Wie de Vlaamse- en federale politiek volgt kan moeilijk anders dan voorstander zijn voor het verhogen van die drempel.

Of dat zal helpen wordt geschreven met een groot vraagteken?

De burgers worden immers steeds meer een speelbal van de op macht beluste partijen, met kiezersbedrog op grote schaal. Zelfs als ze het nodig vinden om een ongeloofwaardige regering in elkaar te flansen.

Want wanneer het verlies van de macht op het spel staat doen ze hun achterpoortjes open en grijpen dan naar het instrument van kartels, uit eigen lijfbehoud, niet om de kiezer ten dienste te zijn. Geen democratie maar nog meer particratie. En is het in die kartels pas dat de mandaten echt worden ingevuld.

Zo is het mogelijk (bekijk Vivaldi) dat kandidaten van partijen die nauwelijks of geen 5% halen minister kunnen worden. Zijn er 7 partijen nodig dan zullen er tientallen kiezersbeloftes sneuvelen omwille van de macht. Macht uitvoeren, gesouffleerd vanuit de hoofdkwartieren.

Men denkt ook steeds dat kleinere partijen in zo'n kartel opgepeuzeld worden door de grotere kartelpartners. Maar dat kan soms verkeerd aflopen zoals men hier in Vlaanderen en België meemaakt. In Vlaanderen en Federaal zijn het de grotere machtliefhebbers die moeten buigen voor de partij Groen. Met catastrofale gevolgen zoals in het energiedossier. Het zijn bovenvermelde regeringen die veel standpunten moeten verdedigen waarvan ze gruwen.

Kartelvorming bij de gemeenteraadsverkiezingen . Ze zijn nog altijd schering en inslag.

Een goed voorbeeld dienaangaande is Lubbeek. Hier moest de heer Francken een coalitie aangaan om bovenstaande constructies te gebruiken. Hier gingen ze samen in bed met de CD&v. Deze laatste eisten en kregen een schepen en toegevingen in bepaalde dossiers. Eén van die dossiers was het wegstemmen van een dotatie van amper 6.500 euro aan het medisch stamcelonderzoek.

Besluit: het zijn niet altijd de grootste partijen die de dienst uitmaken. Hun coalitiepartners staan meer dan vroeger op hun strepen.

Schrijver dezes: Eddy Elyn