De bril.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen ik nog werkte, heeste er op het kantoor een eeuwig geschil tussen de dames en de heren over de stand van de bril.

Neen, niet van de bril op onze neus, maar over die van het toilet.

Het waren vooral de vrouwen die het moeilijk hadden met de stand van hun ovale zetel.

Volgens hen moest de bril omlaag staan wanneer zij het toilet bezochten.

Ik vond dat je reinste discriminatie.

Uit respect voor de dames, en omdat ik nogal wat fijne lekjes in de zijkant van mijn penis heb en dus verschrikkelijk spetter, zette ik de bril steeds omhoog, zodat de vrouwtjes geen natte billen zouden krijgen wanneer zij zich lozend op de pot vleiden. Het was van mij een handeling uit respect en beleefdheid, dat tot daartoe.

Maar daar begint de discriminatie. Na mijn verlossend plasfestijn, welk ik minstens één seconde had moeten uitstellen om de bril op te lichten, verlangden die egoïstische meiden van mij ook nog een tweede handeling; de bril neerlaten, zodat zij zichzelf zonder ook maar één inspanning, konden laten neerploffen op hun luie kont. Zeg nu zelf, dat gaat erover.

Ook mijn mannelijke collega’s waren het roerend met mij eens. Zo werd er door de beide seksen urenlang gediscuteerd over pipi or not pipi dat is the question. Zelfs de vakbond werd er bij betrokken.

Er werden van de twee kanten voorstellen gedaan: van plakband of gips om de fitten te dichten bij de mannen en vloeipapier of gehurkte plasoefeningen voor de vrouwen. De gips vond ik een redelijke oplossing omdat het de stevigheid ook nog bevorderde, maar tot een werkelijk afdoend vergelijk kwamen wij niet.  

Jaak, wiens vrouw in een kliniek werkte wist de uitkomst.

Op een morgen vonden wij op de zes toiletten een waterfles met een toepasselijk kaartje erboven ‘only for men’.

Geen brillen gedoe meer, de opossing; maar dan hadden wij niet gerekend op Edward, de snoever van het kantoor.

“Ik krijg de mijne niet in de hals van die fles” pochte hij.

“Maar kom nu Ward, niet overdrijven.”

“Zelfs mijn eikel niet,”hield hij ernstig vol.

“Mag ik eens komen kijken?”vroeg ik ongelovig.

“Dat is een te gewichtige zaak.”vond Edward.

Dat dacht ik ook.

“Dit conflict heeft nu lang genoeg geduurd. Ik zal de knoop doorhakken,” zei Kiekens, onze vakbondsafgevaardigde.

De mannen huiverden, knoop doorhakken? Wij hoopten niet direct achter de zak.

Kiekens haalde zes bordjes te voorschijn, drie met een mannetje en drie met een vrouwtje.

“Ik wil dat de eerste drie toiletten voor de vrouwen zijn!”eiste Jenny

“Ha, neen, voor de mannen, want met mijn prostaat kan ik zo ver niet lopen.”opperde Leo de senior op de werkvloer.

Het gezeik kon dus opnieuw beginnen.