Een terugblik op het kussen in het openbaar met een deja vu. Het heden: tijdens onze wandeling zagen we een jong koppeltje elkaar kussen. Het riep herinneringen op. Goede en een minder goede waar we nog steeds om wat glimlachen. Komende van de trein na een dag hard werken zoende ik zo vele jaren geleden mijn liefje ( nu al jaren mijn echtgenote) op de WANG omdat haar bus eraan kwam. Plots kwam er als een duiveltje uit een doosje een politieagent op ons afgestoven en eiste mijn ID-kaart. Op mijn vraag waarom zei hij dat ik openbare zedenschennis pleegde. Wij hoorden het natuurlijk in Keulen donderen. Omdat ik weigerde mijn ID-kaart te geven over zoveel onnozelheid ontspon zich een alsmaar luider wordende discussie. Toen hij letterlijk en figuurlijk handtastelijk werd stopte er plots een politiewagen. De commissaris in persoon stapte uit en vroeg wat er gaande was. Op een bepaald moment nam hij mij appart en vroeg me of ik alsnog mjn pas zou weigeren als hij zelf er zou om vragen? Waarop ik repliceerde dat dat inderdaad het geval zou zijn als hij dezelfde reden zou opgeven. Hij bekeek me eens en al monkelend zei hij dat ik in het vervolg, als een agent mijn pas vroeg ik die wel moest geven. Waarop ik dan: kijk meneer ...met alle respect..., ik weet niet wat het probleem is van die agent maar wat het ook is, hij moet dat niet afreageren op onschuldige buitenstaanders. Daarop deed de commissaris teken aan de agent dat hij in de wagen moest stappen en reden ze weg. Ouder geworden zou ik dat de dag van vandaag de dag machtsmisbruik noemen. Eddy
