Ik ben Storms Cecilia, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cilleke.
Ik ben een vrouw en woon in Duffel (Belgiê) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Handwerk,lezen.
ik ben invaliede er is veel dat ik niet meer kan sinds de laatste vier jaar daarom ben ik aan deze blog begonnen om een beetje kwijt teraken een foto heb ik nog niet daar ik nog niet zolang een laptop heb.
Mijn hondje Prutske is nu drie weken al bij mij, het is een kleine deugniet maar wel lief. Hij speelt heel graag met kleine knuffels en ook met balletjes. Hij is al goed bekomen en leert redelijk goed wat mag en niet mag. Maar ik moet wel zeggen hij is mijn derde hondje,maar hij is de hevigste van de drie. Alle weken komt mijn poetsvrouw, en die kent hij al goed en dan word hij even door haar geknuffeld. En dan is meneer tevreden! IK hou veel van hem,maar kan er ook wel eens kwaad op zijn. Maar ik ben vlug vergeten waarom ik kwaad was!
Het is weer zover vannacht gaat het zomeruur weer van start!Ja beste mensen,het is dan een uurtje minder slapen.Ik weet niet hoe jullie je daar bij voelen,ik mis dat uurtje wel maar het went na een tijdje wel.Dus mensen niet vergeten,uw uurwerk een uurtje naar voor teschuiven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Want zomertijd begind!
Lieve kleine hond, lieve kleine Pruts.Vandaag word je negen maanden oud!Wat gaat de tijd toch snel voorbij,het is alsof je nog maar pas bij me bent.Maar dat is ook al zeven maand!Mijn lief klein hondje ,ik hou van U!Uw bazinneke Cilleke
Vandaag is mijn wens in vervulling gegaan!Mijn nichtje Els(dochter van mijn zus)is met mij naar de woefkesranch gereden om naar een hondje te gaan kijken.En we waren direct allebei verlieft op een ras dat ze Boomer noemen,maar het waren drie reutjes die er zaten maar zo schattig.De eigenaarres naam er twee mee naar binnen,dan konden we kijken welk we mee wilde nemen.Het was een moeilijke keuze,maar we hebben voor het speelse genomen.Hij heeft alles gekregen wat hij moest hebben.Alleen nog een naam!Ik ben vanavond tot de naam gekomen Prutske,en dat zal het worden PRUTSKE het past wel bij hem.Ben eens benieuwd wat Rosa gaat zeggen, als ik haar morgen bel dat ik een ander hondje heb.Maar wil ze hem zien zal ze naar hier moeten komen,want zij heeft een kat en het beste is dat ik met ons prutske daar nog wat weg blijf.Zeker tot hij zijn laatste spuit heeft gehad volgende maand,dan is hij veilig en kan ik met hem overal komen.
Morgen komt Katia ben eens benieuwd wat zij gaat zeggen,want daar was nog niets over gezegd wel dat er een ander kwam maar waneer dat was nog een vraag.Ik hoop dat ze hem ook zo graag ziet als met ons Mieke.Ze zal wel zeggen het is geen malteser,maar er moeten er juist zijn die weg mogen en die er waren waren verkocht.En dit had toch ook mijn hart gestolen,en ja het is een reutje en geen teefje maar hier waren geen teefjes in.Ik ben eens benieuwd hoe haar reactie gaat zijn!
Dan morgen namiddag heb ik een afspraak bij de Karl (kenisist),ben eens benieuwd wat hij gaat zeggen op mijn nieuws.Ik denk dat hij eerder zal schrikken dat het een manneke is!Maar ik zag het zo graag,en dan moet je niet verder zoeken.Dan donderdag moet ik naar de dokter in de kliniek in Lier,hij zal ook wel versteld staan dat er toch een hondje is.En mijn huisdokter zal niet meer achter mij moette zitten dat het tijd word,dat ik er werk moest van gaan maken dat er een hondje kwam alleen al voor mijn gezondheid.Ik ben gelukkig met ons Prutske,en hopelijk zijn zij ook tevreden.
Prutske ligd rustig te slapen in zijn mand,maar dat zal wel nodig geweest zijn.Want er zit wel wat leven in dat kleine manneke,hij heeft goed van zijn brokken geknabbeld en dan nog wat gespeeld.Dus ons baasje zal wel moe geweest zijn,ik hoop dat hij rustig is deze nacht en goed slaapt.
De kindjes van ons Els hebben al komen kijken,en waren zo gelukkig en zeker als ze hem even mochten vast houden.Aan zijn manier van doen denk ik dat hij zijn volk vlug zal kennen,maar we moeten de meisjes wel wat inhouden dat ze er rustig aan mee doen.Nu nog mijn ander nichtje Inneke(jongste dochter van mijn zus)met haar twee jongens,ben eens benieuwd wat zij gaan doen en zeker de kleinste hij is er nog maar vier.Maar ja,daar moet ons Prutske aan gewoon worden!
Op het moment heb ik niets in huis zo ligd hij te slapen,alleen aan de kranten zie je dat er iets veranderd is.Maar dat is voor de veiligheid,en hij heeft toch daar juist zijn behoefte op de krant gedaan.Dat is het begin van het einde,zal ik maar zeggen hopelijk is hij vlug proper.
Zo dat is het begin van ons Prutske zijn leven met mij,ik hoop dat ik nog mooie verhalen over hem kan vertellen.Maar eending moet ik terug gewoon worden na 12j. een teefje hebben gehad dat het nu terug een reutje is.Want ik altijd maar zij zeggen ,maar het is nu een hij.
Ik zit maar te denken hoe ik verder moet,nu ik geen psygoloog meer heb.Het gevoel dat ik heb zegd me dat ik nog niet klaar ben om alleen verder te gaan.De pijn neemt veel van mijn krachten weg,en dan dacht ik dikwijls stop er mee.Om dat ik elke keer er voor naar Lier moest,en alleen al de weg naar de bushalte maakte mij al kapot.Maar ik moest na het gesprek nog naar huis,soms was de bus juist weg en moest ik een halfuur wachten.Maar dat was te weinig tijd om iets gaan te drinken,want tegen dat je alles heb moest ik al weg gaan voor de bus.Ik heb dan dikwijls daar staan wachten,en dan had ik het heel moeilijk om thuis te geraken.En nu ik niemand meer heb voel ik maar eerst,dat ik het nog nodig heb een babbel met een psygoloog.Maar ja,Evelien is er niet meer en Femke nam het niet van haar over.Waarom Evelien daar gestop is weet ik niet,en dat zijn mijn zaken niet.Maar als al haar patienten zo aan de kant zijn geschoven,dat is iets in mijn gedachten zegd dat dat eigenlijk zo maar niet kan.Nooit hebben wij gesproken om er stilaan een einde aan onze gespreken te maken.Er was nog veel waar we samen aan het werk waren!Zoals bevoorbeeld:ik sliep meer in de dag dan 's nachts,en daar waren we volop aan het werken.Want ik was echt mijn leefpatroon aan het veranderen,en daar moest dringend verandering in komen.En nu zit ik dag in dag uit maar te denken,hoe moet het nu verder want ga je op een ander of bij iemand anders het is altijd opnieuw beginnen.Iedere keer moet je iemand anders in je leven binnen laten,en als je geen klik voeld met die persoon dan gaat het niet en lopen de gespreken niet vlot.Ik ben eens benieuwd wat mijn huisdokter er op zal zeggen,daar moet ik morgen naar toe hij zal weer raar kijken.En volgende week donderdag moet naar dr.Kegelaers, wat gaat hij er op zeggen het moet voor hem ook niet plezant zijn daar hij me naar Evelien heeft gestuurd.Maar hij had er zijn reden voor!Want je moet weten dat je zo maar niet naar een psygoloog gaat.En nu zit ik maar te denken en te denken, hoe moet het verder wat gaat er gebeuren.Want soms eigenlijk nog al vaak weet ik het zelf niet meer,kan ik niet bedenken hoe het verder moet.En dan nog al die pijnen die er bij komen,en de laatste maanden gaat het toch niet zo best.Ik heb dagen dat het niet om uithouden is,dat ik bijna gans de dag op de zetel lig van de pijn.Het is moeilijk om er mee te leren leven heel moeilijk!Eigenlijk denk ik dat ik er nooit mee zal kunnen leven,want er is veel dat je niet meer zelf kunt doen dat iemand anders het voor je komt doen.Ik heb nu vierjaar iemand die komt poetsen,maar daar had ik het in het begin moeilijk mee.Niet met haar want dat liep vlot van in het begin,maar alleen de gedachten dat je dat zelf niet meer kon.Nu na vierjaar heb ik er natuurlijk vrede mee,en kijk ik er naar uit naar de dag dat mijn helpster komt.Ik help haar nog een beetje,maar zij ziet vlug als het niet goed gaat.Er is nog een wens die ik wil vervullen,en dat is terug een klein hondje.Dat ik toch wat meer beweging in mijn benen krijg, omdat ik met het diertje buiten moet.En ook dan zit ik niet meer allleen,en kan ik er tegen bezig zijn zoals tegen mijn vorige.En als je dan thuis komt,kom je niet in een leeg huis!
Zo dat was het voor nu,er zal zeker nog een vervolg op komen.Want hoe moet het nu verder!
Daarmee zijn we dus van start gegaan in het jaar 2015! Ik hoop dat het voor iedereen een mooie en een gelukkig en gezond jaar word. We hebben mooie feestdagen gehad, en zeker met Kerst was het plezant.Spelletjes gedaan aan de tafel voor de kinderen bezig te houden, en zeker om hun gedachten van de pakjes weg te houden. En dat vonden ze natuurlijk leuk om te doen, zowel groot als klein of jong en oud.Maar als het tijd was voor de pakjes,moesten de kindjes eerst nog een nummer trekken.En dan kregen ze een voor een hun pakjes,en dat was toch zo spannend.Want wat zit er in wat krijg ik allemaal! De spanning was met momenten te snijden bij de vier kinderen,en zeker voor de laatste duurde het even voor hij zijn pakjes kreeg.Maar iedereen was tevreden met wat ze hadden gekregen, daar zijn het wel heel gemakkelijke kinderen in. Als ze maar pakjes zien liggen,dan kan hun dag al niet meer stuk.
Maar ik zelf ben het jaar niet goed begonnen!Ik had al een paar dagen keelpijn,maar ik dacht dat het de rook was van bij Rosa want daar kunnen ze nogal roken.Maar dan begon mijn stem als ik een tijdje aan het spreken was weg tegaan.En toen wist ik het zeker! Verkoudheid nummer een melde zich aan,en vandaag moest ik naar Lier naar Femke(psygoloog).Ja, het is een ander want Evilien is in de kliniek in lier gestop,ik hoop dat het met Femke ook zal lukken.Ik heb haar dan deze morgen op gebeld,om te zeggen dat ik niet kon komen maar ze hoorde al genoeg.Femke heeft daar juist terug gebeld om een andere afspraak te maken,en als alles nu vlot verloopt ga ik dinsdag naar Lier.Er moet bij mij altijd wel eens iets tegen vallen!Maar zo als ik me nu voel kon ik toch niet naar haar toe gaan.Dus volgende week nieuwe start,nieuwe psygoloog Femke en hopen dat het goed gaat tussen ons.
Zo dat is mijn eerste blogschrijven van het nieuwejaar,en er zullen er nog volgen dat denk ik wel en daar ben ik zeker van.
Vanavond is het dan zo ver kertsavond,gezellig samen zijn met familie en vrienden.Het jaar is snel gegaan! Maar spijtig het is geen witte Kerst,daar droom ik alle jaren van van een witte Kerst.Ik vind dat dat de sfeer van Kerst er dan nog harder in zit.De stilte buiten en de witte vlokjes die naar beneden vallen, dan nog mooie kerstliederen die weer klinken.Dan is het bij mij pas Kerstmis!Later op de avond de kindjes die hun pakjes mogen open doen,wat zal de kerstman gebracht hebben dit jaar.En dan nog dat lekker eten dat het gast gezin heeft gemaakt,het zijn de dagen van een paar kilootjes er bij maar dan beginnen we volgend jaar op nieuw.
Ik heb het altijd moeilijk met die dagen,ik denk dan aan de mensen die niet meer onder ons zijn.En ook hoe mijn jaar is verlopen!Dat is niet zo eenvoudig met die helse pijnen,je heb dan meer slechte dagen dan mooie dagen.Ik denk ik zal wel zien het volgende jaar,maar weet op voorhand dat dat het zelfde zal zijn. Want de pijn is voor heel je leven, en het zal niet beteren eerder nog slechter worder.
Maar als ik straks bij mijn familie ben,en er word over het een en het ander gepraat.Dan zijn je gedachten bij het gesprek,en voel je de pijn minder het is niet weg maar je volgd het gesprek.
Ik hoop dat het mij goed gaat, want de laatste dagen ging het me slecht.Maar toch zal ik blij zijn dat alles voorbij is, want pijn neemt veel van je krachten weg en ben je ook vlugger moe.Maar we zullen het beste er van maken, en rusten we morgen maar wat meer.
Zo beste bloggers ik wens iedereen mooie kerstdagen, en een gezond en gelukkig 2015!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En dan schrijf ik hoe het is geweest,tot in het volgende jaar
Het einde van het jaar komt in zicht, nog 13 dagen en dan komt het nieuwejaar. De tijd is toch zo snel gegaan, dat je soms vergeet wat dag we vandaag zijn. Morgen de laatste dag school en dan zijn de kinderen weer 2 weken thuis! Voor mij mag het weer veranderen, die wind daar word ik gek van. En dan nog dat nat er bij,waar ik nog meer pijn van krijg. Op het moment is het niet om uit te houden,het doet allemaal toch zo'n pijn dat ik er soms misselijk van word. Ik ween me soms van de pijn in slaap, maar dan word je weer wakker om dat die kant waar je op ligd pijn begind te doen. En nu nog die feestdagen die mij niets meer zeggen, zal weeral blij zijn dat het voorbij is. Ook al heb ik mijn kerstboom gezet, om het wat gezellig te maken voor de tijd van het jaar. Ik ben niet alleen die dagen, ik ga bij mijn oudste zus en haar man en kinderen + kleinkinderen. Maar als de pijn daar tegen niet verminderd is, ben ik nog liever thuis en kan ik gaan liggen als ik wil. Bij haar ook maar er komen nog vrienden van hen, en dan doe ik dat niet graag op de zetel gaan liggen. Ook al weten die mensen wat ik mankeer! Zij stellen zelf soms voor dat het niet beter is voor mij om even tegaan rusten. Ach, we zullen er het beste maar van maken, en als je zo bij een zit zijn je gedachten afgeleid van de rest. Toch hoop ik dat iedereen mooie feestdagen te gemoet gaan met familie en vrienden. En dat het nieuwejaar een gezond en gelukkige jaar mag worden.
Wat is het toch donker weer, daar kan ik niet goed tegen. Ik voel me dan toch zo triestig, dat ik voor het minste zou huilen. Het is nu bijna vier maanden dat mijn hondje overleden is! Ik heb de kans nog niet gehad om een ander te gaan halen, het doet nog zoveel pijn als ik aan haar denk. Alle dagen denk ik aan haar en moet ik een traan weg pinken. Maar ik hoop dat ik mijn wens kan vervullen,en dat heb ik niet vaak een wens.Maar ik hoop dat ik het nieuwe jaar kan in zetten met een ander lief hondje. Want ik moet terug meer buiten gaan komen,en met een hondje moet je toch eens een wandeling doen. Het moet niet ver zijn! Want dat gaat toch niet met al die pijnen en die slechte rug,en dat gaat met zo veel van je krachten lopen dat je vlug moe bent. Maar het zou verandering brengen in mijn leven!Ach,en de tijd gaat zo vlug!Nog een beetje een we zitten weer aan de feest dagen,waar is dat jaar naar toe gevlogen het is zo snel gegaan.
Het school is uit! Ik hoor de kindjes thuis komen bij de geburen,en dat gaat gepaard met veel kabaal.Maar daar zit ik mij niets mee in, het is al heel de dag stil en dan hoor ik eens dat kleine grut. Het zijn marokkanen maar heel lieve mensen, en schatten van kinderen twee meisjes. Ze spreken heel goed nederlands, dus als we elkaar zien verstaan we elkaar. Anders zou het wel moeilijker zijn,maar dat is nu niet het geval. En als dan nog de papa thuis komt is het feest, het is alsof hij bij de kinderen een jaar weg is geweest.Het zijn echt lieve mensen!
Zo dat was het voor deze keer,hopelijk de volgende keer wat beter nieuws in:MIJN DAGBOEK !!!!!!!!!!!!!
Ach,dat vind ik nu triestig zo'n weer!Als maar regen en dan nog zo donker er bij,het is weer om in uw bed te kruipen en heel de dag te blijven liggen.Ik vind dat niet gezellig want dan kan ik niet veel aan mijn handwerk doen,of ik moet al heel de dag het licht laten branden.En ik kan niet goed stil zitten,ik moet iets bezig zijn of de dag duurd telang.Ik heb dan ook weer een slechte nacht achter de rug,als ik nu moest gaan liggen zou ik wel in slaap vallen.Maar dan ga op de duur dag en nacht veranderen,en eerlijk gezecht ik ben moe en zou wel een dutje kunnen doen.Dus hou ik mij op het moment met van alles bezig!Daar juist heb ik wat gelezen,en opeens lag mijn boek op de grond.En ik schrok wakker!Was me dat schrikken van die klap van dat boek op de grond.Dan schrok ik dat mijn zus plots binnen kwam,en zei je moet 's nachts slapen.Ik zal toch na het eten,eens willen proberen van te haken of te breien.Als het ook niet op de grond valt,dan zal ik wel even eendutje moete doen.Maar je moet nu eerlijk zijn,het is toch weerom te slapen vind ik.
Vandaag was het weer tijd om op controle te gaan bij dr. Kegelaers. Het maakt mij niets uit dat ik naar hem moet gaan, ik kan veel aan hem kwijt van hoe ik me voel. En de laatste weken gaat het helemaal niet zo best! Ik heb de laatste weken veel pijn, in de lage rug en benen eigenlijk over al. Ben zo moe dat ik met mijn handwerk of boek in slaapval. Dus deze voormiddag is mijn schoonbroer met mij naar de kliniek in Lier gereden. Dr. Andersen had een brief mee gegeven voor dr. Kegelaers. Dat ik ook wegens de hevige pijn de laatste sessie niet heb kunnen mee doen. Maar Peter(dr. Andersen) wachte met de medicatie te veranderen op dr. Kegelaers. Na wat met elkaar te hebben gesproken vond dr.K., dat het beter was om alles zo te laten want hij verhoogd mijn medicatie niet graag. Ik kan dat begrijpen! Dus blijft alles het zelfde, maar ik kan de neurostimulator hoger zetten en als het moet terug lager. Hij heeft er ook nog eens op gedrukt als het niet goed gaat, dat ik hem altijd kan opbellen. Ik weet niet wat ik heb ,maar ik ben toch zo moe! Dus doen we verder zoals we bezig zijn, en in januari heb ik een volgende afspraak met dr. Kegelaers. En gaat het niet zullen we hem maar bellen!!!!!!!!!!!
Het is vandaag 1 november of Allerheiligen, een dag om al onze overleden familieleden te herdenken. Voor mij is dat een zware dag, dan denk ik aan mijn familie maar ook aan de mensen in Kirchberg-Tirol. Want daar zijn ook al veel mensen overleden die ken. Ze waren als familie voor mij, en ik hield van hen.En zeker van mijn lieve vriendin GRETI! Ik hield van haar al was ze mijn oudste zus, ze wist alles van mij en we belden regelmatig met elkaar. Niet telang dat mocht niet van haar want dan werd de rekening te hoog, maar als ze zelf belde dan keek ze niet naar de tijd. Zo ben ik vandaag dan naar het kerkhof geweest,met mijn zus en haar man en oudste dochter en nog twee kleinkinderen van haar. Dit jaar zijn we langer daar gebleven dan ander jaren, want mijn schoonbroer doet dat niet graag. Ik zit daar niets mee in, om eerlijk te zijn ik kom daar tot rust. Het is raar maar toch is het zo! Maar toch was ik niet goed gezind, de bloempjes in het vaasje bij mijn ouders was weer weg. En een paar dagen terug stonden ze nog in het vaasje, want ik had nog speciaal gaan kijken of ik er andere moest mee nemen. De mensen die zo iets doen zouden er stok stijf moeten blijven bij staan, als ze bij een ander de bloempjes of iets anders wegnemen. Zo mijn dag zit er weer op, en kunnen alles weer terug laten bezinken. Maar eending was het een mooie zonnige 1 november 2014!
Wat gaat de tijd toch vlug,nog enkele dagen en het is weer jaarmarkt.Vroeger als mijn oudres er nog waren en nog goed te been waren,gingen wij alle jaren naar de jaarmarkt.Heel de dag waren we toen van huis weg,naar de markt ergens gaan eten dan nog op de kermis en nog een ijsje eten.Er was eending dat zeker nooit werd vergeten dat was naar de boekenbeurs.Want ik ben een boekenworm!Alles van boek dat ik in mijn handen krijg,word door me gelezen ook al staat hij me niet aan.Maar met de jaren ging het dan niet zo goed meer met mijn moeder, en zijn we niet meer naar de jaarmarkt gegaan.Ik ging dan alleen nog naar de boekenbeurs,kwam met enkele boeken thuis, en de jaarmarkt was voor ons voorbij.En nu ik helemaal alleen ben ga ik er niet meer naar toe,en als ik nog boeken liggen heb die ik nog moet lezen ga ik ook niet naar de boekenbeurs.Dan blijf ik gewoon thuis,want er is niemand van de familie die naar de jaarmarkt gaat.Of ik hoor later dat ze geweest zijn!Dit jaar is het jaarmarkt op 20okt. en zo als alle jaren weet ik nog niet wat ik ga doen.Het zal ook van het weer afhangen,want als het slecht weer is blijf ik thuis.Als het redelijk goed weer is ja dan kun je bijna niet door van het volk.Ach,zal nog wel zien wat ik ga doen!Want ik ben toch geen markt loper,want naar de weekelijkse markt ga ik ook maar zelden.Het zegd me niet veel, en zeker als je alleen moet gaan.Maar daar aan zie je dat we naar de winter gaan,en ook dat het jaar nog maar een paar maanden tegaan heeft.Ik moet veel aan een zin denken die mijn vader altijd tegen me zij:"HOU OUDER JE WORD HOE SNELLER HET GAAT."En weet je ik moet hem gelijk geven,ook al moest ik vroeger er altijd om lachen als hij dat zei.Maar nu als je zelf wat ouder word,moet je hem gelijk geven het alsof het vlugger gaat.
Zo dat was het dan weer,we horen elkaar een volgende keer.Of ik wel of niet naar de jaarmarkt ben geweest.
Na de laatste paar weken in de tuin mee geholpen te hebben,heb ik veel last in mijn rug en benen gehad.Maar ja, dat zijn de gevolgen er van dat je te veel in eens wil doen.En ook dingen die je eigenlijk niet zou mogen doen,omdat je goed weet wat de gevolgen zijn en toch doe je het.Verder treur ik nog heel hard over mijn hondje Mieke!Maar er spelen toch al gedachten in mijn hoofd om een ander in huis te halen.Maar het verdriet speelt nog een beetje met mijn gedachten.Ik hoop dat er in het kort terug een diertje in huis rondloopt!Hopelijk kan ik de volgende keer medelen,dat er terug leven in huis is of op komst.Ik moet stoppen met schrijven want ik heb niet anders dan krampen in mijn vingers.
Van donderdag tot nu zijn het al zware dagen voor mij geweest,mijn buurvrouw en een huisvriend van haar hebben mij geholpen. Ik was al wat aan het snoeien in mijn tuin,maar zoals jullie al weten gaat dat niet goed meer met mijn rug en al de pijnen.Zij hebben mij dan komen helpen met alles,de haag gesnoeid en al de planten.Op een dag was alles gesnoeid,en had ik toch al een beetje in een zak gestoken.Maar daar was ik donderdagavond dood moe van,en lag dan ook vroeg in mijn bed want het ging niet meer.De volgende dag moest ik naar Lier,want dan was het de tweede sessie over pijn.Mijn buurvrouw zei ga daar maar naar toe,wij trekken onze plan wel om alles in zakken te doen.Als ik op de middag thuis kwam,waren er al een paar zakken gevuld.Ik voelde mij wel wat schuldig,dat mijn geburen het werk deden terwijl ik weg was.Maar ja die sessie is voor mijn gezondheid!Dan ben ik mee gaan helpen,en met veel gelach en plezier is alles in zakken geraakt.Ik zat maar met een probleem!Wie ging dat allemaal naar het containerpark doen!Maar dat was voor mij een probleem,maar niet voor mijn vrienden!Zij hebben alles weg gedaan,tweemaaal hebben ze gereden om al het snoeisel weg te doen.Hij heeft nog twee zakken achter gelaten, om dat ik mijn tuin nog wat verder moet opkeuzen.En dan doet hij dat ook nog weg!Ik ben blij dat ik al zo ver sta,maar vandaag zal er niet veel van terecht komen.En dat ik zo'n goed gebuur heb en dat haar vriend mij heeft willen helpen.Want anders was er weer niet veel van terecht gekomen.Ik ben hen echt heel dankbaar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het is nu drie weken geleden dat mijn hondje Mieke van mij is heen gegaan.De pijn word als maar erger,ik heb zo veel verdriet om haar.Vandaag naar de huisdokter geweest, en hij zag aan mijn gezicht dat het niet ging.Ik heb het hem dan verteld over mijn hondje,hij schrok wel even dat ik het hem vertelde en ook dat zij al twaalfjaar was.IK mis haar heel hard!!!!In de dag gaat het nog een beetje,maar eens dat het avond is dan mis ik haar het meest.Ik moest nog bij de dierenarts iets gaan betalen,zij vond ook dat ik er niet te best uit zag.Ze vroeg hoe het was,ik heb haar gezegd dat het me niet ging.En zeker 's avonds niet dat ik me dan banger voel dan daar voor.Dat is normaal zegd ze anders had je uw kleine waker,en die heb je nu niet meer!Mijn huisdokter heeft gezegd dat ik dit eerst moet verwerken,maar ik zou dan stilaan er moete aan denken van een ander in huis te nemen. Soms spookt het al eens in mijn hooft zo'n klein puppy,maar het is nog te vroeg voor een ander.Dan denk ik weer de winter is op komst,lang donker en vroeg donker.Ik weeet niet goed wat ik moet doen!Het verdriet om ons Mieke is nog veel te groot,en zie dat ik dat ander dan niet geef wat het nodig heeft van liefde.En ook dat ik het dan te hard gij vergelijken met ons Mieke,en dat mag ik dat andere diertje niet aan doen.Het moet krijgen wat mijn twee andere hondjes hebben gehad,veel vriendschap en veel liefde.Ik zal eerst meer over het verdriet heen moete van mijn kleine meisje.En dan zien we verder!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Om afscheid tenemen van mijn hondje! Elke dag zie ik haar met een wip ergens lopen of zitten,alle dagen denk ik aan haar aan mijn lief meisje! Want dat was lief,braaf e, schattig om te zien.De pijn van het verdriet word als maar erger,ik loop verloren in mijn eigen huis en 's avonds vind ik het ergste als het donker is.Iedereen zegd dat ik niet terap mag gaan een dit eerst verwerken.Maar ik weet net wat ik moet doen!Als ik aan ons mieke denk zegd mijn gevoel neen geen dier meer in huis.Maar als ik aan de eenzaaamheid nu denk en de angst dat ik 's avonds voel, dan zegd mijn verstand ga zo vlug je kan een ander halen.Het zelfde diertje krijg je niet meer,want ze hebben hun eigen karakter.Maar het kan dan weer op een andere manier vriendschap geven.Maar het doet nog zo'n pijn het verlies van ons Mieke!Ik mag er niet teveel aan denken want dan zit ik zo dadelijk weer te wenen.
Afscheid nemen doet zo'n pijn!Gisteren avond heb ik een zware beslissing moete nemen.
Mijn hondje Mieke was over enkele weken ziek geworden,ze moest altijd braken en wilde bijna niet meer eten.Gelukkig bleef ze goed drinken,maar goed was ze niet en was ook vlug moe.Maar wat wil je als je niets wilde eten,want het geen ze nam was eigenlijk voor een vogeltje.Mijn dierenarts gaf iets tegen het braken,dat hielp maar ze wilde nog niet eten.Dus kwam op donderdag 14 aug.,de dierenarts halen voor grondig onderzoek.Er werden platen genomen en bloed genomen,het was een zenuwslopende namiddag.Toen ze eindelijk werd terug gebracht,zag ik al aan de arts dat het niet goed was.En het was geen goed nieuws!Mieke haar hart was te groot,maar op de uitslag van het bloed moest ik nog even wachten.En omdat haar hart te groot was , was ze vlug moe en moest ze altijd hoesten.Maar met de medicatie zou dat moete beteren,en dat zou de eetlust terug opwekken.Zaterdag 16aug. kreeg ik telefoon van de dierenarts,met de uitslag van het bloed maar dat was helemaal niet goed.De waarde van het bloed was te hoog of veel te laag,en uit het bloed onderzoek bleek dat ze ook leet aan beenmergkanker.Gelukkig had ze geen pijn!Dus met de pilletjes en een rustig leven,en als ze terug zou gaan eten zou ik haar nog bij me kunnen houden.Maar hoe lang daar stond geen tijd op,het kon vlug gaan of een paar maanden en met een beetje geluk misschien een jaar.Dus omdat ze geen pijn had wilde ik haar die kans geven!Maar gisterenmorgend zag ik dat het niet goed was,ze kon niet meer op haar pootjes staan en ze sliep de hele voormiddag.Mijn klein hondje begon terug te braken,de arts gebeld en ik mocht iets komen halen tegen het braken.Mijn buurvrouw was juist bij me en die bleef dan even bij mijn klein Mieke.Als ik terug kwam vertelde zij dat ons kleintje,had gehuild en met haar pootjes stampte en zij dacht toen dat het diertje pijn.Ik had haar nog gegeven wat ze moest hebben,en plots begon zij weer te huilen en heb ik de dierenarts direct opgebeld.En haar verteld wat er gebeurde,en dat ik dacht dat Mieke nu pijn had.Als ze thuis gedaan had is meteen naar mij gekomen,en als ze mijn hondje zag liggen dan schrok ze wel even.Ze heeft haar dadelijk onderzocht,het kwam niet van het hart voort maar ze zou nog iets in haar hoofdje gedaan hebben.Al de reflexen over haar hele lichaam waren weg,en op het lichtje in haar ogen kwam ook geen reactie.
Dan kwam het moeilijkste ik moest een beslissing nemen,maar lang heb ik niet nagedacht ik wilde mijn kleintje dat niet aan doen.Ik kon haar niet laten afzien!Ik heb dan de moeilijke beslissing voor haar genomen,en haar uit haar pijn verlost en haar rustig laten inslapen.Het deed pijn aan mijn hart, maar mijn kleintje was nu gelukkig.Ik heb een mooi leven met haar gehad,zij heeft mij veel vriendschap en liefde gegeven dat wederzijds was.
MIEKE LIEVE SCHAT IK ZAL JE MISSEN!
HET IS ZO LEEG IN HUIS,GEEN GETRIPPEL MEER VAN JE POOTJES
MAMA HEEFT AL ZOVEEL GEWEEND,DAT ER NU EEN KROP ZIT IN MIJN KEEL
VAN VERDRIET EN PIJN,HET DOET ZO ZEER!
MIEKE LIEVE SCHAT,
DEZE DAG ZAL IK NOOIT VERGETEN
19 AUGUSTUS 2014
MIJN LIEF KLEIN HONDJE,BEDANKT VOOR DE 12 MOOIE JAREN
Dat waren de laatste weken van mijn hondje,maar ik weet dat ik het beste voor haar heb gedaan.En ik heb een mooie tijd met haar gehad.
Het is nu 2 weken verder ,na mijn val met mijn fiets. Het blauw is bijna weg op mijn knie, maar de pijn is er niet op verbeterd. Kan nog niet met de fiets rijden,daar ik mijn knie nog niet kan plooien.Naar boven doe ik het trap per trap,anders kom ik er toch niet zo'n pijn doet het.Ik heb vrijdag tegen mijn huisdokter gezegd dat hij moest stoppen,met die knie van hier naar daar te schuddenen mijn been te plooien.Zo'n pijn deed dat maar wat trekken die dokters zich daar iets van aan,zij voelen er toch niets van!
Zoals jullie al weten heb ik een klein hondje van 12 j.,in de namiddag stond ze toch weer zo zot omdat mijn zus bij me was.En maar springen en maar draaien,maar plots springt ze tegen mijn knie.Maar dat kwam niet aan!Maar dat diertje weet ook niet beter,maar bij mij deed het niet goed.
Verder kan ik op die knie op het moment die trilling, van die neurostimulator niet verdragen.En ik voel dat ik het stilaan nodig heb,daar ik veel last begin te krijgen in mijn rug en mijn benen.En dat is niet zo best,dan zou het van kwaad naar erger gaan.En dan kan ik het op de duur niet meer aan,ik zit nu al wat dieper in een depressie.Ik wilde vandaag naar Evelien bellen voor terug een af spraak,maar ik ben het vergeten met mijn zus hier te zijn.Dus moet ik zien dat ik het morgen niet vergeet!Want het is hoog dringend dat ik terug ga,pijn in de knie of niet er zit niets anders op.Ik moet naar Evelien!!!!Het zal wel moeilijk zijn voor naar de bus te gaan en terug naar huis,maar de andere keren ging het ook als ik veel pijn heb in de rug en benen.
Zo dat was het dan weer!Hopelijk heb ik de volgende keer beter nieuws om te melden.
11 juli 2014 zal ik nooit vergeten! Twee redenen de dag dat mijn vader jarig is, en de dag dat ik tegen de grond ben gegaan met mijn fiets. En dat kwam niet aan!Ik kwam van bij de dokter,en was zo tot bij mijn zus gereden.Toen ik daar vertrok moest ik nog stoppen aan de ziekenkas om een paar briefjes binnen te doen.Dus ik kom aan de ziekenkas, en hoe het ook gebeurd is ik weet het niet maar ik lag op de grond.Mijn knie zag meteen blauw en was ook meteen dik.Om dat ik maar een straat van de dokter was heb ik naar hem gebeld,om te vragen dat ik mocht komen daar ik tegen de grond was gegaan met mijn fiets.Ik mocht direct komen maar veel kon hij er niet aandoen.Ik moest als ik thuis kwam er dadelijk ijs op leggen, en er veel mee rusten met het been op een kussen dat het wat hoger lag.
De week er na moest ik naar dr.K.,hij heeft er dan platen van laten nemen.Mijn knie was goed gekwets en er was ook een barstje in,dus veel rusten met het been.En natuurlijk een tijdje niet met de fiets rijden,want dat gaat nu toch niet met die barst.En ook ik kan mijn been bijna niet plooien!Ik heb het heel moeilijk om naar boven te gaan om te gaan slapen,maar trap per trap gaat ook en dan kom ik er wel.
Ik hoop dat het vlug genezen is en ik terug met de fiets kan rijden,dat ik niet meer onder uit ga want dat komt niet aan.Je weet waneer het gebeurd,maar waneer is het genezen!En hopelijk heb ik dan een engeltje naast mij rijden die mij beschermt.Want nooiet ben ik gevallen met mijn fiets,nu rij ik 3à4 j. met een fiets met een batterij en val ik voor de eerste keer.En nu heb ik nog niets anders gehoord dat er veel mensen met zo'n fiets gevallen zijn,en de meeste bij het stoppen als ik nog eens val dan gaat mijn fiets voor goed op slot.
En nu maar wachten tot het weelal genezen is,en dat kan een tijdje duren zeggen de 2 artsen.
Dat was weer het laatste nieuws van de maand tot hier toe!
Wat een weer het is juist herfst! Waar is het zonnetje gebleven,is ze soms verdwenen.Dat ze dan maar vlug terug komt,want warm vind ik het niet.En dan die regen was er wel nodig,maar dat wil nog niet zeggen dat ze het er met bakken moete uit kappen.Heb juist een bericht van mijn neefje gelezen,hij voelt zich super in de Italiaanse zon.Heb hem gevraagt om wat op te sturen, maar ik heb nog geen antwoord gehad.Maar ik hoop dat het zonnetje haar hier ook vlug terug laat zien.Want het was zalig als je buiten kon zitten en van de zon te genieten.Ik hoop toch dat hij wat zon opstuurd!En nu is het zo'n weer dat er veel mensen verlof hebben,en niet iedereen gaat van huis weg om de zon op te zoeken.
Rond deze tijd heb ik het altijd wat moeilijk en dat is nu al zo zes jaar, dat ik dan denk kon ik nog maar op vakantie gaan.Maar ik ben nu zes jaar alleen, zolang is mijn vader overleden.Ik ben dan terug gaan sukkelen en van op vakantie gaan was geen spraken meer.Spijtig!En nu alle jaren heb ik het enkele dagen moeilijk,en zeker als vrienden van ons bellen uit Sint-Niklaas dat ze gaan vertrekken naar Tirol.En dat doet pijn!Ik heb al gezegd dat ze dat niet meer moette doen, dat ik het wel zal zien als ik hun kaartje krijg.Maar ja,wat wil je van mensen van 80 en 79 jaar!Ze zijn nog zo fit en goed te been, ze kunnen beter gaan dan ik en ik ben bijna 30 jaar jonger.Zij doen nog alle dagen 10 tot 15 km. aan wandelingen,daar neem ik mijn hoedje vooraf tot een paar jaar terug deden ze nog langere wandelingen.Maar dan heeft zij haar voet eens omgeslagen,en dan was ze bang dat ze niet meer kon gaan wandelen.En nu zijn ze weer vertrokken naar Oostenrijk,en daar doen zij ook dagelijks hun wandeling.En ze zijn echt trots dat ze nog altijd zo kunnen wandelen op die leeftijd.Ik wou dat ik dat ook nog kon!
Zo ik hoop dat de zon ons vlug terug komt verwarmen,en we weer van haar kunnen genieten.En ik wens iedereen die thuis blijven of op vakantie gaan,en mooie tijd en geniet er van zolang als je kunt.Mijn vader was 86 jaar dat hij voor de laatste maal met mij naar Oostenrijk heeft geweest.Dat was in het jaar 2007 in juli,en in 2008 in april is hij overleden.Hij heeft gedaan wat hij altijd zei, ik ga op vakantie tot ik niet meer kan.Dat waren zijn woorden en dat heeft hij gedaan,en dan is hij aan een reis begonnen waar hij niet meer van is terug gekomen!Mensen profiteer er van je leeft maar een keer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik schrok zo even dat ik op mijn blog keek dat het een dikke maand geleden is, dat ik er nog iets heb op geschreven.Maar de laatste tijd gaat het niet zo best!De pijn in mijn rug word maar niet beter,en mijn gespreken vlotten niet zo best bij de psycholoog.Daar ik regelmatig moet afbellen van de pijn,en dat ik dan ondervind dat ik moeilijk kan gaan.Dus blijf ik wat steken in mijn depressie!Veel zal ik er nu ook niet van terecht brengen,om wat te schrijven want het gaat niet. Heb zoveel pijn en steken in mijn rug,is niet om uit te houden.Zal blij zijn dat ik binnen twee weken naar de neurochirurg kan, er zijn dan maar een goede zeven weken tussen.Ik heb hem een paar weken terug opgebeld,hij had nog iets voorgeschreven voor de pijn.Maar ben ik daar ziek van geweest,ik moest ze meteen laten.Ik heb er wel een paar dagen van geweten!Ik heb de laatste weken veel gehuild van de pijn,en het neemt ook veel van uw krachten weg.Het is alsof ik de laatste tijd minder en minder kan,met momenten steekt alles me tegen.Soms kom ik tegen mijn goesting buiten,en het is nu goed weer om buiten te zitten.Nog al goed dat het lezen en mijn haakwerk me nog niet tegensteken, want dan zou ik de muren oplopen denk ik.Eending vind ik spijtig, dat ik met mijn hondje niet meer kan gaan wandelen.Nog al goed dat de tuin groot genoeg is voor haar, en ook ze word ook al een jaartje ouder ze is 12j.Zij ligt veel aan mijn voeten of mee op de zetel te rusten.Eigenlijk zou ik meer buiten moete komen,maar je moet er zin in hebben en dat heb ik op het moment niet.
Ik ga stilaan mijn boeken sluiten,en zal vroeg naar mijn bed gaan denk ik.Want de pijn word heviger en dan word het tijd dat ik van houding verander.Tot ik vannacht dan wakker word van de pijn ,dat ik verkeerd gelegen heb.Dan ga ik wat op de rand van mijn bed zitten of loop even rond, en dan gaan we terug in bed en dan is het te hopen dat we nog in slaap geraken.
Ik ben cecilia, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cilleke.
Ik ben een vrouw en woon in duffel (belgie) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, lezen en het laatste jaar mijn laptop.
de vorige keer in over mezelf heb ik mijn grote liefde vergeten en dat is mijn hondje Mieke een mini malteser het is een schatje ligt altijd aan mijn voeten ik zou niet zonder haar kunnen zij is mijn leven ik hou van haar als een kind
Ik ben Cecilia Storms
Ik ben een vrouw en woon in Duffel (Belgie) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: breien,haken,kruissteken lezen.
Deze beren en poppen heb ik 28 jaar geleden voor een klein meisje in Kirchberg-Tirol in Oostenrijk gemaakt.Nu 28 jaar later is haar dochtertje 2 jaar,en is zij de gelukkige die met dit speelgoed mag spelen.Als ik deze foto van hen kreeg, schrok ik wel eve
Ik vind het maar triestig weer vandaag,koud en donker en daar kan ik niet goed tegen.Als het donker weer is zou ik bijna gans de dag met licht zitten,ik kan er niet tegen als het donker is.Bij mij moet het licht zijn!Het triestigste aan de winter vind ik,dat het vroeg donker is en lang donker blijft.En als je dan alleen bent zijn dat lange avonden.
Prutke lieve kleine hond,soms maak je het veel te bond.Nu lig je rustig te slapen,dat ik er zelf van moet gapen.Dus word het stilaan tijd,om naar ons bedje te gaan.We gaan dan maar alles sluiten,en jou nog eens buiten laten.Dan kun je doen wat je hoeft te doen,en anders ga je maar weer naar dromeland toe!
Ik ben Cecilia Storms
