Wat een wielrenner lijden kan !!!!!!!

Altijd al geweten, Amstel, das altijd gezeik! ;)
De Amstelgold race voor vrouwen bij de kenners beter bekend als de Park hotel Rooding Hills classic. Een naam en koers om U tegen te zeggen. Het doorlezen van het road book doet de haren al overeind komen.
De omgeving is een streling voor het oog maar een marteling voor de benen. Geen sinecure voor een niet-klimmer. Omdat Ilona ziek had afgebeld had ik maar toegezegd om de koers toch te rijden. Hoewel André me waarschuwde over intensiteit van de race was ik koppig genoeg om toch naar Nederland af te zakken.
Wie nu nog durft te beweren dat het bij onze noorder buren vlak is neem ik graag eens mee naar Valkenburg.

Ik was gewaarschuwd en moest de koers zien als een goede training. Vrijwillige marteling noemt dat dan. Met bergen als Eyzerenbosweg of Cauberg en deelneemster zoals kers vers wereld kampioene scratch Marianne Vos zag het er niet rooskleurig uit. Hoewel we allen hoopte dat ze tot in de vroege uurtjes gefeest zou hebben wisten we wel zeker dat ze vandaag niet zou twijfelen. Al in de eerste ronde gaf Vosje er een lap op. Ze degradeerde de concurrentie die toch ook redelijk sterk was tot een hoopje amateurs.
En vanachter stond de deur wijd open.

Van bij het vertrek kreunde het peloton op de glooiende wegen. De voorbode van wat komen zou. Ademhalingen piepten het deed duidelijk niet alleen bij mij pijn. De eerste 25 km reed ik vooraan in het peloton, nog redelijk goed zelfs. Oké, ik zat ook in 't donkerrood maar ik volgde. Tot op een gegeven moment er een veertje kraakte. Niets kwam er nog uit. Mijn benen wilden niet meer. Onmiddellijk viel me op hoelang het peloton op dat ogenblik al gerekt was. Hoe veel rensters er al voor mij de groupetto hadden moeten laten rijden.  Ik verloor de voeling met het peloton maar kon door m'n apen toeren in de afdaling nog een keer de aansluiting maken. Op de eyzerbosweg was het gedaan, er werd gedemarreerd en ze waren weg. Koers liegt niet. Bergen schiften het kaf van het koren. Geen greintje medelijden. Ik stond geparkeerd en foeterde nog een weg omhoog. Van links naar rechts over de weg. Nog wat extra km's maken hé!
Ik was enig ziens toch blij de parking te zien na 35 km...


Wat doet zo'n koers met een mens? Een dag later...(Een stukje uit m'n persoonlijke koers analyse)