De Swa

Door een dom ongeval was mijn achillespees afgescheurd.

Toen die terug gehecht werd moest ik voor een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Zo leerde ik Swa kennen.

Vroeg in de morgen, reed men zijn bed in mijn kamer, schuin tegenover mijn slaapstonde. Ik schrok even van Swa’s uiterlijk, zijn matte ogen diep in hun paarse kassen, zijn ingevallen slapen en wangen, zijn uitstekende haast ontvleesde jukbeenderen, zijn mond zonder lippen, zijn grauw bleke huid, het leek wel of de dood ongeduldig om zijn aangezicht zweefde.

Swa werd begeleid door zijn zoon en schoondochter.

Eerst dacht ik dat Swa sliep, tot hij zijn klep opentrok, en het was een klep!

De verpleegster vertelde hem waarvoor al de knoppen van de afstandsbediening dienden om zijn bed in alle mogelijke standen te zetten. Swa luisterde nauwelijks, terecht trouwens, want bij iedere beweging kreunde hij van de pijn.

“Op welk knopje moet ik drukken om u te roepen suske?” vroeg hij met zijn stem van 10 beaufort.

“Het rode mijnheer,”zei de verpleegster.

Swa hield de afstandsbediening vlak tegen zijn neus.

“Wijs het mij nog eens schatteke, ik zie niet zo goed meer!”riep hij want met zijn gehoor was het ook niet al te best gesteld.

“Ja, ons va ziet heel slecht, thuis leest hij met een bril die op een verrekijker lijkt,”bevestigde zijn schoondochter.

“Het is het bovenste knopje, zo kunt u zich nooit vergissen mijnheer,”besloot de verpleegster slim.

De zoon die veel belangstelling had voor de kontjes van de stagiaires die in en uit liepen, was de aandacht voor zijn vader al lang vergeten.

“Hoe hebt u die heup gebroken mijnheertje?”vroeg de zuster die zich over Swa ontfermd had .

“Met mijn kloten van mijne velo gevallen maske!”

“Ja, vader is 87 jaar en hij rijdt nog iedere dag met zijn fiets naar zijn jongste zuster toch zo’n drie kilometers verder,”zei de schoondochter.

“Zeg Marie, ge moet niet blijven zenne, mijne velo is daar blijven liggen, ga die maar zoeken, hij is misschien al gerat!”

“Maak je daar maar geen zorgen over va. De Loe heeft die meegenomen, jouw fiets staat bij hem in zijn werkhuis.”zei Marie.

“De Loe, de Loe, houdt die maar in de gaten die vuile dief!”

“Allee va, wat zeg je nu weer allemaal, de Loe is je vriend.”

“Marieke kinneke, als het om oe gerief gaat hedde geen vrienden.”

“Wanneer gaan ze hem opereren zuster?”

“Dat zal pas in de namiddag zijn mevrouw, de dokters zijn allemaal bezig.”

De zoon die genoeg kontjes bekeken had reageerde onmiddellijk.

“Kom Marie wij zijn er mee weg. Va, ik zal eens naar uwe velo gaan zien.”

“Da’s goed jongen, dan zen ik gerust.”

De zoon was blij dat hij er zich zo vanaf gemaakt had. Het afscheid was koel en onverschillig.

De verpleegster gaf Swa een hospitaalschortje. “Trek dat maar aan, alleen uw onderbroek aanhouden.”commandeerde zij.

“Allee schatteke, ik kan mij bijna niet bewegen, hoe zou ik dat moeten doen?”

De zuster begon aan de arm van Swa te trekken.

“Au, me de Godverdomme!”brulde de man van de pijn.

“Kom, Kom, niet vloeken hé mijnheer.”

“Niet vloeken, gij weet niet hoeveel pijn dat doet zeker?”

“Dan zullen ze u beneden wel uitkleden als u al wat verdoofd bent,”besloot de verpleegster op bitsige toon.

Een kwartiertje later kwam zij terug met een lintmeter. Zij trok de dekens opzij.

“Ik kom uw maten nemen,”zei ze

“Toch niet van mijn kist zeker?”

“Neen voor uw kousen.”

“Ik moet ekik geen kousen hebben, ik heb sokken aan!”

“Dat zijn speciale kousen tegen het flubiet.”

“Dat is niet nodig, ik heb ekik geen flubiet!”

“Maar u kunt dat krijgen na de operatie.”

Swa haalde de schouders op en schudde het hoofd.

Kort nadien kwam een andere verpleegkundige naar het bed van Swa.

“Als u de fles of de pan moet hebben moet u maar bellen hoor mijnheer,”zei zij vriendelijk.

Swa had blijkbaar iets gans anders verstaan want hij antwoordde.

“Och vriendeke, voor mij is dat allemaal goed, ik eet alles manneke!”

Dan kwam de verpleegster terug met de lange witte kousen.

“Amaai, zijn die nu al af!”zei Swa hoogst verwonderd

“Die kunnen wij nu al aantrekken dat gaat geen pijn doen,”zei de zuster.

“Maar maske toch, ge hebt verkeerd gemeten, die spannen ik weet niet hoe hard.”

“Dat is de bedoeling mijnheer.”

“Zie mij hier nu liggen ik ben precies ne communicant!”

Wij lagen nu alleen in het vertrek, Swa keek in mijn richting en begon opnieuw zijn verhaal over zijn val me de fiets. Ik luisterde geduldig en dat viel best in zijn smaak.

Hij vertelde honderd uit over zijn verleden, over zijn vrouw waarmee hij 66 jaar getrouwd was geweest en die na een lange periode Alzheimer vorig jaar gestorven was.

“En hier ligt Swa nu een sukkelaar helemaal alleen en verlaten.”

“Je hebt toch kinderen Swa,”zei ik troostend.

“Ja, twee zonen, maar die zijn alleen op mijn geld uit en zeker hun wijven. Ons Marie die hier daar juist was, dat is juist een ekster. Alles wat blinkt, moet zij hebben. Mijn vrouwke was maar net gestorven of ze moest al haar juwelen hebben. Die van mijnen oudste, is met 10.400 euro van mij weg die heb ik uit mij kot gesmeten. Neen, kinderen bedankt zenne!”

Om drie uur kwamen ze Swa halen voor de operatie. Hij had mij zowat de helft van zijn lang leven verteld.

Toen men zijn bed naar de gang reed Keken zijn doffe ogen nog even in mijn richting.

“Jongen, als ik niet meer terug mocht komen zeg dan tegen mijn kinderen dat ik ze graag zag,”zei hij voor een keer met een stille stem, en ik zag een traan over zijn perkamenten wang lopen.