Ik werd verkracht -  durfde het thuis niet zeggen - maar moest het wel vertellen toen mijn moeder vroeg hoe het zat met mijn maandstonden - ik bleek zwanger - dat was in de tijd dat een zwanger meisje opgeladen werd met alle zonden - ik moest stoppen met mijn studies want "wat moeten je vrienden van de school en de buren wel niet over ons denken" -  ons ma en onze pa schaamden zich voor mij en weigerden het woord verkrachting in de mond te nemen - wat een schande toch - wat moest ik doen: naar een "engeltjesmaakster" gaan ?  Neen, ik droeg dus de gevolgen: vreselijke stress mijn leven lang en nagekeken door iedereen.  Ik verloor de baby. Aan wie kon ik dit allemaal  vertellen?  Zelfs  mijn echtgenoot heeft het nooit geweten.

Maar Eddy, na zovele jaren kwam alles nu terug en barstte ik in tranen uit.  Een meisje jonger dan 10 die door haar vader met medeweten van de moeder jaren werd misbruikt, groepsverkrachtingen en nog meer van zulke zaken.  Maar vooral Eddy, die strafbepalingen: ik schaam me in de plaats van die rechters die zulke misdaden amper bestraffen.

En nu ook de paus, las ik, die tijdens een persconferentie durfde zeggen dat "abortus" maar moord is.

T., je vraagt naar mijn mening en die geef ik je hierbij.  Blijkbaar heeft de paus Belgisch Congo vergeten. Vrouwen, waaronder ook vele kloosterzusters werden verkracht door onafhankelijkheidstrijders. Toen was abortus ineens wel toegelaten.

Abortus is en blijft als vrouwenrecht bespreekbaar. Bij verkrachting, als het leven van de vrouw in gevaar is, als het ongeboren kindje niet levensvatbaar is. En bij uitbreiding: als de pil of het condoom hun werk niet gedaan hebben.  Een meisje of vrouw is geen broedmachine die men al naar gelang hun naaste omgeving of de mening van anderen kan in- of uitschakelen.          

Auteur : Eddy Elyn