Wat heb ik gedaan
Droefheid overheerst
Verdriet niet te beschrijven
Vrienden blijven weg
Vergeetachtigheid wordt dementie

Je was er altijd voor mij
Een gewoonte zo leek het
Leed en liefde delend
Niets was je te veel

Bijna ongemerkt kwam het moment
Praten, lezen en schrijven moeizamer
Het aftakelingsproces zette zich voort
Geen verhelpen aan

Onderzoek na onderzoek volgde
Brachten geen soelaas
U bent alles wat ze nog heeft zeiden ze
Haar laatste toevlucht, haar laatste strohalm

Het besluit lag bij mij
Een rust- of verpleeghuis zou het beste zijn
Achteraf met de zogenaamde corona
Raakte ik in een web van schuldgevoelens

Dagelijks bezocht ik haar
Praten ging niet meer, herkenning heel heel soms
Maar bij elk bezoek zag ik toch een glimp
Van blijdschap in haar ogen

Buiten het lichtjes knijpen in mijn hand
Was dat het enige teken
En toch versaagde ik niet aan de bezoeken
En plots werden die bezoeken verboden

We moesten van de overheid
Deelnemen aan de vereenzaamheid
Van de vrouw waarop ik altijd kon rekenen
Waarop ik altijd kon steunen

En toen kwam daar de donderslag
De vrouw van mijn leven was overleden
Eenzaam en verlaten
De schuld van uitzonderlijke tijden durfden ze te zeggen

Zonder enige blijk van medeleven
Gekist en weggedragen
Zonder bloemetje van eender wie
Schat, wat heb ik toch gedaan

Gedicht van Eddy Elyn