Hallo beste lezers.
Ik ben Roger Van Goethem, uw gastheer.
Vorig jaar is mijn vierde boek verschenen.
Het boek heeft de veelbelovende tittel
‘Erop en erover’ Het is een verzameling van
ludieke verhalen en kwajongensstreken uit mijn jeugd.
Mijn vorige werken zijn: ‘De trap der wijsheid’, een jeugdroman, ‘Pinkske’ een kinderboekje, en ‘De zevende hemel’ een bikkelharde misdaadroman.
Het verhaal speelt zich af tijdens de turbulente jaren 20 in het Antwerpse Schipperskwartier.
De hoerenbuurt staat in rep en roer wanneer een psychopaat de ene na de andere prostituee op gruwelijke wijze vermoord.
Middenin die huiveringwekkende omgeving, groeit er een romance tussen een naïef, onschuldig meisje en een meedogenloze gangster. Het boek houdt De lezer in spanning van de eerste tot de laatste bladzijde.
Verkrijgbaar in de boekhandel vanaf 24 juli 2008 en kan ook besteld worden via dit blog.
Mijn boek is een groot succes. Ik ben nu bezig met een nieuw boek. Het is een kinder roman. Mijn verhaal is helemaal klaar om naar de uitgeverij te zenden. Alleen ik zou nog een viertal tekeningen moeten hebben als ilustratie en van tekenen heb ik geen verstand. Misschien jij wel? Mail mij en wij zien hoe wij overeen kunnen komen. Het is redelijk dringend.
De zeden veranderen, gelukkig maar. Mijn moedertje die er nu honderdendrie zou zijn, dacht toen zij op haar zestiende voor het eerst haar maandstonden kreeg dat zij zou doodbloeden en stervende was.
Ik zelf was twaalf toen ik voor het eerst in de bosjes, twee ontluikende meisjesborstjes zag.
Nu prijken half naakte dames op affiches en weten de kinderen vanaf hun drie waar de kindjes vandaan komen. Ze zien zoveel blote madammen als ze willen in de damesbladen. Bijna elk liedje op de radio roept over fuck en seks. Dat vind ik wel overdreven, de rest kan en mag best voor mij.
Toch schrik ik soms van de artikels in gerenommeerde damesmagazines. Zo stond er deze week in de Flair, een veelgelezen blad door de Vlaamse huisvrouwen, een hoofding: Hoe regel je een fijn triootje.
Ik wist niet dat er zoveel jonge vrouwen mee bezig waren. Hoe moet het dan? Waarschijnlijk twee mannen en één vrouw, want het is een damesblad.
Toen ik er met de bomma over zat te praten, had klein manneke een aandachtig oor.
Een triootje, daar weet ik alles van,orakelde Eliano overtuigend.
O, ja!Vroeg ik verontwaardigd, vanwege mijn door de jaren misvormde geest en met de verkeerde voorstelling voor mijn geest. Hij met Anneke en Leentje Jezus, ik mocht er niet aan denken!
Ja bompa, een triootje, dat zijn drie muziekanten,zei hij simpeltjes.
Ik lachte van opluchting en schuwde mijn gedachten.
Zeg Eliano, weet je dan ook wat een kwartet is?
Natuurlijk bompa, wij leren al breuken hoor. Een kwartet is als je het vierde van een borst kunt zien,klonk het spontane antwoord.
Voor ik die kwart borst in een muziekgroepje had gegoten, ging er enige tijd over.
Jefke is, zoals je het op een beleefde mannier zou zeggen een beetje simpel van geest. Bij heel wat caféklanten valt dat niet eens op. Want Jefke praat volwaardig mee over alle onderwerpen die in een gemiddeld cafégesprek voorkomen. Hij weet alles over koers en voetbal. Vraag mij wie er vorig jaar de tour gewonnen heeft en ik moet u het antwoord schuldig blijven, maar Jefke verkondigd met een ongekende hartstocht wie in 1970 de gele en de groene trui gedragen heeft, of wie in 2001 eerste tweede en derde waren.
Tot mijn spijt moet ik bekennen dat sport aan mij niet besteed is, noch een fietskoers noch een voetbalwedstrijd kunnen mij bekoren. Jefke is in de ban van alles wat sport is. Hij is er door begeesterd.
O wee, de toevallige cafébezoeker die Jefke niet kent en met hem een gesprek over de koers begint, die geraakt het schriele mannetje niet meer kwijt. Uren dramt Jefke door. In een notendop vertelt hij hem dan de wielrenners geschiedenis van 1960 tot 2008.
Ik heb de grote allemaal gekend mijnheer, hier kijk maar eens,zegt Jefke fier en toont de man zijn onafscheidelijk petje.
Hier getekend door mijn beste vriend,snoeft hij en houd hem zijn bezoedeld klakske voor, waarop de klep de Handtekening van Eddy Merkx nog vaag zichtbaar is.
Vroeger gingen wij altijd samen trainen,liegt hij dan vol overtuiging.
Ja, ja, ik heb vroeger nog gekoerst. De ene wedstrijd na de andere won ik. Ik was de grote belofte van Vlaanderen, zoals Tom Boone. Merkx, die reed ik zo uit mijn wiel. Helaas, ik had een slechte doktoor daarom kon ik niet meer mee met de anderen. Ik wist dat die mannen allemaal slikten of spoten. Ik sprak er met mijnen doktoor over, hij heeft mij geholpen. Hij schreef mij placebos voor. Mijnheer neemt dat nooit, het is geld in het water, ze helpen maar een tijdje. Nochtans sterk spul zei de dokter. Ik ben er gelukkig tijdig mee gestopt want de apotheker waarschuwde mij dat ik er aan verslaafd zou geraken.
Jefke, laat nog eens zien hoe je het kanaal hebt over gezwommen, dan krijg je van mij nog een pintjezegt de waardin die ziet dat de toevallige klant erg verveeld wordt door Jefke taterwater.
Dan gaat Jefke op een schabelletje staan, werpt zich plat op zijn buik en begint een soort vlinderslag te demonstreren waarbij hij heel de cafévloer afdweilt.
Ja, want voor een pintje doet Jefke alles. Het is dan ook onmiskenbaar dat het kereltje een zwaar alcohol probleem heeft.
In het café hangt de lange naam In de donkere wolk den baas is zatter dan t volk,was Jefke, tot voor kort, kind aan huis. In ruil tegen wat eenvoudige klusjes kreeg Jef er zijn pilsjes gratis. Maar vorige week kwam daar een eind aan. Toen in de voormiddag Julia de uitbaatster van het toilet terug kwam, zat Jefke in een wat ongemakkelijke houding op een barkruk.
Wel Jefke, je zit daar zo raar,stelde Julia vast.
Ach, maske ik krijg opeens zon krampen in mijn buik. Ik ga eventjes naar huis een pilletje innemen.
Maar bijlange niet Jefke, ik heb hier goede pilletjes staan, Immodium, ken je dat?
Neen, Julia ik denk dat ik zwanger ben, ik heb weeën.
Jef zevert niet, mannen worden niet zwanger. Bovendien je hebt niet eens een lief. Kom vent neemt zon pilletje.
Neen, maar ik heb er thuis beter, voorgeschreven door mijnheer doktoorzei Jefke.
Jongen toch, je zit zo ineen, ga maar eens eerst naar de koer, voor dat je het in je broek doet.
Ik kan niet gaan op een vreemd toilet.
Maar enfin Jefke je gaat hier bijna elke dag. Komaan, jongen voor het te laat is. Zie, het zweet staat al op je voorhoofd.
Inderdaad Jefke zweette, maar dat had een heel andere reden dan zijn geveinsde buikkrampen.
Ik ga ineens naar huis Julia, ik kan niet meer.
Met zijn handen op zijn buik zakte hij voorzichtig van zijn kruk.
Hier Jefke je klakske nog,zei Julia bezorgt en ze reikte hem zijn onafscheidelijke pet aan.
Jefke pakte naar de pet, loste zijn greep en de fles jenever die hij tussen zijn broek had gestoken viel in stukken op de grond.
Wel jij dief!riep Julia verbouwereerd.
Eruit, en ik wil je hier nooit meer zien!
Met gebogen hoofd verliet Jefke de herberg met in zijn gedachten maar één ding.
Waar kan ik mijn pintjes nu nog gratis krijgen.
Gisteren, zag ik hem al gedreven rondzwemmen in café Welkom.
Zij wandelden samen arm in arm, kinderen amper vijftien jaar. De mensen lachten cynisch spottend, toch waren zij echt een paar. Van seks was er toen nog geen sprake, neen, daar dachten zij niet aan. Elkaar wat kussen en wat strelen meer werd er niets gedaan. Maar dan enkele maanden later, ver weg verborgen tussen t gras. Bevend, en na lang gestamel vond hij de hoogste hemel pas. Zij had zich wel aan hem gegeven, doch het was voor haar te vroeg. Ze kon het haarzelf niet vergeven, en brak met hem spijtig genoeg. Liefde eerst zo puur en zuiver was voor haar niet langer waar, Want wat er met haar gebeurde, daarvoor was zij nog niet klaar Hij kon het maar niet begrijpen, het ging mis, voorgoed maar waar.
Hij was lief en zo voorzichtig, God hij hield zo veel van haar.
Toen ik zesenzestig jaar geleden in het midden van de Julius de Geyterstraat speelde had ik mij nooit deze dag zo niet kunnen voorspellen. Een lente dag begin februari, ik besloot met mijn kleinzoontje de straat waar ik eens mijn jeugd had doorgebracht te bezoeken. Wij zouden van Ekeren de bus en daarna de tram naar het Kiel nemen. Tot op de Rooseveldplaats ging alles nog normaal. De vijf à zes allochtonen op de bus verwonderden ons niet, dat was een dagelijks beeld geworden het waren mensen zoals jij en ik met hun eigenheden. Maar dan wat later op de Antwerpse tram naar het Kiel, daar werd ik bang. Ik, mijn kleinzoontje en nog een andere verdwaalde Antwerpse oudedame, zaten op het voertuig tussen een bont zooitje gemengde landsmannen: Turken, Afrikanen, Aziaten, Marokkanen en weet ik nog welke andere volkeren die zich op deze tram genesteld hadden. Ongewild moest ik aan het liedje van de Strangersdenken, De sinjorentram. Er was geen ene sinjoor te merken. Durf mij geen racist te noemen. Neen, ik hou van alle rassen van de wereld, maar ze mogen niet allemaal tegelijk in mijn tuin komen zitten. Te is trop, een blijvend en gevat citaat van Van den Boeynants. Ik hou van mijn wereldburen. Ik hou ook van suiker, maar één klontje in mijn koffie is genoeg, twee, ik zal hem drinken nu ze er toch in liggen, maar een kop vol suiker met een druppel koffie erop, wie zuipt dat?
Ik moest aan dat oude liedje de sinjorentram denken,zei ik tot de oude dame die naast mij staat. Ze keek bang opzij alsof zij mij niet verstond en bevreesd was voor de anderen.
Ik begreep al vlug dat de andere passagiers er een andere gedragscode dan ik op nahielden. Twee kerels zo uit het oerwoud van Cambodja geplukt, lagen op een bank, boven op elkaar een robbertje te worstelen. Hoe gauw een mens een vreemde taal verstaat, want ik begreep al vlug dat de jongste, die vanonder lag niet van het rijtuig wilde terwijl de andere dat met aandrang wel wou. Een reeks Afrikanen stoorden zich niet aan de vechtpartij, zij vergenoegden zich aan hun gsm s en lieten de rest van het compartiment met volle teugen meegenieten van hun kleurrijk gebrabbel. Ook zonder gsm hadden zij hun correspondent waarschijnlijk wel bereikt. Ik herinnerde mij hoeveel moeite de leerkrachten hebben gehad om ons de drie eerste leerjaren van het lager onderwijs de beginselen van de welvoeglijkheid bij te brengen.
De tram stopte op de hoek van mijn vroegere straat. Met mijn kleinzoontje aan de hand, moest ik even goed rondkijken om te weten waar ik juist stond. Ik herkende ze amper, de julius de Geyterstraat. Ook haar oude smoel was verbouwd, mijn overleden ouders zouden ze niet meer herkennen.
Kijk,zei ik tot mijn zoontje.Dat was nu mijn straat, hier speelde ik dag in dag uit met mijn vriendjes.
Mijn kleinzoontje keek wat ongelovig naar de huidige bewoners.
Was jij vroeger zo?bompa vroeg hij.
Maar neen, zotteke.
Ik vertelde hem over de Pol van de Strangers, die vlak tegenover mij woonde en waarmee ik samen buskesstamp speelde en over al de andere kindjes Françoike en Simonneke en Charlotje en
Ik liep even langs de belletjes met de hoop nog een bekende naam te vinden.
Waar kwamen zij plots vandaan? Waar hadden al die gasten gezeten toen ik nog een kindwas. Stonden zij soms overde muur van onze tuin te loeren. Lagen zij te gluren, en hun beurt af te wachten om over de muur te springen en onze plaats in te nemen?
IK weet het niet.
Ik keek naar mijn kleinzoontje en dacht: als er te veel suiker is werp je beter de koffie weg, en ik maakte mij zorgen.
Ik ontmoette deze morgen een vriend die ik reeds ken van in mijn jeugdjaren, de broer van Charlotte.
Tonny een buurjongen. Mijn vader vertelde mij altijd dat de knaap Tonny heette, omdat hij de vrucht was van een Engels soldaat die het met zijn moeder had gedaan tijdens de bevrijding. Maar goed dat de Chinezen ons niet hebben bevrijd anders heette Tonny misschien Ying yang.
Nu ja, na vele jaren wist ik wel dat ik mijn vader niet altijd au serieus moest nemen, pa was een geboren speelvogel, een kindertreiter.
Zo woonde er in onze straat, de deur naast ons, een meisje dat Charlotte heette, de jongere zus van Tonny.
O, wat was is als kind verliefd op haar. Al vanaf mijn vijfde adoreerde ik Charlotje. Mijn vader wist het, en hij had toen voor mij een ondeugend liedje gemaakt dat als volgt klinkt.
Charlotje mijn zotje, geef mij de sleutel van je gotje. (gotje is Antwerps voor gaatje)- voor de Nederlanders-
Wist ik veel wat daar verkeerd aan was en ik zong het als een Romeo voor zijn Julia, tot ik Lotjes moeder achter mijn vodden kreeg.
De genen mijn vriend, wil het toeval toch dat er bij Eliano in de klas een meisje zit waarop hij verliefd is en dat toevallig Charlotte heet.
Neen, verkeerd geraden ik leer hem het versje niet, hoewel ik ferm op mijn tanden moet bijten.
Zo zie je maar je leert bij, van generatie tot generatie. Wij zijn meer gesofistikeerd noemt men dat. Dikke nekken, dat is het.
