Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ik heb het elk jaar. Al bijna vijf jaar, sinds ik blind ben. Als de zon begint te schijnen, val ik stil. Normaal ben ik een pietje precies, ik poets, vlieg rond met stoffer en blik. Maar als de zon schijnt... De afgelopen dagen heb ik me te pletter gewerkt in de tuin. Mijn spieren hebben het begeven, ik ben een compleet wrak. Maar mijn tuin zal opgeruimd worden, zowaar ik Agaath heet. Waar vroeger de hele tuin beplant was met bloemen en struiken, vind je nu alleen nog maar gras. Dit is uit pure noodzaak. Ik kan het niet meer onderhouden en er is geen enkele zot die het wil komen doen voor me. Dus verleden jaar is mijn tuin verandert in een heel simper grasveld, met een leuk terrasje er midden in. Niet echt een tuin voor de boekskes, maar wel makkelijk in het onderhoud en op die manier is er nog tijd over om van mijn tuintje te genieten. En ik doe dat dan ook. Met stramme spieren en nekspieren die helemaal verkrampt zijn installeer ik me in een zeteltje met dikke kussens. Het is nog ochtend, maar het zonnetje geeft een heerlijke warmte. En ik voel het broeien, het gevoel. Ik weet perfect wat er gaat gebeuren. Vandaag zal ik niet koken, niet wassen en plassen. En ik zal ook niet uit mijn zeteltje komen... Ik kijk naar boven, de blauwe lucht schittert. Een prachtige dag. De bomen achter de garage zijn diepgroen, hun blaadjes wiegen zachtjes in de wind. Ten oosten aan mijn keukenraam staat de zon al te schijnen met een zachtgele gloed. Ik ga even naar binnen, neem een tas koffie, mijn boek en vertrek weer naar mijn verborgen plekje. Het wordt middag. Het wordt warm, heel warm. Ik ruik de hitte, de lavendel. Het gras is nu lichter geworden van kleur. De witte wolken zweven door de lichtblauwe lucht. Een blauw dat je enkelel in de warme zomer ziet. Een blauw dat je meeneemt naar andere oorden, andere emoties. De geur van de mediterane keuken vult mijn neus. Ik sluit mijn ogen. God, wat doen mijn spieren pijn. God, wat ben ik moe. Als mijn dochter die namiddag thuis komt, zit ik nog steeds in mijn mijn zeteltje. met een lege kan koffie naast me. Met een uitgelezen boek op tafel. Met Pierre, die het nu wel voor gezien houdt. Hij heeft nog andere dingen te doen. Ik maak een salade klaar, we eten op het terras. Ook zij moet even bekomen van een dag in een oververhitte klas. Het is avond. Een stuk koeler ineens. En toch ... ik doe een truitje aan en loop nog even naar mijn terras. Zet me weer even op mijn zeteltje. Kijk weer naar de lucht. Sterren, duizenden sterren. Fonkelend, mysterieus, uitnodigend. Ik blijf nog even zitten, wacht tot er eentje zal vallen. Ach, misschien moet k gewoon niets wensen. Misschien heb ik niets meer te wensen. Misschien heb ik alles al? Ik vraag me af hoe de wereld eruit ziet, nu op dit ogenblik. Is de zon echt zo fel? De lucht zo blauw? Het gras zo groen? Of spelen mijn hersenen een spelletje met me. Volgens mijn gevoel is de lucht nog nooit zo mooi geweest als de afgelopen vier jaar. Maar de werkelijkheid? Die zal ik nooit meer zien en eigenlijk vind ik dat niet eens een gemis. Want ja, je hersnenen kunnen een spelletje spelen. En ja, je kan jezelf een hoop dingen wijs maken. Maar mijn wereld is prachtig, met de mooiste kleuren. met de warme zon op mijn huid. En wat die werkelijkheid betreft? Die is weg gelegd voor al die ziende mensen, die het zo druk hebben met hun neus te volgen, om maar niks te missen van wat ze denken dat ze moeten zien...
Reacties op bericht (1)
04-05-2007
tja ...
soms zijn ziende mensen blinder dan mensen die niet zien. Zien heeft ook niet altijd iets met de ogen te maken hè.
Fijn dat je zo kunt genieten van je tuintje en dat zal ook misschien de reden zijn van al de dieren die daar willen komen, die rust die van dat tuintje uitstraalt, dat voel ik al bijna van hier uit. Succes met de kittens, Thea.