xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Noem je papegaai nooit Jefje.

Vriendschap en haat kunnen soms zeer dicht bij elkaar liggen, daar waren Jef en Robert, twee mannen op middelbare leeftijd, het levende bewijs van.

Zij hadden elkaar leren kennen in het ziekenhuis. Waar hun beider echtgenotes aan kanker overleden. Dat maakte hun lotgenoten en tenslotte vrienden.

Dagelijks kwamen zij na hun werk samen. Meestal kwamen zij samen bij Robert thuis, hij was de kok van de twee. Iedere dag kookte hij een potje voor hen beide. Jef was niet zo’n keukenprins, maar hij droeg dan weer zijn steentje bij door af te ruimen, de vaat te doen en alles weer terug in de kasten te zetten.

Robert was een kort dik, kaal mannetje. De tien haren die hij nog had liet hij aan de rechterkant van zijn hoofd lang groeien en kamde die horizontaal over zijn glimmende naakte schedel. Als kind had Robert polio opgelopen, waardoor zijn rechterbeen niet voldoende meegegroeid was en verlamd bleef, tot net boven de knie, daarom droeg hij dit been in een vernuftig, scharnierende stalen en lederen systeem. Met behulp van een wandelstok kon hij behoorlijk lopen.

Jef echter, was een spierde kerel, die voor zijn leeftijd, zeker mocht gezien worden.

Het tweetal kon elkaar niet missen en toch ging er geen dag voorbij of ze hadden gekibbeld. Gekibbeld is veel te zacht uitgedrukt, zij hadden hoogoplopende discussies, net geen slaande ruzies omdat  Jef , - nochtans een licht ontvlambare knaap- zijn gehandicapte vriend niet wilde slaan en omdat Robert te laf was om meer dan woorden te avonturen.

Wanneer de heren op café gingen lokte Robert, wel steeds met de ene of andere klant een geschil uit. Hij wist zijn slachtoffers zo uit te kiezen en te bewerken zodat ze hem zouden slaan. Dan riep hij de hulp van Jef in die de ‘chosen one’  met zijn mokervuisten bewerkte.

Jef en Robert waren twee workaholics. Jef was scheepshersteller en repareerde scheepsmotoren, Robert was diamantslijper.

Dat waren dan ook de dagelijkse thema’s, waarover gesnoefd en geruzied werd.

Er voer geen schip uit of Jef had het onderhanden genomen en de prachtigste diamanten die Antwerpen verlieten werden door Robert geslepen. De ene kon alles beter dan de andere. Er werd op de duur geredetwist over zaken waarover zij niets afwisten. Kortom tijdens de debatten kende Jef meer van diamantslijpen en Robert dan weer meer van scheepsmotoren.

Te vaak moest Jef op zijn tanden bijten om zijn vriend niet rond de oren te slaan. Om zijn ingehouden woede te koelen en Robert toch te pesten, bedacht Jef zich een list. Ongezien kleefde hij de halflege verpakking van een Brussels kaasje - in Antwerpen beter gekend als een stikkende kaas- onder het blad van Roberts keukentafel.

Na enkele dagen begon het onding geweldig te stinken.

“Ruik jij dat ook?”vroeg Robert;

“Wat bedoel je?”zei Jef schijnheilig.

“Zo’n sterke kaaslucht.”

“Maar man toch, zo ruikt het hier altijd, dat zijn jouw vieze sokken.”

Robert deed daarna twee maal zoveel wasverzachter in de machine, doch de reuk bleef de keuken bezwangeren.

Toen viel het hem op dat het alleen daar was. Als een jachthond, met de neus in de hoogte speurde hij de ganse keuken af. Uiteindelijk vond hij het schuldige papiertje met het rottende kaasrestje.

“De smeerlap,”dacht hij en hij zinde op wraak, het kon voor hem niet erg genoeg zijn.

Bij toeval erfde hij een jonge amazonepapegaai.

Die avond toen Jef bij Robert thuis kwam, stond de vogel in zijn prachtige kooi te pronken.

“Oh, wat een mooie vogel, kan hij praten?”

“Neen, nog niet, hij is nog te jong,” antwoordde Robert.

“Dan kunnen wij hem nog alles leren, hoe heet hij.”

“Ik heb hem Jefje genoemd,” zei Robert sarcastisch.

“Jef? Wie heet er nu zo’n vogel Jef?” dat ging totaal erover dacht Jef.

“Kom Jefje, kopje krabben”grijnsde Robert.

De naam was gegeven, het kwaad was geschied. Jef bedacht zich wraak.

Een paar weken later moest Robert voor drie dagen weg om een paar zaken te regelen.

“Jef kan jij even  bij mij logeren tot ik terug ben en Jefje verzorgen?”

Natuurlijk kon dat.

Jef was niet boos, neen hij was pist off, spinnijdig, woedend.

Zijn ijdelheid, zijn eigen naam was door  Robert door het slijk gehaald.

Ondanks dat, gaf hij de vogel dagelijks zijn eten en drinken.

Maar ondertussen trachtte hij de papegaai wat woordjes te leren.

“Robert, klootzak, Robert, klootzak,” herhaalde hij voortdurend, met de ijdele hoop dat de vogel het zou nazeggen. Toen kwam het onwaarschijnlijke.

“Jef, klootzak, Jef, klootzak,”zei de papegaai.

Dat was de druppel, de apotheose, het summum, de kroon op Roberts werk.

Jef was ziedend, in een vlaag van zinsverbijstering opende hij de kooi. Nog voor hij het goed en wel besefte was Jefje dood.

“Mijn God wat heb ik gedaan,” gierde het door jefs hoofd.

Toen Robert later terug thuis kwam zat er een dwergpapegaaitje in de grote kooi.

“Waar is Jefje?” vroeg hij ontredderd.

“Wel daar,”wees Jef.

“Maar neen,”zei Robert vertwijfeld.

“Sorry Robert, te warm gewassen,”sloot Jef af.

Hij keerde zich om sloeg de deur achter zich dicht en verdween voor goed uit het leven van Robert.