Nog geen drie seizoenen heb ik op mijn actief maar ik ben toch al bezig mijn eigen traditie te introduceren.
De voorbije twee jaar opende ik de eerste helft van het voorjaar met een hoop pech.
Vorig jaar zat daar onder meer een pad breuk in en wat valpartijen. Dit jaar is het blijkbaar niet anders.
Als het parcours of het weer al eens niet volledig tegen zitten dan wel het materiaal.
Vandaag koerste ik in Borsele. Ik kreeg aanvankelijk te horen dat mijn banden waren opgeblazen om te winnen. Ze moesten vliegen! Oke, buiten beschouwing gelaten dat er 13 UCI ploegen aan de start stonden met grote namen. Mijn dag doelstelling was gebasseerd op de voorbije uitslagen gewoon goed uitrijden en hopelijk mij in de sprint ergens vooraan plaatsen. Wonderen kunnen we niet verwachten als eerste jaars elite en het pollen seizoen dat momenteel in top conditie verkeerd. Ik had van bij de start een goed gevoel. Mijn medicatie tegen de allergie scheen goed aan te slaan en ik peddelde mee in het onrustige peloton. Er wordt veel gewrongen maar ik kon me ondanks alles toch voorin handhaven.
Na ruim een halve ronde vond ik de vering van mijn fiets plots toch iets te goed worden. Ik had al snel door dat dat lek betekende al deed ik er nog even over om te ontdekken dat het vooraan was en niet achteraan.
Onze volgwagen had nummer 22 en volgde een paar minuten achter de kop van het peloton. Tegen dat iedereen mij effectief gepasseerd was en ik een nieuw wiel had waren we inderdaad al wel een einde verder en leek terug de aansluiting maken bij het peloton op een voldwongen Sisyfus opdracht .
Ik sakkerde en vloekte... Nu dat het gevoel eens goed zat en het parcours me lag! Het reserve wiel bracht me niet verder dan de passage aan de streep. 25 km alleen verder bollen zag ik niet zitten en ik dropte mijn fiets in handen van papa. Op het moment van mijn materiaal pech trokken ze vooraan alles op een lint en dan is terug komen aansluiten vrijwel onmogelijk. De achterstand vergrote spectaculair en het kaarske ging sneller en sneller uit. Ik was teleur gesteld! Zwaar teleur gesteld! Het is niet eerlijk! En ik kan natuurlijk beweren en verzinnen wat ik wil, maar ik was vandaag gewoon in orde. En al is het misschien niet voor de grootste prijzen, ik was er geweest!
Volgende week koers ik in Sinaai waar ik vorig jaar strande op een tweede plaats achter huidig ploegmaat Sofie Leemans. Ik had er de goede benen maar had het toen wat fout in geschat. Ondertussen ken ik het parcours en hoop ik er dit jaar toch een rol van betekenis te kunnen spelen.
Eveline
