wij de kiezer

De burger is en blijft vooral een toeschouwer die clichés consumeert, de kaarten mag schudden, waarna partijen en verkozenen aan tafel gaan zitten om hun verantwoordelijkheid op te nemen.

De grote leugen bestaat al in het opzet van de verkiezing: neen, u ‘verleent geen mandaat’, u bent een vehikel, een opstapje, uw stem moet iemand een lucratieve job bezorgen van pakweg 6000 euro netto per maand. En dus is veinzen de regel. Hoe oprecht geëngageerd ze zich ook voordoen, hoe lachend, smekend, wijs of stoer ze ons ook aankijken vanaf de aanplakborden, je ziet zo de slecht gecamoufleerde verachting voor het kiesvee. Die pose is inherent aan de psyche van de homo politicus en de verleiding van de macht. Politiek trekt nu eenmaal mensen aan die aanleg hebben tot narcistische hoogmoed. Het soort dat geniet van aandacht en ongelukkig wordt als het dat niet krijgt. Dat is een blijvende kloof tussen de acteur en het publiek, die alleen zou kunnen gedicht worden als de politicus een grote stap opzij zet, via een systeem van bindende referenda bijvoorbeeld, inclusief een drastische afbouw van het partijensysteem en de daaraan verbonden dotaties.

https://doorbraak.be/de-kiezer-schudt-de-kaarten-en-andere-domme-cliches/?utm_source=newsletter-1137&utm_medium=email&utm_campaign=Wekelijkse+Doorbraak