Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Zijne Heerlijkheid Harry is gearriveerd, twee dagen geleden. Hij kwam, zag en overwon. Binnen de kortste keren was mijn spic en spanhuis veranderd in een arena van kattenzand, vleesjus en dekentjes. Als goed opgeleide slavin loop ik achter hem, steeds op mijn hoede om onvoorziene obstakels of kleine ongelukjes op te ruimen. En slavinnen, daar heeft hij er twee van. Mijn dochter is al even gek als ik. Elke piep of "Proëet" wordt bestudeerd, als was het een heilige litanie. Maar de ene Eminentie doet niet onder voor de andere Zijne Eerbiedwaardigheid. Fluk bekijkt alles vanuit zijn zetel, met een diepe frons op zijn intelectueel gelaat. Ach, een logeetje. daar kan hij wel mee leven. Zijn heiligdom is immers groot genoeg. Maar de volgende dag is het logeetje er nog steeds. Als een een getrainde pony huppelt Harry door de woonkamer, hierbij de nodige piepgeluiden makend. En Fluk vindt het al veel minder leuk als Harry weer eens voorbij gehuppeld komt, laat hij even horen die de baas is. "Eminenite, al wat je wil, maar dit is mijn terrein en daar kan je beter rekening mee houden." En dappere Harry, hij huppelt verder. Waar hij is opgevoed, tot nu toe, wonen alleen loebassen van honden en twee katten die geen aandacht hadden voor het kleine grut. Een briesende York is Harry dan ook niet bekend. En dan wordt er een compromis gesloten. Ik geef de eminenties waar ze om vragen. En ik geniet van mijn slavernij...
Voor de laatste keer op bezoek. Morgen is het zover. Van de kraamkliniek is nu niets meer over. Mijn kraamkliniekverpleegstervriendin Fiep is veranderd in een opvoedster. Gedaan met flesjes geven, al een paar dagen eten ze zelfstandig en vavaf vandaag krijgen ze ook geen melk meer. Jongens, wat verandreren ze snel. Van hulpeloze bolletjes haar zijn ze alle drie uitgegroeid tot nieuwsgierige en speelse dreumessen. Mijn oudste dochter is vandaag haar katerbeest gaan halen. De middelste van de hoop, lief, aanhankelijker en vrij rustig. Dat wordt een kater die aan je benen plakt. Ze noemt hem Frits. En Frits vindt het allemaal goed. Als we hem gaan halen heeft hij net een vleesfestijn gehouden. Zijn snoet zit vol vleesjus, hij ruikt een beetje naar stoofvlees. Maar mijn dochter is helemaal gek van hem. Ze krijgt hem in haar armen, laat hem niet meer los. Kan niet snel genoeg naar huis gaan, naar haar vriend die ook zit te wachten op de kleine. Nog twee pluizebollen blijven er over: Enrique en Harry. Enrique is nog een beetje achter, dat was de minste van de bende. Die krijgt nog steeds het flesje, heeft minder tandjes, begrijpt het allemaal nog niet zo goed. En dan is er nog Harry. De stoere kater. Hij is niet bang, van niks. Hij heeft altijd honger, wil altijd spelen. Overal het eerste zijn, alles gezien en gehoord als Fiep hem weer bij zijn eten zet omdat hij blijkbaar nog altijd honger heeft, duikt hij gelijk het schoteltje in met zijn vier kleine pootjes en gaat bijna kopje onder in zijn eten.Maar hij kijkt vrank rond; riskeer het niet om hem uit te lachen. En eet verder. Als de rest al lang ligt te slapen, komt hij ook tevoorschijn, buikje vol, even verteren voornamelijk op mijn schoot. Nog een beetje spelen, nog wat spinnen en al snel oogjes dicht. En dan is het bezoekuur alweer voorbij. Mijn oudste dochter draagt Frits naar de auto, ik neem afscheid van Harry. Morgenvroeg gaan we naar de dierenshop. Eetbakje, reiskoffertje, kattenbak ;;; en dan is het zover. Harry komt eraan
Als je gehandicapt raakt,heb je recht op een aantal voordelen;Daar is iedereen wel van op de hoogte.Maar hoe slim ze in Brussel zijn???
Toen ik blind werd, vertelde de sociaal assistente me dat ik een nummer moest aanvragen bij het Vlaams Fonds. Die staan voor de hulpverlening in Belgie. Met dat nummer kan je dan een aantal kortingen krijgen, op water en electriciteit. Je hebt dan ook recht op gratis treinen, bussen en al hetgeen je als gehandicapte zoal zou kunnen verzinnen. En als blinde heb je recht op een korf. Zie het maar zoals bij een bevalling: je krijgt een handicap, dus het cadeautje er bovenop. Mijn korf bestond vooral uit aanpassingen voor de computer, maar dat kon je volledig zelf kiezen. Als je graag wilde koken en bakken, en je wilde een pratende oven kopen, dan kreeg je een tegemoetkoming van het Vlaams Fonds om je sprekende koekjes te bakken; In die tijd kon dat nog. Je kreeg een totaalsom, en die spendeerde je aan wat je wou. Ik dus aan mijn computer. En mijn euroscoop. Een soort kleine computer, die je kon aansluiten aan de grote, en die ook als notitietoestel fungeerde.Mat brailletoetsen. Dat betekent dat die elk jaar moeten gepoetst worden. Want als bij een gewoon klavier komt er stof russen de toetsjes, en de heleboel blokkeert. Onder die toetsen zit een soort brailleleesregel, met puntjes die omhoog en omlaag gaan. Die moeten ook gekuist, natuurlijk.Maar ook dat zat bij mijn korf: een onderhoudscontract voor vier jaar. En toen
Besliste het Vlaams Fonds dat het welletjes was. Genoeg geprofiteerd, vanaf nu veranderen we gewoon de hele opzet. De korf werdween, als je nu wat nodig had, moest je het gewoon bestellen. Met een goede motivatie, natuurlijk. Tot dusver ben ik nog steeds akkoord, er was inderdaad te veel gebruik gemaakt van de goedheid van de Belgische Staat. Maar nu komt het. In plaats van een totaalsom, kreeg je nu je hulpmiddel terugbetaald, met ook weer een maximum bedrag dat je kon krijgen. Ging je daar over, moest je zelf bijleggen. En had je geld over was je het kwijt. En nu wil het lukken dat die maximumbedragen fors gezakt waren
Zo gebeurde het dus dat mijn onderhoudsbeurt van dit jaar een probleem werd. Niet voor de leverandier, oh nee, die kwam wel degelijk. En poetste mijn machientjes tot ze blonken. De rekening wordt rechtstreeks naar het Vlaams Fonds gestuurd.En toen kreeg ik een brief, van die mannen in Brussel. Blijkbaar was er niet meer voldoende geld ter beschikking, en moest ik de poetsbeurt zelf betalen. De helft zou nog wel kunnen maar de overblijvende 270 euro,kwamen op mijn rekening. Hoe kan dat nu? Ik weet zeker dat ik nog genoeg heb." Dus maar naar de leverancier gebeld. Ik vertel mijn historie. Hij weet het al, die mannen zijn zo vriendelijk geweest ook een briefje naar de leverancier te sturen. "Ja, mevrouw. Dit is een spijtige zaak. Een beetje vervelend voor u " Ik slik eens even; Heb zin om te vragen of hij soms denkt dat ik geld schijt. Want vanaf volgend jaar zal ik dus het dubbele moeten betalen. Elk jaar opnieuw. Om een paar tjoepkes te kuisen. en gij de mijn
"Ik zal kijken wat ik kan doen, eerst moet ik dit met de verantwoordelijke bespreken", Zegt die vriendelijke meneer
En ja, een week later krijg ik telefoon. Van de leverancier. Vermits ik mijn spullen aangevraagd heb, net voor de verandering van het Vlaams Fonds, kon ik niet weten dat het maximimumbedrag zoveel zou zakken.en dat ik de onderhoudsbeurten zou moeten betallen uit mijn eigen zak. Ze vinden het niet eerlijk. Ze gaan de overblijvende kosten op zich nemen. Mijn contract loopt gewoon door.Mijn tjoepkes worden gewoon gepoetst. Wat zeg je me daarvan??? Ik sta perplex. Een befrijf, zo klantvriendelijk???Jawatte Ik bedank ze hartelijk; zeg dat ik vanaf nu overal reclame ga maken voor ze. De man lacht even. Graag gedaan, mevrouw."
Awel, hier ben ik nu stil van, en dat wil wat zeggen
Zondagmiddag; alleen thuis. Mijn huishoudelijke karweien zitten er weer op,ik kan eindelijk de pc opzetten. Begin gelijk met mijn favoriete blog te lezen. En dan zie ik het; Fiep schrijft over moederdag; Moederdag???Vandaag???Ik weet weer van niks; Ik word niet afgeleid dorr reclameborden, of versieringen in de winkels, dus meestal weet ik ook niet wat er te gebeuren staat; De kinderen hebben het me wel verteld. Maar ik hoef niks; Dat zeg ik elk jaar. Ach, je moet niks kopen,joh, spaar je centen maar; Het feit dat je eraan denkt, en me een dikke kus geeft,is al genoeg;Maar dit jaar hebben ze er niet aan gedacht.ach ja, ze zijn jong
En dan begin ik aan mijn moeder te denken.Ik kan niet naar haar toe, weer niet.Ook zij vind het niet erg, zegt ze. Maar ik dus wel. Vroeger, toen ik nog kon zien,maakte ik een mooi bloemstuk voor haar; Of ik kocht iets dat ze erg graag wou. Die zondag sprong ik in mijn auto, met mijn pakje, en een grote fles champagne; het was haar dag.De afgelopen vier jaar heb ik haar opgebeld. Ik vergeet het nooit, dat niet. Maar het is niet hetzelfde.Niet voor mij. Zo goed als ik anders met mijn beperkingen kan leven, zo moeilijk wordt het nu.Ik zit voor de pc, en word alleen maar neerslachtiger.Hoe geraak ik nu in godsnaam bij haar?En een bloemstuk?Ik heb alleen nog gras in mijn tuin; En bloemen heb ik ook al niet; al had ik ze, ik zou toch niet bij haar geraken! Ik word hoe langer hoe bozer; Op de situatie,op mijn niet kunnen,op mijn woede.Maar hoe ik het ook draai of keer, ik zal niet bij haar geraken. ..
Buiten,terwijl ik een sigaretje sta te roken,probeer ik te relativeren.Zo erg is het niet, ik zal haar bellen,net als die andere keren. En woesdag ga ik naar haar toe. Als ik nu dinsdag probeer in de winkel te raken, kan ik misschien mijn woede wil niet zakken; als een onnozel snotjoch begin ik te wenen, gewoon van kolere
Ik ben weer rustig; Het heeft allemaal geen zin.Ik ga gewoon zorgen dat ik iets leuks heb tegen woensdag; En vandaag ga ik haar bellen.en wie weet,volgende moederdag,als ik mijn geleidehond heb
Zijne Heerlijkheid Harry is gearriveerd, twee dagen geleden. Hij kwam, zag en overwon. Binnen de kortste keren was mijn spic en spanhuis veranderd in een arena van kattenzand, vleesjus en dekentjes. Als goed opgeleide slavin loop ik achter hem, steeds op mijn hoede om onvoorziene obstakels of kleine ongelukjes op te ruimen. En slavinnen, daar heeft hij er twee van. Mijn dochter is al even gek als ik. Elke piep of "Proëet" wordt bestudeerd, als was het een heilige litanie. 
Voor de laatste keer op bezoek. Morgen is het zover. Van de kraamkliniek is nu niets meer over. Mijn kraamkliniekverpleegstervriendin Fiep is veranderd in een opvoedster. Gedaan met flesjes geven, al een paar dagen eten ze zelfstandig en vavaf vandaag krijgen ze ook geen melk meer. Jongens, wat verandreren ze snel. Van hulpeloze bolletjes haar zijn ze alle drie uitgegroeid tot nieuwsgierige en speelse dreumessen. Mijn oudste dochter is vandaag haar katerbeest gaan halen. De middelste van de hoop, lief, aanhankelijker en vrij rustig. Dat wordt een kater die aan je benen plakt. Ze noemt hem Frits. En Frits vindt het allemaal goed. Als we hem gaan halen heeft hij net een vleesfestijn gehouden. Zijn snoet zit vol vleesjus, hij ruikt een beetje naar stoofvlees. Maar mijn dochter is helemaal gek van hem. Ze krijgt hem in haar armen, laat hem niet meer los. Kan niet snel genoeg naar huis gaan, naar haar vriend die ook zit te wachten op de kleine.
