Nooit meer zei men

Gedicht ter nagedachtenis van deze loopgraven-oorlog

11 november :  officiële dag ter nagedachtenis aan de eerste wereldoorlog van 14-18

Daar stond ik samen met mijn soldaten makkers

In de modder van de loopgraven te wachten

En plots hoorden we "en avant -  en avant"

Komende van uit een verwarmd generaalskantoor

Vaarwel mijn geliefde vrouw, vaarwel mijn lieve kinderen

We klauterden uit onze loopgraven

Nauwelijks stak mijn hoofd uit boven de rand

Of we werden onthaald op kogels

Plots was er een groot gat in mijn voorhoofd

Vaarwel mijn geliefde vrouw, vaarwel mijn lieve kinderen

Ze noemden het de eerste wereldoorlog

Een oorlog waarin er geen rekening werd gehouden

Met ons Vlamingen ... wij waren slechts kanonnenvlees

Lijken op een stortkar om plaats te maken

Nooit meer ... nooit meer werd er achteraf geroepen

Maar nauwelijks twee en twintig jaar later

De tweede wereldoorlog noemden ze het

Niets dan puin en stof en verdriet

Een inferno gelijk ... waanzin

Nooit meer ... nooit meer werd er achteraf weer geroepen

Maar nauwelijks iets meer dan honderd jaar later

Geen kanongebulder, geen kogels meer

Maar een nog groter wapen .. angst genaamd

Een onzichtbare vijand, geschapen om ons pijn te doen

Vaarwel geliefde vrouw, vaarwel kinderen en kleinkinderen

Het mensenras moet gedecimeerd worden

Politici als “puppets on a string”

Aan de hand lopend van miljardairs

Met coronasneltesten die positief uitslaan in coca cola

Vaarwel geliede vrouw, vaarwel kinderen en kleinkinderen

Woonzorgcentra worden kooien

Waar onze ouderen wegkwijnen

Woonzorgcentra als voorbode naar pietje de dood

Ondanks de goede zorgen van het personeel daar

Vaarwel geliefde vrouw, vaarwel kinderen en kleinkinderen

Door Eddy Elyn