Pc verslaafde

Ik weet nog goed, toen ik ongeveer twintig jaar geleden een comedor 64 voor mijn kinderen kocht, ik tegen de verkoper, die het systeem begon uit te leggen zei: “Mijnheer doe vooral geen moeite, zo’n ‘ding’ is niet aan mij besteed, dit is voor een nieuwe generatie.” De man lachte en hij beweerde dat ik binnen de kortste keren met dat ‘ding’ vertrouwd zou raken.

De man kreeg gelijk, al spoedig ontdekte ik dat er een tekstverwerker in het ‘ding’ zat en ik het als een gesofisticeerd schrijfmachine kon gebruiken. Ik herinner mij nog het geratel van de matrixprinter en de slordige lettertypes op de kettingformulieren.

Een paar jaar later begon men op de maatschappij waar ik werkte de computer te veralgemenen. Om niet achterop te geraken volgde ik enkele cursussen, kocht voor mijzelf een pc en van zodra het kon sloot ik mij aan op het net. Het werd voor mij een geweldige ervaring, niet meer weg te denken uit mijn leven.

De meeste mensen van mijn leeftijd waren in die tijd nog niet vertrouwd met de pc en er werden de gekste vragen rond gesteld. Zo was er die vriendin van mijn echtgenote die in de voormiddag altijd op de koffie kwam. Ik zat die dag aan de computer.

“O, het ruikt hier lekker”zei ze terwijl zij een piepklein stukje van haar koekje muisde.

“Ja, Roger is brood aan het bakken.”verklaarde mijn vrouw de heerlijke geur.

“Mijn God, kan je dat ook al, brood bakken met een computer?”vroeg ze gemeend.

Intussen is mijn pc’tje onmisbaar geworden.

Neem nu dat het rotding, maar één jaar oud, op drie januari de geest geeft. Dat is toch om in je buik te bijten, geen computer onvoorstelbaar. Garantie vervallen, want hij was open geweest om er geheugen bij in te stoppen. Gelukkig was de schurk weer snel hersteld en kan ik vanaf nu weer gedichten en verhalen schrijven en lezen.

Hier zit voor zijn flatscreen de man die nooit op een computer zou werken, ik ben eraan verslaafd.