Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Gasthuisberg, vier jaar geleden. Het verdict is gevallen, de dag voor mijn verjaardag. Blind... niks meer aan te doen, ook geen operatie kan het nog veranderen. Ik lijk het allemaal niet te beseffen, moet zelfs lachen als mijn kinderen met cadeautjes komen en belletjes om aan mijn bed te hangen. Het valt allemaal best mee, troost ik mezelf., kon veel erger. Maar de volgende dag komen de muren op me af. Ik zie ze niet, maar voel hoe ze steeds dichter bij komen, me verstikken. Ik vertel de verpleegster dat ik weg moet, even een sigaretje roken of wat dan ook. Ze heeft geen tijd, veel te druk ... Ok, dan ga ik wel alleen ... Ze helpt me naar de lift, toont op welke knop ik moet drukken en daar ga ik. Beneden moet ik mijn plan trekken. Al ooit in Gasthuisberg geweest? Zelfs al ziende loop je verloren ... ik dus ook. Maar ik geef niet op, een paar keer per dag doe ik hetzelfde traject en ja hoor, ik leer het. Als ik terugga naar mijn kamer draai ik te vlug af n beland bij mijn buurman. "Hoi, ik heb je al een paar keer door de gang zien komen." Zegt hij. Hij brengt me terug naar mijn kamer en als hij hoort dat ik van het rookklokaal kom spreken we af dat ik met hem mee mag de volgende keer. Na het eten komt hij me halen en we gaan, hand in hand naar beneden. Hij vertelt me dat hij een motrongeluk heeft gehad, jaren geleden. Verbrijzelde benen, verbijzeld bekken ... een aantal operaties en vooral veel pijn. Hij is jonger dan ik, kan niet meer werken, zal dat ook nooit meer kunnen. Maar zijn geloof houdt hem recht, zegt hij. "Noem me maar Gabriël, zoals de engel." Atwoord hij op mijn vraag hoe hij heet. Hij heeft een heel apart geloof, ik snap het niet zo goed. Is in Afrika geweest omdat daar iemand woont die wonderen verricht. Gaat ook naar een andere kerk... Hij voelt zich gelukkig, meer dan eens overtuigd hij me daarvan. De verpleegsters vinden hem maar een raar geval ... zo gek als een achterdeur, zegt er één. Maar enlke dag gaan we een aantal keren naar beneden, arm in arm. Het zou een Disneyfilm kunnen zijn, de blinde en de gek ... Steeds meer vertel ik over mezelf, over mijn gevoelens nu ik blind ben. "Het leven begint nu voor je, zien kan ook een handicap zijn, een negatief aspect, een belemmering." Zijn woorden dringen niet echt tot me door. Hij verteld me dat hij, sinds hij niet meer kan wereken, pas echt gaan leven is. Vroeg in de ochtend gaat hij de tuin in, luistert hoe de wereld wakker wordt. "Dat moet jij ook gaan doen ... ga in je tuin zitten, luster naar de stilte. Of ga ergens in een centrum zitten, luister hoe de wereld draait." Ik, die altijd heel gestrest heb geleefd vind zijn woorden maar abracadabra, iets voor geloofsfanaten. Die nacht wordt ik wakker, na een boze droom. Ik lig te huilen in mijn bed. Hard en gemeend. Gabriël moet me gehoord hebben. Hij komt naast mijn bed zitten, neemt mijn hand en zwijgt. Ik ook. Zou niet weten waar ik moet beginnen. Toch moet ik weer in slaap gevallen zijn. En hij is weer naar zijn kamer gegaan. Na het ontbijt komt hij me weer halen om te gaan roken. Er wordt niet meer gesproken over de vorige nacht. Hij zegt aleen: "Dat moest er even uit." Vanaf die dag brengen we ook onze avonden samen door. We trakteren onszelf op chocomelk en cola en Luikse wafels en al wat je nog in een automaat kan vinden. We kijken samen naar de film, hij verteld me wat er gebeurd op het scherm. Na anderhalve week mag ik naar huis. Hij nog niet, er volgt nog een operatie. Ik ga afscheid nemen. Kort en bondig. Ik heb zijn adres niet, hij het mijne ook niet. Ik ken niet eens zijn echte naam. Ze vonden hem maar een raar persoon, een beetje gek. Ik hoop dat er veel gekken op de wereld rondlopen...
Reacties op bericht (1)
24-03-2007
...
Nou die man mag dan wel gek genoemd worden, maar in feite was hij heel wijs en een fijne hulp voor jou in die dagen. Hopelijk zijn er heel veel van die Gabriels in jouw buurt. Groetjes Thea
