Ik ben allom tegenwoordig, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Agaath.
Ik ben een vrouw en woon in sky is the limit () en mijn beroep is mijmeren.
Ik ben geboren op 26/10/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, keramiek, muziek, dieren, mijn dochters, van't leven genieten....
Ik ben vier jaar geleden plots blind geworden. Sinsdien bekijk het leven door een roze bril, ik werk in het zwart en tast in het duister.
Dit is wat ze noemen prettig gestoord.
Ik heb vandaag mijn kennissenkrijg weer uitgebreid, terwijl ik naar de supermarkt ging met de buurvrouw. Ik heb een hekel aan de wekelijkse straf van voedsel inslaan, kiezen, prijzen vergelijken en me afvragen wat ik nu weer moet bekokstoven om gezond door het leven te gaan. Maar tja, een mens moet nu eenmaal eten in dit tranenedal. Dus, elke week probeer ik weer opgewekt mijn boetedoening te volbrengen en daar was hij... mijn collega blinde. Ook met een begeleider, ook met tegenzin zijn karretje vullend. Nu wil het dat zijn begeleider een gezamenlijke kennis is. Ik hoor hem roepen: "Hey, Agaath! Hoe lang is dat wel niet geleden?" Ja, al een hele tijd. Hij wist zelfs niet dat ik blind ben, kan je je voorstellen... Na een paar minuten over en weer praten besef ik dat de blinde heer nog steeds geen woord gesproken heeft. Ik begin voorzichtig een gesprek met hem. Op mijn eigen manier, al lachend en grappend. Hij is geen humorist, dat is wel duidelijk... Na het winkelen zien we elkaar weer aan de kassa. Ik hoor zijn stem, de kassa naast de mijne. Hij klinkt nors, een beetje grommerig. Onze begeleiders vragen of we zin hebben in een koffietje. Dat moet je niet vragen aan Agaatje, die is altijd van de partij als ze dada kan gaan. We zoeken een rustige taverne en installeren ons in het zonnetje. En ik beslis voor mezelf dat ik deze meneer ga leren kennen. je kent nooit genoeg mensen, het leven is te kort om alleen te leven. Maar al zit ik vol goede moed, een gesprek voeren met die meneer is geen sinecure. We praten over koetjes en kalfjes, alles behalve blind zijn. Blijkbaar werkt dat even hard op zijn zenuwen als op de mijne. "Doe in godsnaam toch gewoon," zegt hij tegen zijn begeleider. "ik zie geen kloten en dat mag je gerust zeggen ook..." Tja, hij heeft gelijk... Prompt begint hij te vertellen. Hij had een vriendin, jaren geleden. De relatie geraakte gedaan, hij zag het niet meer zitten, zijn leven was ten einde en toen: knal... Maar zijn leven was niet gedaan, je gaat niet altijd dood als je het wil. Hij bleef leven, maar was blind en ... gefrustreerd en boos. Op alles en iedereen. Ik hoorde zijn verhaal aan, met open mond van verbazing. De manier dat hij vertelde, zijn woede die zo duidelijk hoorbaar was in zijn woorden... dat was ik niet gewoon. Ik mag zeggen dat ik mijn beperkingen goed aanvaard en voor mij schijnt de zon elke dag. Maar het kan ook anders, dat begreep ik wel. Hij ging verder met zijn verhaal. Had geld geërfd en daar een huis mee laten bouwen. Een huis zonder ramen. "Ik zie het toch niet, ik heb geen llcht nodig..." "Oh jawel, iedereen heeft zonlicht nodig!" Ga ik er tegenin. Maar hij geeft niet toe en begint een verhaal over niet betalen voor iets dat je niet nodig hebt... Het wordt een verbitterde litanie. Zo stilaan vind ik het genoeg geweest, ik wil naar huis. Die man maakt me helemaall down. Ik geniet van mijn koffie op een zonovergoten terrasje en die man maar doordrammen over de waardeloosheid van zijn leven. "Het leven is prachtig." Zeg ik overtuigd van mijn gelijk en beslis om te vertrekken. "Ga je mee een kijkje nemen in mijn huis?" Vraagt hij me plotseling. Ja, sorry hoor, ik ben een vrouw dus vreselijk nieuwsgierig. En ik weet dat ik zijn huis helemaal niet kan bekijken, maar je kan je niet voorstellen hoe goed ik geworden ben in sfeer opsnuiven... Ik ga mee. Hij woont vlakbij. Mijn buurvrouw beschrijft het huis als een uit de kluiten gewaasen legblokje. met twee deuren en zonder ramen. We stappen naar binnen. Het is er clean, strak, koud. Alles heeft een vaste plek, wat ik normaal vind. Dat zou bij mij ook wel eens mogen, maar puberdochter beslist anders. Mijn collega blinde doet met ons de ronde van zijn stulpje... Mooi proper, alles zoals een museum moet zijn. Hij heeft verluchting in de muren laten bouwen, allemaal roosters die zorgen voor frisse lucht. Maar geen ramen. Ik kan me niet ontdoen van het idee in een bunker te zitten, al zie ik niets van mijn omgeving. Eigenlijk vind ik het maar een akelig huis. Ik mis de zon, de planten, het leven... Ik vraag hem of hij dan nooit de warmte van de zon wil voelen. "Nee," zegt hij, "de zon is namaak, een namaakwarmte. Alleen een mens kan me een warm gevoel geven en ook dat wil ik niet meer. Want voor al de warmte die een mens me kan geven, moet ik dubbel en dik terug betalen..." Ik ben weer thuis, mijn boodschappen opgeborgen en ik heb net een kop koffie genomen. Fluk heeft me net proberen te overtuigen dat hij, na een hele namiddag alleen zitten, zijn snoepje nu wel dubbel en dik verdient. Ik loop door mijn huis, voel over mijn meubeltjes, ga in de veranda een kijkje nemen. De zon schijnt door de ramen, de achterdeur staat open. Heerlijk toch, dat briesje, de vogels, de zon die mijn hele huis verwarmt... Ik haal mijn zak patatjes en begin ze te schillen. Als mijn meisje naar huis komt, zal ze wel dadelijk willen eten. Ik zucht weer eens en denk aan die man met zijn mooie huis, zijn nette leventje ... zonder ramen...
Reacties op bericht (1)
19-04-2007
Triest
Triest hoor dit verhaal van die man die zich op zo'n manier zo totaal vervreemd van de buitenwereld. Geniet jij maar lekker van het zonnetje door de ramen, want al zie je het dan niet, voelen zul je het des te beter. Groetjes, Thea.
