Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Dit is de edele heer Harry Caravacho, broer van Prins Enrique de Eerste. Vind iemand hem te mager? Gelieve vrouwe Agaath op de hoogte te brengen over de lichamelijke toestand van haar meester, daar wij, nederige bedienden, haar niet kunnen overtuigen van het tegendeel.
Ondergetekende, Fiep ... Hoofd van de Koninklijke hofhouding ...
Blinde en slechtziende kelners en geblinddoekte gasten die in een verduisterd restaurant een tweegangenmenu voorgeschoteld krijgen. Het project 'Blindelings', waarop zaterdag 18 gasten waren uitgenodigd, was een verrijking voor beide partijen.
'Blindelings' vertrouwen in kelners met visuele handicap
Het ging er een beetje onwennig aan toe toen de gasten elkaar voor het eerst ontmoetten in het Gentse Flandria-hotel. 'Zicht op Cultuur' organiseerde daar samen met het netwerk Licht en Liefde een probeersessie voor 'Blindelings'. Net zoals alle andere gasten wilde Rony Dobbelaere de uitdaging aangaan. "Ik wil weten hoe het is, hoe het voelt. Ik vrees dat het allemaal fout zal gaan. Als ziende anticipeer je op de gedragingen van de ober, je leunt bijvoorbeeld een beetje naar links als de ober rechts soep serveert. Hier zien wij de ober niet en hij ziet ons niet."
De obers zijn gelegenheidsobers, blinden en slechtzienden die een training hebben gevolgd. "Toch wel spannend", vindt de blinde William (25). Hij studeert voor maatschappelijk werker in Antwerpen. "Wij hebben geprobeerd om William altijd zoveel mogelijk ruimte te geven", zegt zijn moeder, Hilde Damman. "Hij woont alleen, doet alles zelfstandig en zo moet het eigenlijk ook."
Zo moet het misschien wel, maar de maatschappij lijkt daar niet altijd klaar voor te zijn. "Net daarom is dit project zo belangrijk", zegt Rieke Jacobs van 'Zicht op Cultuur'. "Dit is een sensibiliserend project. Blinden zijn de groep die, als gehandicapten, het minst gemakkelijk werk vinden. De maatschappij moet de mogelijkheden scheppen waarin blinden hun werk kunnen doen."
Het diner is afgelopen. Rony Dobbelaere is behoorlijk onder de indruk. Hij had nooit beseft hoezeer je als ziende gericht bent op het non-verbale. "Het was een unieke ervaring maar achteraf constateer je dat je zo gespannen en geconcentreerd aan tafel zat en op zoek ging naar wat je at dat je eigenlijk vergat te genieten van het lekkers dat geserveerd werd. Is je bord nu leeg of niet?"
En William? Die vond het indrukwekkend. "Ook plezant dat mensen konden ervaren hoe het is als er ergens in je eten een stokje zit en niemand je dat van tevoren heeft verteld. Ook wij maken dat mee. Als blinde moet je zo zelfstandig mogelijk zijn."
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent... Ik ben thuis beginnen oefenen, mooi eten moet je leren. Nu ja, moeilijk is dat niet, je moet gewoon weten waar alles ligt. En de tijd nemen. Je werkt volgens de wijzers van de klok. Vlees op negen uur, patatjes op twaalf groenten op drie bijvoorbeeld. Niets is makkelijker. Maar wat dan met koude schotel? Mensen, maak u geen illusies, iedereen eindigt wel eens met een soeplepel mayonaise in zijn mond als de schotel al op voorhand klaar is, zoals op restaurant, kan je niet meer doen dan hopen dat je alles vind en alles op je bord blijft liggen. Daarom had ik me voorbereid, kookte thuis, at thuis tot het goed ging. De volgende stap: het restaurant. Mijn eerste gerecht was spaghetti. Dan heb je namelijk geen vlees dat moet gesneden worden. Kan je je voorstellen hoe het voelt als je steak met pepersaus opeens bij de buurvrouw op tafel belandt? Juist ... en om dat te vermijden koos ik dus voor spaghetti. Goede keuze, vond ik nog steeds. Je kan het onopvallend slurpen, je kwakt er de kaas overheen, altrijd goed, je eet met een lepel ... voor beginnelingen, altijd prijs. Een broodje gaan eten kan ook, als je nog aan je beginpogingen zit. Maar geen croques, zeker niet. Want die moet weer gesneden worden, zijn vergezeld van sla en tomaten, op de meest vreemde plaatsen gedeponeerd. je loopt het risisco om met een halve slaplantage in je mond te zitten terwijl je croque vrolijk het bord van de overbuur siert. Dus een broodje mag, maar alleen als het niet overdadig versierd is met één of ander sausje. De tweede stap in je heropvoeding is de aardappels, erwten en al hetgeen verder nog wel eens wil rollen, op je bord houden. Tip! Neem natte doekjes mee. Je kent ze wel, die dingen die je krijgt als je miosselen gaat eten. Je kan ze overal krijgen, ze ruiken heerlijk en het geeft je een gevoel van veiligheid. met vieze handen, van vet overlopende ellebogen en geen ogen naar het toilet rennen is eenmaal niet zo gemakkelijk als het eruit ziet. Dus pattatjes, daar waren we gebleven. je duwt al hetgeen rollen kan naar een kant van je bord, de kant waar je vork zit. Met de palm van je hand steun je een beetje tegen je bord alsof je het wel tegen houdt. Het valt helemaal niet op dat je daarmee ook je rollend materiaal op je bord houdt en als je toch een beetje moest morsen, heb je altijd de doekjes nog. Derde stap: vlees snijden en dat is het moelijkste. Het lijkt wel of die beesten spontaan weer tot leven komen bij het zien van mijn bord. Maar ja, je kan ook niet eeuwig op spaghetti leven. Dus hup, maar even doorbijten en dat beestje is ook gewassen. Nu kan je natuurlijk foefelen en beginnen met een kieken. Ten eerste mag je dat met je handen eten, altijd safe dus. Ten tweede is dat helemaal geen vlees. Het is zo zacht dat het al uit elkaar valt bij het zien van je mes. Neenee, steak is de boodschap en als je dat kan: koteletjes of ribbekes. Met deze oefening ben je gegarandeerd even zoet. Mijn raad is dan ook: begin er tijdig aan ... en als het dan toch nog mislukt ... bestel je volgende keer gewoon weer een spaghetti ... Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, hoor. Ik heb er persoonlijk nog nooit veel problemen mee gehad. maar het is wel leuk om eens de andere kant van de medaille te zien. daarom: als je ooit de kans krijgt om in het donker te dineren, met blinddoek en bedient door blinde obers, moet je dat zeker doen. het is hilarisch ....
Het lijkt zo gewoontjes. Je gaat naar een restaurant, bestelt waar je zin in hebt, eet het op, met smaak natuurlijk, en gaat weer verder. Ja, maar zo werkt het dus niet. Tenminste, niet als je pas blind bent...
