Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Het gaat goed op de kraamkliniek. Mijn vriendin heeft haar bib omgetoverd tot een poezenspoeddienst en een grote hondenbench geïnstalleerd. Daarin liggen nu drie miserabele kittens, amper vier weken oud. Maar alles gaat prima. De melk van de dierenarts gaf hen krampjes, dus moest er iets anders gevonden worden. Maar mijn vriendin, als volleerde poezenmoeder, gaat andere melk kopen, probeert nog eens, en wonder boven wonder: de kleintjes drinken. Heel gulzig,met hun kleine lijfje in haar hand. Ook ik krijg er eentje toegeschoven. Heerlijk dat lieve snoetje, dat warme lijfje maar veel meer doen dan zitten, en voelen, kan ik niet. Ik kan niet helpen voeden, zie niet hoe hun buikje zich opspant als ze krampjes krijgen. Ik kan alleen maar hopen dat alles goed gaat. Ze krijgen het beste eten, de beste verzorging, het meeste liefde. Daar zorgt mijn vriendin wel voor.Die heeft de hele familie gemobiliseerd. Ook haar honden. De oudste hond, een pitbull, zorgt voor de massage. Als de katjes gegeten hebben, mag hij vakkundig de buikjes masseren met zijn dikke tong. En dat doet hij dan ook. Vol overgave.Mijn vriendin heeft een volle dagtaak aan het voeden en verzorgen van de kleintjes.Ik vraag me af of het niet allemaal te veel is, te vermoeiend. Maar stiekem denk ik ook dat ze ervan geniet,mijn perfecte poezenkraamkliniek verpleegstervriendin.
Hier in huis heb ik Fluk ook verteld wat hem te wachten staat. Een zusje of broertje,nog heel klein, dat anders blaft als hij. Dat zal willen spelen, en op de meest onwaarschijnlijke tijdstippen in zijn oren zal komen bijten. Maar Fluk vind het allemaal niet zo spannend. Hij luistert aandachtig, zucht eens diep, en slaapt verder.De sofa ligt vol met zijn speelgoed. Misschien heeft hij dat voor alle zekerheid alvast veilig gesteld. Tja, een gewaarschuwde hond
En dat is nog niet alles. Ookde aanvraag voor een geleidehond loopt verder. Nog maximum een jaartje en dan komt er weer een grote broer of zus bij. Die ook wil spelen, slapen, snurken en ik die dacht dat dit een saai jaar zou worden.
Nu mijn dochter de deur zal uit gaan, dacht ik even dat ik me zou gaan vervelen. Dat het vreselijk stil zou worden in mijn huisje. Tja, daar heb ik me in vergist, besef ik nu. En als mijn dochter toch niet op kot zou gaan?Heerlijk, nog een man meer in huis.
Jaja, mijn grote gezin komt eraan, en ik ben er helemaal klaar voor
We hebben onze mond vol over integratie. Over de rechten van een gehandicapt persoon. Over het feit, dat ze evenwaardig zijn zijn we allemaal zo verdraagzaam, omdat dat de nieuwe mode is? Omdat we nu bij Europa horen, en het wettelijk verplicht is om verdraagzaam te zijn? Zijn we eigenlijk wel zo verdraagzaam als we doen uitschijnen?
In Geel is een zaak. Midden in het centrum,op de markt. Een deftige zaak; waar je lekker kan eten, of rustig een glas kan drinken. Het zit er altijd vol. Blijkbaar een zaak met een goede naam. Die willen ze kost wat kost behouden,denk ik.
Ik zit binnen, samen met de kinderen. We bestelden net wat te eten en drinken rustig een aperitiefje. Een paar tafeltjes verder zit een collega van mijn dochter,ook een orthopedagoge.Zij is samen met haar leefgroep op stap. Als ze even een praatje komt maken, vertelt ze dat een van de mensen vandaag jarig is. En dat er dus gevierd wordt. Met pannekoeken en een cola.Haar leefgroep bestaat uit vijf mentaal gehandicapten, de één al blijer als de ander.Ze vertellen mopjes, geven hun mening op hun typische ongegeneerde manier. Ik moet moeite doen om niet te lachen. Ze zijn zo eerlijk, zo open en soms slaan ze de nagel op zijn kop. Maar als normale mag je niet reageren. De pannekoeken komen eraan en iedereen begint te zingen. Voor de jarige. Alle vijf en ook de begeleidster. Mijn dochter stoot me aan en zegt: Dit gaat fout". En inderdaad, als de pannekoeken half op zijn komt er een ober naar het tafeltje. Hij praat even met de begeleidster en loopt daarna weer door. Alsof er niets gebeurt is. De collega van mijn dochter komt naar onze tafel. Heel verontwaardigt. "Wwe worden vriendelijk verzocht, om voortaan in een aparte ruimte gaan te zitten als we iets willen eten. We eten niet netjes genoeg en dat zou de andere klanten kunnen storen " Ze vertrekt met haar groepje, zonder kabaal, zonder ook maar enig vertoon van woede. Mooi alles betalen en buiten.Maar ik? Ik kook
Na enkele minuten wordt ons eten gebracht. En ik kan mooi eten, netjes zonder te morsen. En ik zing niet, ik fluit ook niet en ik ben niet gehandicapt, ik ben blind blijbaar wordt er zelfs gediscrimineerd in handicaps. Geestelijk gestoord: buiten. Blind of doof: je mag blijven. Want dan kan je proper eten en dan zing je niet.
Ik roep de ober. Vertel hem dat hij kan kiezen: ik ga buiten zonder te eten, en zonder te betaen. Of ik eet alles op, maar dan kan hij daarna wel de nabijgelegen tafels poetsen. Want spontaan ga ik dan gaan zingen. Met mijn mond vol. En proper eten? Tja, ik ben gehandicapt, dat kan ik niet
Hij zegt niks en wij gaan buiten, zonder eten. Zonder kabaal
Gisteren ben ik naar Bokrijk geweest, naar de bloemenmarkt. Heerlijk was het. Ontzettend druk, ontzettend warm, ontzettend gezellig. Ik had me voorgenomen om niks te kopen. Mijn tuin is een grasveld, met een terras, en rondom dat terras enkele klimplanten. Heel sober, makkelijk in het onderhoud. Maar ook wel een beetje saai.Ik liep, samen met een vriendin, langs de kraampjes. Hoe verder ik liep, hoe moeilijker het werd om mijn geld in mijn tas te laten zitten. En ja hoor, een prachtige vijgenboom stond me op te wachten. Heel groot, heel verleidelijk. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we kwamen thuis met een auto vol planten,waaronder dus mijn boom. En vandaag zou die in een grotere pot worden gezet,aan de rand van mijn terras. Al vroeg kwam mijn vriendin, met een enorme zak potgrond,opdagen.Vol goede moed togen we aan het werk. Grote pot,veel zand, ik hield de plant rechtop, zij vulde bij. Oef, die stond. Ik werd er helemaal gelukkig van. Nu nog de fuchsiaplantjes. Opnieuw op zoek naar grotere potjes. Hangpotten, Fuchsia op stam in een mooie keramieken pot. Ga maar eens kijken in de garagezeg ik,daar staan er nog een hoop "
Vriendin en dochter trekken de poort open, en een enorme kat vliegt langs hun benen naar buiten. Die is duidelijk geschrokken. Het is de kat van de overburen. Heel mooi, goed verzorgt, een tijgertje.Verleden jaar heeft ze kleintjes gekregen in de tuin van de buren. Want dat is iets wat ze doet: ze gaat steeds ergens anders bevallen, nooit in haar eigen huis. Ze is wel een goede moeder,hoor, maar ook haar kleintjes neemt ze niet mee naar huis. Dus verleden jaar heeft buurman de gemeentewerkers gebeld. Die zijn de kleine katjes komen halen, hebben ze daarna een spuitje laten geven. Die katten worden wild, bezoedelen de hele buurt, en blijven maar kweken,aldus de gemeente.En alhoewel ik het daar heel moeilijk mee had, toen de buurman het vertelde, ik kon er niks aan doen.
En dan valt mijn euro. Al een paar weken hoor ik vreemd gesjierp in mijn tuin, elke avond opnieuw.Ik dacht dat er weer een nestje met volgelkinderen in de buurt was, nu begin ik me daar vragen over te stellen. Ik vraag mijn vriendin om even gaan te zoeken in de garage ze komt terug. We hebben kleintjes. Drie. Tijgertjes,van licht naar donker. Ze schat dat ze ongeveer vier weken oud zijn. En wat nu? Ik weet het niet ze liggen op de vloer van de garage te slapen.Mijn vriendin neemt er eentje in haar hand; Volgens mijn dochter lijkt het op een Franske. Het heeft een dik buikje, bolle wangetjes, een hoopje haar.Als we ze nu niet verzorgen gaan ze dood. Mijn vriendin, die nog gekker is als ik, belt naar haar dierenarts. Tja, als de moeder gevlucht is, zit de kans er dik in dat ze niet meer terug komt. En als ze dat wel doet, gaat ze zonder twijfel ruiken dat er mensenhanden aan haar kleintjes zijn geweest. Waarschijnlijk gaat ze die beestjes dan in de steek laten daar staan we dus, met drie kittens. En mijn hondje, die vreselijk nieuwsgierig rond ons draait. We laten Fluk even snuffelen. Hij begint dadelijk te kwispelen, ruikt aan de poesjes, vind het allemaal prima. "Ach," zegt mijn vriendin, "ik kan ze wel groot brengen met de papfles hoor. Dat heb ik nog al gedaan." Tja, ik kan het niet, ik vind dat kleine mondje nooit We besluiten de poesjes te houden. We gaan ze melk geven, en al hetgeen ze nodig hebben. Maar eerst naar de dierenarts, speciale kattenmelk kopen. En een papfles. We steken de poezen in een grote doos, met een oude handdoek erin.Ze vinden het allemaal OK. Ze slapen rustig verder, met hun dikke buikje, hun kleine oogjes, hun heerlijke lijfje. Ik zucht. Wat is het toch met dit huis? Elk dier wil hier zijn. Een ziek vogeltje, een haaskonijn,egels, ik denk dat ik al bijna een boerderij kan beginnen met alle dieren die hier een noodstop hebben gemaakt. En nu dus de poesjes. Ze zijn hier geboren, willen hier wonen. Kan je dat zo maar naast je neer leggen? Ze gewoon doodslaan, of laten weg halen? Ik niet, ze willen hier zijn, dus blijven ze maar nog niet nu, ze moeten eerst nog aansterken, groeien. Binnen een paar weken komt er eentje naar hier en eentje naar mijn oudste dochter. Het derde blijft waarschijnlijk bij mijn vriendin.als alles goed gaat het gaan nog spannende tijden worden, Fluk, de poes en de geleidehond. Ik verheug me er al op. Maar een ding is zeker: ik ga me niet vervelen ach, ik heb altijd al een groot gezin gewild, hier is het dan
Ik heb het elk jaar. Al bijna vijf jaar, sinds ik blind ben. Als de zon begint te schijnen, val ik stil. Normaal ben ik een pietje precies, ik poets, vlieg rond met stoffer en blik. Maar als de zon schijnt... De afgelopen dagen heb ik me te pletter gewerkt in de tuin. Mijn spieren hebben het begeven, ik ben een compleet wrak. Maar mijn tuin zal opgeruimd worden, zowaar ik Agaath heet. Waar vroeger de hele tuin beplant was met bloemen en struiken, vind je nu alleen nog maar gras. Dit is uit pure noodzaak. Ik kan het niet meer onderhouden en er is geen enkele zot die het wil komen doen voor me. Dus verleden jaar is mijn tuin verandert in een heel simper grasveld, met een leuk terrasje er midden in. Niet echt een tuin voor de boekskes, maar wel makkelijk in het onderhoud en op die manier is er nog tijd over om van mijn tuintje te genieten. En ik doe dat dan ook. Met stramme spieren en nekspieren die helemaal verkrampt zijn installeer ik me in een zeteltje met dikke kussens. Het is nog ochtend, maar het zonnetje geeft een heerlijke warmte. En ik voel het broeien, het gevoel. Ik weet perfect wat er gaat gebeuren. Vandaag zal ik niet koken, niet wassen en plassen. En ik zal ook niet uit mijn zeteltje komen... Ik kijk naar boven, de blauwe lucht schittert. Een prachtige dag. De bomen achter de garage zijn diepgroen, hun blaadjes wiegen zachtjes in de wind. Ten oosten aan mijn keukenraam staat de zon al te schijnen met een zachtgele gloed. Ik ga even naar binnen, neem een tas koffie, mijn boek en vertrek weer naar mijn verborgen plekje. Het wordt middag. Het wordt warm, heel warm. Ik ruik de hitte, de lavendel. Het gras is nu lichter geworden van kleur. De witte wolken zweven door de lichtblauwe lucht. Een blauw dat je enkelel in de warme zomer ziet. Een blauw dat je meeneemt naar andere oorden, andere emoties. De geur van de mediterane keuken vult mijn neus. Ik sluit mijn ogen. God, wat doen mijn spieren pijn. God, wat ben ik moe. Als mijn dochter die namiddag thuis komt, zit ik nog steeds in mijn mijn zeteltje. met een lege kan koffie naast me. Met een uitgelezen boek op tafel. Met Pierre, die het nu wel voor gezien houdt. Hij heeft nog andere dingen te doen. Ik maak een salade klaar, we eten op het terras. Ook zij moet even bekomen van een dag in een oververhitte klas. Het is avond. Een stuk koeler ineens. En toch ... ik doe een truitje aan en loop nog even naar mijn terras. Zet me weer even op mijn zeteltje. Kijk weer naar de lucht. Sterren, duizenden sterren. Fonkelend, mysterieus, uitnodigend. Ik blijf nog even zitten, wacht tot er eentje zal vallen. Ach, misschien moet k gewoon niets wensen. Misschien heb ik niets meer te wensen. Misschien heb ik alles al? Ik vraag me af hoe de wereld eruit ziet, nu op dit ogenblik. Is de zon echt zo fel? De lucht zo blauw? Het gras zo groen? Of spelen mijn hersenen een spelletje met me. Volgens mijn gevoel is de lucht nog nooit zo mooi geweest als de afgelopen vier jaar. Maar de werkelijkheid? Die zal ik nooit meer zien en eigenlijk vind ik dat niet eens een gemis. Want ja, je hersnenen kunnen een spelletje spelen. En ja, je kan jezelf een hoop dingen wijs maken. Maar mijn wereld is prachtig, met de mooiste kleuren. met de warme zon op mijn huid. En wat die werkelijkheid betreft? Die is weg gelegd voor al die ziende mensen, die het zo druk hebben met hun neus te volgen, om maar niks te missen van wat ze denken dat ze moeten zien...
Het begon al goed fout... Ik moest de trein van negen uur hebben. Ik was nochtans op tijd op gestaan. Ontbijt, hond eten gegeven, tanden gepoetst en mijn kleren hingen ook al klaar. Een leuk rokje, een nog leuker bloesje en makkelijke sandalen. Want als je met twee dochters op strooptocht gaat in de grote stad, kan je beter makkelijk schoeisel dragen. Dat heb in al die jaren wel geleerd. Maar dar ging het dus fout. Ik morste op mijn bloesje, vond zo snel niets anders dat bijpassend was. Dus dan maar een broek aan, met t-shirt. Natuurlijk was die broek te lang voor de sandalen. En ja, het werden spitse damesschoentjes met een heel elegant hakje. Vrij hoge hakken, maar dat kon ik wel aan, tenslotte was ik nu wel super elegant gekleed. Jongens, die vervloekte vrouwelijke ijdelheid... Twintig minuten stappen naar het station, een uurtje treinen en daarna recht naar de Meir... Heerlijk, we zouden niet alle winkels doen, alleen deigene die betaalbaar waren en waar we dingen konden vinden die we echt nodig hadden. Maar ja, wat heeft een vrouw nu niet nodig, als ze in de stad is. Plotseling is je volledige garderobe versleten, moet je dringend andere schoenen, is je tas wel heel erg versleten. En alleen op pad bent beperkt het nog wel, maar drie vrouwen samen? Nee, dat kon echt niet goed gaan. Middag, we zouden even wat gaan eten, daarna weer vlug verder. Maar je voelt nniks... totdat je gaat zitten. Op een terrasje. In het zonnetje. Mijn voetjes vertelden me wel dat ze het eigenlijk niet zo leuk vonden in de spitse schoenen, maar ja, daar gaan we nu toch niet moeilijk over doen, hè? Nog zoveel winkels te doen, nog zo weinig tijd... Na de Meir volgden de zijstraatjes. de kinderkopjes ... Halelujah mijn voeten... Stoïcijns loop ik verder: "Wir sollen nicht kapitulieren ... Ik concentreer me op het passen van kleding die ik dan uiteindelijk toch niet koop. De kinderen eerst. Die zijn jong, die moeten mooi zijn... de namiddag vliegt voorbij. We beginnen gas terug te nemen, uit pure vermoeidheid. We gaan wat drinken, blijven langer zitten dan we van plan waren, maar wat geeft het? Je kan over de koppen lopen en aapjes kijken is echt heel leuk. Als ik opsta voel ik het. Mijn voeten gaan in staking. De onderkant voelt als rauwe biefstuk, mijn tenen als geplette sosissen, mijn enkels als gehakt. Kortom, ik ben een barbeque op mijn eigen. En we zitten op de Groenplaats. Enig idee hoe ver dat van het station verwijderd is. Heeeeel ver, ik zal het je zeggen.... Mensen lopen me voor de voeten, struikelen over mijn stok, beginnen te vloeken in onverstaanbare taal ... heerlijk toch, die grote steden. Na een martelgang van een half uur sukkel ik de trein in. Het ergste is achter de rug. Nu begrijp ik waarom mannen ons zo belachelijk onlogisch vinden. Dat zijn we ook, we plaatsen schoonheid bovenaan ons lijstje. We moeten vrouwelijk, elegant en gesofisticeerd zijn. alsof ik zo vrouwelijk, elegant en gesofisticeerd ben als ik als een manke reumapatient, met een gezicht als een oorworm door de straten van antwerpen schuifel. Maar wee degene die me dat probeert duidelijk te maken... Ik kom thuis, gepakt en gezakt en bijna op mijn ellebogen voort kruipend. Ik trek mijn schoenen uit, neem een sigaretje en loop op mijn blote voeten door het gras. Wat een gevoel. Kriebel met mijn tenen tussen de grassprietjes en zucht. En zucht nog eens. En plotseling schiet het me door mijn hoofd: misschien hebben al die huisvaders, die hun vrouw meewarig aankijken als ze weer eens de kokette madam uithangt, dan toch niet zo'n ongelijk als wij altijd beweren. Maar ik val nog liever dood dan dat toe te geven...
Ik heb het elk jaar. Al bijna vijf jaar, sinds ik blind ben. Als de zon begint te schijnen, val ik stil. Normaal ben ik een pietje precies, ik poets, vlieg rond met stoffer en blik. Maar als de zon schijnt...
Het begon al goed fout... Ik moest de trein van negen uur hebben. Ik was nochtans op tijd op gestaan. Ontbijt, hond eten gegeven, tanden gepoetst en mijn kleren hingen ook al klaar. Een leuk rokje, een nog leuker bloesje en makkelijke sandalen. Want als je met twee dochters op strooptocht gaat in de grote stad, kan je beter makkelijk schoeisel dragen. Dat heb in al die jaren wel geleerd. Maar dar ging het dus fout. Ik morste op mijn bloesje, vond zo snel niets anders dat bijpassend was. Dus dan maar een broek aan, met t-shirt. Natuurlijk was die broek te lang voor de sandalen. En ja, het werden spitse damesschoentjes met een heel elegant hakje. Vrij hoge hakken, maar dat kon ik wel aan, tenslotte was ik nu wel super elegant gekleed. Jongens, die vervloekte vrouwelijke ijdelheid...
