Elewijt 24/02/2010 U had het nog te goed; een verslagje van de koers gisteren.
Eergisteren was het een beetje paniek toen ik hoorde dat ik om vijf uur op school verwacht werd om mijn uitslag te gaan halen. Gelukkig was mama er om de school te verwittigen en te kunnen regelen dat ik naar de koers kon. De klastitularis zou bellen met het verdict, maar het telefoontje bleef uit. Natuurlijk slaat de paniek dan een beetje toe wat zeker ook te zien was aan mijn eerste wedstrijd.
Een 500m tijdrit, die mij normaal goed ligt, draaide vandaag voor geen meter. Er zijn al te veel woorden aan vuil gemaakt, dus ga ik er verder mijn -grote- mond over houden. Tijdens het losrijden kreeg ik dan het verslossen de berichtje: "Eveline, ge hebt een A-attest!!" Van dan af, was het alle remmen los, en rijden voor wat ik waart was. Blijkbaar loonde dat wel.
In de puntenkoers en scratch werd ik twee maal nipt tweede. Vooral kleine inschattingsfoutjes, maar dat is allemaal goed om uit te leren natuurlijk.
Algemeen won ik de koers -eerder onverwacht-.
Shauni Corthout stond met gelijke punten eerste maar de tijd van de 500m gaf de doorslag. Die 500m was dus eigenlijk nog niet zo slecht blijkbaar.
Evelien Deltombe maakte het podium compleet.
Met dank en een super eervolle vermelding voor Nele Segers, die een super mooie koers liet zien, en die de rol van super ploegmaat op zich nam!
Eveline
Vandaag ben ik -ter ontspanning- gaan koersen in Deurne(Antwerpen).
Ik had in eerste instantie niet veel renners aan de start verwacht gezien de examens, maar daar wordt in het wielerpeloton duidelijk niet veel aandacht aan besteed. Zo'n 30 junioren dames stonden aan de start van het kleine (1.6km (!)) parcours. Een kleine overschouwing van het parcours is snel gegeven; bochten, bochten, bochten en putten.
Als provinciaal kampioen mocht ik, samen met de Vlaamse kampioene Evelien Deltombe op de eerste rij gaan staan om te starten. Tevens kregen we nog een mooie bos bloemen. Als ik die bloemen al voor de koers krijg, mag het voor mij altijd zo koers zijn hoor.
Dat terzijde gelaten, gingen we van start voor 28 rondjes. De ene aanval volgde de andere snel op. Er waren meer aanvallen dan bochten in het parcours en dat wil toch al wel wat zeggen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me er serieus aan mispakt heb. Ik reed wel mee attent voorin, dichte hier en daar ook wel eens een gat, maar moest nadien wel zware klappen incaseren. Ik kwam er niet echt door, wat allicht ook wel aan het parcours gelegen zal hebben. Ik was al lang blij, dat ik de koers zonder kleerscheuren zou kunnen uitrijden...
Nuja, zonder kleerscheuren is veel gezegd. Koers zou niet koers heten als er niet het ene incident na het andere zou zijn. Ik zal voor u 1 ronde mooi uitschrijven: -Een gat toe rijden, dat ontstaan was na de tussensprint.
-Half onderuit schuiven in een 180° bocht die alles behalve goed was aangelegd.
-In de bocht blijven trappen en mezelf een voetje gellicht door met m'n pedaal op de grond te knetsen
-een vallende drinkbus met veel chance ontweken.
-De laatste bocht van het toertje gemist...
Het mag dan ook geen wonder heten dat mama altijd haar hart vast houdt als het koers is.
Na het acrobaten werk was er een sprint. Weeral. Na de laatste bocht dus gemist te hebben toch een beetje een tegenvaller.
Ik werd 9de, wat op zich niet slecht is na zo veel afzien.
Steffi Lodewijks won de koers voor Eline De Rover en Sarah Ingelbrecht.
Een mooi podium met de drie sterkste rensters uit koers.
Eveline
Kester: Klim, crash, koppijn... Gisteren zakten we af naar Kester om er een koers van 50 km te rijden op een glooiend parcours. De start werd gegeven om 15:00u en de 70 dames vertrokken voor hun koers.
Ik heb toch een halve ronde gekoerst vandaag en dan ben ik, in de berg op, gecrasht.
Het meisje voor mij week uit en ik kon geen kant meer op...
Ik heb nog een wanhopige poging gedaan om terug op de fiets te kruipen en verder te rijden maar toen alles begon te duizelen merkte ik, dat dat geen verstandige poging was. Vervolgens heb ik voor onbepaalde duur bij de mensen van het rood-kruis gelegen, die blijkbaar nog nooit kennis hadden gemaakt met de te volgen procedures van een wieler ongeval. Bloeddruk meten, saturatie meten, wonden verzorgen, nekkraag aan doen(!)... Het had allemaal nogal wat in. Omdat ze het allemaal niet goed wisten hebben ze maar een ambulance gebeld. De mannen van de ambulance waren niet te spreken over de ondermaatse prestatie van de vrijwillige hulp verleners.
Achja, in het ziekenhuis van Halle hebben ze mij goed onderzocht,een hoop foto's gemaakt van rug, nek en hoofd en alle wondjes goed uitgewassen. Aangezien de dokters dachten aan een hersenschudding en wiplash was een observatie in het ziekenhuis noodzakelijk. Ik wilde echter niet in Halle blijven, dus werd ik maar overgebracht naar Duffel. In een ambulance met enkel Franstalige verzorgers naar Mechelen gebracht worden is geen pretje. Ik moest constant wakker gehouden worden, waardoor ik genoodzaakt was met barstende hoofdpijn in het Frans te denken en te praten. (Een goede voorbereiding voor mijn mondeling examen Frans dus).
Uiteindelijk heb ik de nacht in Duffel doorgebracht. De schaafwonden blijken nogal goed mee te vallen. Alles is stijf en mijn nek kan ik niet al te goed bewegen.
Over het al dan niet mogen sporten heeft de dokter niets gezegd. Wanneer ik terug op de fiets kruip zal dus afhangen van de signalen die mijn lichaam geeft. Sebiet een toereke doen op de rollen. (Hihi,mopje). Ik hoop woensdag al terug iets te kunnen doen, al zijn dat zorgen voor later natuurlijk. Eveline
Ik heb ruim een week geen berichtje meer gepost, hoog tijd dus om daar iets aan te doen. Gelukkig was er vandaag koers en kan ik daar eens iets over vertellen.
Drie weken na het provinciaal kampioenschap was er vandaag het Vlaams kampioenschap te Arendonk. Het deelnemers veld werkt gemerkt door de afwezigheid van een hoop goeie renners die ergens in het buitenland een koers gingen rijden. Toch was er ondanks die afwezigheid een groot deelnemersveld met een hoop noorderburen.
Voor een afstand van 55 km vertrokken de meisjes op een zeven bochtig- vlak parcours. De weersomstandigheden waren drukkend, zwaar en vermoeiend. Het weer is voor iedereen het zelfde, al is dat voor de ene wat zwaarder dan voor de andere. Toch had ik na een weekje afwezigheid zin in een goeie koers.
In het begin van de koers waren er geen of nauwelijks aanvallen op te merken. De koers was zeer gesloten, allicht door het vermoeiende weer. Na een hoop aanvallen gehad te hebben sloot Evelien Deltombe een knappe solo mooi af. De laatste ronde reed ze alleen weg van het peloton, dat haar pas zou terug zien achter de aankomst.
Voor de rest van de meisjes was het sprinten voor een ere plaats. Op een lange brede aankomst strook spurten we ons een weg richting de witte lijn.
Mijn eigen naam amper nog wetende reed ik een mooie 3de plaats bijeen. (2de van het peloton). Na het zwaar ziek zijn, zeker geen slechte uitslag.
De bloemen waren dit maal voor mama, die ze zeker ook verdiend heeft!
Twee plaatsen van het podium kent u al. De tweede plaats werd ingevuld door Shauni Corthout die ook een mooie sprint reed.
Ik sluit dit weekend geslaagd af. Al bij al best tevreden met de koers van vandaag.
Eveline
Na een week in-activiteit heb ik deze week de fiets terug gevonden.
Tot mijn grote blijdschap kon ik me eindelijk weer volop uitleven.
Tot mijn grote spijt ging het een heel stuk minder goed dan gehoopt.
De ziekte is duidelijk nog niet helemaal uit mijn lichaam verdwenen.
Maandag draaide alles volledig vierkant. Gisteren ging het al wel een beetje beter.
Vandaag was er clubtraining en eerlijk gezegd : ik had er schrik voor.
Al bij al ging het goed. Na een "intervalleke" van de jongens moesten ze maar eventjes op mij wachten. Ik had natuurlijk het excuus dat ik een duurtraining aan 't doen was een geen interval training.
't was dus goed.
Ik hoop dat het de komende dagen nog een stuk verbeterd en dat ik zondag goed kan koersen.
Nu ik het er toch over heb: zondag is er koers in Arendonk. Deze koers gaat door voor het Vlaams kampioenschap. Ik hoop voldoende terug gerecupereerd te zijn na het ziek zijn. Al vrees ik dat ik niet mijn niveau zal halen van de voorbije weken.
Eveline
Ik had het plan opgevat om donderdag te gaan koersen in Kumtich-Tienen.
Deze plannen moet ik echter laten varen omdat ik andermaal te kampen krijg met mijn gezondheid. De bronchitis steekt na een weekendje weg geweest te zijn weer hardnekkig de kop op. Om zot te worden! Bovenop keel, neus en oor problemen komt nog eens een beetje oververmoeidheid bij. Het harde trainen, kleine slaapprobleem en de berg schoolwerk eisen veel energie op van een lichaam dat niet voldoende energie op reserve heeft. Een weekje voorgeschreven rust van de dokter zullen allicht veel deugd doen.
Als de medicamentjes nu ook hun werk doen ben ik hopelijk in een mum van tijd weer helemaal de oude! Hopelijk ben ik er dan na deze rust periode voor goed vanaf en hoef ik hier de komende tijd geen cancelled berichtjes meer te posten!
Eveline
Vandaag, na een beetje twijfeling, toch gaan koersen in Burcht.
De ziekte nog niet helemaal verdwenen maar toch genoeg onderdrukt om een stapje te wagen in de koers. Ik wist op voorhand dat ik het -luchtwegen en astmatisch gezien- niet gemakkelijk zou krijgen, maar ondanks de twijfels had ik er zin in.
... Tot als ik het parcours zag.
Even een vraagje aan mijn lezers, "Hoeveel bochten denkt u dat er in een 5.5km lang parcours kunnen liggen?" Ik weet het antwoord! En om precies te zijn, het zijn er ontzettend veel! Als ik mij niet vergis en mij niet misteld heb waren het er 17(!) + een rotonde!
Voor de mensen die niet thuis zijn in het wielrennen; dit is ontzettend zwaar koersen!
Van de 94 starters zijn er naar 't schijnt maar een goeie 50 aangekomen.
Het parcours was naar mijn mening buiten categorie en onverantwoord.
Om over de rest van de organisatie maar te zwijgen. Om een voorbeeld te geven: "Is het normaal dat er plots auto's op het parcours rijden, in tegengestelde richting? Een heel peloton doen uitwijken en vervolgens nog eens zorgen voor valpartijen? Het lijn verkeer absoluut geen hinder ondervond van de koers, en dus gewoon door reed hoewel wij direct zouden passeren?
Is het normaal dat het uren duurt om simpelweg een uitslag op te stellen?
Alle respect voor de vrijwillige koers rechters! Ik ben blij dat ze dit allemaal willen doen in hun vrij tijd maar vandaag was het toch een zootje ongeregeld hoor!
Verder in de koers werd er vooral gewrongen, getrokken, en gedraaid! Het was onmogelijk om vanachter uit naar voor te rijden zonder op de grond te gaan. Ik sprintte ergens achterin en probeerde tevergeefs nog wat naar voor te rijden. Totaal ontmoedigend is het, wanneer je je nog wel goed voelt, maar er geen plaats is om te sprinten! Achja, dat is koers. Volgende week (donderdag) beter.
Na lang wachten op de uitslag bleek dat ik na alles toch nog een 12e plaats bij de junioren uit de brand had gesleept. Na het ziek zijn en het parcours dat mij absoluut niet lag kan ik niet anders dan hier toch nog best tevreden mee te zijn.
Eveline
WIELRENNEN MEISJES-JUNIOREN Eveline Dergent wint eerste koers: Ik geloofde er niet in'
Donderdag 06 mei 2010
MECHELEN - Het ging afgelopen week crescendo voor Eveline Dergent. De wieleratlete uit Battel (Mechelen) eindigde een keer derde en werd zaterdag in Sinaai tweede om zondag in Nieuwmoer-Kalmthout haar allereerste zege te mogen vieren na winst in een massaspurt.
Eveline Dergent is vrij nieuw in het meisjespeloton.
Tot half vorig jaar deed ik aan skeeleren', vertelt ze. Als training trokken we er veel met de fiets op uit. Zo werd ik stilaan besmet met de wielermicrobe.'
Dergent sloot zich aan bij de Dijlespurters, waar haar talent meteen opviel bij secretaris Hendrik De Vis. De voorbije dagen bracht ze daar de bevestiging van.
Vorig jaar was ik al blij dat ik een koers kon uitrijden. Zo herinnerde ik mij Nieuwmoer-Kalmthout als de plaats waar ik voor t eerst de eindstreep haalde. Nu ik daar ook mijn eerste zege behaalde, zal ik die locatie voor altijd in mijn hart sluiten', lachte de 17-jarige studente.
Die overwinning werd haar voorspeld door haar entourage.
Mijn ouders en mijn mecanicien André D'hoey waren mee. Na die derde en tweede plaats moet nu een eerste plaats volgen, prentten ze me in het hoofd. Ik geloofde er eerst zelf niet in. Maar toen zich een massaspurt aandiende, achtte ik me niet kansloos.'
De dag voordien was ik geklopt, omdat ik te vroeg op kop kwam. Die ervaring indachtig wachtte ik dit keer het gepaste moment af. En het lukte.'
De zegebloemen gingen prompt naar André D'hoey. Hij had me al dikwijls geholpen zodat hij in de eerste plaats die ruiker verdiende', aldus Dergent
Auteur: (lcp)
en het startschot werd gegeven voor een koers van 61 km op het 10 km lange parcours. De nieuwelingen en juniores dames reden dus vandaag in Nieuwmoer-kalmthout hun provinciaal kampioenschap. Tevens was deze koers ook onderdeel van een manche van de Beker van Vlaanderen.
Het peloton vertrok op een droog parcours maar na een halve ronde begon het te gieten. De regen hield niet op, en de koers zou niet droog aan komen. Na een kwartiertje was ik volledig doorweekt en begon de afkoeling. Toen de koers half weg was vermoede ik zelf, dat ik niet eens zou aan komen. Ik kon vingers noch voeten bewegen en wist dat onderkoeling nabij was..
Zoals in elke koers waren er een aantal uitvalletjes.. Geen enkele droeg tot de streep en zoals gewoonlijk stevende het peloton af op een massasprint. Na vorige week derde te worden, gisteren een tweede plaats in de wacht te slepen was een eerste plaats een logisch vervolg. Op voorhand geloofde ik hier echter niet echt in maar ja, in koers gebeuren soms gekke dingen he.
Ik zag het peloton zich in gang trekken en dacht bij mezelf; " Geen twee dagen achter elkaar te vroeg beginnen sprinten, rustig, rustig, rustig,.. Nog 200m, ja sprint". "Aaaaaaaah"
"Oh oh, 't is toch wel aankomst?" Ja, het was aan komst, en plots reed ik eerst over de streep...
Ik kon mijn ogen niet geloven, nog steeds niet trouwens. Dit is echt een droom die uitkomt.
3-2-1 Ik wist niet dat het kon!
Wat een prachtig weekend!
Sofie Leemans werd na haar overwinning van gisteren tweede. Ze kwam zwaar onderkoeld aan, en kon door de koude ook niet naar het podium. Voor het provinciaal kamp. maakte Steffi Lodewijks het podium compleet.
Tja, dit weer waren we in Spanje natuurlijk niet gewoon. Ik blijf er echter bij, dat de stage nu duidelijk z'n vruchten begint af te werpen! Het gevoel dat ik vandaag had, is onbeschrijfelijk! Abnormaal! Ik kan het niet geloven, kan iemand me wakker maken? hmm.. 't is te mooi voor woorden...
Eveline
Bloemen, de droom van elke coureur."
Ik wil vandaag eigenlijk niets liever dan enkele mensen in de bloemetjes zetten. De reden hiervan is de onvoorwaardelijke toewijding aan de wielersport van deze bijzondere mensen.
Na deze middag gekoerst te hebben vond ik het wel nodig om een beetje te gaan losrijden.Toen ik op de rollen kroop brak één van mijn schoenplaatjes. Wil het toeval nu toch dat ik deze middag nog had gezegd, "papa, we moeten deze week eens nieuwe plaatjes gaan halen." En dus drama, drama, want ik had geen reserve plaatjes meer in huis en morgen is er toch weer koers.
Ik belde André, met het slechte nieuws en vroeg wat ik moest doen opdat ik morgen toch zou kunnen starten. Nog geen vijf minuten later stond Dré hier met andere pedalen en plaatjes!
Dat moet in een record tijd een ritje Heffen-Battel geweest zijn, want ik had mijn oude plaatjes nog niet deftig van mijn schoenen gehaald of hij kwam de oprit al opgereden!
Nog voor ik goed en wel met m'n ogen had geknipperd was alles al gefikst! Wow!
Een probleem hebben, bellen en onmiddellijk geholpen worden! Waar dezer dagen wordt dat nog gedaan? Het is dan ook mijn plicht, om hier ongelooflijk dankbaar voor te zijn. Ongelooflijk bedankt!
Peter Van San verdient vandaag ook een bloemetje! Voor zijn ongelooflijk medeleven met z'n renners. Steeds paraat om zijn renners te motiveren voor de grote dag. Bedankt om toch een beetje mijn mental coach te zijn en er voor te zorgen dat ik steeds fris, monter, en gemotiveerd aan de start sta!
Nu ik toch bloemen aan het uitreiken ben is het ook eens tijd om mama, papa en Nick te vernoemen! Onvoorwaardelijk klaar staan om mee naar de koers te gaan is zeker een hele opoffering. Ik ben ze daar (hoewel ze dat soms niet geloven) ongelooflijk dankbaar voor!
Ik hoef een heleboel mensen te bedanken en ik kan onmogelijk iedereen bloemetjes geven vandaag... Maar uiteraard is dit een bloemetje aan iedereen die iets voor het wielrennen of voor mij te betekenen heeft! ;)
Eveline
Wat u nog te goed had... een verslagje van de koers.
Gisteren zijn we om acht uur 's ochtends al vertrokken richting de koers in Roeselare.
Voor een rit van 60 km vertrokken de dames jeugd om 11 uur. Over het 8 km lange parcours moesten de meisjes zeven ronden afleggen.
Het deelnemersveld was gisteren goed bezet. Met zo'n 66 nieuwelingen en 30 junioren (96 in totaal dus) reden we onze koers over de lange smalle banen. Een mooi parcours naar mijn mening.
Over de staat van de weg zal ik maar stilletjes zwijgen, want deze was niet om aan te zien.
De koers verliep goed. Ik zat gedurende de rit constant vooraan in het peloton en reageerde attent op alles wat gebeurde. Vele meisjes probeerden een demarrage op poten te zetten maar botsten steeds op de harde wind. Geen enkel groepje kon het uitzingen tot op de streep en dus stevende het peloton uiteindelijk op een massaspurt af. Iedereen zocht positie, veel geduw en getrek, vooral een zenuwachtig gedoe. Gedurende de koers was er relatief traag gereden (gem 36 km/u) en dus zaten er nog veel meisjes fris als het aankomst was.
Ik reed zelf een vlakke sprint maar moest door het gewriemel van ver komen. Uiteindelijk werd ik toch nog derde junior. Er zaten ook nog enkele nieuwelingen tussen maar heb zelf geen idee hoeveel het er waren. Met deze goede plaats ben ik toch voor een groot deel gerustgesteld.
Na de massa's pech en kleine incidentjes ben ik tevreden toch eens te kunnen rijden voor wat ik waard ben. Rijden zonder pech... het kan dus toch...
Eveline
Na de lange zware stage (waarvan het verslag ongetwijfeld nog volgt) ben ik eindelijk terug in het land. De bus was uiteidelijk met enkele uren vertraging toch komen op dagen, waarna we dan toch naar huis konden vertrekken! Een rit die meer dan 24 uur zou duren, dat is toch niet niks he. Ik was dan ook ontzettend blij eenmaal we thuis aankwamen ondanks het late uur (23h.).
Vervolgens ben ik onmiddelijk gaan slapen want daags nadien (vandaag dus) was er al weer koers. Eigenlijk ben ik ook verplicht om over slechte koersen iets te schrijven dus ja, hier komt het! De koers vertrok vandaag in Vlissegem nabij den Haan en zou zo'n 60 km beslaan. De wegen lagen er mooi bij, hoewel ik ze toch redelijk smal vond. De 6km lange omloop bevatte voornamelijk lange rechte banen waardoor het naar mijn menig wel aangenaam koersen was.
Moesten mijn benen vandaag niet zo rampzalig slecht geweest zijn, had het zeker een leuke koers geweest. Maar dat waren ze niet en dus kreeg ik vanaf ronde 1 al te maken met krampen.
Na enkele ronden kwam ik er als bij wonder nog redelijk door en kreeg ik zelfs het gevoel "ow da komt hier nog in orde"
Tot ronde 6 van het ene moment op het andere kreeg ik krampen. Ik wist niet waar ik het had, maar vooruitgaan ging zeker niet meer! Noodgedwongen stapte ik af. Totaal teleurgesteld eigenlijk.
Na een analyse in de auto met papa en André kwamen we tot de constatatie dat ik maar 1 koffiekoek had gegeten 's morgens en dat, was het enige wat ik die dag naar binnen had gewerkt.
Allicht een beetje te weinig om echt op te kunnen koersen. Het gevolg was dus dat ik een serieuze hongerklop, zoals in het koers jargon "FREIN GALLE" had gekregen. Ach ja, uit fouten kan men leren, en moet niet elke wielrenner dat eens meemaken?
Volgende week beter.
Eveline
Stage Spanje (dag9)
Onder normale omstandigheden zouden we vandaag naar huis vertrekken.
Maar de omstandigheden zijn niet erg normaal en dus wachten we af.
De ene dood gelukkig niet naar huis te kunnen, de andere ongelukkig omdat hij hier nog vast zit. Ja we kunnen niet voor iedereen goed doen hé!
Uiteindelijk valt er toch een oplossing uit de lucht. ( nee geen stof) maar wel een bus.
Een bus die ons naar België zal brengen... Hééél de weg, de volle 2000 km! laaaang onderweg! Zeker meer dan 24 uur op een bus! Wie ziet dat nog zitten?
Maar zo geschiedde het en om 20:45 vertrok de bus richting België, voor een lange tocht.
De ene sliep al wat meer dan de andere. De ene overleefde op water de andere op redbull. De ene leefde op chips de andere op boterhammen. Iedereen zocht terug naar eigen oude gewoontes. We waren op weg naar huis en na een week lang samen leven zouden we straks terug onze eigen weg op zoeken.
Het is goed geweest, we hebben goed getraind, genoten van de mooie momenten samen, ons goed geamuseerd, etc etc... Ik zal het in ieder geval niet snel vergeten!
*Wat me van Spanje ook nog zal bij blijven is de hoffelijkheid van de Spaanse automobilisten! We konden zonder problemen met heel de groep op een grote baan rijden zonder omver gereden te worden. De chauffeurs reden ons voorzichtig voorbij! Compleet anders dan wat we gewoon zijn van ons België.
*Spanjaarden zijn gek! Ze gaan er allemaal vanuit dat iedereen vlot Spaans spreekt. Engels daar hebben ze nog nooit van gehoord. Na 20 Spaans-Engels-Franse conversaties heb ik het wel gehad met die mix aan talen. Het is toch niet gemakkelijk te communiceren met mensen die een taal spreken die je totaal niet machtig bent!
Stage Spanje (dag 8)
We zijn vandaag toe aan onze laatste dag op stage :( oooh.
De laatste training zou er een zijn op vlakke weg... en zo geschiedde het.
Onderweg deden we dat hier op stage al zo vaak gedaan was nl iets gaan drinken.
Met heel de groep trokken we richting Calpe om een terraske te gaan doen.
"Godzij dank we zijn weer aan den drank"
Na de training was het tijd om ons boeltje te pakken. Zakken, fietsen en valiezen zouden met Mario vertrekken om 16:00u.
Om 16:00u kwam iedereen gepakt en gezakt beneden aan. Klaar om alles in te laden en toen begonnen de problemen... "Pak maar weer alles uit".
16:01u Er is een vulkaan uitgebarsten op Ijsland. Het is mogelijk dat er morgen geen vluchten zijn naar België.
16:02u Vrij waarschijnlijk dat de stofwolk morgen België bereikt. Londen is al toe, Charleroi zal niet lang meer duren.
16:05u Charleroi blijkt al toe te zijn. De eerste vluchten zouden pas op dinsdag zijn. Ten vroegste! "Wat gaan we doen? Met 26 mensen een hotel zoeken? een bus misschien? Iemand een idee? "
16:06 u Iedereen belt naar huis op zoek naar informatie die hier o zo schaars is. Vreemde situatie!
16:10 u Het zou toch niet zeker zijn dat de luchthaven gesloten is. Een sprankeltje hoop steekt weer de kop op.
16:15u "Gaan we met de fiets naar huis?"
16:16u "Ik zie een extra weekje vakantie best wel zitten."
16:30u Iedereen zoekt naar oplossingen.
19:00u Iedereen ziet er aangeslagen en moe uit. Het ziet er niet naar uit dat we morgen een vlucht gaan hebben. Uiteindelijk zijn we niets wijzer geworden. De info die ons verstrekt wordt is waardeloos en na 5 minuten achterhaald. Het nieuws veranderd met de minuut.
Er zit niets anders op dan in de bar te kruipen en te hopen dat het morgen allemaal overgewaaid is. (let op de woordspeling).
23:00u De renners zijn niet erg aangedaan. De stemming lijkt mij eerder uitgelaten dan wanhopig. "Wat is het probleem aan een extra week vakantie?" Kom we drinken nog iets...
Voor de lezers van mijn blog een totaal verkeerd gedacht krijgen over het nut van de stage eerst even iets verduidelijken... Het was daar absoluut geen zatte bedoening, maar van een all-in bar moet je nu eenmaal profiteren! De renners hebben het rustig gehouden met de alcoholconsumptie. En verder zijn er geen erg decadente dingen gebeurd...
24:00 of zo iets, ongeveer zijn we dan maar gaan slapen. Want morgen zou nog een rare dag worden...
Stage Spanje (dag 7)
Woensdag in Spanje.
Vandaag zouden we 110 km doen. Iedereen, inclusief de meisjes.
En zo geschiedde het...
Op onze weg kwamen we twee colls tegen die naar mijn bescheiden mening duidelijk buiten categorie waren. De eerste coll, porte de Tudans (1024m) was een klim van 20 km. Ik kan garanderen dat 20 km omhoog echt de moeite in, ellendig, eindeloos lang lijkt en duidelijk niet in de koude kleren kruipt. Toen we x-aantal km gereden hadden doemde plots de mist voor ons op. Met onze hoofden in de wolken reden we de laatste km's omhoog.
Opgelucht boven te zijn konden we aan de lange afdaling richting coll du rates beginnen. Het wolkendek trok niet open en de koude sloeg als de man met de hamer toe. Enkele kwamen onderkoeld aan de voet van de berg aan. Het bibberen hield niet meer op en de komende 60 km zou het weer er niet meer op verbeteren.
De wegen lagen er nat bij. op zich is afdalen duidelijk geen probleem voor de meerderheid maar vandaag daalden de meesten toch af met het spreekwoordelijke ei in de broek.
En gevaarlijk was het. Twee jongens moesten de gladheid perse testen en gingen onderuit in de lange steile afdaling. Gelukkig niet veel erge schade buiten enkele kleine schaafwondjes.
De laatste 80 km van onze rit reden we in het water met het gevolg dat iedereen super blij was terug in het hotel te zijn. Op twee personen na dan. Deze dappere zielen reden 210(!) km in deze barre omstandigheden op het grillige parcours!
RESPECT daarvoor!
Ik heb vandaag geleerd dat je gek moet zijn om wielrenner te worden. (Want welk normaal persoon rijdt voor het plezier een coll op van 20 km?)
En nog eens 1000 keer gekker om af te dalen van de colls die we vandaag bedwongen hebben!
(Want welk normaal persoon rijdt tegen 75 km/u een berg af zonder schrik te hebben in de afgrond te belanden?).
Het was vermoeiend vandaag. Vooral het slechte weer werkte op het gemoed van de meeste renners. Ik voel mij hier in ieder geval toch al meer en meer thuis. Althans toch wat het weer betreft! (REGEN, NET ZOALS BIJ ONS!)
Stage Spanje (dag 5-6)
Maandag en dinsdag.
Alles verloopt volgens plan. Er wordt hard getraind, het weer is goed en er zijn de laatste 48 uur geen merkwaardige, noemenswaardige feiten gebeurd.
Iedereen voelt de km's in de benen maar de sfeer is goed en dus wordt het afzien vermindert. De pijn en het leed worden gedragen door de groep. Het groepsgevoel wordt duidelijk groter naar mate de week vordert. (Dat beloofd voor de komende dagen.)
Renners die onderweg pech hebben worden bij gestaan door andere renners
Echt wel leuk!
Stage Spanje (dag 4)
Zondag vandaag.
Vandaag zal het zoals de vorige dagen wel weer goed weer zijn. Daar gaan we althans vanuit.
Omdat het deze namiddag koers op tv is (Parijs-Roubaix) en de jongens gisteren al zwaar getraind hebben, hebben we vandaag een rustige, korte training gedaan. Op deze manier konden we in de namiddag integraal de duitse - Spaans gedubde- eurosport uitzending volgen. We zagen hoe Cancellara speelde met de tegenstand en de concurrentie compleet in de vernieling reed.
Na de ronde van Vlaanderen won het fenomeen spartacus ook deze top klassieker.
verder had ik beloofd vandaag het drank gebruik van de oudere renners op te volgen. Ik had de indruk dat iedereen die gisteren goed gedronken had vandaag serieus de bergen in reed. Ik heb dan ook bijgevolg beslist dat ik vanavond ook in de drank ga vliegen.
(mopje natuurlijk ;))
Stage Spanje (dag 3)
8:00. Tessa doet de gordijnen open en voorspelt dat het vandaag mooi weer zal worden. We zullen zien...
Na een stevig ontbijt vertrokken we voor een 70 km durende training. Althans de meisjes. De jongens zagen het vandaag iets groter en gingen voor de 125 km met 3 zware colls. Ik vermoed dat de 125km in dit grillige gebied best wel zwaar was en dus was de plons in het zwembad nadien meer dan verdiend.
De overdreven actieve invulling van de dag voordien eiste vandaag zijn tol. Na de ochtendtraining was het welletjes geweest en werd er niets anders meer gedaan dan gezwommen, in de zon gelegen en frisse drankjes gedronken...
Stage Spanje (dag 2)
Vrijdag morgen. Bij het opentrekken van de gordijnen zagen we een mooi zonnetje en geen wolkje aan de hemel. het zou volgens de weerkundigen in de ploeg een mooie dag worden... En zo geschiedde het.
Op het afgesproken uur (half 10) vertrokken we voor onze eerste bergtraining. Bovenop de initiatie fietsen in de bergen werden we ook geïntroduceerd in de beginselen van cyclocross. Ja, wat moet een renner zoal doen als er een krater van 4 meter diep in de weg zit en de kortste omweg 20 km lang is? Met de fiets op de rug door het zand naar beneden en boven klimmen natuurlijk! Als echte berggeiten konden we onze weg verder zetten en maalden we in 3u 65km af. De meisjes en enkele sissies. (Ik noem geen namen). De dappersten onder ons reden nog een eind verder en kwamen een uurtje later ook het hotel binnen gereden.
Om de middag te vullen besloten de meesten het nuttige aan het aangename te koppelen. Aangezien iedereen mooi bruin terug naar huis wil gaan werd er beslist een out-door activiteit te organiseren. De meerderheid van de renners was nog actief genoeg en dus werd er opnieuw gevolleybald. Beachvolleybal om precies te zijn. (want dat valt zachter)
na een middagje zon, zee en strand zagen de gezichten er allemaal mooi rood uit; Ditmaal niet van de inspanning maar van de zonnige ontspanning.
Het valt mij op dat we duidelijk met hyperactieve sporters op stage zijn want na de zware fietstraining en volleybal namiddag wilden ze nog voetballen ook! Het lijkt er zo stil aan op dat we op omni sport week zijn i.p.v fiets stage...
De oudere renners zagen volley- en voetbal niet echt zitten. Zij kozen voor een andere boeiende sport, die minstens even vermoeiend is nl. café sport.
Ik ben benieuwd wat de effecten hier morgen van zullen zijn. In ieder geval hebben ze de boodschap die overal luidkeels geroepen wordt goed begrepen. Al wie sport moet voldoende drinken om het uitgezweten vocht terug aan te vullen.
Tot morgen!
Eveline
Een goede massage door Pappa
Rustig en ontspannen aan de start
