Het was ok. Na een stevig ontbijt om 8:00 gestart voor een avontuurlijke rit van 180 km.
De snelweg mogen we nietgebruiken en moeten dus via de rode wegen, die volgens de kaarten, na de snelweg, de beste alternatieven zijn.
Even buiten de stad begonnen de moeilijkheden al. Een reeks hellingen om u tegen te zeggen. Het gevolg was dat we regelmatig moesten wachten op de achterblijvers.
Het was koud en het regende zachtjes. Er werd weinig gesproken en gelachen.
Platte band! Dit werd 5 keer geroepen. Weer tijd verlies. Vervanging van pedalen en schoenplaatjes, idem. Zoeken naar de juiste weg koste ons ook veel kostbare tijd. Na 1 uur rond draaien en zoeken een vriendelijke Rus gevonden die ons op de goede weg hielp.
Prachtige baan, nieuwe asvalt. Volle bak richting ons doel. "Als we ons haasten zijn we om 20:00 in ons hotel", dachten we. Enkele kilometers verder plots geen asvalt meer. Een kilometer of 7 alleen maar zand en waterplassen. We konden niet meer terug, we moesten verder. Cycle-cross dan maar. Weer lang wachten op de laatsten en de volgwagen.
Even verder een stuk nieuwe asvalt. We hadden al hoop dat het nu in orde zou komen.
Aan een splitsing na een lange strook keien en zand, overlegt wat te doen.
We zouden een vrachtwagen tegenhouden en ons laten voeren naar het treinstation en daar met de fietsen sporen tot aan de stad waar ons hotel gelegen is.
Een busje kwam aangereden en volgepropt met onze fietsen en deelnemers. Op het busje zaten enkele verbaasde Russinnen en arbeiders. Het bomvolle busje in volle vaart naar het station. Onderweg was nog een halte en moesten er nog 7 passagiers bij! Propvol.
Aan het busstation iedereen eruit en met de fiets in vliegende vaard naar het volgend stadje hopend daar de trein te kunnen nemen.
Helaas alle treinen waren al vertrokken. We hadden het koud maar in het station was het lekker warm. De bewaker wilde wel proberen vervoer voor ons te vinden. Een busje gevonden maar te klein om alles te vervoeren. Dus nog een lichte vrachtwagen opgetrommeld en volgeladen let de fietsen.
Onderhandeld over de prijs: 175 voor een transport naar ons hotel ongeveer 70 km verder.
Daar om 21:30 u aangekomen en gelukkig konden we nog douchen en warm eten.
Morgen voorlaatste rit 220 km richtig de voorsteden van Moskou.
Vanmorgen om 7:00 uur ontbijt zoals gewoolijk. Een glas lekkere gezoete yougourt en een sneetje brood me kaas. Daarna een bord rijstpap met 2 vette worsten. Traditionele Thee als sluiter.
Onze politiewagen stond al klaar en om 8:00 u vertrokken naar de snelweg.
In vliegende vaart naar de Russische grens. Daar de formaliteiten vervuld en verder op de snelweg gefietst richting Moskou. Een paar kilometers op Russisch grondgebied werden we gestopt door de wegenpolitie. Van de snelweg, "veel te gevaarlijk" beweerden ze.
Daar stonden we. We konden niet verder. Alleen zandwegen en doodlopende straten.
Intussen was een vertegenwoordiger van de Belgische ambasade aangekomen met zijn echtgenote en een tolk. Een tijdje onderhandeld met de politie om ons eventueel 25 km te begeleiden op de snelweg tot aan een alternatieve weg. Njet. Daat kan niet dat is niet onze opdracht.
Methode 2: laat door de politie alle vrachtwagens stoppen en kontroleren of ze leeg zijn.
Indien ja onderhandel met de bestuurder om de fietsen, en onszelf, op te laden en 25 km verder te vervoeren, zodat we via andere wegen kunnen verder fietsen.
Voor 800 roebel(20 ) wilde iemand ons vervoeren. Alle fietsen in de kamion en een achtal deelnemers om de boel in evenwicht te houden. De rest van de deelnemers in onze volgwagen, een deel bij meneer Raes en een deel bij de politie.
Nog een 60 km te fietsen, tenminste dat dachten wij. Onderweg was veel meer te zien, en te beleven, dan langs de monotone M1. Mooie dorpjes, pitoreske houten woningen passeren de revue. Kinderen en volwassenen wuiven ons toe.
De mensen op het platteland zijn arm. Je ziet het aan hun totaal versleten auto's, vrachtwagens en traktoren. De enkele fietsen die je onderweg ziet zijn wrakken. Bij ons zouden die al lang op het stort terecht komen.
Onderweg gestopt in een kleine winkel en de ganse voorraad blikjes cola, sprite, bananen en brood opgekocht. Een cola koste 21 roebel( 0,5).
Aangekomen in de buurt van Smolensk begonnen de problemen opnieuw.
Daar we de snelweg verlaten hadden, en ons hotel zich aan de rand van de M1 bevond ,moesten we dwars door Smolensk en een groot gedeelte van de ring, naar de andere kant fietsen. Best gevaarlijk en moeilijk want alle straatnamen voor ons onleesbaar.
Een taxibestuurder aangesproken en voor 600 roebel( 15) wilde die ons naar ons hotel brengen. Onderweg zeer druk verkeer en enkele pittige hellingen.
Vandaag verlaten we Wit Rusland en de politie heeft ons goed afgezet aan de grens. De controle aan de grens was een fluitje van een cent, zelfs zonder enige visumcontrole. Wij weer weg voor een zorgeloze rit,"dachten wij". Een paar kilometers voorbij de grens deelde de politie ons mee dat we niet verder op de M1 mochten fietsen. Waar we gestopt werden waren alleen maar aardewegen, dus niet geschikt om onze reis verder te zetten. Terug de grenzen over naar Belarus en proberen aan een andere weg te zoeken was uitgesloten wegens het vervallen van het visum. Dus, stelde de hulpvaardige agenten voor, om een lege vrachtwagen te zoeken, en te onderhandelen over de prijs om ons 25 km verder te brengen ,waar we, via goede rode wegen. Alle vrachtwagen werden gestopt en gecontroleerd op lading of leeg. Een middelgrote truck werd opgeëist, en wij met alle fietsen erin waren op weg naar een volgend avontuur. Enkelen van ons konden mee in de auto van de ambassade en zelfs in de politiewagen. De agenten wilden onderweg een gesprek voeren maar de taal is een grote barriere. Eenmaal weer op weg door het golvende landschap was de miserie vlug vergeten. In een middelgrote stad vonden we niet de gepaste weg voor de aansluiting naar ons hotel. Dan maar overeen gekomen met een taxibestuurder en die reed ons voor tot aan het hotel te Smolensk.
Deze morgen ontbijt in het hotel te Brest : enkele sneetjes kaas en hesp en een beetje brood. Eierkoeken en een bord haverpap met stukjes fruit en rozijnen.
Een youhurt als dessert.
Om 8 uur stond de verkeerspolitie ons op te wachten aan het hotel om ons de gehele dag te begeleiden. Wat een sensatie, overal mochten we met voorrang door fietsen.
Talrijke rode lichten waren geen probleem, 50 meter voor het kruispunt weerklonk de sirene en wat blaffende bevelen via de megafoon en alle verkeer valt stil.
En dat tientallen keer gedurende de rit tot aan de E 30.
Aan de slagboom van de péage een probleempje. De politie door en wij volgen maar nje t eerst de barriere naar benededen en onze Raf kreeg de slagboom op zijn kop.
Bevel is bevel, iedereen die passeerd, moet betalen. Intussen hadden onze agenten telefonisch contakt met het menisterie en konden we gratis door.
Eenmaal op de snelweg moesten we de pechstrook gebruiken. Die lag echter vol glas en keien en het gevolg was; platte band.
Hersteld en terug weg.
Roland wat onderhandeld met onze begeleiders en uiteindelijk mochten we op het eerste vak rijden. Veel beter. Snelheden van 37 km/u en een gemiddelde van meer dan 30 op 210 km ver.
Keurig afgezet aan ons hotel Baranovitski, Belarus( wit-rusland).
Op nieuw een rustige dag met enkel een zadelbreuk van Patrick als noemenswaardige gebeurtenis. Pas aangekomen in het hotel werden de hemelsluizen serieus opengezet.
Ontbijten in ons hotel, een beetje later dan gewoonlijk. Tussen 8 en 9 uur zouden meneer Vladimier Filipof en enkele andere wielertoeristen uit Moskou aankomen om ons, samen met de polite, te begeleiden naar ons einddoel.
Op het menu: pap, brood en kaas. De koffie moet je zelf maken. Een grote thermos met warm water en een pot Nescafé . Ik heb alleen brood gegeten want ik voelde mij niet zo goed. Darm en maagproblemen waren de oorzaak.
Voor de start 3 keer naar de wc . Ik was bang dat ik onderweg ook problemen zou hebben en in de vrije natuur kan je je plan wel trekken, maar tussen massas mooie gebouwen en winkels, gaat dat niet.
Vladimier was alleen en de andere Russen zouden onderweg aanpikken. Het was koud en het begon lichtjes te regenen. Na een tijdje liet de politie ons alleen en we moesten het maar zelf doen. De regen nam toe en de temperatuur daalde nog. Misschien 8 graden maar de gevoelstemperatuur was amper een graad of 5. We moesten er door. Regelmatig stoppen om achterblijvers te laten aanpikken. Andere Russische fietsers hebben we niet gezien, veel te koud en te nat. Iedere keer dat we moesten wachten op reparatie van platte banden, ik denk vijf keer, stapten we van de fiets en gingen gezamenlijk staan huppelen, springen, lopen, armzwaaien en ander bewegingen maken om toch maar een beetje warm te krijgen. Het verkeer is Moskou zeer druk, vijf of zes banen naast elkaar proppenvol met ongeduldige bestuurders en wij daar tussen. Ik zat te beven van de kou en de koorts. Ik wilde op een zeker moment opgeven en in de warme wagen kruipen. Maar op 30 km voor het einde van onze fantastische Brugge-Moskou tocht doe je zoiets niet en bijt je door.
Ik had een onderlijfje en drie truien aangetrokken , mouw en been stukken, en daar nog eens mijn regenjasje overheen. Onderkoelt, nat tot op het bot. Nog nooit zo veel koude gehad.
Ook ande deelnemers hadden het zelfde probleem. We zijn zelfs een paar kilometers op het voetpad gaan rijden wegens het gevaar van het razende verkeer. Laverend tussen verbaasde voetgangers en kooplustigen die uit de talrijke exclusieve winkels stapten.
Onze volgwagen kon, door de vele verkeerslichten, niet meer volgen en wachten was geen optie.
Ons Annick zat te wenen van de onderkoeling en kon bijna niet meer trappen. In de buurt van het kremling hebben we haar , met fiets en al, in een taxi gestopt en naar het hotel laten voeren. Opdracht volbracht: Annick is de enige Belgische vrouw die in 18 dagen van Brugge naar Moskou heeft gefietst. Aan het Rode plein hebben we geen halt gehouden, maar zo vlug mogelijk de resterende 6 kilometers afgelegd naar hotel Kalinka.
In afwachting van de verdeling van de kamers konden we ons verwarmen in het retaurant van het hotel. Vlug voor iedereen warme thee besteld en na het verkrijgen van de kamersleutel ,vlug warm douchen en een paar uur gerecupereerd in het warme bed.
Een hele tijd later is de taxi aangekomen met de verkleunde Annick en Guus zelfs een uurtje later.
Als ervaren en kalme bestuurder had hij ons hotel, via gps , gevonden.
De groepsfoto op het Rode plein nemen we morgen wel.
Bericht: Beste Allen super wat jullie doen . ik volg het van kort bij . omdat mijn Nonkel mee fietst . hopelijk hebben jullie goed weer . hier slecht om te fietsen . alle hou de moed er in grote leeuwen groeten voor iedereen Johan Museeuw
Hallo daar we leven nog. Iedereen is veilig en gezond aangekomen in hotel Kalinka in het hartje van Moskou. Het Rode plein zijn zijn we vlug voorbijgefietst wegens zeer slecht weer, bar koud en algemene vermoeidheid. Vlug douchen en een beetje rusten. Later meer nieuws.
Ben constant op internet jullie prestaties aan het volgen en vindt dat jullie mooi op schema zijn. Ik hoop dat jullie het zonder problemen halen want je weet nooit In ieder geval wens ik jullie veel succes van je buurmeisje
Wat een snelheid. Nog een duwke en je nadert Moskou. Ik lees op de blog dat je pech had met je zadel? Hopelijk heb je met een nieuw zadel geen last van zadelpijn. Je fans uit Izegem volgen de tocht met veel interesse. Groetjes Ria
Vandaag aangekomen in Belarus ofte Wit Rusland. Vanmorgen vertrokken uit ons uitstekend hotel Jarjunz te Siedlce richting Terespol. Aan de grens enkele problemen met de aanhangwagen, hadden zo gezegd geen verzekering voor de aanhangwagen en moesten 17 betalen voor een bijkomende verzekering. Alles verliep vlot dank zij de deskundige uitleg, in het Russisch, van Roland. De ganse procedure heeft max een uur geduurd. Na de grenscotrole werden we geëscorteerd door Politie voor en achter tot aan het Hotel. Aangekomen in hotel Belarus, mooie vrouwen, lange benen, hoge hakken, allemaal blondjes maar de pinten kosten hier veel. 4.000 roebel, Wodka 2;000 roebel.
Voor Clo Clo, familie, vrienden, buren, vrienden WTC Loozer en ex collega's exxonmobiel. Bedankt voor de steun, op weg naar Moskou. Heb al veel gezien maar te veel om nu te vertellen, nu begint het avontuur in Wit Rusland. Heb goeie benen en de rug is ok, maar mijn ogen doen pijn van naar de mooie vrouwen te kijken.
Bericht: Hallo lieve held en alle andere sportievelingen van deze toch wel heldhaftige onderneming : jullie zijn echt goed bezig, hoed af voor wat jullie tot hier toe al gepresteerd hebben en voor wat jullie nog in petto hebben! Ik denk dat het echte avontuur nu pas echt start, nu zijn jullie echt op weg naar Russissche wegen, sferen en culturen.... Spannend voor iedereen!!! Ben zelf pas terug van een heel sportieve wandelvakantie op Jersey maar hetgeen jullie nu presteren is toch nog wel van een heel ander kaliber! Ik heb nog een boodschap voor Jan : ik denk dat het jou een fantistisch gevoel moet geven om eens naast Johan te mogen fietsen...!!! Dikke kus aan mijn ventje en nog veel succes en voorspoed aan de hele bende!!! Groetjes, Martine.
Bericht: dag papa,ik ben zo fier op jou,iedereen vraagt naar jou en met trots vertel ik wat voor een fantastische weken je nu meemaakt... profiteer er maar van,want éénmaal terug heb je wat werk voor de boeg,wij hebben de living zo goed als klaar gezet om te behangen,alleen is het wachten op jou,de beste behanger ter wereld!!!vele lieve zoenen van je dochter,ne chapeau van gerrit en ne knuf van de jochen en jarno papa is the best!!!!xxx
Vandaag schitterend weer om onze tocht aan te vangen. De wind in de rug verklaart ons gemiddelde over de 205 km. Dat het vooruit ging is een feit. Anders niets bijzonder te melden. Het hotel in Kutno is zodanig afgelegen, dat ik na een kleine avondwandeling, om 20:15 al op mijn kamer ben, en klaar om te gaan slapen
Na een korte rit van 133 km aangekomen in Poznan in een mooi hotel.
Vijf andere mannen; Paul, Willy, Hilaire, Kris en Patrick en mezelf een taxi genomen naar het centrum. Mooie gebouwen en een prachtige kerk konden we bezichtigen. We waren getuige van een huwelijk. Tal van mooie vrouwen passeerden de catwalk.
Hilaire zijn nek was bijna verwrongen door het kijken naar al dat moois.
Vandaag de Poolse grens gepasseerd over de ODER (Frankfurt) en de eerste indruk is dat ze hier nog 50 jaar achter zijn op ons. Qua Landschap enorm veel bossen en enorme weilanden.
Polen is volop aan het bouwen en verbouwen. Voorlopig liggen de wegen nog in erbarmelijke staat maar ook daar is men druk bezig. Jong en oud steken de handen uit de mouwen. In de dorpen liggen er nog kasseien waar Parijs Roubaix een autostrade bij vergeleken is. Mooie huizen wisselen af met echte krotten. Vanavond logeren we in een kasteel met heel ruime kamers. Mijn kamergenoten zijn Jos en Roland.
