Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ken je die mensen die alleen maar gelukkig zijn, als ze merken dat jij dat niet bent? Wel, ik heb net een hele middag doorgebracht in hun gezelschap ... heerlijk was dat ... Ik was uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van een klein meisje, ze werd vijf. Eigenlijk zag ik dat niet zitten, maar ja, soms moet je gewoon. Dus ik op weg, met mijn cadeau, mijn stok en een hoop goede wil. Het feestje werd gehouden in een klein kabouterhuisje, met een nog kleinere tuin. Ik, mijn dochter en 15 onbekenden. Ja vader en moeder van de jarige waren er ook, maar die waren zo druk bezig, dat ik ze vooral niet wou storen. Dus aan tafel met die mensen, god mag weten wie ze allemaal waren ... De mannen hadden zich in de salon verzameld, die ammuseerden zich wel, ze hadden vooral veel dorst. De moederse en de andere vrouwen nestelden zich in de keuken tussen de koffie en zelfgebakken taarten. Ik volgde als een volleerde kokkin. En toen raakten ze op dreef ... Wat een lekker gebak, zelf gemaakt? ... En waar koop jij koffie? ... In winkel zus en zo?... Oh, veel te duur... Ik ben al geen zoetebek en van taarten bakken ken ik ook niks. En ik ban van het principe: als je er niks van afweet, hou dan wijselijk je mond. Dus daar zat ik dan, met een glimlach op mijn gezicht, want we moeten geïnteresseerd lijken ... dat ben ik dus niet. Ik zit te denken wat ik allemaal nog moet doen, als ik straks weer thuis ben. En ik zwijg. Blijkbaar stoort dat de dames, ze vallen stil. Eén van de madammen, ze klinkt als mevrouw Ooievaar, vraagt me of ik nu ondertussen al wat beter zie... "Nee, madam, dat veranderd niet meer." Okee,daar zaten ze op te wachten, het startzein is gegeven. "Ach kind, hoe erg. En hoe is dat gebeurt?" Ik doe mijn verhaal... "En waar woon je dan?" Ik vertel hen dat ik nog steeds op hetzelfde adres woon, er is iets met mijn ogen, niet met mijn benen. "Tja, en kan je alleen eten dan?" "... ja madam, dat lukt best." De meest bizarre vragen krijg ik naar mijn hoofd gesligenrd, maar ik ben het gewoon, ik antwoord beleefd en geduldig. Dan zegt één van die madammen: "Weet je, je kan nog altijd in het oud peekeshuis gaan zitten, daar helpen ze je wel verder..." Ja sorry, maar dat gaat me even te ver... Ik vertel haar dat het een ouderlingentehuis noemt en dat ik daar wel iets te jong voor ben. "Tja, waar moeten ze u anders steken?" Zegt de vrouw ... Ze heeft niet door dat ik dadelijk ga ontploffen. Ik neem mijn tas koffie, giet ze goed vol met hete koffie en als ik ze terug op tafel wil zetten ... oeps, ik stoot per ongeluk tegen haar hoofd. Stom van me, ik weet het ... de gesprekken stoppen, ik voel hoe iedereen me aankijkt. Maar ik wordt niet rood, nee hoor, ik ben kalm, zet mijn tas op tafel en zeg me een uitgestreken gezicht: "Madam, u heeft gelijk ... in het oud peekeshuis zou dat nooit gebeuren ..."
