare wezens. Waarom willen we altijd macht? Waarom is het altijd zo moeilijk om gewoon naast elkaar te leven? Ik ben geen godin, geen koningin. Maar moet ik dan ook overal mijn kwartetje meenemen? Om mijn tegenstanders te verleiden als ik heel elegant uit mijn matje kom gerold? Om ze daarmee te overbluffen en ze daarna met mijn dolk in de rug te steken? Stel je voor dat we nog in de tijd van Cleo zouden leven ... Spannend zou het wel zijn, dat geeft ik toe. Niks meer op een terrasje iets gaan drinken, het zou weleens de gifbeker kunnen zijn. Nooit meer je eigen mening kunnen zeggen, je loopt de kans onthoofd te worden ... Nee, geef mij dan maar het heden ... Van al dat denken en lezen krijg ik een dikke kop. Ik ga zitten en zet mijn commputer aan. Maar Cleo blijft in mijn gedachten ... Dan maar een paar blogs lezen, dat zal mijn gedachten wel verzetten... Wat een opluchting. Niks geen sluwe streken, geen messteken in de rug, geen achterbaksheid. Hier hou ik van iedereen en iedereen houdt van mij. Geen Cleopatra, Geen Caesar ....
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
Via Fiep, mijn hoop in bange dagen, hoorde ik over een heer. Een intelligent mens, die het warm water had uitgevonden. Of dan toch de vraag van de rankings had opgelost. Ja, dat wilde ik wel weten ... even een kijkje gaan nemen. En ja hoor, in korte snedige zinnen werd het geheim van de populariteit ontrafeld. Niks geen goede schrijvers, dat was helemaal geen noodzaak. Je moet gewoon zorgen dat je gelezen wordt. Reclame maken als het ware. En hoe je dat doet? Mag je zelf kiezen, als het maar opvallend genoeg is ...
Maar ja, hoe pak je zoiets aan? Ik kan namelijk geen buttons maken, geen mooie fotootjes her en der verspreiden. Tja, een nieuw probleem diende zich aan. Dus maar weer gaan rondloeren bij de buren ...
Het is niet makkelijk, dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Je hebt de mooie madammensites. Met veel bloot. Allee, dat vermoed ik toch. Maar dat mag ik dus niet doen, want dan komen er weer anderen in opstand. Over vrouwonvriendelijk, te bloot, te hard ... Okee, dan maar het geloof. Dient Jezeke toch nog voor iets, al was het maar voor mijn hoge ranking. Maar nee, Agaath, kan niet. Wat doe je dan met de sites over de heilig Kwiebus, de pure kwezel en al die ooms en tantes die nog meespelen in het toneeltje?
Pffff, mijn moed zakt al in mijn schoenen. Misschien moet ik gaan rijmen ... Elke blog bezoeken met een mooi gedichtje. Daar kan toch niemand iets tegen hebben? Goed plan, Agaath ... Als je kan rijmen ... en dat kan ik dus niet.Een pikanterietje zoals Tatanka ze aflevert, onbegonnen werk ... De woordkennis van Begrijp het nietje, titipoes, Thea, Didi ... Ja, misschien moet ik maar gewoon stoppen met schrijven en misschien ook niet. De mensen die ik via mijn blog heb leren kennen, zijn me heel dierbaar. En ik mag dan misschien niet het talent van mijn naamgenote hebben, maar ik ammuseer me rot. En is dat niet het belangrijkste???
Ach, ik zou ook wel eens dingen willen zeggen die niet door de beugel kunnen. Over blote madammen, pis en kak, sex ... Wie houdt er nu niet van sex??? Ja, okee, Fabiola en zelfs daar ben ik niet zeker van. Dus alle lezers die zich storen aan mijn manier van schrijven, mijn directheid wat gehandicapten etc. betreft: Wees welkom ... lees deze blog heel aandachtig en vertrek dan weer. Met een zuur gevoel als het kan. Ga iedereen vertellen hoe slecht ik ben. Zorg er wel voor zoveel mogelijk mensen te bereiken, buttons willen wel eens helpen. Breek me af tot in de grond en geef ze dan mijn adres door. Vertel dan dat ze zelf eens een kijkje moeten komen nemen, met zijn allen ...
Heerlijk, die reclame en ik hoef er niks voor te doen ... Ja, Agaatje is er klaar voor, hihihi ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook.
Het lijkt wel of je een halve universitaire opleiding gekregen hebt, eer je de humaniora hebt beëindigd. Kinderen moeten maar slimmer worden, steeds meer in hun hoofdje proppen. Haar halfzusje van vijf, tweede kleuterklasje dus, krijgt nu al franse les. Ze kan amper Nederlands praten ... Maar goed, het zal zo wel horen, zeker? Niet voor niks dat de jeugd steeds depressiever wordt. Als je dan ook nog eens ouders hebt die leven volgens het principe: mijn kind, schoon kind, ben je helemaal geschoren als puber. Ga maar eens leven naar hun verwachtingen ... je zou voor minder in de put duiken, ach ja. De vooruitgang. Het heeft allemaal zijn goede en slechte kanten. Maar ondertussen zit ik dus met de gebakken peren. Dochter studeert, ik loop op eieren en dat voor de volgende twee weken. Voor mij mogen ze die examens afschaffen. Laat de kinderen lekker vakantie houden en genieten van hun jonge leven. Het zou veel meer gelukkige mensen opleveren. Vooral kinderen dan. En zeker en vast ook een aantal moeders ...
Dit is de edele heer Harry Caravacho, broer van Prins Enrique de Eerste. Vind iemand hem te mager? Gelieve vrouwe Agaath op de hoogte te brengen over de lichamelijke toestand van haar meester, daar wij, nederige bedienden, haar niet kunnen overtuigen van het tegendeel.
Ondergetekende, Fiep ... Hoofd van de Koninklijke hofhouding ...
Blinde en slechtziende kelners en geblinddoekte gasten die in een verduisterd restaurant een tweegangenmenu voorgeschoteld krijgen. Het project 'Blindelings', waarop zaterdag 18 gasten waren uitgenodigd, was een verrijking voor beide partijen.
'Blindelings' vertrouwen in kelners met visuele handicap
Het ging er een beetje onwennig aan toe toen de gasten elkaar voor het eerst ontmoetten in het Gentse Flandria-hotel. 'Zicht op Cultuur' organiseerde daar samen met het netwerk Licht en Liefde een probeersessie voor 'Blindelings'. Net zoals alle andere gasten wilde Rony Dobbelaere de uitdaging aangaan. "Ik wil weten hoe het is, hoe het voelt. Ik vrees dat het allemaal fout zal gaan. Als ziende anticipeer je op de gedragingen van de ober, je leunt bijvoorbeeld een beetje naar links als de ober rechts soep serveert. Hier zien wij de ober niet en hij ziet ons niet."
De obers zijn gelegenheidsobers, blinden en slechtzienden die een training hebben gevolgd. "Toch wel spannend", vindt de blinde William (25). Hij studeert voor maatschappelijk werker in Antwerpen. "Wij hebben geprobeerd om William altijd zoveel mogelijk ruimte te geven", zegt zijn moeder, Hilde Damman. "Hij woont alleen, doet alles zelfstandig en zo moet het eigenlijk ook."
Zo moet het misschien wel, maar de maatschappij lijkt daar niet altijd klaar voor te zijn. "Net daarom is dit project zo belangrijk", zegt Rieke Jacobs van 'Zicht op Cultuur'. "Dit is een sensibiliserend project. Blinden zijn de groep die, als gehandicapten, het minst gemakkelijk werk vinden. De maatschappij moet de mogelijkheden scheppen waarin blinden hun werk kunnen doen."
Het diner is afgelopen. Rony Dobbelaere is behoorlijk onder de indruk. Hij had nooit beseft hoezeer je als ziende gericht bent op het non-verbale. "Het was een unieke ervaring maar achteraf constateer je dat je zo gespannen en geconcentreerd aan tafel zat en op zoek ging naar wat je at dat je eigenlijk vergat te genieten van het lekkers dat geserveerd werd. Is je bord nu leeg of niet?"
En William? Die vond het indrukwekkend. "Ook plezant dat mensen konden ervaren hoe het is als er ergens in je eten een stokje zit en niemand je dat van tevoren heeft verteld. Ook wij maken dat mee. Als blinde moet je zo zelfstandig mogelijk zijn."
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent... Ik ben thuis beginnen oefenen, mooi eten moet je leren. Nu ja, moeilijk is dat niet, je moet gewoon weten waar alles ligt. En de tijd nemen. Je werkt volgens de wijzers van de klok. Vlees op negen uur, patatjes op twaalf groenten op drie bijvoorbeeld. Niets is makkelijker. Maar wat dan met koude schotel? Mensen, maak u geen illusies, iedereen eindigt wel eens met een soeplepel mayonaise in zijn mond als de schotel al op voorhand klaar is, zoals op restaurant, kan je niet meer doen dan hopen dat je alles vind en alles op je bord blijft liggen. Daarom had ik me voorbereid, kookte thuis, at thuis tot het goed ging. De volgende stap: het restaurant. Mijn eerste gerecht was spaghetti. Dan heb je namelijk geen vlees dat moet gesneden worden. Kan je je voorstellen hoe het voelt als je steak met pepersaus opeens bij de buurvrouw op tafel belandt? Juist ... en om dat te vermijden koos ik dus voor spaghetti. Goede keuze, vond ik nog steeds. Je kan het onopvallend slurpen, je kwakt er de kaas overheen, altrijd goed, je eet met een lepel ... voor beginnelingen, altijd prijs. Een broodje gaan eten kan ook, als je nog aan je beginpogingen zit. Maar geen croques, zeker niet. Want die moet weer gesneden worden, zijn vergezeld van sla en tomaten, op de meest vreemde plaatsen gedeponeerd. je loopt het risisco om met een halve slaplantage in je mond te zitten terwijl je croque vrolijk het bord van de overbuur siert. Dus een broodje mag, maar alleen als het niet overdadig versierd is met één of ander sausje. De tweede stap in je heropvoeding is de aardappels, erwten en al hetgeen verder nog wel eens wil rollen, op je bord houden. Tip! Neem natte doekjes mee. Je kent ze wel, die dingen die je krijgt als je miosselen gaat eten. Je kan ze overal krijgen, ze ruiken heerlijk en het geeft je een gevoel van veiligheid. met vieze handen, van vet overlopende ellebogen en geen ogen naar het toilet rennen is eenmaal niet zo gemakkelijk als het eruit ziet. Dus pattatjes, daar waren we gebleven. je duwt al hetgeen rollen kan naar een kant van je bord, de kant waar je vork zit. Met de palm van je hand steun je een beetje tegen je bord alsof je het wel tegen houdt. Het valt helemaal niet op dat je daarmee ook je rollend materiaal op je bord houdt en als je toch een beetje moest morsen, heb je altijd de doekjes nog. Derde stap: vlees snijden en dat is het moelijkste. Het lijkt wel of die beesten spontaan weer tot leven komen bij het zien van mijn bord. Maar ja, je kan ook niet eeuwig op spaghetti leven. Dus hup, maar even doorbijten en dat beestje is ook gewassen. Nu kan je natuurlijk foefelen en beginnen met een kieken. Ten eerste mag je dat met je handen eten, altijd safe dus. Ten tweede is dat helemaal geen vlees. Het is zo zacht dat het al uit elkaar valt bij het zien van je mes. Neenee, steak is de boodschap en als je dat kan: koteletjes of ribbekes. Met deze oefening ben je gegarandeerd even zoet. Mijn raad is dan ook: begin er tijdig aan ... en als het dan toch nog mislukt ... bestel je volgende keer gewoon weer een spaghetti ... Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, hoor. Ik heb er persoonlijk nog nooit veel problemen mee gehad. maar het is wel leuk om eens de andere kant van de medaille te zien. daarom: als je ooit de kans krijgt om in het donker te dineren, met blinddoek en bedient door blinde obers, moet je dat zeker doen. het is hilarisch ....
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Na de introductie van zijn ring ijs vorig jaar, heeft hij een neiuw concept bedacht. Deze keer ontdek je zijn juwelen en schilderwerken in het donker. Ontdaan van alle licht bezichtig je zijn werk. en wat normaal niet mag (maar wat is normaal in de leefwereld van deze kunstenaar?) is bij Alex een must! Raak de kunstwerken aan, voel ze, beleef ze.
In kleine groepjes word je aan de hand van een gedimde lichtstraal doorheen de expositie geleid, van het ene kunstwerk naar het andere. Om de kunstwerken te zien ... moet je ze dus aanraken. Uiteraard zit er een diepere betekenis achter dit creatieve gegeven: de kunstwerken bevatten namelijk opschriften in braille. Blinden zullen deze keer het kunstwerk het best zien en ervaren én als eerste de diepere dimensie ontdekken, zelfs in het donker.
Na de korte tocht in het donker, zal het licht - voor de zieners onder ons - al de geheimen prijs geven: de korte opschriften in braille vervullen niet alleen een diepere betekenis maar hebben een bijzondere esthetisch effect op de immer originele werken. De exclusieve juwelen zullen met zekerheid zowel de blinden als de zieners bekoren en brengen tevens de beide groepen dichter bijeen.
Naast de juwelen heeft Alex opnieuw een aantal schilderwerken gecreërd: de kleurrijke, speelse kunstwerekn bevatten tevens braille - geretaleerde elementen. En dat het een fijne ervaring is om te voelen aan het kunstwerk, met o.a borsten in braille, hoeven we niet te zeggen. Het opschrift "tiet" ernaast is de knipoog die we van Alex gewoon zijn.
Deze expositie toont opnieuw het creatieve denkproces van Alex, het buiten de lijnen treden, het speelse karakter. En geeft toe: het aanraken, voelen, betasten en beleven van de verschillende vormen en texturen ... zal je net dat extra gevoel geven dat je soms bij afstandelijke kunst mist.
Openingsavond dinsdag 5 juni om 19u30 (zaklampen niet toegelaten)
Open op 8,9,10 juni en 15,16,17 juni van 13u30 tot 18u00 weekdagen op afspraak :0475/974 134
Plaats: atelier 't verdiep t' pieter de coninckstraat 29 (1ste verdiep) 8800 roeselare inleidende speech door Piv Huvluv (stand - up comedian) info www.alexfabry.com alexander.fabri@telenet.be
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ... Wat er dit jaar allemaal fout gelopen is, weet ik niet. Maar om de één of andere reden ben ik helemaal niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen op de academie. Je moet gaan poetsen en daarna je werken binnen leveren voor de jury. Maar wanneer? Geen berichtje van de lerares, geen telefoontje van een medestudent. Dus dan maar op goedvallend uit...
Gisterenavond zijn Fiep en ik eraan begonnen. Werken naar de academie doen, dat doe je niet zo maar. Dat is hard labeur, zeker als je niks ziet. Je bent al gauw aan het sleuren met veertig, vijftig kilo en Fiep is nu ook geen bodybuilder. Maar we waren overtuigd, zo moeilijk kan het niet zijn. Gewapend met curverboxen liepen we trap op, trap af. Met de slappe lach, natuurlijk. Fiep is kleiner dan ik, liep voorop, bereikte eerst de trappen en werd daardoor nog kleiner. Maar goed, geen enkel werk sneuvelde onderweg.
De lessen worden gegeven in twee groepen, de dagklas en de avondklas en nu was het avond. Ik kende niemand uit die groep en blijkbaar voelde niemand zich geroepen om ons te leren kennen. Ook de lerares niet. Het werd een gesukkel van jewelste. Blinde vrouw, witte stok, curverboxen vol keramiek en een klaslokaal vol breekbare dingen ... Maar we bereikten de uitstalplek! Zonder brokken te maken. Terwijl Fiep alweer vertrok om de volgende lading binnen te sleuren, begon ik mijn spullen te rangeren. Ik voelde de ogen in mijn rug prikken, maar niemand zei iets. Alleen één vrouw. Ze kwam even naar mijn werken kijken. "Mooi werk heb je." Zei ze "Je hebt precies veel hulp gehad van de lerares, want als je dat zelf moet maken ... Ach ja, voor jouw is het een bezigheid. Als je al wat met klei kan smodderen, ben je zeker al gelukkig?" Ik slik eens. Wil haar een antwoord toesnauwen. Wat denkt die trut wel? Maar dan glimlach ik even vriendelijk. Ik ga me hier echt niet moe maken. Waarschijnlijk is dat het idee dat de hele klas van me heeft. Daar tegenin gaan zou me, in hun ogen, alleen maar een arrogant mens maken. Dus zeg ik niks, duw mijn kin omhoog en doe alsof ik ergens een dikke, vette stront ruik. Ze snapt de hint, geloof ik.. Ze verdwijnt zonder nog een woord te zeggen. Ik zet me in een hoekje en wacht op Fiep. Die loopt nog steeds met klei te zeulen, helemaal alleen, terwijl het hier volloopt met sterke mannen. Maar we zijn niet van de avondklas, dus worden we niet geholpen. Ik zeg maar niets tegen Fiep, ze wordt hoe langer hoe norser. Zoveel als we binnen gesleurd hebben, moeten we ook weer buitensleuren. Materiaal, klei ... En weer niemand die even een handje wil helpen. De wereld van de Kunst, waar iedereen elkaar helpt, kunstenaars onder elkaar ... vergeet het maar. Ieder voor zichzelf en als ik je een pee kan stoven, heb je het zitten en dat is iets waar ik helemaal niet mee om kan. Ik heb een hekel aan superego's, mensen die meer last hebben met hun grootheidswaanzin dan met hun creativiteit. En op de academie loopt het er vol van. Maar goed, we waren weer buiten.
Fiep vond dat ze nu wel een cola verdient had. Het chiqste zaakje hebben we uitgezocht. We zagen er niet uit, wat kon het ons schelen??? Na de nodige drankjes waren we weer in staat om naar huis te rijden. Het thema academie werd angstvallig vermeden. Wat ik in september ga doen? Of ik terug ga? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel. Nu ik weet hoe ze daar over me denken, ben ik alleen maar gemotiveerder om te bewijzen dat ik even goed ben als zij. Dat ik geen kleiklodderaar ben. Ik heb een hele vakantie om erover na te denken. Maar het zal ze niet lukken om me een minderwaardigheidsgevoel te geven, dat kan ik je garanderen.
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ... Helemaal opgedirkt, haar gekamd en schoenen gepoetst, samen met de jongste dochter naar het feest. Bruid en bruidegom aan de ingang met de bijbehorende ouders. Heel enthousiast doen, kussen, feliciteren ... Pfff, dat was ook weer gebeurd, ik kon naar mijn tafeltje gaan. Even aan de dochter vragen hoe iedereen eruit ziet. Daarna socialiseren met ooms en tantes, grootvader, bomma, moeke ... "Ach, ben jij de moeder van ... welwelwel ... en gaat dat zo een beetje??? Allee, we spreken elkaar nog wel eens ...blablabla ..." Het eten ... daarna de speeches, moppen, gelach ... En de sfeer zit er direkt in.Als de muziek begint, duikt iedereen de dansvloer op.Al snel komen de grootouders afscheid nemen, teveel lawaai voor de oude oortjes.Maar de jonge generatie begint samen te klitten, de dansvloer overbevolkt. Na de schuimwijn en het lekkere eten; doorgespoeld met de nodige koffie, waag ik me aan een glaasje wijn. Al snel klinkt de muziek nog beter, voelt de sfeer nog plezanter, de mensen nog vriendelijker en Agaatje duikt mee de dansvloer op. Geen gène, gewoon ammuseren. En plezant was het... Veel te snel beginnen de gasten naar huis te gaan, ik ben helemaal nog niet uitgedanst! Time flies when you are having fun ... Op mijn stoel gezeten denk ik even na wie de volgende bruid zal zijn. Mijn dochter? Als je haar mag geloven is ze er helemaal nog niet klaar voor. Maar stel even hypothetisch, dat het er toch van komt. Hoe gaan we dat dan doen? Wie gaat me begeleidenin de kerk? Mijn geleidehond? Anders beland ik zonder twijfel met mijn goedgevormde achterwerk in het wijwatervat. En wie gaat er tijdens het avondfeest naast me staan om mensen te ontvangen? En wie gaat met mij dansen? Neenee, ik ben er ook nog niet aan toe om een trouwfeest te organiseren. Eerst moet ik nog eens met papa praten. En met zijn nieuwe vrouw. en met de pastoor. Die moet mij een snelcursus kerkganglopen geven .... Maar één ding weet ik wel: de dag dat mijn kinderen trouwen, zal ik stijf in het nieuw staan. Heel elegant, heel gesofisticeerd en ik zal stralen. De mooiste moeder van de bruid die je ooit gezien hebt ...
Een paar dagen geleden heeft met in het centrum van Berlijn een chauffeur opgepakt, die dronken achter het stuur zat van ... zijn rolstoel. Jawel! De man was een neut gaan pakken, een stevige neut, en was nu onderweg naar huis. Tenminste, dat vermoedde de politie. Hij had namelijk het tienvoudige binnen van wat wettelijk is toegestaan. Waarschijnlijk zal hij dus ook niet meer verteld hebben waar de rit naartoe ging. Maar de mens zal wel een geweldige avond hebben gehad.
In mijn geboortedorp heeft ook zo een krak rondgereden. Jarenlang. Door een ongeval in een rolstoel belandt. Een man, nog niet oud en nu voorgoed tot een stoel gekluisterd. Maar voor hem was het best leefbaar Hij was een echte optimist, altijd in voor een geintje en ook voor een glaasje. Toen ik zelf de gezegende leeftijd had om op stap te gaan, bracht ik ettelijke avonden met hem door achter pot en pint. Een man waar ik enorm veel respect voor kreeg, na het horen van zijn verhaal... Als de tijd gekomen was, vertrok hij met rolstoel en al, altijd flink in de olie. Maar op de één of andere manier geraakte hij altijd thuis, zigzaggend over de baan want het fietspad was op dat moment te smal voor zijn ruime blik. De meeste mensen hielpen hem wel, als ze dan nog wakker waren. Hij zong namelijk ook heel hard. En zijn vrouw? Tja, die hoorde hem meestal ook wel komen. Dan kwam ze aangeslofd, een berustende blik in haar ogen, en nam hem mee naar huis. En de volgende dag herbegon het spelletje. Tot de politie er genoeg van had. Een gevaar in het verkeer, een gevaar voor zichzelf. Vanaf nu mocht hij niet meer drinken, als hij met de rolstoel was... Met wat zou het anders zijn? De trottinet??? En als hij toch gedronken had, mocht hij niet met de rolstoel rijden ... Hahaha, wat waren ze toch snugger, die mannen van de wet. Onze rolstoelheld maakte er grapjes over. Dronk evengoed zijn pinten. Reed naar huis in zijn rolstoel. "Tja, ik ben voetganger. En die mogen drinken." zei hij.
En gelijk had hij. Ze konden hem zijn rolstoel niet afnemen. Of een boete geven. Het enige wat de politie kon doen was hem braafjes naar huis brengen. Elke keer opnieuw en dat wist hij. Hij hoefde nu niet meer te sukkelen door weer en wind, hij belde vanuit het café naar de politie. "Ik zit hier en ik heb gedronken." En dan werd hij met de combi naar huis gebracht.Elke dag ... Ik heb eens zitten denken. Misschien kan ik een flesje rum aan mijn witte stok hangen, telekens als ik naar buiten ga. Er zal wel iemand zijn die dat niet vind kunnen en de politie belt.En dan ben ik vertrokken. Dan moeten ze me elke keer naar huis brengen. Met de combi hoef ik niet meer op bussen te wachten in weer en wind. Kan ik niet meer verloren lopen... Mensen wees gewaarschuwd: de eerste blinde die je tegenkomt ... opletten. En als ze een flesje drank aan haar stok hangen heeft: bellen. Of haar zelf naar huis brengen, dat mag ook. Zeker als het regent....
Op het ogenblik dat de temperatuur stijgt, gaat ook mijn temperament te hoogte in en het is weer zover... Ik loop niet door het huis, nee, ik dans rond de tafel. Swingend op mediterrane klanken. Heupwiegend en zwoel. Volgens mij, niet volgens mijn dochter... Als ik weer eens met mijn stofdoek aan het zwaaien ben, ondertussen een zuiderse schoonheid imiterend, zucht ze eens. "Tja, als een mens maar tevreden is." Zegt ze en studeert verder. Maar het commentaar kan me niet stoppen. In huis is de afspraak: moeder zingt niet. Nooit. Veel te pijnlijk. Maar van bewegen is niets gezegd. Waarschijnlijk is dat ook pijnlijk voor de ogen. Niet voor mij. En de zon schijnt. Wie kan me wat??? Nu heb ik dus een idee gekregen. Al enkele jaren wil ik gaan dansen. In een school. Niet zomaar dansen. nee, het echte werk. Zuidamerikaans. Veel zweten en puffen, maar oh zo plezant. En dan nu de vraag: "Jij als blinde?" Jazeker, ikke ... Het enige wat me kan tegenhouden is het feit dat ik geen partner heb. Geen enkele zot die met mij de dansvloer op wil. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat ook niet zou doen, als ik een man was. Veel te gevaarlijk. Ik ben niet groot, niet slank, niet eerns heel lenig. Ik heb totaal geen conditie en oh ja, ik zie geen fluit... Maar ik hou van lachen, van genieten, van dansen. Ik weet zeker dat er op een dag een oplossing komt voor mijn zuiderse dansnijd. Tot die dag oefen ik thuis, rond de tafel, in het washok, voor de badkamerspiegel. Daar probeer ik dan zo elegant en vrouwelijk mogelijk te kijken, voor het geval mijn fans me zouden komen bewonderen tijdens mijn dansstonde. En ja hoor, in de spiegel ziet het er goed uit. Nu nog een kort rokje, stilettohakjes en rode lippenstift ...
Zo, het schooljaar zit er weer bijna op. Eind mei wordt het academiejaar afgesloten, dus morgen de laatste dag. Daarna komt het opkuisen van de klas, het klaar zetten voor de jury, de tentoonstelling .... Gelukkig hoef ik niet te poetsen, een handicap is wel nuttig dan. Die klas ziet eruit ... overal stof, potten en emmers, werken van iedereen en alleman ... De laatste dagen durf ik bijna niet meer te bewegen in de klas. Overal staan beelden en vormen. Het ene moet nog drogen, het andere moet nog gebakken worden ... en iedereen loopt over en weer om toch maar op tijd klaar te zijn. Nee, voor de rustige sfeer moet je echt niet gaan.
Momenteel is iedereen gespannen, ik dus ook. Maar mijn werken zijn allemaal af. Ik heb mooi alle opgelegde taken volbracht. Niet dat ik er tevreden over ben, verre van. Verleden jaar moest ik nog zoveel leren dat ik al blij was met het minste ding dat gebakken geraakte. Dit jaar ... moesten we beginnen met een eigen stijl te ontwikkelen. Dat komt vanzelf, naar het schijnt. Je doet gewoon je ding en automatisch komt je eigen manier van werken wel naar voren, volledig mee akkoord.
Eerste opdracht: Afrika. Ik besluit me te viseren op de Masaicultuur. Heerlijk werken is dat. Mijn hoofd zit vol inspiratie, ik begin en ben niet meer te stoppen. Mijn medestudenten vinden het mooi werk, vol lof over mijn eigen keramieke kunst. Ook ik ben tevreden. Even was er discussie met de lerares, maar uiteindelijk moet ook zij toegeven dat dit het beste resultaat is. En daarna gaat het fout. De volgende opdracht bestaat uit het maken van een gebruiksvoorwerp en daar dan een heel andere betekenis aan geven. Ik begin heel enthousiast, maar telkens wordt ik terug gefloten door de lerares. Anders doen, anders bekijken ... ik vind mijn draai helemaal niet meer. Dit is geen werk van mij, het is een werk van de lerares. Ik volg braafjes haar richtlijnen, maar geraak hoe langer hoe meer gedemotiveerd.
Zo gaat het ook met de volgende opdracht, en de volgende, en de volgende ... En nu is alles af en ben ik dus niet tevreden. Maar ik heb alles gecreëerd volgens de regels van de kunst. De jury zal gelukkig zijn en nu het toch grote vakantie is, ga ik thuis werken in mijn veranda. Zoals ik het wil, zodat ik ook nog eens blij ben met een eigen creatie.
Zijne Heerlijkheid Harry is gearriveerd, twee dagen geleden. Hij kwam, zag en overwon. Binnen de kortste keren was mijn spic en spanhuis veranderd in een arena van kattenzand, vleesjus en dekentjes. Als goed opgeleide slavin loop ik achter hem, steeds op mijn hoede om onvoorziene obstakels of kleine ongelukjes op te ruimen. En slavinnen, daar heeft hij er twee van. Mijn dochter is al even gek als ik. Elke piep of "Proëet" wordt bestudeerd, als was het een heilige litanie. Maar de ene Eminentie doet niet onder voor de andere Zijne Eerbiedwaardigheid. Fluk bekijkt alles vanuit zijn zetel, met een diepe frons op zijn intelectueel gelaat. Ach, een logeetje. daar kan hij wel mee leven. Zijn heiligdom is immers groot genoeg. Maar de volgende dag is het logeetje er nog steeds. Als een een getrainde pony huppelt Harry door de woonkamer, hierbij de nodige piepgeluiden makend. En Fluk vindt het al veel minder leuk als Harry weer eens voorbij gehuppeld komt, laat hij even horen die de baas is. "Eminenite, al wat je wil, maar dit is mijn terrein en daar kan je beter rekening mee houden." En dappere Harry, hij huppelt verder. Waar hij is opgevoed, tot nu toe, wonen alleen loebassen van honden en twee katten die geen aandacht hadden voor het kleine grut. Een briesende York is Harry dan ook niet bekend. En dan wordt er een compromis gesloten. Ik geef de eminenties waar ze om vragen. En ik geniet van mijn slavernij...
Ik ben de memoires van Cleopatra aan het lezen ... Wat een vrouw. Op driejarige leeftijd verloor ze haar moeder en groeide op in, laat ons zeggen, een ontwricht gezin. Omringd door lafheid, alcoholisme en moordpogingen en vooral eenzaamheid werd ze een jongedame. Later, na de dood van haar vader, werd ze koningin en godin. Maar de intriges aan haar hof werden haar bijna fataal en ze had al snel door dat een mens alleen niet sterk genoeg is. Je moet een harde kern rondom je hebben en dus omringde ze zich met, op dat moment, vrienden. Nu is dat ook heel relatief, vrienden. Je weet pas of het vrienden zijn als ze je al dan niet verraden. Maar goed, de harde kern dus. Maar alleen die kern is ook niet voldoende om de macht te grijpen. Hulp van buitenaf is natuurlijk handig. En Cleopatra was sluw. Hoe kon het ook anders? Ze had nooit iets anders gezien. Ze liet zich in een enorm tapijt rollen en op die manier werd ze tot de almachtige Caesar gesmokkeld. De man die de hele wereld bezat. De man die haar de macht kon geven die ze wilde hebben. De man die even uitgekookt was als zij. Ze gebruikte haar lichaam om hem te overtuigen en ja, een samenwerkende vennootschap was geboren. Onoverwinnelijk team. De sluwe achterbaksheid van Cleo, de oorlogszuchtige vastberadenheid van Jules. Dat kon niet mislukken.
Jihaa, ik heb het begrepen. Er is niks aan, zo logisch als maar kan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben ...
De tijd is weer gekomen: dochter heeft examens. Niet zomaar examens. Nee, haar laatste. Tenminste, van haar middelbare schoolopleiding. Mijn huis is veranderd in een papierfabriek. Geen centimeter plaats meer op tafel, want ze studeert in de eetkamer. Een hele zolder heeft ze tot haar beschikking. Maar nee, dat doet ze niet, dat gaat niet. Alleen zitten stimuleert haar niet tot studeren. Ze moet regelmatig een praatje kunnen maken, even pauze houden en kunnen vloeken. Over het vak dat ze moet kennen, over de leraar die toch wel een eikel is. Over alles dat de naam school draagt. En ik luister en geef haar groot gelijk. Daar heb ik me nooit moe aan moeten maken. Daar dienen moeders voor in de examentijd. En eigenlijk heeft ze nog gelijk ook. 
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent...
Ik heb net mijn grote voorbeeld gevonden. Een man die zijn kunst kan combineren met het niet zien. Geweldig is dat. Hij werkt met braille, iedereen mag zijn werken voelen. Eindelijk een kunstenaar die bereikbar is. Geen werken achter slot en grendel, niet eens duidelijk zichtbaar voor de bezoekers. Hoe dikwijls ben je al in een museum geweest, waar je alleen maar mocht kijken, van op een afstand? Mooi is het allemaal wel, maar wat doe je als je blind bent? Luisteren naar de gids en hopen dat je er een juist beeld van hebt? Gewoon niet meer naar een museum gaan? Nee, Alex zorgt dat de kunst tot bij jouw komt. Al zijn werken moet je voelen met je ogen dicht. Dit is wat ik wil bereiken. Ik wil later zo goed worden, dat ik een tentoonstelling kan geven, waar iedereen (ook blinden en slechtzienden) van genieten. Waar iedereen buiten komt met een goed gevoel, een gevoel dat het de moeite waard was. Of ik dat ooit zal bereiken? Ik heb er geen idee van. Hoe ik dat ga doen? Ik heb er geen idee van. Maar op dit moment is het een mooie droom. Iets om naar uit te kijken. Een uitdaging. En heeft niet iedereen die nodig? En geeft toe: zou het niet mooi zijn als dat ooit moest lukken?
Kunstenaar Alex Fabry komt opnieuw met iets nieuw voor de dag!
Het is er dan toch van gekomen, mijn werken zijn ter bestemming geraakt ...
Mijn oudste dochter woont al drie jaar samen met haar vriend en nu heb ik eindelijk kennis gemaakt met de familie van mijn schoonzoon. Want zijn zus trouwde en wij waren uitgenodigd. Heel de familie zou er zijn. Mijn oudste dochter en haar vriend zouden natuurlijk geen tijd hebben voor mij, die moesten aan de eretafel zitten. En ik, ik kende er dus niemand, alleen de bruid en bruidegom en de ouders van de bruid die ik sporadisch al eens ontmoet had. Maar ja, een uitnodiging kan je niet weigeren ...
Een paar dagen geleden heeft met in het centrum van Berlijn een chauffeur opgepakt, die dronken achter het stuur zat van ... zijn rolstoel. Jawel! De man was een neut gaan pakken, een stevige neut, en was nu onderweg naar huis. Tenminste, dat vermoedde de politie. Hij had namelijk het tienvoudige binnen van wat wettelijk is toegestaan. Waarschijnlijk zal hij dus ook niet meer verteld hebben waar de rit naartoe ging. Maar de mens zal wel een geweldige avond hebben gehad. 
Op het ogenblik dat de temperatuur stijgt, gaat ook mijn temperament te hoogte in en het is weer zover... Ik loop niet door het huis, nee, ik dans rond de tafel. Swingend op mediterrane klanken. Heupwiegend en zwoel. Volgens mij, niet volgens mijn dochter...
Zo, het schooljaar zit er weer bijna op. Eind mei wordt het academiejaar afgesloten, dus morgen de laatste dag. Daarna komt het opkuisen van de klas, het klaar zetten voor de jury, de tentoonstelling .... Gelukkig hoef ik niet te poetsen, een handicap is wel nuttig dan. Die klas ziet eruit ... overal stof, potten en emmers, werken van iedereen en alleman ... De laatste dagen durf ik bijna niet meer te bewegen in de klas. Overal staan beelden en vormen. Het ene moet nog drogen, het andere moet nog gebakken worden ... en iedereen loopt over en weer om toch maar op tijd klaar te zijn. Nee, voor de rustige sfeer moet je echt niet gaan. 
Zijne Heerlijkheid Harry is gearriveerd, twee dagen geleden. Hij kwam, zag en overwon. Binnen de kortste keren was mijn spic en spanhuis veranderd in een arena van kattenzand, vleesjus en dekentjes. Als goed opgeleide slavin loop ik achter hem, steeds op mijn hoede om onvoorziene obstakels of kleine ongelukjes op te ruimen. En slavinnen, daar heeft hij er twee van. Mijn dochter is al even gek als ik. Elke piep of "Proëet" wordt bestudeerd, als was het een heilige litanie. 
