Vriendschap omvat véle kleuren... Van vurig rood naar héél diep blauw MAAR Bij diepe oprechte vriendschap... zegt men ongedwongen,
IK HOU VAN JOU!
Dit is ikke... Lisette in België... Lisa in Indië... Geboren in Antwerpen op... 7 december 1951
Foto's van de maand... APRIL 2009 Paasbrunch bij oma en opa... en naar "De Schorre"... Mariekes paradijs
Beoordeel dit blog
De paashaas is geweest... das dus weeral een... geweldig... Van Ael feest!
"Marieke" maakt pettie... met oma... leuk... lekker... een echte kok!
Alai Osai
Het geluid van de golven
30-01-2007
Januari... 2007...
Januari... de maand van Shilpa en de Indische gemeenschap...
Shilpa werd geboren in Tamil Nadu op 8 Juni 1975 en is dus 31 jaar oud. De betekenis van haar naam Shilpa = steen... Hetgeen tevens heel duidelijk haar harde karakter weergeeft... Het is géén simpel... géén katje om zonder handschoenen aan te pakken... Volgens de kranten is ze slim en geraffineerd... Ze spreekt 10 talen... Tulu-Hindi-Kannada-Marathi-Gujarati-Telegu-Tamil-Urdu-Engels en een mondje Frans. Ze ging naar school in Chembur, het "Podar college"... en momenteel is ze woonachtig bij haar ouders in Mumbai. Ze was kaptein van het base-ball team en heeft een zwarte band/gordel karate. Ze starte haar carriere in 1991 als 16 jarige toen ze model stond in een spotje voor een frisdrankje "Limca"... heeft ondertussen in een héle reeks films meegespeeld... en zette in 2003 haar schouders onder een HIV-Aids project (in Indië is er enorm véél aids... maar ook weer onbekend... ) toch wel erg gewaagd om als Indische vrouw daar mee aan te werken en te durven zeggen waar het op staat... Ze kwam echter niet altijd op een positieve manier in het nieuws... Er was héél wat te doen rond haar naaktfoto's en het feit dat haar ouders in 2003 gelinkt werden met de Indische mafia...
Ze verdiende met Big Brother 10 miljoen pond of 86,6 Indische crore... (buiten haar instap-premie...) dus op dit moment is ze zelfs géén gewoon maar een erg rijk katje... en daarenboven vrijgezel...
Shilpa Shetty... Mooie gestroomlijnde Indische schone... niet op het mondje gevallen... en eeuwige femme fatale... won met glans de Engelse big brother... De Indiërs gaan uit de bol... en ik... begrijp echt mijn echtgenoot niet... hij blijft immers beweren dat er in Indië géén schone vrouwen zijn...
Zoals eender gezegd... is mijn bevinding... Indië heeft héél wat moois te bieden!
GIVE ME A ROSE, O' FRIEND, IF YOU MUST GIVE... FOR IT GIVES ME HOPE AND A REASON TO LIVE
GIVE ME A ROSE, O' FRIEND, AND SHOW ME THAT YOU CARE... NOT WITH WORDS THAT YOU SPEAK, BUT WITH THOUGHTS THAT YOU CAN SHARE
GIVE ME A ROSE, O' FRIEND, FOR THAT IS ALL I NEED... WHAT MORE SHALL I ASPIRE FOR, BUT A FRIEND LIKE YOU INDEED
THE SHEER JOY OF IT AND THE PROMISE THAT IT BRINGS... MAKES MY HEART REJOICE, AT THE GOODNESS OF SMALL THINGS
I SEND YOU A ROSE, MY FRIEND AND I SURE CAN SEE YOUR SMILE... LET ITS GOOD CHEER EMPOWER YOU, TO SHED YOUR WORRIES FOR A WHILE.
Geschreven door SUSHIL ADLAKHA ter gelegenheid van Rose day... voor en met Deepika
(Deepika was 6 jaar oud en kreeg chemo... Op een dag raakte ze in het ziekenhuis in gesprek met een dame... de dame kloeg steen en been... want ze had een verkoudheid... De dame vroeg aan Deepika: How are you? Deepika antwoorde met haar grootste glimlach: wel eigenlijk niet zo goed... ik heb een lopende neus, keelpijn, een zwerende voet en een tumor... Deepika was suffering from ALL... maar kloeg géén steen en been... onderging haar chemo en ziekte met een grote smile genietend van de kleine dingen... tot op 17 mei 1999)
In een kort krantenknipsel verschenen in de Hindu kan je het volgende lezen:
In Egmore kinderkankerziekenhuis komen kleine kankerpatientjes van héél Tamil Nadu samen... Goed voor 10.500 patientjes per jaar!Astublieft!!! Er kunnen jaarlijks 1500 kindjes behandeld worden tijdens een verblijf in het ziekenhuis... de andere 9000 moeten verzorging krijgen buiten het ziekenhuis... wegens plaatsgebrek... Er zijn 10 bedden voor gemiddeld 60 kinderen + één van hun ouders...! Onnodig te vertellen dat de meeste op de cementvloer slapen...
Onnodig te benadrukken dat dit echt miserie troef is...
Ik moest en zou... een beetje vreugde brengen in deze chaos van de dood... Ik pijnigde mijn hersens wat kan ik nog doen? Liet mijn vriendin Alisson clownspakken maken en verzamelde alle prullaria... nagellakjes, schmink, kleurpotloden, papier... en hetgeen ik niet kreeg ging ik kopen... zo begon mijn klini-clownprogramma! (Kreeg zelfs op een gegeven moment van mijn Belgische collega's klini-clowns 200 rode neuzen waar we enorm véél plezier mee gehad hebben en waar ik hen nog dankbaar voor ben!) Van dan af hadden we regelmatig een clownsnamiddag met poppenkast, schminksessies, verhalen vertellen, tekenwedstrijden en cadeautjes... wederom Ramesh en ik... ik en Ramesh... soms met Chacra en Evi erbij! Soms kwamen de studenten van highschool mee... 80 a 90% van de kindjes sterft nog omdat door allerlei redenen behandelingen niet kunnen afgemaakt worden... financiele redenen... familiale omstandigheden... onnodig te vertellen dat er tijdens elk clownsprogramma kindjes stervende waren... soms lukte het ons een laatste lach op het gezichtje te toveren... hoe ironisch niet?! En zwaar... erg zwaar! Na het programma ging ik dan weer van bed naar bed... die vragen... de hoop in de véle ogen... waarom... hoe... wat? En mijn brandende vraag: waarom ben ik géén dokter of professor met een antwoord voor deze diepe ellende!
Ik wou ik was.................
Van al dit heb ik géén foto's... uitgezonderd de foto's van 1 dag... die ik nam op vraag van de kinderen en ouders... één album foto's die ik ongeveer een 80x liet bijmaken voor elk patientje een boek... voor sommigen... het enige en laatste boek van hun leven... het enige dat ik in véél gevallen nog kon doen...
Ik wou ik was..................
Ik wou ik was... een itsebietsi, rijker, wijzer en geleerder... rijker om meer te kunnen doen voor deze groep vergetenen... wijzer, zodat ik beter het waarom zou begrijpen... geleerder... misschien kon ik dan ECHT helpen!
Van dan af verzamelde ik zelf krantenpapier- plastiek flessen, en plastiek zakjes...
1) Krantenpapier om als tafelkleedjes te gebruiken op de grond zodat daar de potjes eten konden op staan... (properder dan de koude... kille... vuile vieze cement vol spuiten...)
2) Plastiek zakjes zodat de moeders ongegeneerd naar beneden konden met de bebloede en besmeurde kleding van hun doodzieke kind...
3) Plastiekflessen om uit te delen... ter vervanging van hun oude plastiek flessen met zwarte, beschimmelde bodem... zodat ik ze dagelijks kon vullen met zuiver water..
Ik wist... wat ik doe is... de spreekwoordelijke druppel... maar ik kon het niet laten! Van dan af reed ik elke morgen naar Egmore met de koffer van ons Fordje vol jerry-cans met fris, helder, drinkbaar water. Ramesh en ik... ik en Ramesh... op en af de trap naar het 9e verdiep... heen en weer... want de liften... Er werd een rij gemaakt van moeders... vaders... tantes... nonkels... oma's en opa's met hun nieuwe(") plastiek fles... we vulden er zoveel mogenlijk... soms... werd er gevochten voor de laatste druppel... want allemaal wilden ze het beste voor hun grootste schat... de dierbaarste schat die ze ooit zullen bezitten!
Op de foto... zo zien de kindjes er uit na amper één week...
Mijn kennismaking met het kinderkankerziekenhuis is het meest onbeschrijflijke dat ik meemaakte in Chennai! Ik kwam er voor het eerst in functie van "Canstop" samen met Sandra en Melvin voor de nutriciaprojecten... (het wekelijkse uitdelen van fruit, vitaminen warme melk...) Mensen lief... de rillingen die toen door me heen gingen! Dat is niet onder woorden te brengen! Egmore... staatziekenhuis... 9 verdiepingen hoog... 9 verdiepingen pure miserie! Met op het gelijkvloers de afdeling "vrouwen" hoofdzakelijk borst en baarmoederkankers... de andere 8 verdiepingen... kinderen... allemaal kinderen... waarvan op de 9e verdieping kankerpatientjes... soms zelfs broertjes en zusjes met allen dezelfde ziekte... kanker... het oudste patientje 18 jaar oud... de jongste... een tweeling van 4 dagen oud! Kinderen aan baxters die rondlopen als zombies... spuiten en vuil op de grond ... huilende vaders en moeders... en net als in héél het ziekenhuis géén druppel zuiver water! Dit was het verdiep waar canstop zich op concentreerde met de beperkte middelen die we hadden! Eerst werd dit verdiep grondig onder handen genomen... muren en bedden werden geschilderd... voor de petieterige raampjes werden leuke gordijntjes gehangen... en er werd een speelhoek voorzien... De brandtrap die kompleet versperd was door oude rommel werd vrij gemaakt... beneden werd een leuk tuintje met zitbanken aangelegd... en alhoewel we met canstop goed werk deden... was dit voor mij niet genoeg! Een verslaving was geboren.............................
Op de foto... zo kwamen de kindjes binnen... niets vermoedend van de ellende en de demonen die hen te wachten stonden... sprankelende oogjes vol vreugde en verwachting... en een grote smile! Blakende... bloeiende rozen... wiens natuur de daaropvolgende dagen danig verstoord zou worden!
Op één van onze korte vakanties in België, vroeg onze Peter ofdat een kennis van hem ons eens mocht bellen... ze ging ieder jaar naar Indië en vroeg zich af of dat ze misschien voor een dagje bij ons kon logeren... Zo gezegd zo gedaan... Roos belde ons in het beschaafdste Nederlands ooit gehoord... We spraken inderdaad af dat wij haar in januari bij haar aankomst in Chennai gingen afhalen en dat ze bij ons een 2 tal dagen kon logeren waarna wij haar dan eventjes verder op weg naar haar petekind zouden brengen. Roos heeft immers een pleegkindje wat verder naar het zuiden toe... Ik was best een beetje ongerust en bang om deze erg beschaafd sprekende vroegere school-directrice te leren kennen... maar toen we haar ophaalden Ramesh en ik... zag ik direct dat het snor zat.Wij bleven vriendinnen, Roos kwam regelmatiger logeren en gaat nu nog steeds 2 a 3 keer per jaar naar Indië waar ze ook iedere keer weer onze Ramesh opzoekt die ze héél sympathiek vindt... soms geeft ze mij dan een telefoontje vanuit "Ideal Beach", laat ze de sfeer, de vogeltjes ... en Ramesh horen... natuurlijk ben ik op dat moment stikjaloers! Maar ik gun het haar wel natuurlijk! Zij heeft na de tsunami wel iets gedaan voor de bevolking in Chennai omdat net als mijn hart ook dat van haar ginder is!
Toffe dame ons Roos... die haar ook hier in België op sociaal gebied héél erg inzet... voor projecten allerlei... hier op de foto met Ramesh!
In ons tweede huis "Alai Osai" (waar ik later nog op terug kom) hadden we gelukkig zelf een zwembad... geloof me als witte in Indië erg nodig om eens af te koelen en daarenboven konden we ons afreageren na moeilijke dagen... Onze zoon Peter kwam verschillende keren per jaar op bezoek en was dikke maatjes met Ramesh die dezelfde leeftijd heeft... Ik heb er voor gezorgd dat Ramesh en zijn zoontje Bharath zwemlessen konden volgen, omdat ik "kunnen zwemmen" even belangrijk vind dan lezen en schrijven... misschien wist ik toen al in mijn onderbewustzijn iets af van de komende tsunami... die onze Ramesh zijn huisje helemaal blank zette een paar jaar later... Ook ons tweede huis stond met de tsunami onder water evenals de verschillende hotels langs de kustlijn van Chennai... een ravage waar je minder van hoorde in Europa... daar zitten immers véél minder of géén toeristen... maar geloof me ook daar was het ellende troef... ik kan mij de schrik van de lokale bevolking best voorstellen... een jaar voordien hadden wij daar een aardbeving meegemaakt... we zaten in een restaurant voor een business-diner toen het zwembad begon te dansen... zonder dat ik 1 druppel alcohol binnen had... de ellende op straat wanneer we die avond naar huis reden en de schrik in ons hart omdat onze dochter alleen thuis was in het beach-house... dat wil ik liefst niet meer mee maken. De tsunami gebeurde toen wij al terug in België waren en ik was blij op dat moment hier te zijn maar... ben van hieruit beginnen zoeken naar Ramesh en zijn familie en véle andere Indische vrienden... ik was pas echt opgelucht toen ik ze allemaal levend en wel terug gevonden had! Blijf het daarenboven verschrikkelijk vinden dat Indië door de media zo stiefmoederlijk behandeld werd... daar hebben ze echt de klus zelf moeten klaren...
Op de foto na een partijtje zwemmen en spelen met water: Ramesh - Paul (een neef van mijn echtgenoot) - onze Peter en Chacra....
Om naar een goed schooltje te gaan moeten sommige kinderen kilometers door het slijk ploeteren... anderen worden gebracht met deze mooie leuke kindertaxi...
Na mijn aankomst in Chennai werd ik al vlug lid van OWC (Overseas Womens Club) ondanks dat het er daar soms (naar mijn gevoel dan... ) dikkenekkerig aan toe ging. Alles hing daar soms af van wat je man doet, en met welke auto je rijdt... en dat beste vrienden is aan mij niet besteed! Mijn man is mijn man... en ik ben ik... te nemen of te laten! Gelukkig kwam ik daar ook gelijkgestelde zielen tegen, die vriendschap hoog in het vaandel dragen... Zo gebeurde het dat ik op een gegeven moment naar een voordracht ging over "Canstop" een voor mij onbekende maar social-minded dus interessante organistatie. Canstop werd in het leven geroepen en geleid door "Dhr.Vijaya Bharathi Rangarajan" ter nagedachtenis van haar in 1997 overleden (aan kanker) echtgenoot "Dhr.S.Rangarajan". Canstop staat voor: Cancer support therapy to overcome pain. Deze organisatie heeft véle uiteenlopende prachtige projecten... die ze bekostigen met sponsorgelden allerlei, waaronder de opbrengst van "Rose day"... elk jaar op 22 september... de verjaardag van mijn dochter Evi. Die dag verkopen vrijwilligers duizenden roosjes met een boodschap, je mag er voor geven wat je wil... het belangrijkste is dat je de roosjes die dag draagt... op je kleedje of op je das al naargelang! Andere rozen worden dan weer voor dag en dauw door diezelfde vrijwilligers gratis en voor niks naar de kankerhomes en patienten gebracht in mooi versierde manden... zodat bij het ontwaken van de zon "Rose day" kan beginnen... zodat héél Chennai en ver daarbuiten iedereen eensgezind een roosje opgespeld heeft... als teken van samenhorigheid... een seintje naar de patienten "Je staat er niet alleen voor". Die dag vroeg Dhr.Vijeya vrijwilligers om de roosjes te maken... we hadden nog... 2 dagen tijd! Naast haar stond een vriendelijke, rijzige "Madam"... Sandra Haymon... bij haar kon je je naam op geven... zij en haar echtgenoot Melvin werkten ook als vrijwilligers bij Canstop... en dit in naam van hun Amerikaanse kerkgemeenschap waar het de gewoonte is dat iedereen... klein, groot, hoog, laag... in zijn leven minstens 1 jaar en een half ergens in de wereld vrijwilligerswerk doet... dat is pas een goed idee, niet?! Sandra een gerenomeerde doktor in de psygologie en schrijfster stelde die dag haar nieuwste boek voor... een boek over... workaholics... (dat ze later toen we haar beter kende al lachend en voor de gein opdroeg aan mijn echtgenoot... die tegen beter weten in en in alle toonaarde ontkende dat dit boek op hem van toepassing was... natuurlijk... ) In elk geval om een lang verhaal kort te maken... ik ging roosjes maken, verkopen, uitdelen, en begon naarstig aan Sandra's zijde als vrijwilliger voor Canstop.
*Mensen die geintresseerd zijn in psygologie kunnen op Yahoo en google kennismaken met Sandra's werk. Geloof me het is een dame om U tegen te zeggen! Het hart, en verstand op de juiste plaats... altijd nederig en gewoon!*
Met plezier draag ik onderstaand gedicht op aan de geweldige Sandra Haymon:
Strenght in the nature... Wisdom in the mind... love in the heart... Compleet, the trinity of glorius manhood.
één onru twee irandu drie munru vier nalu vijf aindu zes aru zeven eru acht ettu negen onbadu tien pattu
Ja zeggen : Amma en lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts... Neen zeggen : illai en lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts...
Tasje/kopje = Koppai Koffie = Kappi
Dus 1 tasje koffie = Onru Koppai Kappi en... lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts.....................
Ons eerste huis had 2 badkamers met douche en kranen... maar soms... dagenlang géén water (hoera voor de water dispenser...) Overal lampen en een generator... maar soms... urenlang géén electriciteit... toch moest Evi 's morgens fris gewassen naar school... toch moest mijn echtgenoot 's morgens fris gewassen en in maatpak naar "den bureau"... toch moest er 's avonds warm eten op tafel staan, en huiswerk gemaakt worden! Mensen lief op z'on moment besef je echt hoe goed (op dat vlak althans...) wij het in Europa hebben! Wij draaien de kraan open en oeps... we hebben water... we drukken op de switch en we hebben licht! Ik romantische ziel leerde toen dat... hm... eten bij kaarslicht niet altijd romantisch... maar soms héél bangelijk kan zijn en zeker als je... onbekend, in het pikkendonker bij het gesis van de véle "gekkoos" (soort hagedis) op de muur en het gepiep van de eekhoorns in de living... achter de lucifers moet gaan zoeken... goh, zoveel dat we moesten leren op korte tijd! Zweten, zwoegen en leren... bij 47° in de schaduw is... hard werken... dus we kunnen een verzetje gebruiken en worden lid van " The first Country club"... daar is ook een zwembad... als je weet wat ik bedoel? We kunnen er ons eens wassen en afreageren...wat een luxe! Een luxe die even relatief is als een mooi wit huis...
't Is eender hoe je het draait of keert als Europees luxe-beest je streken afleren is géén makkie!
Foto: Onze straat... ons eerste huis (links) met plein zoals beschreven in vorige episode... Nog maar eens het bewijs... de dingen zijn niet altijd wat ze lijken... Wat ben je met uiterlijke luxe en schijn als de "basics" er niet zijn... en dat gaat niet alleen op voor een huis!!!!!!!!!!!!!!!!
Hey lieve geintresseerden... toch eventjes meegeven dat... de middenste foto's met een simpele klik vergroot kunnen worden... en dat is natuurlijker mooier en duidelijker! Prettig weekend... Sweet dreams x x x x x x x x x x x x x x x
Prachtig gedicht gelezen op het net... een gedicht dat ook mijn warme gevoelens voor dat land "Mijn Indië" perfect weergeeft... een gedicht dat ik dikwijls zal herlezen...
Het zijn niet alle dagen... die aan mijn herinneringen knagen. En ook niet alle nachten... die naar weleer doen smachten. Het zijn gevoelens, momenten van verstillen... soms gedachten die niet meer willen. Als ook de zon niet meer wil schijnen... en de levensvreugde dreigt te verdwijnen. Dan denk ik terug aan die voorbije dagen... in het land dat ik heb meegedragen.
Ik zal je blijven missen en wel tot aan mijn dood... je geurende aarde en je prachtig avondrood. Geluiden vol van leven verdampend in de zon... in dat verre moederland waar mijn leven eens begon. Dan zijn het van die dagen dat ik leegte voel... aan niemand kan vertellen hoe ik dat nou bedoel. Een diep gemis van binnen, verstilde onrust, vragen... waarom het leven gaat zoals op andere dagen. Hier koesteren we bezit en leven naar verstand... maar dat haalt het niet bij ons leven daar in mijn tropenland.
Proficiat aan de schrijver! Proficiat Wouter! en bedankt voor dit moois...
Het moet op een héte Septemberdag geweest zijn dat ik met haar kennis maakte... het ebbenhoute meisje donker als de nacht... donker als de nacht... Zo rond kwart na 7 's morgens stond ik in mijn keuken prei te kuizen terwijl ik dromerig voor mij uit stond te staren.... We hadden aan de venster in de keuken een mooi zicht op een inmens klein zijhofje waar een wonderbaarlijke mooie plant stond... de prachtige zacht roze bloemen waren een dansvloer voor de kleinste vogel die ik ooit zag... een kolibri?? zelfs daar was hij te klein voor... Iedere morgen danste hij met een zekere flair de tango en de cha-cha-cha met dan weer de grootste bij die ik ooit zag. Beide zo zwart als pek... en even groot... geloof me ik schiet niet met spek... De steek van die bij zo werd gezegd was dodelijk... als ik mijn was ging op hangen was ik altijd op mijn hoede... maar bekeken van binnen en in een stralende ochtendzon was het een geweldig mooi spektakel! Ik kan je verzekeren de fauna en flora van Indië zijn rijk en onbekend... Plots werd ik opgeschrikt door een luid gegil aan onze poort... keek om de hoek en zag de twee mannen van security al de moeite van de wereld doen om een vrouw van de poort weg te krijgen... toen het lawaai bleef duren besliste ik om naar de poort te gaan en te vragen wat er gebeurde... een groot probleem want onze Ramesh, die ik al een beetje verstond was nog niet terug... rond deze tijd reed hij waarschijnlijk ergens tussen "Alwarpet" waar Evi naar school ging en "Guindy", waar ADCC gelegen was... Op dit ogenblik bestond het team in huis uit Chacra die Orissa sprak en Santosh die Hindi sprak... dus waarschijnlijk verstonden ze zelfs de vrouw die duidelijk Tamil sprak niet... Enfin ik naar de poort, en zag toen de vrouw die de serene ochtend stilte zo kwam verstoren... welja zo zwart als de bij en de vogel... en nog welgeteld 1 tand opzij van haar felrode mond... gekleed in een saree die héél duidelijk zijn beste tijd had gehad... Ik ging tot ieders verbazing naar haar toe en liet haar in de voortuin... ze sprak me toe... business proposal madam...business proposal... met het knikkende hoofd de Indiërs zo eigen...het duurde tot half 12 (toen Ramesh terug was) voordat we wisten dat ze een vuilmadam was... enfin zo noemden ze haar... ze stelde voor om het huisvuil te komen ophalen 2x per week en het zou mij niet véél kosten... 50 rupees per maand... vond dat een leuk idee... uiteindelijk een vuilkar bestond daar niet... en wat Kuppan met ons huisvuil deed??? Zo gezegd zo gedaan we sloten een deal... Ze kwam dus inderdaad ons huisvuil ophalen met har KK-GT (koeienkar gt)... bleek wel dat haar maand bestond uit... 5 maanden... dus uiteindelijk koste ons dit 250 rupees per maand... maar ja... Ons vuil werd tenminste opgehaald hetgeen ook weeral een spektakel op zich was... wij waren het laatste huis in de straat en naast ons was er een grote lap grond die lag te wachten op bebouwing... de vuilmadam haalde het vuil op bij alle ex-pats in de buurt en kwam dus bij ons aan met haar kar getrokken door 2 koeien... afgeladen vol met vuil allerlei... nadat ze het onze had opgehaald stopte ze aan het eind van de lap grond... en begon daar alles te sorteren... was ze FBI en wilde ze onze grote geheimen ontfutselen???... neen hoor... plastiek flessen, krantenpapier, boeken en bepaalde etensresten (géén vlees want ze was vegetarier...) hield ze bij... en ja je raad het al... al het andere vuil werd gewoon achtergelaten op de lap grond naast ons... dan reed ze in volle vaart door om aan de kleine kraampjes haar waar de te gaan verkopen...waar ze nog schoon geld voor kreeg... de plastiek flessen werden herbruikt om water in te doen en de kranten daar werden de jalabis en andere lekkernijen in ingepakt die langs de baan verkocht werden... de vuilmadam was dus een agalever avant la lettre.. en later bleek dat ze één van de rijkste mensen in de buurt was... ik werd uitgenodigd op het huwelijk van haar zoon... waar minstens 500 gasten waren!
Natuurlijk was het véle vuil naast ons huis ook weeral een héél spektakel... het was alsof de honden, buffels, grote kraaien, en koeien wisten wanneer er daar wat gedropt werd... en ze zakten dan ook in véle getallen af om... t' ja... hun buikje vol te eten aan de overschot van die rijke witten... Ik kan jullie verzekeren dat er in Indië erg weinig verloren gaat!
Na een tijdje werd het onmogelijk in het huis te blijven wonen... door de stank... die vooral voor mij als astma-patient gevaarlijk was... het duurde echter 3 jaar voordat wij van alcatel toestemming kregen om te verhuizen... Kuppan de tuinman ging daarom 1 x per week het vuil allemaal bijeen halen en verbranden in een grote ton voor ons huis...
In ons tweede huis géén vuilmadam, dat was wat ver... daar moesten we ons vuil over de muur gooien en ook regelmatig opstoken... toen wij vertrokken uit Indië had Chennai 2 kleine vuilkarren aangekocht zoals wij ze hier kennen... van een Franse firma gevestigd in Singapore... dus gelukkig bestaat de vooruitgang ook daar!
Eventjes buiten Chennai ligt het prachtige "Pondichery"... waar alle Indiërs Frans spreken... en Charles Aznavour zijn tweede thuis heeft... en Auroville... t'ja daar is de tijd blijven steken... Ongelooflijk Prachtig! De thuis van alternatievelingen uit de héle wereld... ongeveer 123 verschillende nationaliteiten leven daar samen. Het is daar zo proper en ongewoon dat je je in een andere wereld waant... De mensen die er wonen "bedruipen zichzelf"... eigen bakkers... eigen breiwerk... eigen kaas... noem maar op... ze hebben zelfs hun eigen universiteit... de meeste wonen daar zonder visum kunnen of willen niet meer terug naar hun eigen land... velen kwamen naar Indië met hun partner... werden verliefd op een lokaal en veelal jonger iemand en bleven daar plakken... omdat het zowat de enige plaats is waar het voor hen mogenlijk was om met hun geliefde samen te wonen en blijven... Ze kleden zich als echte hippies en spenderen een halve dag per... dag met mediteren in de goud gekleurde glazen "Matrimandir", de grootste meditatiekoepel ter wereld! Boven in de koepel staat ook de grootste meditatie crystal ter wereld... Het is onmogenlijk te beschrijven wat je voelt als je inderdaad boven in de koepel staat! Een ervaring die al het wezenlijke te buiten gaat! 's Avonds zit iedereen er nog rond het kampvuur waar bij gitaar gezongen word tot de zon ondergaat...
Als toerist kan je al dit moois meemaken. Je kan er logeren bij de mensen zelf voor een appel en een ei... in hun veelal hoogst ongewone huizen... je kan mee appelsienen plukken of brood bakken... en na uren blootsvoets en muisstil aanschuiven kan de koepel en zijn crystal bezoeken. Dit moet je minstens eenmaal in je leven meemaken!
The charter of Auroville leest:
1) Auroville belongs to nobody in particular. Auroville belongs to humanity as a whole. But to live in Auroville one must be willing servitor of the divine consciousness. 2) Auroville will be the place of an unending education, of constant progress, and youth that never ages. 2) Auroville wants to be the bridge between the past and the future. Taking advantage of all discoveries from without and from within, Auroville will boldly spring toward realizations. 3) Auroville will be a site of material and spiritual researches for a living embodiment of a actual human unity...
Daar waar de tijd stille staat... en... toch... verder gaat...
Benodigheden voor 4 personen 5 eieren 450gr mager rundergehakt 2 eetlepels gember puree 2 eetlepels knoflookpuree 6 verse groene pepers, fijngehakt 2 kleine uien, gesnipperd halve theelepel kurkuma 50gr verse koriander, fijngehakt 175gr aardappelen, geraspt zout naar smaak slabladeren citroenschijfje als garnering...
1) Verwarm de oven voor op 180° Klop 2 eieren schuimig en schenk ze in een ingevette bakvorm. 2) Kneed gember, knoflook, 4 groene pepers, 1 ui, kurkuma, koriander, aardappel en zout door het gehakt. Druk het mengsel in de bakvorm, strijk de bovenkant glad en zet 45 minuten in de oven. 3) Klop de resterende eieren los en schep de resterende groene pepers en ui erdoor. Neem de bakvorm uit de oven en schenk het mengsel over het vlees. Zet het gehaktbrood terug in de oven tot de eieren gestold zijn. Serveer het warm, op een bedje van slabladeren, gegarneerd met een schijfje citroen.
Ondertussen had ik ook een 4e project waar ik mijn schouders had ondergezet. "Kakkum Karangal" was een weeshuis cum bejaardentehuis in Neelankaria, niet zo ver van ons. Daar begon ik mijn dag met een praatje en een "goodie" voor de bejaarden die daar bijeengepakt op ijzeren bedden de ganse dag doorbrachten... liggend... wachtend... op... Pietje met de zijs! Ik herinner mij daar een mooi slanke dame waaraan je duidelijk kon zien dat zij lange tijd geleden één van de gegoede was... bleek dat ze een beroemde zangeres van Hindi songs geweest was... en zij zong steevast een prachtig lied voor mij... het kippevleesmoment van de dag! Daarna ging ik naar boven waar de zwaar gehandicapte kindjes op de grond lagen... onder duizenden vliegen... De meeste lagen er echt maar te liggen... zonder armen... zonder benen... steeds weer was het ongelooflijk slikken geblazen... slikken voor mij vanwege de onnoemelijke miserie... slikken voor de babytjes want dat was alles wat ze konden... Ik voedde de frele lichaampjes bananen en knuffelde ze... de meeste waren verlamd en lieten alles lopen... en hoe blonken hun oogjes bij het zien van "aunty". Ik word er nog stil van als ik eraan denk... dit... kan je niet na vertellen...
Rond 4 uur kwamen dan de weesjes van school die beter af waren... ik keek de rapporten na, hielp bij het schoolwerk en gaf 1 uurtje Engelse les. Daar ook heb ik mij willen inzetten voor de adoptie van een 13 jarig meisje "Laksmi"... half Indisch... half ?... een mooi en verstandig kind... ik had al naar onze zoon Peter geschreven... je krijgt er een zusje bij... toen brak er sprijtig genoeg een adoptierel uit in Chennai waardoor het enorm moeilijk en gevaarlijk werd om kinderen te adopteren... ook daar gluurt corruptie immers achter de deur...
Ik koos Kakkum ook uit voor een highschool project, en ging regelmatig op bezoek met alle kids... zelfs de pubers werden week bij het zien van al dit leed... en het hoogte punt was steevast ons kerstfeest dat we daar ieder jaar organiseerden... met highschool. Wij vroegen dan aan alle kinderen van American International school om een cadeautje mee te brengen... net als hier met kerst werden er namen getrokken en natuurlijk werd de leeftijd er bij geschreven... alles werd mooi ingepakt... er werd gezongen en gedanst... Dat waren pas kerstfeesten!
Eens terug in België heb ik nog regelmatig in samenwerking met mijn huisdokter medische apparatuur opgestuurd naar Kakkum Karangal, want ze hebben reeds enige tijd een vaste dokter die elke dag een aantal uren naar de zieke kindjes komt kijken.... alhoewel ik géén voorstander ben van het geven van geld heb ik daar wel een paar donaties gedaan, in samenwerking met de kids van Highschool en hun families en in samenwerking met mijn prachtige collega's van "De Beers", in België en London.... Ondertussen heeft Kakkum kunnen bijbouwen en hebben ze een wagen met watertank, waar ze mee naar de sloppenwijken rijden om de kindjes te wassen en hygiene bij te brengen...
De mooiste plekken en... meest romantische van Azië... TOP 10 Volgens de website die ik vond...
1) Taj Mahal (hoe kan het anders) 2) Bali Turtle Island 3) White beaches op de Philipijnen 4) Halong Beach in Vietnam 5) Jeyu Loveland in Zuid Korea 6) Krabi in Thailand 7) Macou Zuid Oost China met zijn.. little Europe Wijn museum 8) De stranden van de Maladieven 9) Tubbataha Reef in de Philipijnen En blijkbaar een place to be voor... young en old sweethearts... op nr. 10 Sentosa Island in Singapore...
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Op mijn reis... naar romantiek... in het wondermooie India... mag... "Goa"... absoluut niet ontbreken... Ook dit paradijsje staat hoog... op mijn lijstje!
Deze mooie bloem... "May flower"... bloeit over héél Goa... tijdens... hoe kan het anders... in mei!
"Sunrice in Pondicherry"... Pondicherry is... de fantastische hoofdstad... van 15 aparte enclaves... verdeeld over 4 districten... samen vormden ze een... Franse kolonie tot in 1954... de sfeer is er nog altijd.... overwegend Frans... Niet te verwonderen dat... "Charles Aznavour"... er kind aan huis is!
Het romantische Pondicherry... Waar ik met plezier ging joggen... in mijnen alleen... om 5 uur s'morgens!
Loved it!!
De mooiste kerk in Chennai...
"San Thome Cathedral"...
een prachtig Portugees stukje... bouwwerk...
Waar het leuk en rustig vertoeven was... de herinneringen en de geest van... de Heilige Thomas nog rond dwalen... en Historiek de scepter zwaait!
Eén van de véle mooie... romantische kerkjes op Goa
Dit mini kerkje... kan je bezoeken in... "Kerela" aan lake Vembanad. mooi... mooi... !!mooi!!
Geef me een plaats om... van te dromen... woh.. woh... "Gods own country" Kerela Wat je daar ziet... het zijn je mooieste dromen, die uit komen! Wat een pracht!
Dit moet echt... de mooiste trip zijn... die ik in India maakte!! Van paradijs naar paradijs!
En nog meer... romantiek vinden we op... de véle eilanden die India rijk is! zoals "Lakshadweep Islands" hieronder... gekend als.. Best romantic destination of India... gelegen in... de Arabische zee!
Of wat dacht je van... Andaman and Nikobar Islands... gelegen in... the bay of bengal... één van een groep van 550 eilanden... waarvan 26 bewoonde... de legende wil dat de naam... Andaman komt van... "Hanuman" de apen God... Wist ik maar tot welke God ik... mij moet richten... om te smeken voor een héél lang leven.... zodat ik dit allemaal... van dicht bij mag... gaan bekijken! man... man... Wat een droom wereld!
Er zijn natuurlijk ook... prachtige steden in India... steden die ook om hun beurt... romantiek uitstralen... zoals... "Mysore" de grootste stad van Karnatake op 470 km van Chennai... en 140 km van Bangalore... men vind er o/a... Brindavan gardens Mysore palace Christian frontiëre de Chammundeswari tempel, gebouwd door Krishnaraja in de 18e eeuw en St.Philomena's church... een kerk ontworpen... door de fransman Daly... in 1933... en opgetrokken in neo gothise styl..
En dan... dan zijn er de véle... hill stations zoal... "Ooty" of ook wel "Ootacamund" ganaamd... op 297 km van Bangalore en 570 km van Chennai... De koningin van de Hill stations... gelegen in het Nilgiris district... (Nilgiris = blue mountains) 2,240 mtr boven de zee spiegel... Wat een zicht... Alweer een droom om U tegen te zeggen!
Het hart en de ziel... van "Ooty"... zijn de botanische tuin en... roze garden... prachtige bomen en planten... tunnels vol rozen! alle rozen... deze botanische tuin... staat bekend als de beste van de eeuw... de beste en mooiste van de wereld! staat héél bekend om zijn... horticultuur... en de bijnaam is... "Lovers point"
Laat ons toch vooral... het summuum van romantiek... niet vergeten... "Agra en de Taj Mahal"... het prachtigste verhaal dat ik... ooit hoorde! Met héél dichtbij... "Relaxation park"... de eerste Persische tuin ooit... daterend van 1558!!! gelegen aan de Yamuna rivier... Ik zit hier waarachtig... te watertanden!
Nog een must do... is "Munnar" en zijn... wereldbefaamde tea gardens... de thee van Munnar staat bekend... als de beste ter wereld... Munnar is dan ook niet voor niks... "Tea capital" genoemd! Er bevinden zich z'on 30... verschillende tea estates... Wij deden de trip... met trein en jeep! Mooi, romantisch en leerrijk! Een leuk hotel om te vertoeven... is de... "Mahindra club"... Opgelet!!! Hier wordt géén alcohol... geschonken!
Denk dat het géén twijfel leidt... in India is romantiek... sterk vertegenwoordigd!!! een ander fantastische plaats is... "Koidakanal" bekend om zijn... alweer "bloementuinen"... "silver falls" en het "Koida forest"... Wat een natuurpracht! Niet gezien is niet geloven! !!Opgelet!! Bij het binnenrijden... wordt je auto gecontroleerd!!! Hier mogen géén... plastiek zakken binnen!!!
Na de romantische trein... een paar leuke logeer idéetjes... wat te denken van deze... luxe-tent in het... Aman-i-klas resort.. in het Ranthambore National park... in Rajasthan...
Of deze... "Oberoi wildflower hall hotel"... in "Shimla" gelegen aan de voet van de... Himalaya in Himachal Pradesh... omringd door bossen van eik, en en... rohododendron... hm... da's watertanden hé...
Voor hopeloze romanticussen... zoals ik... zijn er DE romantische reizen... bij uitstek... Zoals... als een "Maharajah" of... "Maharanee"... de rijdende "Taj Mahal" nemen... de "Deccan Odyssey train"... deze pure luxe... brengt je van Mumbai... naar Mumbai... via alle... Hindu - Buddhist and... Cattholic holy sites... Yeah... my cup of tea... hoog op mijn verlanglijstje! Héééééééééél hoog!
Van boven een treintje... vanonder een treintje... namelijk de... "Kalka Shimla trein"... van Himachal Pradesh... aan... de Himalaya... het brengt je in pure extase... het is de hoogste... vorm van romantiek ooit... het brengt je rustig door... de "misty mountains en dennebossen..." Geniet van de prachtige... pure natuur... vanuit jouw... "Shivalik Queen compartiment"... "Where romance comes naturally" Als we de boekskes mogen geloven... en... dat geloven... doe ik maar al te graag! hm Dreeeeeeeam... dream... dream... dream... dreeeeeeeam... over you!
Of één van de... mooi "house boats"... in de backwaters van... Kerela...
