Op het ‘Sint Anneke’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na ons stevig middagmaal vertrokken wij met de bus naar ‘ ’t Sint-Anneke ’.

De donkere tunnel ‘ konijnenpijp’ door. De ‘konijnenpijp’ werd gegraven eind jaren dertig. Zijn naam heeft deze tunnel te danken omdat hij zo smal en lang is en werkelijk het enge gevoel geeft alsof je in een konijnenhol zit. Hij heeft maar twee rijvakken. Hij is af te raden aan mensen met claustrofobie.

“Zitten wij nu echt helemaal onder de Schelde bompa?”

“Ja, pluisje.”

“Dan zwemmen er nu haaien boven ons hoofd, zoals in aquatopië.”

“Neen, zotteke, in de Schelde zitten er geen haaien.”

“En octopussen, en piranha’s, of pijlstaartroggen?”

Hij begon nu alle gevaarlijke vissoorten die hij kende op te noemen.

Toen ik het beu werd om telkens neen te knikken zei ik:

“Neen Eliano, enkel kabouters te paard met melkflessen op hun hoofd.”

“Gekke bompa, paarden hebben geen vinnen,”zei hij lachend.

Uiteindelijk waren wij de tunnel uit. Wat later stopte de bus aan het strand van ‘ ’t Sint Anneke ’

Wij kuierden samen langs het ongeveer één kilometer lange strand. Beneden aan de waterskant was het slip zwart en vies van de geloosde olie. Enkele zeilscheepjes tekenden hun witte zeilen in het donkere water. Aan de overkant van de rivier schilderde, de kathedraal, de trots van de Antwerpenaar, zijn rijzige gestalte in de azuurblauwe lucht. Antwerpen is pittoreske van op de linker Schelde oever, ik ben nog altijd verliefd op mijn stad met haar rijke verleden. Wij zitten naast elkaar in het zand, klein manneke en ik. Ik vertel hem over Antwerpse geschiedenis, uren lang als het mag, en Eliano is een aandachtige luisteraar, met honderden vragen. Die mij steeds weer op een nieuw verhaal brengen.

“Kom ik had beloofd dat je mocht mini golven,”zei ik ten slotte.

“Tof in den hof!” riep hij, met een uitroep die ik hem geleerd had.

Aan het golfterreintje is een gezellige taverne verbonden. Ik zat rustig met een drankje aan de kant, terwijl klein manneke er met zijn golfstick op los sloeg. Hij was de enige speler op het terrein, dus hij had tijd en plaats genoeg vond hij

“Eliano, het is geen baseball hoor,” zei ik omdat ik bang werd voor de glazen en de hoofden van de andere consumenten, die bang zaten toe te kijken naar het jong geweld.

“Kijk jongen, bompa zal het nog eens voordoen.”

Ik sloeg voorzichtig tegen het golfballetje, niet hard genoeg om voorbij de hindernis te geraken.

“Zie je nu wel bompa, zo gaat dat immers niet vooruit. Kijk je moet niet door maar over die molen meppen.”

Hij voerde daad bij het woord en gaf het balletje zo’n dreun dat het ver weg buiten het golfterrein ergens tussen het gras terecht kwam.

“Ga het nu maar zoeken, want als het verloren is moet bompa vijftig euro boete betalen.” Loog ik.

“Vijftig euro, o my God, daar moeten wij een week eten mee kopen,”  riep hij naar een paar mensen die van het lenteweer genoten en mij hierna medelijdend aankeken.

O my God, had hij op tv gehoord, het is weer de grote mode bij de jeugd.

“Ga maar vlug zoeken kom, of bompa zal nog van honger omkomen,”antwoordde ik schaapachtig naar de zonnekloppers kijkend.

Het duurde heel lang voor hij zijn balletje terug had gevonden, met als gevolg dat hij het nu wat rustiger aan ging doen.

Telkens hij een hole geput had, kwam hij met zijn scorekaart naar mij opscheppen.

“Kijk eens bompa, slechts in drie keer,”blufte hij, maar hij vergat er bij te zeggen dat hij daarvoor zeker vijftig keer geoefend had.

Een mevrouw die de taverne verliet, kwam klein manneke het koekje van bij haar koffie brengen.

Zeker een dame die van die vijftig euro had gehoord dacht ik.

Toen wij terug naar huis terug keerden heb ik klein manneke verteld dat hij zo van die vijftig euro niet meer mag roepen.

“Mogen de mensen dat niet weten bompa is dat dan te veel soms?”