Nadeel van mijn actie was natuurlijk wel dat ik zonder competitie ritme met knikkende knieën aan de start zou verschijnen. Ondanks de nieuwe trainingsstrategie die ik de laatste weken hanteer, stonden er alleen maar vraagtekens bij mijn huidig vormpeil. Dat er progressie in mijn vorm zat, had ik al wel door.
Reeds in de eerste rondes van de koers had ik het gevoel dat ze mij er vandaag niet zouden afrijden. Nooit kwam ik echt in de problemen. Toen twee rensters een minuut voorsprong namen vond onze ploeg het wel geweest en reden we dat gat collectief weer dicht. Ronde na ronde slonk de voorsprong tot uiteindelijk 20seconden. Een spervuur aan demarrages maakte de ontsnapping ongedaan. Het ronddraaien had ik goed verteerd, de volgende snelle rondes deden pijn, maar waren draaglijk.
 |
| Het bewijs dat we er als team gewoon echt staan. |
Uiteindelijk reden twee rensters, waaronder ploegmaat Sarah, weg. Ik "sprintte" mezelf naar een 22e plaats. Nuja, echt sprinten kan ik het niet noemen. Het vet was van de soep. Ik had op het einde niet meer dezelfde benen als in het begin van de koers. Een gebrek aan competitie ritme dus. Helaas.
Voor mijn moraal is het wel goed geweest. Ik ga met een tevreden gevoel de winter in.
Hopend op een beter seizoen, volgend jaar! :)
Eveline,
