Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
23-05-2009
Op reis
Als de zon schijnt gaan we naar het station en de mensen wachten daar op het perron Tot de trein zal komen, die hen brengen zal Naar het strand, de duinen. Kijk, daar komt hij al.
We kijken uit de raampjes. Oh, wat gaat dat fijn. Met een aardig vaartje rijdt nu onze trein. Maar dan gaat het trager en er klinkt een fluit. Als het voertuig stil staat stappen wij hier u i t !!!
Een meneer met een vreemde stem begint te praten, over de koningin die in Amsterdam op bezoek was en over een zwarte meneer in Afrika.
Dat is het journaal, legt mama uit. Na het journaal is het even stil, en dan komt Donald Duck opdraven, met zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak. Ze maken een kabáál...Om bang van te worden. Nee, dat is eigenlijk niet zo heel erg leuk.
Gelukkig, het is al voorbij.
Nu begint het dan écht. Vol spanning kijken de jongste twee naar het sprookje, dat ze kennen uit het voorleesboek, maar om het nu zo voor je te zien, is toch wel even wat anders.
Die boze heks van een moeder. En dan steeds maar aan de spiegel vragen wie de mooiste is. Ze was een kreng en wilde maar dat Sneeuwwitje dood ging. Telkens ging ze naar het huisje van de dwergen met een cadeautje, maar dan zat er gif aan. Maar steeds kwamen de dwergjes net op tijd thuis en werd Sneeuwwitje weer beter.
Maar ondertussen was de boze koningin echt helemaal over de rooie. Laura bijt op haar nagels. Thea zuigt haar lippen naar binnen. Wat zielig voor het prinsesje. Maar goed dat hun éigen pap en mam zo hartstikke lief zijn.
Na een hele tijd is de film afgelopen. Ze knipperen tegen het licht dat ineens weer aangaat. Even moeten ze helemaal terugkomen. Het lijkt wel of ze alles gedroomd hebben.
Ze rekken zich uit en gaan, stijf van het lange zitten, met mama mee naar huis. Onderweg kopen ze nog patat. Buiten begeint het al donker te worden. Papa vraagt of het leuk was in de bioscoop. Dat kunnen ze beamen.
Het is thuis zo gezellig, met een kopje thee en een lange vinger. Nadat ze gegeten hebben en in bad zijn geweest moeten ze naar bed, maar, dat vinden ze niet erg. Laura en Thea slapen bij elkaar in één bed. Knusjes. Laura is nog een beetje onder de indruk van de film. Ze fluistert tegen haar zusje
"Wat een mooie film, hé?" "Ja. Maar ik vond het ook wel een beetje eng met die spiegel en zo, en Sneeuwwitje die bijna gestikt was in die appel. Toen dacht ik dat ze écht dood was."
Laura geeft al geen antwoord meer. Ze is in slaap gevallen. Thea soest nog even na en valt dan ook in slaap.
Als ze de volgende dag nog eens in het sprookjesboek kijken naar de plaatjes vonden ze de film toch wel leuker dan het boek.
Een boek is altijd hetzelfde, maar een film beweegt helemaal. Het was een bijzonder avontuur.
Het is Zondagmiddag. Rosa, Thea en Laura, drie zusjes, staan samen voor de bioscoop. Er draait die middag een sprookjesfilm, van Sneeuwwitje.
Omdat het niet zulk lekker weer is mogen de kinderen met mama naar de film. Papa moet gaan voetballen.
Maar, eerst moeten ze een kaartje kopen. Rosa, de oudste van de drie meisjes, heeft geld meegekregen van mama en ze staat geduldig te wachten voor de kassa. Het is erg druk.
Overal hangen plaatjes van de tekenfilm. Thea kijkt er eens naar., Wat een mooie kleuren hebben die plaatjes, en wat is Sneeuwwitje mooi, met prachtig zwart haar en een blauwe jurk met een grote strik. Thea wilde maar dat ze er zelf ook zo lief zuit zag. Ineens komt Laura aangelopen en houd triomfantelijk een briefje omhoog.
"Kijk eens wat ik gevonden heb...Een grote cent."
Het is een briefje van tien gulden. Vroeger had je nog geen Euro's maar in deze tijd zou het 5 Euro geweest zijn. Rosa ziet het ook en fluistert Laura in het oor, dat ze het maar aan haar grote zus moet geven. Dan zal zij er wel voor zorgen.
Ze steekt het vlug in de zak van haar rode manteltje. Dat kunnen ze best gebruiken vanmiddag, als ze iets willen snoepen, terwijl de film draait.
Gelukkig heeft niemand iets gezien van wat er gebeurd is. De kaartjes zijn nog te koop en ze gaan snel weer naar huis.
Wat spannend, voor de eerste keer naar de film. Televisie had je toen nog niet. Daar hadden ze zelfs nog nooit van gehoord. De mensen hadden alleen maar radio ,
Om half twee gaat het feest beginnen. Er is ook nog een voorfilm, van Donald Duck.
De zusjes gaan op de voorste rij zitten, naast mama. Wel grote stoelen. Je zakt er helemaal in weg. Ze zijn van rood fluweel. Als je opstaat klappen die stoelen weer in elkaar, dat is wel vervelend.
Als er mensen voorbij willen moet je steeds opstaan of je knieën helemaal schuin doen en dan trappen de grote mensen soms ook nog eens op je voet. Maar, omdat ze helemaal vooraan zitten heeft de familie daar geen last van.
Voor de film begint moeten ze de kaartjes laten zien en dan wordt er een stukje afgescheurd. Daar staat een nummer op. Dan worden de kaartjes aan een meneer gegeven die precies weet waar je moet gaan zitten. Met een zaklantaarn in zijn hand zegt hij"Volgt U mij maar."
Mama gaat nog vlug wat lekkers halen.
Als de film begint wordt ht heel erg donker in de zaal en willen de mensen liever op hun plaats zitten.
Nadat de kinderen alle drie een dikke reep chocola hebben gekregen, voor elk één, gaat langzaam het licht uit.
Even kun je geen hand voor ogen zien. Laura wordt een beetje bang. Wat gaat er nu gebeuren? Op het witte doek voor hen komt een kleurtje en er is muziek. Een vrolijk wijsje.
Mijn mama heeft een boze bui,,, Het duurt nu al de héle morgen. Ik maak me écht een beetje zorgen. Ze vindt Wim slordig, en ík ben lúi.
Een onweerswolk lijkt haar gelaat.Haar mond staat strak. Ze doet niets dan klagen. Ik durf haar bijna niks te vragen. Zo kijk juf ook, op school, wanneer ik praat.
Papa geeft haar toch een zoen. Dan is er zeker niks bijzonders. Misschien is het wel net zoals met donders. Dan kun je haar beter maar laten doen.
Wanneer ik weer uit school kom vindt ze mij niet langer een zeur. Ze zegt :"Ik had een pésthumeur omdat ik moe was. Dat was dom.Maar nu is het over, lieve vent."
Ja, mama is weer helemaal tevreden. Al het leed is weer geleden. 'k Hoop dat jij niet boos op mij bent?"
Maar, ik ben al veel te blij dat ze niet meer zo zit te kniezen, want, als ik zou mogen kiezen heb ik toch liever een vrolijke moeder. En jij ???
Eindelijk zijn er twee dagen voorbij en dus is het tijd voor ziekenbezoek. Bij familie Huipen staat het bed in de kamer, met het zieke jongetje er in.
Linke heeft sinaasappels meegenomen , een stripboek en een reep chocola, die ze eerlijk moeten delen. Vincent ligt voor het raam, 3 kussens in zijn rug. Voor de hoest heeft hij een drankje gekregen van de dokter, en voor de jeuk van de bultjes heeft mama poeder gekocht die naar pepermunt ruikt en die lekker koud is op je vel.
De kinderen snoepen wat en kijken samen naar de tv tot Vincent zijn drankje weer nemen moet.
Er gaan 10 dagen voorbij.. Vincent verveelt zich stierlijk. Hij is wel beter maar mag nog niet naar school.
Bij familie Dijkers is het stil in huis. Zojuist sloeg de klok 12 uur. Straks zal Linke wel thuiskomen. Wat zag ze trouwens wit vanochtend en ze was de laatste dagen zo hangerig. Ah, daar kleppert de brievenbus. Mama doet de deur open en kijkt in het roodbehuilde gezicht van haar dochter.
Verschrikt vraagt ze"Linke, wat is er? " "Ik heb het zo koud. Mijn hoofd doet pijn en mijn keel, en de zon schijnt zo hard. En ik heb zo een dorst."
"Oh, ik snap het al. Nu krijg jíj de mazelen. " "Ik vind het helemaal niks leuk."snikt het meisje. Ze dacht dat het wel een beetje feest zou worden als je ziek was en verwend werd. Ze snuit haar neus en merkt dat er bloed in het zakdoekje zit. Ook dát nog.
Ze stamelt:"En ik heb helemaal geen vlekjes." "Dat komt nog. Morgen en overmorgen, als je niet ziek meer bent. Ik bel juf wel. Ga jij maar lekker je bedje in." "Mag Vincent komen?" "Zondagmiddag. Dan ben je al veel beter. Veel slapen en veel drinken, en goed warm blijven. Des te eerder komen de vlekjes."
Het word Zondag, en, zoals Mama beloofd heeft, voelt het meisje zich al een stuk prettiger. Wat jammer dat ze nog in bed moet blijven. Wat is daar nou áán?
Wat zouden ze op school doen? Zouden Jeroen en Pascal en Stella en Mieke en Daan nu óók ziek worden?
Die Maandag komt juf bij háár op bezoek. Eindelijk, na twee weken, kunnen de kleuters weer samen naar school. Daar vertellen ze vol trots:"We waren ziek. We hadden Mazelen. Dat zijn vlekjes."
Toch wel een beetje jammer dat ze de vlekjes nu niet meer kunnen laten zien. Maar toch ook wel weer fijn dat ze weer beter zijn. Ziek zijn is maar niks, wat jullie?
Op een ochtend komt Linke Dijkers haar vriendje Vincent Huipen halen, om naar school te gaan. De twee kinderen zitten naast elkaar in de klas en ze wonen een paar huizen bij elkaar vandaan.
's Morgens komt Linke Vincent halen en smiddags doen ze het andersom. De mama van Vincent doet de deur open en vraagt:"Jij komt VIncent zeker halen?"
Als het meisje knikt zegt mevrouw Huipen:"Vincent is ziek. Hij hoest heel erg en ik durf hem niet naar school te laten gaan want anders krijgt hij misschien nog longontsteking."
Linke schrikt er van. Tante Marleen uit Utrecht heeft ook een keer longontsteking gehad en ze moest toen naar het ziekenhuis. Stel je toch eens voor dat Vincent óók...??
Wat is het saai op school, zo alleen.Bah, niks aan. Als juf vraagt waar haar vriendje is verteld Linke het verhaal dat ze zojuist gehoord heeft. "Zo, dat is niet zo mooi.Zeg maar tegen mevrouw Huipen dat ik vanmiddag nog even kom kijken als de school uit is."
Linke gaat een mooie tekening maken. Daar zal haar vriendje vast wel van opvrolijken.
Als ze om 12 uur thuis aan tafel zit wordt er gebeld. Het is mevrouw Huipen. Ongerust vraagt Linke of Vincent longontsteking heeft. Maar, vertelt mevrouw Huipen, Vincent heeft de mazelen.
"Wat ís dat?"vraagt Linke nieuwsgierig.Ze heeft daar nog nooit van gehoord. Geduldig legt Vincent's moeder uit:"Dan ben je eerst erg verkouden en daarna krijg je pijn in je keel en vlekjes over heel je lijf en veel koorts. Als de vlekjes en de koorts weg zijn mag je wel uit bed, maar moet je nog een hele week binnen blijven, want anders kun je oorontsteking krijgen" "Mag ik naar Vincent toe?" "Nu nog niet. Hij is nu veel te ziek. Hij slaapt steeds.Maar over een paar dagen mag je wel eens komen kijken.Alleen is het wél zo, dat jij nu óók ziek wordt en ook de andere kinderen van de klas." :"En juf dan? Die zou vanmiddag komen. " "Grote mensen hebben die vlekjes vroeger al gehad en je krijgt ze maar één kéér." "Wordt ik nu gauw ziek?" "Waarschijnlijk volgende week, als Vincent bijna beter is."
Linke zwijgt nadenkend. Wat een raar verhaal. Tegen juf zegt ze die middag:"Vincent heeft allemaal rode bultjes, en als ik óól ziek wordt krijg ik ze ook. Maar grote mensen niet. Mazen of zo." "Ach, mazelen heet dat. Nee, Lin, grote mensen worden daar niet ziek meer van. Heb jij al bultjes gehad?" "Nee. Maar mevrouw Huipen zegt dat ik nu ook ziek wordt." "Nou, ik ga vanavond op ziekenbezoek." "Komt U dan ook bij mij? Als ik ziek ben?" "Ja hoor. Bij alle zieke kindjes."
Tante Elsbeth kust haar nichtje en geeft haar een mooi versierd pakje. Nieuwsgierig voelt de jarige er aan. Al vlug is het papier er af geritst en, daar is de trui.
Wow, wat prachtig. Mam zegt:"Nou Els, dat komt even goed uit voor op je nieuwe spijkerbroek. Zullen we hem even passen?"
Het past precies. Alleen, als de kleine Els de trui een poosje aanheeft, begint het vreselijk te jeuken op haar borst, haar armen en buik. De hele tijd loopt ze te schuren en ze weet niet, dat het van de wol komt. Ze denkt dat ze ziek wordt.
Met tranen in haar ogen gaat ze naar tante toe en zegt:"Ik heb overal jeuk. Krijg ik nou de mazelen?"
Tante vraagt haar of ze haar borst en buik bloot wil maken, zodat ze kan kijken. Maar, dan snapt ze het al. Ze begint te lachen en zegt:"Nee hoor, schat. Je bent niet ziek. Maar je kan niet tegen de wol waarvan ik jou truitje gebreid heb. Dat gaat kriebelen."
Teleurgesteld vraagt Els of ze de trui nou nooit meer aankan, maar, mam weet raad. Ze haalt een dun bloesje met lange mouwen uit de kleerkast en zegt:"Doe dit meer als éérste aan. Dan je trui er overheen. Dan komt de wol niet direcht op je vel en zal het jeuken overgaan."
Dat is ook zo, en zo kan het meisje toch haar mooie trui aan.
Die avond, bij het naar bed gaan, ligt het kledingstuk in het stoeltje naast haar bed. Zo kan ze hem ook zien als ze wakker wordt.
De andere dag heeft ze hem aan naar school, met haar bloesje er onder. Iedereen vindt Els er heel leuk uit zien en ze vragen waar ze die vét cóóle trui heeft gekocht, en of haar tante voor al die vriendjes en vriendinnetjes soms óók.... Maar, dat gebeurt natuurlijk niet. Dus, heb je zelf ook een kriebeltrui die je graag draagt, probeer er dan gewooon een bloes of hemd onder aan te doen, dan heb je geen last meer van kriebel en kun je hem nog met veel plezier dragen....
Elsje van Veen is een leuk meisje van zes jaar oud. Ze heeft blonde vlechten en helderblauwe ogen. Ze heeft een babyzusje en een lieve Pap en Mam, en, ook een leuke tante.
Natuurlijk heeft ze nog wel méér tantes en ooms, maar tante Elsbeth, die verpleegster is, is de állerliefste van de familie, vindt Els.
Tante heeft haar vastgehouden, toen ze gedoopt werd en ze heeft een speciaal plekje voor haar nichtje.
Op een dag in de winter is Els jarig. Wat zou ze op deze grote dag krijgen? Tante is dol op handwerken. Ze breit mooie dingen en kan ook reuze goed borduren en haken.
Els kan ook al een beetje breien, maar de steken op de naald zijn allemaal verschillend. Grote en kleine lussen, en soms knopen in de draad en het lijkt ook helemaal nergens op. Maar, dat komt vast goed als ze naar de grote school gaat.
Als verrassing heeft tante besloten, als ze in de nacht in het ziekenhuis moest zijn, om een mooie trui te breien voor haar petekind.Ze ziet haar nichtje er al in rondhuppelen. Ze zal er een plaatje op borduren van Winnie de Poe, want ze weet dat Els dat heel leuk vindt.
Vlijtig gaat ze aan het werk om het kledingstuk af te krijgen. Misschien kan ze het dan wel aan op de dag zelf.
Mama heeft een leuk tuinbroekje voor haar dochter gemaakt, met op de voorkant óók een plaatje van het favoriete beertje.
Eindelijk is het dan Els'verjaardag. Trots gaat ze naar school in haar nieuwe broekje en met een zak vol fruit. Ze mag wel trakteren, maar niet op snoep. Dat wil juf niet hebben.
Als de jarige thuiskomt uit school en heerlijk heeft gesmuld van friet met appelmoes en feestpudding met slagroom, kan de visite komen. De Oma's en Opa's komen. Ze hebben één groot cadeau, een echte fonkelnieuwe fiets. Glimmend in groen , rood en geel, en zonder zijwieltjes.
Oom Boudewijn en tante Inge hebben een creatieve doos gekocht, waar gekleurd papier in zit, waterverf, stempeltjes en viltstiften, vouwblaadjes, van alles om te kleuren, borduren, en zelfs leuke kaarten maken. Je kunt en maanden zoet mee zijn.
Tante Loes en oom Fred geven een bestekje van Winnie de Poe. Daar gaat de bel, en, deze keer is het tante Elsbeth.
Mama zegt dat ik moet eten. Daarvan wordt ik sterk en groot, maar, dat mag je van mij weten, íkke lust alleen maar brood.... Witlof, spruitjes,bladspinazie, boemkool, schorseneer of prei, macaroni, nee, dat hoef ik echt nie. Daarmee maak je mij niet blij.
Alleen met brood kun je me verblijden. Brood met kaas of jam of stroop. Dat zal makkelijk door mijn keeltje glijden en dan eet ik ook......een hóóp.
Wat is er mis met boterhammen? 'k eet heus wel warm, hoor, toch wel. Maar van aardappels ga ik vlammen en van vlees krijg ik kippevel.
Daarom griezel ik alle keren bij een bord vol met puree. Maar als ik een boterham kan smeren, nou, dan ben ik pas tevree.
Heel lang geleden, toen jij nog niet geboren was, in de tijd dat je Oma een klein meisje was, was er, in een leuk dorpje, een gezellig snoepwinkeltje.
Het lag in een rustige straat. Een beetje achteraf. Eigenlijk moest je het weten, anders was je er zo voorbijgelopen. Maar, de kinderen wisten waar het was.
Als je de deur van de winkel open deed rinkelde er een belletje. Dat klonk zo grappig.
In de winkel stonden grote glazen flessen met snoep. Zo kon je zien wat er allemaal te koop was. Zuurtjes met mooie kleurtjes, zuurtjes met een papiertje er om, allerlei toffee's, chocola en nog véél meer. Er was drop. Dubbelzout, waar je tong van ging gloeien als je een dropje in je mond stak. Zwart-wit poeder. Eetpapier, Zoethout en lollies. Pepermunt, kortom, allerlei lekkers.
Als het belletje gegaan was en je in de winkel stond, kwam er een vriendelijk vrouwtje achter de toonbank staan. Ze was al een beetje oud, net als het winkeltje zelf. Ze had een fluwelen jurk aan en een schort voor. Ze vroeg altijd, alsof de kinderen grote mensen waren:"Waar kan ik jullie mee van dienst zijn?"
Elke Woensdagmiddag, als we vrij waren van school, gingen we naar het winkeltje van tante Jans. Dan hadden we van thuis een kwartje meegekregen. Dat was toen net zoveel als tegenwoordig 10 Eurocent.
Daar kon je in die tijd een heleboel van kopen. Schuine spekken, zuurballen, klapkauwgom met een plaatje in de verpakking, dat kon je op je hand plakken.
Toverballen, die telkens van kleur veranderden als je er heel hard op zoog.
Meestal kocht mijn zusje zoethout en ik drop. Maar altijd was er voor ons allebei een lollie. Zo'n lekkere grote rode, die naar framboosjes smaakte en het rook zo heerlijk....
Als we onze centjes hadden gegeven liepen we met onze schat naar buiten. Het zat keurig ingepakt in een puntzakje.
Dat maakte het éxtra fééstelijk.
Heel voorzichtig deed je dan het zakje open en nam er je snoepgoed uit. Het was altijd moeilijk kiezen want je nu als éérste....Eerst de drop? Eerst het spek? Of zou het toch lekkerder zijn om eerst die lollie.....Soms viel het niet mee om het lekkers tot thuis te bewaren.
Dan brandde zo een zakje als het ware in je jas en wilde je er eigenlijk gelijk aan beginnen.
Jaren later, toen ik al een oude tante geworden was, kwam ik nog wel eens een keertje in het dorpje van toen. Ik wandelde door de straatjes, maar het snoepwinkeltje was weg. De school was er nog wel en het huis ook. Maar daar woonden andere mensen.
Als ik in een grote stad kom kijk ik altijd of ze geen snoepwinkeltje hebben met snoepjes van vroeger, en dan koop ik af en toe nog wel eens wat.
Maar het zit nooit meer in een puntzakje en het smaakt ook niet meer zo lekker als bij tante Jans..... Jammer hoor.
Mama heeft de was gedaan. De was, van zusje klein. Haar pakjes, truitjes, jurkjes, hangen nu aan de lijn.
De zon schijnt lekker op het goed. De wind waait alles droog.
Ik wilde mama helpen, maar de lijn zit veel te hoog.
Toen heeft mam tegen mij gezegd:"Doe jij de poppenwas."
Ja, ook mijn popje doet per ongeluk zo af en toe een plas. Dan wordt haar jurkje nat en vies, en de lakens van het bed. Daarom moet ik wassen. Dan is alles zo weer net.
Met een sopje van heerlijk schuim en knijpers voor de was ben ik, net als mama lief, geweldig in mijn sas.
Na een uur is alles droog en kan het van de lijn. Als ik dan zit, met een beker sap, denk ik
Het is een fijne dag in de lente. Niet al te koud. Er waait een klein beetje wind en de zon schijnt. Natuurlijk kun je nog wel voelen dat het niet zo warm is, maar toch, om buiten een wandeling te maken, dat is heerlijk. Zo denken ook papa en mama de Wit er over. Ze wonen aan Noordwijk, bij de zee.
Papa heeft een vrije dag genomen en mama heeft al vroeg haar werk gedaan in het huis. Ze heeft haar zoontje Dave van 4 beloofd, dat ze een lange strandwandeling gaan maken.
Dave komt alleen in de zomer op het strand, als het warm is en vol mensen en kinderen, die spelen met een bal of een vlieger.
Maar, de avond tevoren, toen mama Dave naar bed bracht, heeft ze gezegd : "Wat zou je er van vinden om morgenmiddag eens lekker door de duinen te gaan lopen? Dan neem je je rode emmertje mee en je blauwe schep en dan kun je schelpen zoeken. Daar kun je op school hele mooie dingen mee maken. "
Dave heeft wát zin, en nu het vanmorgen ook nog eens lekker weer is staat hij na het eten met zijn rode jackje aan te wippen van ongeduld.
Hij wil zélf zijn emmertje dragen. Hij heeft het die nacht bij zijn bedje gezet, zodat hij het zeker niet zal vergeten als het zover is.
Mama heeft haar kleine man een oud spijkerbroekje aangetrokken en zijn rode laarzen. Zo kan hij lekker dicht bij het water lopen en naar schelpjes zoeken die door de zee zijn aangespoeld.
Met de stevige knuisten van papa en de warme handen van mama aan zijn handjes, stapt Dave parmantig in het midden.
Het emmertje mag Pap zolang vasthouden, want ja, Dave heeft maar twee handjes en die heeft hij nu zélf nodig.
Hu....wat klímt het hier. Ze komen bij de duinen.
Dave is nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant te zien is. Eindelijk staan ze boven en moeten alle 3 even op adem komen.
Ze kijken uit over het strand. Er zijn niet veel mensen. Een man en een vrouw met een hond. Een meisje op een paard. Een jongen met een klein meisje en een vlieger.
Er vaart een boot op zee en een surfer in de golven. Brr. dat lijkt Dave nu réúze koud !!!
Ze komen bij de trap. Zoveel treetjes naar beneden....Het jochie houdt zich goed vast want hij vind het toch wel een beetje eng. Gelukkig maar dat papa en mama bij hem in de buurt blijven.
Na een poos staan ze met trillende knieën op het zand. Dave pakt zijn schop en emmer en gaat vlug naar het water, maar het is niet zo vast onder zijn voetjes, dus moet hij héél hoog zijn pootjes optillen. Hij valt zowat om. Het lijkt wel snééuw. Dat is nog eens even een grote zandbak. Wauw !!! Enthousiast begint hij met zijn schep in het losse zand te steken, maar eigenlijk kan hij daar geen zandtaartjes van bakken. Een beetje sip is hij wel, maar, papa weet raad.
"Ga maar eens mee naar het harde gedeelte. Vlak bij het water. Dan gaan we een zandkasteel bouwen...."
Maar, bij de branding ziet Dave zoveel schelpjes, dat hij helemaal vergeet wat Papa wilde gaan doen. Stuk voor stuk raapt hij de kleine witte stukjes kalk op en houd ze even in zijn handje. Dít is een mooie....Die gaat in het emmertje. En dan híér, met streepjes. Roze en wit...Net een suikerblaadje op een verjaardagstaart. Oh, en dan híér. Een langwerpige. Mama zegt dat daar een beestje in gewoond heeft. Een mossel. "Wat is een mossel"Is dat een vis?" Mam legt geduldig uit dat de mossel een soort slakje is en dat in de grote lange schelp woont, maar soms komen er brutale vogels en die hebben dan de schelp open gemaakt en het slakje er uit gepikt en opgegeten. Dave griezelt.
Na een kwartier aan het water hebben ze het alle drie koud. Maar, daar weten ze wat op. Ze lopen nog een eindje door het water en gaan dan weer langs een andere trap naar boven.
Aan de andere kant, beneden, is een pannenkoekenhuisje. Daar gaan ze naar toe en lekker pannenkoek eten met jam en stroop en Dave krijgt er een glaasje limonade bij.
Het begint al bijna donker te worden als ze terug gaan naar huis. Thuis steken ze de kachel aan. Dave zet zijn emmertje met schelpjes bij het vuur. Ze hebben het óók koud gekregen en moeten warmen.Dan worden ze droog en hij kan er dan iets moois van maken.
Later wordt het zó lekker warm in de kamer dat Dave pardoes in slaap valt. Hij droomt van héle grote schelpen die je tegen je oor moet houden. Dan kun je de zee horen. Net heeft hij de schelp aan zijn oor als hij een klein stemmetje hoort:"Dave, wakker worden.Het is etenstijd."
"Ik slááp niet eens." is het verontwaardigde antwoord, maar als hij zijn ogen open doet staat mam hem uit te lachen en zegt:"Volgens mij was je echt al naar dromenland vertrokken. Je bent zeker moe geworden van onze middag buiten. Zou je nog een boterham lusten?" Dat gaat er nog wel in, ondanks de dikke pannenkoek. Wanneer Dave naar bed gaat moet het emmertje met schelpjes weer naast zijn bedje....Wat was dit een héérlijke dag...
Het stuur zwengelt, helt over...Dan....een kabáál... Voor ze het weet zit Jet beteuterd op de grond, maar, ze zit daar niet alleen. In volle vaart is ze tegen het kippenhok gereden van buurvrouw Elsterman. De vrouw was juist het hok aan het schoonmaken en de kippen zijn heel mak en blijven in de buurt van het hok. Van schrik zijn nu enkele dieren ontsnapt en ze zitten nu, luid kakelend, naar een erg bedeesd Jetje. Tóóók, tok tok tok.... Gelukkig is Jetje niet gewond en zelfs de fiets van Art is niet stuk.
Verbaasd komt de buurvrouw het hok uit en vraagt:"Kind toch, wat doe jij nou, dan?"
Art schiet hartelijk in de lach als hij zijn vriendinnetje op de grond ziet zitten. Ze huilt wel niet, maar haar gezichtje staat niet vrolijk. De kippen zijn weer in het hok, maar het meisje voelt er nu niets voor om nog te leren fietsen.
Toch gaat ze de andere dag weer vrolijk aan de slag. Want ja, ergens kon ze het bijna. Maar dat kwam omdat ze niet goed had opgelet. Als ze nu goed op blijft letten lukt het haar vást.
Na een week kijkt Mama Nijhof naar buiten en ziet haar dochter voorbij fietsen alsof ze nooit iets anders gedaan heeft.
Op een dag zegt mama:" Kom, we gaan naar de stad straks, met de auto. Nu jij al zo goed kunt fietsen wil papa een échte fiets voor je kopen."
Wow, is dát even een leuk nieuwtje. Blij vliegt het meisje haar ouders om hun hals en ze krijgen allebei een dikke pakkerd.
Smiddags wordt er bij Arthur gebeld. Jetje staat op de stoep, met aan haar hand een splinternieuwe fonkelende fiets.
Wat later kun je die twee door de straat zien gaan. Zo trots als een pauw.
Het is Zaterdagmiddag. Jetje's mama loop naar de schuur en zegt : "Ik moet naar de kapper. Ik pak de fiets wel even."
Jetje kijkt toe, hoe eenvoudig mama haar voeten op de trappers zet, op het zadel gaat zitten en weg rijdt. Als mam weg is heeft het meisje iets om over na te denken. Ze gaat voor het raam staan en tuurt naar alle fietsers die voorbij komen. Het lijkt zo makkelijk.
Kijk, daar komt Miesje. Zij fietst ook al en ze is pas vier. Waarom kan Jetje het dan niet? Hád ze maar een fiets. Ze heeft alleen nog maar zo een stomme driewieleer waar ze al veel te groot voor is.
Ah, daar komt Mama alweer. Afstappen is moeilijk.
Hé, kwam Arthur nou maar..... Arthur is haar buurjongetje. Hij is met zijn ouders naar de stad, om schoenen te kopen. Art heeft een échte fiets. Een mountainbike. Daar kunnen jongens en meisjes op rijden.
Mama komt binnen en streelt haar dochter eens over het haar. Ze vraagt:"Is er wat met jou, schat? Je kijkt zo sip. Ben je moe? Of verveel je jezelf?" "Ik wou dat Art thuis was. Hij heeft een echte fiets en het lijkt me zo makkelijk als ik kan fietsen. Miesje kan het óók, en die is veel jónger dan ik. En ik kan niet fietsen op die driewieler."
Mama Nijhof knikt nadenkend maar zegt niks. Eigenlijk heeft Jetje wel gelijk.
Eindelijk stopt de blauwe Fiat van de buren voor de deur. Art stapt uit en laat zijn nieuwe schoenen zien. Jetje loopt naar buiten en vraagt maar gelijk "Art, mag ik op jou fiets?" "Hoezo? Je kán niet eens fietsen." "Ik kan het toch léren....?Thuis kan ik niet leren fietsen want ik heb alleen maar een kinderfiets en daar ben ik veel te groot voor."
Art zuigt zijn lip eens naar binnen. Wat moet hij hier mee aan? Nou ja, zijn fiets kan wel tegen een stootje.
"Nou, goed dan."geeft hij toe, en zegt, dat hij dan wel uitlegt wat ze moet doen. Hij haalt zijn fiets tevoorschijn.
Jetje legt haar handen op het stuur en zet haar bips stevig op het zadel. Haar beentjes rusten nu nog veilig op de stoep.... Brr, toch een beetje eng. Het wiebelt al gelijk als ze nog maar 1 voet op tilt. Ze knijpt in het stuur.
Art schatert het uit.
"Nou je voeten op de trappers en het stuur gewóón vasthouden. Niet knijpen. En nou trappen. Als je blijft trappen kun je niet vallen. Ik hou de bagagedrager wel vast. Eerst maar rechtuit...
Jetje tilt haar voet op en begint als een razende te trappen, haar tong uit haar mond. Het stuur wil steeds de verkeerde kant uit. En dan...het gaat. Het gáát!!! Ze kan fíétsen... Ze wil achterom kijken naar Art, maar die heeft de bagagedrager los gelaten en staat een paar meter verder.
Maar waarom holt hij nu zo hard naar haar toe, en waarom schreeuwt hij dat ze uit moet kijken? Dat merkt het meisje vlug genoeg...
Mijn vriendje, Paul, heeft een computer. Daar doe hij leuke dingen mee. Hij kan er spelletjes op doen en maakt alléén plezier voor twee. Hij kan best wel een heleboel. Aardrijkskunde, rekenen en taal. Al dat werk staat op een schijfje. Ja, Paultje weet dit allemaal.
Op school is hij een bolleboosje. Hij heeft alles heel snel door. Ze zeggen dat hij hoogbegaafd is. Ik voel me maar een stommerd, hoor,maar ja, ik heb ook geen computer waar je veel op leren kan.
Aan die van Pap mag ik niet komen...Daar krijg je slechte ógen van. Poeh, dat is natuurlijk onzin, al draagt Paul dan wel een bril.
Het is eigenlijk alleen maar dat ik niet mag wat ik graag wíl.
Kom, ik weet al wat ik doen ga. Ik vraag verkering aan Paul, mijn vrind. Dan zegt hij vast, als we verloofd zijn: "Jij mag op mijn computer, kind..."
Wie weet krijg ik er een voor mijn verjaardag. Een tweedehandsje is óók best fijn. Nog een half jaartje dromen. Dan pas...zal ik...jarig zijn...Zucht..."
Het is avond. De avond na een lange trieste dag in Maart. De hele dag heeft het geregend maar binnen is het gezellig warm.
Annabel zit met haar broertje Pieter en zusje Marleen bij de kachel. Het is héél stil... Pieter maakt zijn huiswerk en Marleen leest een boek. Pap zit achter zijn computer en mam breit.
Annabel zit op de kleuterschool. Daar heeft ze een verhaal gehoord over elfjes en kaboutertjes.
Het is net of de vlammetjes in de kachel kleine aardmannetjes zijn met rode puntmutsjes.
Annabel gaapt en doet haar oogjes dicht. Ze zijn zo zwaar.
De vlammetjes komen uit de kachel. Ze gaan leven en dansen in een kring rond het meisje. Ze zingen een liedje, dat ongeveer zo klinkt: "Wij zijn vlammetjes en wonen in de haard. We dansen en we springen daar, dat ligt in onze aard. De mensen worden warm van ons. We verjagen dan de kou. Maar af en toe ontsnappen wij en komen wij bij jou...."
Ze hebben vrolijke gezichtjes en kijken uit koolzwarte oogjes en hun rood/gele mutsjes dansen mee op hun vurige kopjes.
Annabel lacht in zichzelf. Hoe kán dat nou? Plots komen er ook élfjes . Die hebben gazen jurkjes aan en sneeuwwit haar, Wat zien ze er knap uit.
Annabel zou zel ook wát graag een elfje zijn. De elfjes zingen niet maar ze dansen alleen maar. Het lijken wel de elfjes van de Efteling.
Midden in de kamer staat nu een plas water. Een vijver. Het water is heel helder. Er schieten kleine visjes voorbij. ZIlverwitte visjes met glinsterende schubbetjes die blinken in de zon. Er zijn kikkertjes die vrolijk kwaken. En vogeltjes fluiten een heel bijzonder wijsje. Waar ként ze dat nou van? Annabel wéét het niet. Het komt haar eigenlijk wel bekend voor. Marleen speelt het wel eens op haar dwarsfluit.
Dan droogt de plas water op en de elfjes gaan terug. Ook de vlammetjes staan nu in een rij en roepen zwaaiend:"Dag, Annabel. We moeten weer terug in de kachel. Anders denken ze dat er brand is en dan gaan ze ons blussen met water. Brr, dat vinden wij niet leuk...."
Alleen het vogeltje fluit nog. Een heel zoet wijsje. Een melodietje dat eigenlijk van Mozart is. Annabel heeft het wel eens gehoord bij de voorstelling van een kinderopera, met Frank uit Sesamstraat. Het ging over een toverfluit. Dáár komt dit liedje uit.
Maar waarom hoort ze het toch zo goed terwijl het vogeltje er niet meer is? Ze opent haar oogjes en zit ineens weer midden in de kamer voor de kachel, waar de vlammetjes rustig dansen.
In de CD speler ligt de CD van de toverfluit.
Mam kijkt op van haar breiwerk en zegt"Zo meisje, het is voor jou de hoogste tijd om je bedje op te zoeken. Je zat zowat half te slapen volgens mij. Tanden poetsen, handen wassen , uitkleden en hup, tussen de lakens. Dan lees ik je nog een verhaaltje voor.
Annabel zegt"Waar...zijn de...vlammenmannetjes gebleven? En de elfjes?" "Kind, wat bazel je nou allemaal. Volgens mij heb je gedroomd. Was het mooi? Vertel jij dan jou verhaaltje maar eens aan mij. Dan ga ik het opschrijven in een boekje en dan maak ik er een leuk verhaaltje van..."
Dat heeft de moeder van Annabel gedaan en ze heeft het verhaaltje aan míj gegeven, zodat ik het op kon schrijven en het aan alle kinderen kon voorlezen.
Het sprookje is uit en daarom gaan jullie ook maar lekker slapen. Droom maar fijn. Welterusten allemaal...
Spetter, spieter, spetter, spat. Ik mag vanavond weer in bad. Lekker in het warme nat in de badkuip. Feest is dat, met de zeep en met mijn boot. Jahaa, ik heb een héle vloot. De scheepjes zijn klein, en de scheepjes zijn groot. s'zomers drijven ze in de sloot.
Het water is niet koud, oh nee. Het is nog fijner dan in zee. Kom jij lekker met mij mee? Het is wát leuk. Echt waar. Hoezee.
Alleen, al na een dik kwartier is het voorbij met het vertier.Dan wordt het water koud..... Nee, geen gemier. Mama bederft mijn plezier.
Dan is het met de pret gedaan en moet ik mijn pyjama aan. Dan rolt er langs mijn wang een traan en mam zegt:"Toe. joh, stel je niet aan."
Maar, een week gaat snel voorbij en dan heb ik weer lol en ben ik weer blij. Ik mag weer in bad en roep hard:"Joechei" Oh, in bad gaan is een feest voor mij.
De andere dag is het dan zover. Het is gelukkig heerlijk weer. Het gras is nog nat van de dauw als Michel buiten komt. Ook Annelies staat voor het raam en als ze ziet dat haar vriendje buiten is, holt ze naar het hek en klomt er overheen.
Ze vraagt:"Mag ik helpen zoeken?""Goed. Als ik jóú mag helpen."
Mevrouw van Zuylen heeft het haar buurjongetje niet al te moeilijk gemaakt, wel wetend hoe spannend zoiets is. Maar kijk, er zijn geen vijf eieren maar 6. Annelies snapt er níks van. Maar, het is een chocolade ei. Mmmm. Lekker.
Michel brengt eerst zijn eigen buit naar binnen en zegt dan:"Mam, mag ik naar Annelies, helpen eieren zoeken?" "Goed, vent.Veel plezier."
Ook Annelies heeft de zelf geschilderde eieren vlug gevonden, en ook voor haar is er een ei van chocola.
s'Middags staan er bij de van Zuylens en de familie Richters eierdopjes in de vensterbank met de gekleurde eieren als paasbloemen tussen de echte planten. Staat dát even feestelijk.
Ze mogen de hele paasvakantie blijven staan, maar dan vindt Annelies het ook niet erg meer als ze weg moeten.
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
