Na vele jaren een bloeiend bestaan te hebben gekend, begon de parochie weg te kwijnen en na een lange tijd van geleidelijk wegkwijnen en vergaan van verveling, overleed zij.
De pastoor constateerde de dood en schreef een plechtige rouwbrief, waarin hij het overlijden aankondigde van de parochie en waarin hij iedereen uitnodigde om naar de rouw- en afscheidsdienst te komen aanstaande zaterdag om half elf.
De zaterdag brak aan.
En de kerk was overvol, zo vol als hij de laatste twintig jaar niet meer geweest was. Het was niet duidelijk of het geloof ineens zo was toegenomen, zeker was dat niemand er iets van begreep. Zeker was ook dat alle parochianen geweldig nieuwsgierig waren naar wat de pastoor te zeggen zou hebben. Wat een vreemd geval was het. Daar was vriend en vijand het over eens.
Bij de preek aangekomen deed de pastoor, wat hij altijd bij alle overleden had gedaan. Hij prees de kwaliteiten van de overledene, de verdiensten die de parochie lange tijd voor de gemeenschap had gehad. Hij prees de moed van de overledenen pastoor, vond dat de parochie niet geruisloos begraven mocht worden. Vandaar deze rouwdienst.
Hij uitte zijn blijdschap en dankbaarheid dat de mensen in zo grote getale waren gekomen. Tot slot van zijn preek nodigde hij alle parochianen uit om nog eenmaal langs de baar te lopen, een blik in de kist te werpen en zo afscheid te nemen van de aanvankelijk toch zo dierbare parochie.
Iedereen toog naar voren en in twee lange rijen defileerde de parochianen langs de baar, terwijl de pastoor de rij sloot. En ieder zag, terwijl hij in de kist keek, op de bodem een grote spiegel liggen en kijkend naar de overleden zag hij zichzelf.
BRUSSEL (KerkNet) - Vanaf deze week loopt in zowat alle bioscoopzalen ter wereld de film die gebaseerd is op Dan Browns bestseller 'De Da Vinci Code'. Naar aanleiding daarvan verklaren de bisschoppen van België het volgende: "De Da Vinci Code is fictie en moet dan ook als zodanig gelezen en bekeken worden. Maar fictie is in staat lezers en kijkers heel sterk te beïnvloeden. Het is daarom aangewezen eraan te herinneren dat het verhaal op geen enkele ernstige historische grond is gebaseerd. Wij hopen dat de release van de film iedereen ertoe zal aanzetten zich meer en beter te informeren over de geschiedenis van het christendom. We vrezen dan ook niet zozeer de invloed van de film. Voor ons is de grote uitdaging wel het gebrek aan religieuze basiskennis van veel van onze tijdgenoten, heel wat katholieken incluis. Nochtans zijn de mogelijkheden om zich degelijk te informeren over het christendom nog nooit zo talrijk geweest. Ze zijn bovendien voor ieder die dat wenst metee n en makkelijk toegankelijk."
Dossiers
Jongeren (en alle anderen) die vragen hebben over boek en film kunnen voor meer informatie terecht op onder meer de website van de Interdiocesane Jeugddienst: www.ijd.be. Het 'Dossier Da Vinci' van IJD bevat een opiniestuk van Hans Geybels, een stevig achtergrondartikel van Peter Malfliet, inspecteur-adviseur rooms-katholieke godsdienst voor het secundair onderwijs ('Hoe de Da Vinci Code kraken?- Alleen voor ingewijden) en een gastenboek waarop jongeren over boek en film van gedachten kunnen wisselen. Een ander, bijzonder rijk gestoffeerd dossier is te raadplegen op de Thomas-website van de KU Leuven www.kuleuven.be/thomas/index1.php: 'De Da Vinci Code: tussen feit en fictie'.
Religieuze ontwetend draagt bij tot succes van de Da Vinci Cod
RELIGIEUZE ONWETENDHEID DRAAGT BIJ TOT SUCCES DA VINCI CODE
BRUSSEL (KerkNet/Kipa-Apic) -
Kardinaal Paul Poupard heeft in Rome op een congres over fantastische literatuur verklaard dat de religieuze onwetendheid zonder enige twijfel ertoe heeft bijgedragen dat 'De da Vinci Code' van Dan Brown wereldwijd een succes is geworden. De Franse Curiekardinaal noemde het boek niet bij naam, maar liet toch weinig twijfel bestaan over zijn visie. Op het congres in roman stond de heropbloei van de fantastische romans, rond thema's die geworteld zijn in de geschiedenis, kunst en godsdienst centraal. Deel van dat succes, aldus kardinaal Poupard, is ook toe te schrijven aan de media omdat succesvolle romans ook al snel verfilmd worden. Kardinaal José Saraiva Martins, de prefect van de Congregatie voor de Heiligverklaringen, en kardinaal Julian Herranz, de prefect van de Pauselijke Raad voor Wetgevende Teksten, roepen katholieken op intelligent te reageren op de release van de film. Zij vragen de gelovigen zich goed te documenteren, zodat ze de desinformatie met correcte informatie kunnen bestrijden.
Alleen geest en hart zijn eindeloos en onuitputtelijk
eeuwig, fris en sterk, een stukje God.
Jong-zijn is geen leeftijdsgrens, maar reikt
precies over de grenzen heen, over de dagen
en jaren, over zichzelf. Het is telkens opnieuw,
als het af- en aanrollen van de zee,
nooit genoeg. Wie zegt er dat de zee oud is?
En is ze niet van in eeuwigheid?
Eeuwigheid is elke dag jong. God, wat een wonder!
Durven leven vanuit de kracht die in het diepste van ons leeft, maar het durven ophalen met een alledaagse emmer, als uit een boeren-welput.
Het is durven oud-worden, rijker ervaren,
milder en met meer begrip de ander
ontmoeten, oud-worden om jong genoeg te zijn voor de eeuwigheid.
Jong-zijn is ont-moeten, ontdaan van alle moeten en dwang, bevrijd en bevrijdend. Het
is van binnenuit, vanuit welwillendheid
voortdurend op de dingen ingaan, als nieuwsgierige kinderen.
Dat zijn de kinderen Gods.
En schreeuw het van de daken als de kern van je leven Jezus is die naar de Vader wijst. Als de bast rond die kern een prettige mode is en leuke gewoonten en erg menselijke weten, geniet ervan! Maak ze morgen nieuw als het moet vanuit een kracht uit geest en hart.
Sinds eind vorige week ligt in de krantenwinkels het nieuwe nummer van 'National Geographic', waarin de uitvoerige bijdrage over het evangelie van Judas de blikvanger is.
Voor wie de reportage op de zender -die ook in ons land op verschillende plaatsen te ontvangen is - gezien heeft, biedt de reportage geen grote verrassingen.
De tv-zender 'National Geographic' kreeg de voorbije weken felle kritiek voor de manier waarop het 'Evangelie van Judas' onder de aandacht gebracht werd. Het programma was tijdens de paasdagen te zien en werd bij het verschijnen van het eigen tijdschrift opnieuw uitgezonden.
Ook de 'selectie' van de wetenschappers die in de reportage aan bod kwamen roept vele vragen op.
Toch slaat Klaus Leidtke, de hoofdredacteur van de Duitstalige afdeling van 'National Geographic' terug. Hij onderstreept dat de twijfel niet enkel een element is van de wetenschap, maar daarvan zelfs een essentiële v oorwaarde is.
Als de theologie er aanspraak wil op maken dat ze een wetenschap is, dan moet ze ook telkens haar eigen zekerheden opnieuw in vraag durven stellen.
Het 'Evangelie van Judas' is geen nieuwe openbaring. Dat moet zelfs voor de leek duidelijk zijn.
Maar het evangelie zegt wel iets over het eerste christendom en het gnostische milieu waarin het ontstaan is. Misschien verdient het alleen al daarom meer aandacht.
Bovendien biedt het een aanzet voor een verdere studie van de oorspong van het christendom, waarvoor er door de Da Vinci Code, een meer dan gewone belangstelling is.
Klaus Leidtke schrijft dat dit evangelie een belangrijke bijdrage kan leveren tot een beter begrip van het vroege christendom. Vooral met het oog op de lancering van de Da Vinci Code op 19 mei is dat een kans die de Kerk niet voorbij mag laten gaan.
"Alain de Botton zegt: Onze centrale angst vandaag is de statusangst. Wij zijn bang dat wij het minder goed gaan doen dan ' onze refenentiegroep'. Als onze overbuurman een gloednieuwe Porsche voor zijn deur zet, is hij gelukkig. En de hele straat prompt ongelukkig.
Wie slim is en goedkoop gelukkig wil zijn, gaat dus best niet in Brasschaat wonen, maar in Hoboken; niet in Sint-Martens-Latem maar in het Patershol. Hij wordt geen lid van de Rotary maar van de lokale kaartclub. Hij zorgt ervoor dat zijn referentiegroep het niet beter heeft dan hijzelf"
"Een van de passages in het boek (van Richard Layard) zou een moderne satirische schrijver moeten inspireren tot een dik boek of een Engelse film. Het gaat over een blijkbaar zeer verspreide, bangelijke karaktertrek van de westerse mensen.
Niet hun 'absolute positie' is van belang voor hun geluk: niet hun bezit, hun woning, hun levenswijze, hun sociale betekenis, hun vrouw of (en) hun lief. Zij worden niet gelukkiger als zij gewoon meer en beter hebben dan gisteren.
Nee,het zijn de 'relatieve posities' die alles bepalen, de vergelijking met hun omgeving, hun soortgenoten. De mensen worden maar gelukkiger als zij het beter doen dan de anderen. Zij zijn maar happy als zijn ongelijker zijn dan hun gelijken
Dat is een heel onrustwekkende gedachte. Dat betekent dat zij maar gelukkiger kunnen worden als anderen minder hebben en zijn."
Gaston Durnez, Prinses Happiness in Tertio van 3 mei 2006, p. 10
"Het ten, zo leert ons de professor ( Richard Layard), is nooit zo rijk geweest als tegenwoordig,en tochis het geluk van de meeste mensen niet toegenomen.Wij zijn nog altijd zo ongelukkig als vijftig jaar geleden. (...) Nee, het klopt niet wat politici en economen ons zo vaak hebben voorgehouden. Groei van het stoffelijk bezit, zoals wij dat vroeger noemden, staat niet gelijk met meer geluk."
Gaston Durnes in Prinses Happiness, Tertio van 3 mei 2006, p. 10.
Interview door Toos Osaer met Marcel van Nieuwenborghe in Kerk en leven, 3 mei 2006, p. 7:
"Op die afdeling (Cultuur van De Standaard) raakte ik geïnitieerd in de christelijke cultuur. Want ik was een 'achtenzestiger' en kende slechts Sartre en Marcuse? Nu ging een hele wereld voor me open: Bach, Frits Van der Meer, christelijke auteurs zoals Chesterton, de filmwereld met Van Hoof, Rosseels en Durnzes als leermeesters."
"Bij de grote herstructurering van een paar jaar terug was de belangrijkste drijfveer de winst verhogen. Met als gevolg: de kranten buigen voor hun klanten en de televisie kijkt de kijkers naar de ogen."
"De kranten worden almaar kleiner en de televisieschermen almaar groter. Dat is niet zonder betekenis. Kranten hebben zich geplooid naar de lezers. De lay-out en de inhoud zijn gelieerd."
"En toch, journalistiek die niet kritisch is, is geen journalistiek"
"(De openbare omroep is) nu een één grote amusementsmachien geworden."
Is het aantal religieuzen een criterium voor het leven van een orde of congregatie?
Op zich niet. Niet wat we doen, is belangrijk want heel dikwijls hebben anderen ons werk al overgenomen -, maar wie we zijn, en wie we zijn op de manier waarop de Heer het heeft gewild.
Hij laat niet zelden religieuze bewegingen ontstaan als tegengewicht voor tekorten binnen de kerk en de samenleving.
Dat is uit de loop van de kerkgeschiedenis af te leiden.
Toen het gebedsleven op de achtergrond raakte, ontstonden de contemplatieve orden.
Toen veel kerkleiders een te rijkelijk leven gingen leiden, stond Franciscus op en stichtte een groep religieuzen die de armoede strikt ging beleven.
En toen de kerk haar missionaire roeping aan het verliezen was, kwamen Ignatius en de jezuïeten naar voren om die opdracht voor de kerk te vervullen.
Zo heeft elke religieuze groepering ook vandaag nog haar eigen charisma en dat charisma beleven, hangt niet van het aantal af. Het gaat om een kwaliteitsgetuigenis.
Iemand schreef zelfs dat als religieuzen hun roeping ernstig zouden nemen, ze het met nog veel minder zouden kunnen doen. Uiteraard, als het op de uitvoering van een opdracht aankomt, zijn er nooit genoeg medewerkers.
Peter-Hans Kolvenbach in een interviem met Rik De Gendt, Tertio 26 april 2006, p.8
Mijn vraag: welke tegengewicht vormen de diakens voor tekorten binnen de kerk en de samenleving?
Als onderschrift bij ons interview met diaken Laurent geven wij het besluit van een historische studie door de Canadese bisschoppen gevraagd. De studie zelf zal ik later citeren.
Wij zouden ons historisch onderzoek op de volgende wijze kunnen afsluiten. In de loop van de laatste jaren heeft men op verschillende plaatsen bevestigd dat het motief tot herstel van het diaconaat niet de vermindering van celibataire priesters is.
Nochtans heeft men geen enkele afdoende (overtuigende) reden (uitleg) kunnen aanvoeren (voorstellen) voor het probleem waar de geschiedenis ons mee confronteert (plaatst). De geschiedenis toont inderdaad aan, dat niettegenstaande zijn apostolische instelling, het diaconaat gedurende meer dan duizend jaar niet nodig is geweest, nadat het (wel) gedurende meerdere eeuwen (wel) had bestaan.
Bijgevolg, als men geen echt specifieke (bestaans-) reden voor het diaconaat kan geven en indien men geen echte theologie van het diaconaat, zowel als voor het wijdingssacrament kan opstellen, dan is het zeker dat het herstelde diaconaat niet zal ontsnappen aan het lot van het diaconaat van de eerste eeuwen.
Indien het sacrament niet anders doet dan een ondersteuning geven aan diegenen, die op basis (uitgaande) van andere sacramenten, dezelfde functies (opdrachten) vervullen, dan kan men niet zeggen (beweren) dat het echt nodig is.
Het wijdingssacrament in de kerk heeft niet alleen de bedoeling een genade van ondersteuning te geven, maar eerder de machtiging om functies (opdrachten) te vervullen die iemand zonder het sacrament niet zou kunnen uitoefenen.
Indien het diaconaat een sacrament van de kerk is, en dat is het inderdaad, dan moet het een genade en een machtiging geven, niet enkel om een taak met gemak te vervullen, maar op de eerste plaats en voor alles om ze gewoon te kunnen uitoefenen.
Het succes van het herstel van het permanent diaconaat hangt niet af van de goede of slechte wil van de toekomstige diakens, maar van een juiste theologie van het diaconaat dat eertijds door de eerste kerk werd ingesteld.
Hier onder vinden jullie de oorspronkelijke Franse tekst:
Nous pourrions conclure notre enquête historique de la manière suivante.
Au cours des dernières années, on a affirmé en divers endroits que le motif de la restauration du diaconat nétait pas la diminution des prêtres célibataires.
Cependant, on na apporté aucune raison suffisante pour résoudre la difficulté suivante proposée par lhistoire. Lhistoire montre, en effet, quen dépit de son institution apostolique, le diaconat na pas été nécessaire dans lEglise pendant plus de mille ans après avoir existé pendant plusieurs siècles.
Par conséquent, si lon ne donne pas une raison réellement spécifique pour le diaconat et si lon nélabore pas une réelle théologie du diaconat aussi bien que du sacrament de lordre, il est certain que le diaconat restauré néchappera pas au sort du diaconat des premiers siècles.
Si le sacrement du diaconat ne fait quapporter un réconfort à ceux qui, en vertu dautre sacraments, accomplissent la même fonction, on ne peut dire quil est réellement nécessaire.
Le sacrement de lordre dans lEglise na pas pour but de donner seulement une grâce de soutien, mais plutôt un pouvoir pour accomplir des fonctions que quelqun ne pourrait exécuter sans ce sacrement.
Si le diaconat est un sacrament de lEglise, et il lest réellement, il doit donner une grâce et un pouvoir non seulement pour accomplir une tâche avec aisance mais dabord et avant tout pour laccomplir tout court.
Le succès de la restauration du diaconat permanent ne dépend pas de la bonne ou de la mauvaise volonté des diacres futures, mais dune théologie exacte du diaconat jadis inauguré par lEglise primitive.
