Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Mijn vader, veel te vroeg overleden, ik was amper elf jaar oud. Gek is het, hoe je als kind een vertekend beeld over je ouders hebt. Mijn vader was een god, mijn redder in nood. Gevallen bij het rolschaatsen? Pappa. Problemen bij het lessen leren? Pappa. En net toen de puberteit eraan kwam ... was hij er niet meer. Ongeluk. Mamma vertelde me het nieuws en ik ging soep opwarmen, ik had honger. Nu besef ik wel dat ik op dat moment geen voeling had met de wereld. Het hoefde niet meer, mijn redder had mij verlaten ...
Vanaf toen plaatste ik mijn vader op een voetstuk. Hij kon alles, wist alles en ik zou als hem worden, even slim, even werelds ... Jarenlang heb ik me uit de naad gewerkt om iets te worden, dat mijn vader nooit geweest is. Want met het volwassen worden, kwam ook de werkelijkheid naar boven. Mijn vader was geen superman, hij was een man. Inderdaad, heel intelligent en handig. Met een geweldig gevoel voor humor. En een immense liefde voor zijn vrouw en dochter. Maar toch ... een man van vlees en bloed, met slechte dagen en veel te perfectionistisch. Dat maakt het niet altijd makkelijk om mee te leven. Maar het heeft me gemaakt tot wat ik ben ...
Ik ben niet stom, net als hij. Ik heb wel humor, net als hij. Ik ga hoe langer hoe meer op hem lijken. Ook het steeds beter kunnen en willen doen, heb ik van hem geërfd en ik ben er trots op. Want zelfs nu, nu hij niet meer die onbereikbare held is, blijft hij mijn voorbeeld. Nog steeds wil ik op hem lijken, dingen in mezelf ontdekken, die me aan hem herinneren ...
Sommigen zeggen dat doden je kunnen zien, vanuit de hemel, of waar ze ook mogen zijn. Is dat zo? Kan pappa me zien? Weet hij hoe mijn leven verloopt? En zo ja, wat denkt hij dan? Is hij trots op me? Op de vrouw die ik geworden ben? Hij had grootse plannen voor me, zijn enig kind. Iets voor zijn dood hebben we daarover gepraat. Wist ik veel dat het ons laatste gesprek zou worden? Ik heb gestudeerd, zoals hij het wilde. Maar hoe je leven draait kan je niet voorzien. Ik heb gehandeld zoals ik dacht dat het goed was ... En nu? Is hij fier op wat ik bereikt heb. Hoe ik mijn kinderen heb opgevoed? Hoe ik van mijn dieren hou? Of is hij teleurgesteld in zijn nakomeling??? Ik zal het nooit weten. Ga er maar van uit dat ik nog steeds zijn trots ben. Maar die vraag wil ik niet van mijn kinderen horen. Ik wil niet dat ze zich later moeten afvragen wat ik van hen vond. Dus zeg ik heel dikwijls, klaar en duidelijk: "Dames, jullie zijn mijn alles, mijn trots en de enige reden dat ik hier op die verdomde aardkloot blijf hangen." Want hoe je het ook draait, ik zie ze doodgraag, die twee kiekskes van mij ...
Reacties op bericht (2)
18-06-2007
Kloekhenneke
Agaathje...ik ken je pas een tijdje...ge moogt er van overtuigd zijn dat je pa tevreden is, je ontloopt hem niet maar durft hem zelfs aan te spreken terwijl gans het world wide web kan meeluisteren ...dat zou je niet doen als je er zelf niet van overtuigd bent dat je je best doet...dat doe je dus...en je pa ziet...dat het goed is...en die kiekjes van jou...die mogen fier zijn op zo een kloekhen...Agaathje met een grote A...(gelijk Kunst met een grote K) groetjes Fred ( van Marfre)
18-06-2007, 20:13 geschreven door fred
Agaath,
volgens mij kan je vader niet anders dan trots op je zijn. Met dat doorzettingsvermogen, dat je misschien ook wel van hem geerfd hebt, heb je tenslotte dingen bereikt, die een ander wellicht zou laten. En jouw kinderen zul ongemerkt een voorbeeld aan jou nemen. Fijne dag, Thea.
