maart

in mijn denktuin sluiert dageraad

de borders als bruiden,

zompige aarde lijkt doods

maar beweging onder de grond

slokt voeten met wellustige geluiden

hef het hoofd, denk ik dan

boven kopzorgen klapwieken

wilde ganzen een V van vlucht en vrijheid,

sla je maartse mantel open en vlieg

naar het hoekpunt van blijheid

pril lentelicht scheert een blos langs

een door winter verbleekt gezicht

© Marleen De Smet

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Foto: © Gaby Desmyter

Wat voorbij de rondingen ligt,

wat gezaaid is in broednesten

van nog op te warmen aarde,

ademt stil in nissen van geheim.

Laten we de deukvoet rusten

Laten we tippetenen op de tonen

van slaapvogels,

onhoorbaar ver nabij.

Straks draait en slaat de zon

alles in ons tot nieuw vuur.

En zie je:

ik soes jou dan mijn droom.

© Gaby Desmyter

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Joël De Brouwer

Een duivenmelker schrijft gedichtjes.

Een beetje uitgekeken op zijn duivenkot te Lierde, nam Joël De Brouwer enkele jaren geleden deel aan een poëziewedstrijd in datzelfde dorp. Joël verhuisde naar Geraardsbergen, zocht een nieuwe hobby en werd gegrepen door het poëtisch beestje. Sinds een drietal jaren rijmt hij er gretig op los. ‘Verleiding’ werd gepubliceerd in zijn dichtbundel ‘Woorden en Tranen”.

Verleiding

je ogen waren neergeslagen,

je blik zedig van me afgewend.

Een gevoel van tederheid hield me gevangen,

toen je verlangend naar me keek.

Je toverde een glimlach op je lippen,

onbeweeglijk bleven je frêle handen.

Een roze blos verscheen op je tere wangen,

één enkele traan sierde je gelaat.

Ik wou je voor altijd omwarmen,

innig verbonden in een eindeloze strijd.

Verleiding, een hevig verlangen,

een schemerzone tussen droom en werkelijkheid.

© Joël De Brouwer

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Foto: ©Dirtyharry71

Krakelingen – The Times 1991

Met dank aan Albert Schrever

In de rubriek "... and moreover" van de prestigieuze Britse krant "The Times" publiceerde columnist Matthew Parris een tijd geleden een verslag van het Krakelingenfeest dat hij, eerder toevallig, op 22 februari 1981 had meegemaakt. We geven de samenvatting van de vertaling: een "onschuldige" Bel­genmop vol verwon­de­ring over een vreemd ritu­eel...

"Ik ken een goede Belgische grap die eigenlijk een waar ver­haal is. Het gebeurde een tijd geleden toen ik van Luxemburg naar Oostende reed. De lucht was koud en grijs. Zoals altijd in België was het aan het regenen en het land­schap was vlak en vormeloos en het deed me aan het vagevuur denken. Die monotonie werd enkel gebroken door een kleine heuvel aan de horizon. Omdat we dringend wilden eten verlieten we de autoweg en we vonden een stadje aan de voet van die heuvel...

 Duivels

"Toen ik uit mijn wagen stapte botste ik bijna tegen een duivel aan. Als het geen duivel was, dan was het een kleine Belg in een rood nylon pak, met een zwarte kap, hoorns en een staart. Ik keek rond en zag een dozijn duivels rondlopen met zwaaiende staarten. Er was iets vreemds aan dat stadje...

"Overal doken demonen op tot grote vreugde van de stede­lingen die, net als wij, normaal gekleed waren. Sommige dui­vels gingen winkelen, andere zaten bier te drinken en nog andere stonden frieten met mayonaise te eten. Het viel ons moeilijk met die schepsels te praten maar we begrepen dat ze deelnamen aan een ceremonie. Er stond iets te gebeuren...

"Gevolgd door een massa burgers trokken de duivels naar de heuveltop waar blijkbaar de hele stad was samengestroomd. De heuveltop was vlak en er stonden misschien wel duizend mensen en duivels rond een podium geschaard. Daarop stonden een dozijn mannen in hun grijs pak rond een grote bokaal goudvis­jes...

"Onder het gejoel van de duivels dronken de mannen een glas water met een goudvis uit. Op elke dronk volgde een nieuw gejuich. Dat zijn onze mandatarissen, maakte een omstander me duidelijk in gebrekkig Engels. Onvoorstelbaar was het gejuich toen de burgemeester zijn visje dronk...

Spartelend visseltje

"Daarna was het de beurt aan iemand die zich blijk­baar niet op zijn gemak voelde. Na enig aarzelen werkte hij toch het spartelend visseltje binnen waarna de massa bijna wild werd. Lieve hemel, zei een van mijn reisgenoten, ik herken hem. Ik ben er zeker van dat het Wilfried Martens is, de eerste minis­ter...

"Daarna begonnen al die grijze heren koeken naar de massa te gooien. Huilend sprongen de duivels rond en grepen ze naar die broodjes. Na dit evenement vertrokken de grijze mannen in zwarte wagens. Ook de massa verdween en wij reden door naar Oosten­de."

Toen Parris in 1991 zijn column schreef heeft hij vruch­teloos gezocht naar het plaatsje waar die vreemde traditie plaatsvond:

"Ik heb verscheidene landkaarten bestudeerd om dit stadje te vinden maar blijkbaar is het van de kaart verdwenen. Maar toen be­stond het nog, aan de voet van een heuvel...”

Dat Geraardsbergen niet van de kaart is verdwenen zal ook nu weer blijken op zondag 24 februari op het feest van de eeuwenoude Krakelingenworp.                                    

© Albert Schrever

19-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Guido Gezelle ontving relaas over Krakelingenfeest

Met dank aan Albert Schrever

Op maandag 22 februari 1858 schreef de jonge Engelse bekeer­ling Michael J. Buckleigh vanuit het jozefietenklooster in Ge­raardsbergen een brief naar het Klein Seminarie in Roese­la­re. Omdat dit Engelstalig schrijven een relaas bevat van het Krakelingenfeest 1858 - a curious custom- en omdat het boven­dien gericht is aan Guido Gezelle gaan we er even op in.

In de "Kroniek van de jonge Gezelle 1854-1858" (Tielt, 1993) schrijft dr. Johan Van Iseghem dat Gezelle, die geruime tijd het verlangen koesterde missionaris in Engeland te wor­den, een drukke correspondentie voerde met Engelsen.

Een van die correspondenten was de Engelse bekeerling Buckleigh, die poësisleraar Gezelle had leren kennen in het Klein Seminarie in Roeselare en die zelf hoopte leraar Engels te worden bij de Ge­raards­bergse jozefieten: "Ik ben zeer blij U te kunnen vertel­len dat ik hier goede en beminnelijke vrien­den heb gevonden die me met de grootste beminnelijkheid behan­delen en die zeer bezorgd zijn om mijn welzijn. Wat een geluk dat God me hier bracht. Ik zou hier altijd willen blijven maar aangezien er hier reeds twee uit­ste­kende le­raars Engels zijn vindt de algemene overste dat ik beter naar een andere kloos­ter -mis­schien in Leuven- verhuis. Indien ik daarheen ga, kan ik er misschien ook lessen volgen aan de universiteit. Prefect pater Firmin is een goede vriend voor mij, net als pater Ildephonse, de generale over­ste, en de hele communauteit. Ik verblijf hier bij de leraars en woon in het koor de missen bij."

Net als Gezelle was Buckleigh een fervente aanhanger van de neogotiek wat in het vervolg van zijn brief aan Gezelle duidelijk wordt: "Ik verheug er mij over U te kunnen meedelen dat de kloos­terkerk in de gotische stijl zal worden getrans­for­meerd. Ik praatte erover met de prefect (tot mijn grote vreug­de spreekt hij voortreffelijk Engels) en trachtte hem het heidendom van de Renaissance te doen inzien zodat hij open­staat voor de oude architectuur van de Belgische kloosters". Die hoop werd echter niet bewaarheid want toen de kerk van de jozefieten in Geraardsbergen in 1889 werd gerestaureerd koos de overheid -om diverse redenen- voor de neobarok.

Vreemd gebruik

En dan volgt het -niet-chronologisch- verslag over dit "curious custom" (= vreemd gebruik): "Giste­ren woonde ik een vreemd gebruik bij. Dicht bij de stad is hier een heuvel waar jaarlijks een immen­se volkstoe­loop uit alle windstreken is om de burgemeester te zien drin­ken uit een 12de-eeuwse (sic!) oude beker waarin een levende vis zwemt. Samen met de andere mandatarissen gooit hij daarna vissen en broodjes in het volk en bidt hij de litanie van Onze-Lieve-Vrouw in de kapel op de heuvel. Er is ook een processie en een optreden van fanfares. De zon scheen schitte­rend en vanop de heuveltop kon ik mijlen­ver kijken over het mooie Henegouws en Brabants land­schap. De burgemeester, die hoorde dat ik een Engelsman was, nodigde mij uit ook van die wijn te drinken maar ik be­dankte. Nadien gooide ik wel brood­jes in het volk: zo een gegrab­bel zag je nog nooit. Ik stierf bijna van het lachen toen ik de toeschou­wers zag tuime­len, grabbelen en grijpen".

Zoals bekend is het gebruik om vissen te gooien -geluk­kig- verdwenen. Volgens Louis Bert (Rond den Heerd, 1879, blz. 167) werden destijds nog andere versnaperin­gen gegooid: "Onbe­schrijfelijk is het ogen­blik waarop dozijnen handen, honderden haringen, krakelingen, oranjeappels, vijgen, en gans gevulde korven over hoofd en arm de berg afroeien."

Burgemeester Modeste De Cock en de overige mandatarissen ontvingen de Engelsman achteraf in het stadhuis: "Daarna toon­den ze me het stadhuis waar ze me ook uitleg gaven over de archie­ven en de oude schilderijen. Als het God belieft zal ik je daar later nog meer over vertellen. Elke dag bekwaam ik me meer in het Frans­..."

Tot slot spreekt Buckleigh ook nog de hoop uit dat Gezel­le naar de Oudenbergstad zal komen "to see me and this nice country" en om er meteen ook kennis te maken met die "vrome communauteit" (van de jozefieten).

Hoelang Buckleigh in Geraardsbergen verbleef konden we niet achterhalen. Vast staat dat hij van 1861 tot 1862 ver­bleef in het Drievuldigheidscollege van de jozefieten in Leuven waar hij ook nog Grieks en Latijn studeerde aan de universi­teit.

B. De Leeuw, P. De Wilde en K. Verbeke verzorgden de diplomatische uitgave van die brief in "De brief­wisseling van Guido Gezelle met de Engelsen 1854-1599 Deel I" (Gent, 1991) met commentaar in Deel III.

Of Guido Gezelle ooit de Oudenbergstad bezocht valt niet te achterhalen.                        

© Albert Schrever

12-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Fran, een Geraardsbergse dame

Francine De Saeger is een Geraardsbergse ‘dame’.

Hoe legt den dikke Van Dale het weer uit?
'Een dame is een vrouwelijk persoon van verfijning en hoge beschaving ofwel van gegoedheid en standing.'

Francine heeft klasse en haar sereniteit overweldigt. Zij neemt een hoekje van mijn hart in als ik terugdenk aan het moment dat haar dochter mijn ukkepuk van 2 maand onder haar hoede nam.

Onder de naam ‘Fran’ publiceerde Francine enkele jaren terug "Koken met Minne 1" en nadien "Koken met Minne 2". Daarna volgde het tweeluik: "Minnestrelend" en "Sterven met Minne".

Wie Fran ziet vergist zich. Zij is niet zo stil dan je denken zou. Onderhuids is zij een spring-in-‘t-veld. Zo bekruipt haar de zin om een volgende bundel uit te werken en hoopt ze in de toekomst uit te pakken met enkele korte verhalen waaronder enkele voor kinderen zijn bestemd. Maar oohooo hier stopt het niet. Zowel maatschappelijk en sociaal voelt zij zich zeer betrokken bij de mensen die ze in haar territoria insluit. En ook stond zij me nabij tijdens de voorbereiding van een derde poging tot voordragen van poëzie. Zij zag mij ronduit klungelen. Dank voor je aanmoediging, lieverd! Jij leerde me dat voordragen musiceren is.

Jawel, meermaals weet zij mij te verwonderen. De finesse en de feeling waarmee ze haar poëzie sublimeert, spreekt tot de verbeelding. Zo beschikt zij eveneens over een prachtige stem, haar zangtalent laat niemand onberoerd. Onderstaand gedicht hoor ik haar proclameren, het water komt ervan in de mond.

Mattentaart

Och Mattentaart! Ge stond gij daar toch niet alleen om te pronken

omdat wij altijd al voor jou in bewondering stonden,

zelfs lang vóór MARLEEN ons op je "tepelhofken" wees!

Ik heb nu weer lang naar jou staan kijken

en mij al dat moois laten welgevallen en...

je bent sexy... toegegeven!

Maar dat kijken alleen kon mijn verlangen naar jou niet stillen.

Ik wou je strelen met mijn tong, proeven! Dàt zou ik willen!

En daarom heb ik je stiekem... maar... met minne,

vastgegrepen

en

met volle mond in jouw zaligheid gebeten!

© Fran

08-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Foto: © Gaby Desmyter

Gaby dendert

Hier dendert de Dender niet.

Wandelwalsend strijkt hij

uitdeinend zijn brede largo’s

op de buik van zijn contrabas.

Op de mistoever

herkauwen boten en huizen

de dag voorbij.

Terug is de verleden tijd.

Onder gewelven van hemels

spelevaart de dood springlevend

en knuppelt kringen

in de rimpelspiegels.

© Gaby Desmyter

06-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Gaby Desmyter open u, dichter

Lierde en Geraardsbergen hebben niet alleen een gemeenschappelijk lokaal politiekorps maar ook mensen met meerdere talenten. Hierbij denk ik meteen aan Gabriël Desmyter.

Gabriël Desmyter, maatschappelijk assistent, werd in 1945 geboren in het West-Vlaamse Geluwe waarna hij zich vestigde te Lierde.

In 1976 ontdekte hij Redu en bracht er sedertdien jaarlijks zijn vakanties door. Hij zag hoe het dorp er leegliep, de bakkerij en kruidenierswinkels verdwenen en hoe zijn kinderen er onbekommerd konden ravotten op straat – behalve op zondag toen de dorpsbewoners naar de kerk gingen. Zo zag hij ook de gedaantewisseling van Redu bij het ontstaan en de evolutie als boekendorp. Maar bovenal werd hij verliefd op zijn natuur, de bossen, de veldbloemen, de “dorps-adem”, het “dorps-licht”, het plattelandsleven en dit, wandelend door de seizoenen heen.

Als doorwinterd fotograaf legde hij het een en ander vast met veel oog voor details en sfeer. Ter gelegenheid van diverse fotosalons stelde hij, in groepsverband, zijn werk (en Redu) voor. Zo o.m. in Haaltert (1977), Aalst (1981 en 1991), Ninove (1985 en 1994) en Lierde (1996).

Ook als schrijver, dichter komt hij naar buiten. In zijn eigentijdse teksten en poëzie hebben licht, warmte, ‘graag zien’ en welzijn een zeer voorname plaats. Hij publiceert geregeld in diverse tijdschriften uit de welzijnswereld: het ASO-Berichtenblad, WeLZo, de WeLIets, Van zijn hand (samen met P. Dauwe) verscheen: het boek : “Onuitgegeven brieven uit Welzijnsland” (1995), de poëziebundel “Letterkeer”  (2000) waarin foto’s én poëzie elkaar de hand geven. Hij ontving de Prijs van de Lierdese Cultuurraad (2003) en stelde in 2007 foto’s en gedichten tentoon n.a.v. de Gedichtendag 2007 in Lierde.

Als welzijnswerker leerde Gabriël kijken naar mensen en situaties. Hij schreef altijd al een tekstje of gedichtje voor zijn lief Rosanne met wie hij huwde. Ook bij plezante en droevige gebeurtenissen schreef hij een passend gedicht.

Vrij snel besefte hij dat schrijven hem achtervolgde, in die mate zelfs dat hij ’s nachts opstond om wat in hem opkwam te noteren. Daar bleef het echter niet bij. Bij elk gedicht ging hij op zoek naar een passend beeld of foto. Zo groeiden zijn composities waarbij woord en beeld intens op elkaar inspelen.

Gaby (zo noem ik hem graag) is mijn favoriete dichter uit de streek. Wat hij schrijft getuigt van een doordacht en doorvoeld gedachtegoed. Ze lijken spontaan te zijn ontstaan maar ik geloof dat zijn talent hem noopt tot het neerzetten van een gedicht dat zuiver is en klatert als een beek. Bovendien beschikt hij over een rijke en tinkelende woordenschat.

Neen, ik steek mijn bewondering voor Gaby niet onder stoelen of banken. Zeg nu zelf, zijn foto’s zetten aan tot zelfreflectie en tot lezen, zo ook de bondigheid van zijn gedichten. Gaby’s gedichten lezen is genieten en zacht vloeien door zijn woordenstroom.

Foto: © Gaby Desmyter

De jaren open dichtgeknoopt

terzelfdertijd.

Op stutstengel gezet

voor d’eeuwigheid onbestendig.

De dorens van de dag vergeten.

Zeeploos de klimpaal

reikend tot in hemels

van elkaars uitgestreken strijkerslicht.

© Gaby Desmyter

Foto: © Gaby Desmyter

En ik kijk naar jou

met open ogen ziende blind.

Jij bent me tot bril

en poetst voor mij

mijn kijkersglazen

tot spiegels waarin jij

misschien wel ziet

wat w’in elkander zien:

ons gaarne zien.

© Gaby Desmyter

30-01-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

ontwakend Vlaams landschap

Die grond

-ophefmakend in hoogtes en laagtes- dauwt

het land hermelijnwit. Soepel slingert

een beek met zachte heupslagen langs velden

liggend als lakens op de bleek. Boerderijen dicteren

wat overleven is onder wolken als borsten

door stuwing ontbloot. De bodem beweegt en

van slag dreunen kerkdeunen de zwoegvloek

van mannen met klauwen aan hun lijf. Ik kende ze,

niet van horen vertellen. Ik zag ze, de vrouwen

met stevige benen, bezige bezems en

boezems als melkbrood, zacht en rond,

ze wortelen jonge wilgen secuur in kleigrond.

Dat volk

-opzienbarend in drift en bedaren- klapt uit de tijd

draaiend op scharnieren van wel en wee. Raadselachtig

het verschiet. Het landt kakelvers in mijn schaduw,

vliegt uit en fluit een langgerekt schemerlied.

© Marleen De Smet

27-01-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Ik sta aan het roer van mijn leven.
Soms windstil, soms door stormen.
Maar ik hoop ooit een haven binnen te varen

waar het geluk aan de kade zal staan.

© Chauffeurke

Chauffeurke

Wie er de streekkrant “De Beiaard” op naslaat, leest er niet naast. Naar het wekelijkse cursiefje van Chauffeurke wordt steevast uitgekeken.

Sinds mijn twaalfde ken ik hem. Voor een klein stukje groeiden we samen uit de kluiten hoewel de ene van de andere niet wist in welke aarde we aardden en hoe woorden ons beheersten of hoe wij de toekomst zagen. Ook wisten we nog niet dat we elkaar later als een broer en een zus zouden gaan beschouwen. Evenmin wist ik wie zich schuilhield achter het clowneske. Chauffeurke is een grappenmaker 1^ste  klas, maar hij weet verdomd goed hoe de ernst te verdoezelen. Of hij een masker draagt? Niet helemaal, hij draagt enkel een rode neus. Via een grap of een frats heeft hij aan de verstaanders veel te vertellen.

Zijn roepnaam spreekt voor zich: hij is chauffeur bij de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Van kindsbeen was hij geboeid door taal, zijn innerlijke taal. Als kleine jongen schreef hij zijn eerste gedichtje en als hij dan strafopstel kreeg, kon hij zich niet beperkten tot drie bladzijden, hij schreef er vier of vijf. Sinds 2000 keerde hij terug naar zijn geboortedorp Deftinge waar zich toelegde op het schrijven van cursiefjes.

Chauffeurke is iemand die niet achter de barricade van het leven staat. Hij staat er middenin en uit dat als een typetje met woorden en gedachten en vooral herinneringen die spontaan opborrelen of ontspruiten uit zijn fantasie in een taal die iedereen begrijpt. Op die manier draagt hij bij tot contacten tussen mensen en beweegt hij iedereen tot een lach of een traan.

Toen ik hem vroeg zichzelf te beschrijven, antwoordde hij:

“Ik werd geboren te Opbrakel ergens midden april 1959.

Sinds 2000 liet ik mijn naam voor wat het was en stap ik door het leven onder de naam chauffeurke. 
Opgegroeid in het dorp Lierde tot mijn zes jaar volgde ik daarna mijn ouders naar Brussel.
Schoolgaand bij de broeders hebben ze mij daar een serieuze pater geschilderd.
Op jonge leeftijd verliet ik de schoolbanken met veel vragen.
Zo stapte ik de wereld in waar sport en werk een groot deel zouden vullen.
De eerste acht jaren werkte ik als groot licht in een lusterbedrijf en sinds 1983 deden ze beroep op mijn diensten in het Parlement.
Ongeschoold of toch bijna kreeg ik meer en meer interesse tot schrijven.
Dit opende deuren en poorten waar de pen als sleutel diende.
Ludiek baande ik mij een weg in een virtuele wereld op weg naar de realiteit.
Humor diende niet alleen als rode neus maar was ook de rode draad in mijn leven op weg naar...
Ernst grenst vaak aan een wereld die tussen de regels beschreven wordt.
Op zoek naar de mens kom ik vaak mezelf tegen in een wereld van herinneringen.”

Lees hieronder één van zijn levendigste herinneringen:

“Moeder,

Vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Gisteren stond ik nog voor je grafsteen zoals ik wel vaker doe.

De herfstzon weerspiegelde het beeld van mijn lichaam op het zwarte graniet en in feite was het die steen die ons scheidde.

Niet meer dan een zwarte steen is de scheiding tussen leven en dood.

Stilzwijgend prevel ik de woorden in mijn binnenste en dat is het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds jaren met je voer.

Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds zeven jaar moet ik mezelf de antwoorden fluisteren.

Zelfs met de zon in mijn rug voelt mijn schaduw koel en kil op je steen.

Ik schik de bloemen van pa en kennissen en door het jaar zal mijn boeket er terug eenzaam staan.

Met twee en toch zo eenzaam!

Jij eenzaam in de dood en ik in een leven waar ik je mis.

In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenter ik tussen de graven waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbreken.

Op zoek naar een beeld van hoe je was zie ik je als moeder en probeer ik het beeld van de laatste weken te vergeten.

Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.

Pijnlijk telkens ik er aan denk en toch probeer ik mijn wonde te helen door de mooie herinneringen te delven uit gelukkiger tijden.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Misschien zouden anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.

Misschien wil ik het wel alleen dragen zoals ook jij voor vele dingen alleen stond in het leven.

Moeder, volgende zondag kom ik terug bij je langs!

Ik kom dan de bloemen herschikken en je terug een paar vragen stellen.

Och…ik weet wel dat ik geen antwoord zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoord gaf.

Toch blijf ik volharden, in stilte.

Moeder, verdriet is niet altijd zichtbaar!

Soms sta ik aan je graf in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.

Ze plenzen met duizenden anderen op je steen en doen hem nog meer blinken, daar waar het een dof en mat gebeuren in mijn leven was.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk. Maar ook uit schrik dat je graf teveel op dat van anderen zou lijken.

Dezelfde kleur, dezelfde bloemen onder hetzelfde verdriet.

Nee moeder ik wil je apart houden, ook in de dood!

Ver van het Allerheiligengewoel zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs want het is Allerheiligen.

Een dag die ik liever zou vergeten en daarom blijf ik nog meer aan je denken op alle andere dagen.

Zoals met kerstmis waar je steeds een pakje voor mij had gelegd onder die boom met oude bollen die al jaren dienst deden.

Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten en waar het de enige malen waren dat we elkaar kusten.

Zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen voor je kleinkinderen en ze toch nog de tips gaf om ze te vinden.

Zoals…zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.

Moeder, vandaag kom ik ni…, het valt me moeilijk te zeggen dat ik niet kom, maar weet dat ik er morgen weer zal zijn.

Kijkend naar een foto waar je al lachend naar het leven kijkt, weerspiegelt mijn bedroefd gezicht.

Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achter lieten?

Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?

Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?

Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar weet dat ik ook niet bij bompa en bij grootmoeder ga.

Weet dat ik ook niet bij mijn goede vriend Rogéke ga.

Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.

Moeder, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik terug aan je graf met duizend vragen.

Stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.

Moeder, vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.

Moeder, tot straks…”

~*~

Als een ketting
hangt mijn leven aan elkaar.
Soms gebonden,
en dan weer gebroken.
Maar ik blijf verbonden
tot ik de juiste schakel vind.

© chauffeurke

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

(foto: Yitse)

denderbrug

de bocht voor de brug ligt in een komma

hij houdt met mededogen gebogen

de adem in, en hier stop je

hier hou je halt, hier ga ik verder

tot aan het punt dat ik me omdraai

met in een handzwaai het weten

hoe de schreeuw binnenin

het stemtimbre de keel schor schuurt

ja, om het voorgevoel 

van het absolute willen blijven

applaudisseert een merelmadam

met precisie van kletsende regen

op de macadam, zo trekt verwijdering

het dichterbij dichter bij dichter

© Marleen De Smet

12-01-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Samen met Wivina Steenput (rechts) aan de Geraardsbergse marktbron ‘de Marbol’.

Wivina Steenput wandelt en kijkt, en ziet de mensen en hun wensen en haar stad Geraardsbergen. Zij schrijf omdat woorden die komen niet te stoppen zijn. Omdat alles leeft in een taal die de hare is

Twee gedichten van Wivina zijn te lezen in de poëtische Geraardsbergse steegjesroute.

Voor Marleen

Woorden schat!

Waarom nog inpakpapier kopen?

Met sprekende vlinderwoordjes

brengen wij

ons hart

en alles wat we nog wilden zeggen

als een onverwacht geschenk

met levenslange garantie

dichter

bij…

© Wivina Steenput

30-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

“Waarom schrijf jij zo hermetisch?” vroeg een lezer.

“Wil je uitleg?” vroeg ik op mijn beurt.

“Duurt dat lang?” en de lezer glimlachte.

“Het duurt net zo lang jij dat wenst,” antwoordde ik, “in een kapel neem je toch ook de tijd die je nodig acht om tot inzicht te komen.”

Onze-Lieve-Vrouw van de Oudenberg

TRANSLATIONE DILUCESCAM

zoekend zwerf ik door koude ochtenden

in onstoffelijke catacomben

ondraaglijk binnensmondse barsten

slaan steenslag op mijn hoofd

kruisende vingers kraken alsnog

als bedwelmend kaarslicht

de mythe in halfduister fluistert

stilte sluiert haar gouden randen

de broze beeltenis doorboort

mijn beslagen glazen wanden

en verrijst uit verankerde vergetelheid

moeë armen slaan alsnog

verkrampte handen over mijn gezicht

voor haar aloude hemelse eenvoud

de nobele kapel trilt treuzelend

mijn lichaam slikkend onder

wegzinkende tranenstroom

prevelt een helend Mariagebed

de kapeldeur achter mij sluitend                                

vind ik mezelf terug

en verheug mij om de overbrenging

© Marleen De Smet

11-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Onderstaand gedicht werd opgenomen in de poëtische steegjesroute van Geraardsbergen en kan je lezen aan het eind van het Brandstraatje.

brandstraatje

scherp als vaag omhelst het gewelf

het overbruggen van toen en nu

indruk wekkend dat wat was nog is

gelaagd als huid over vlees

kapselt stof straatstenen in oude grond

het waait op en dwarrelt tijdloos neer

in altijd aarzelend licht

waar de bocht zich als de mens

vergaapt aan mantelende muren

je voeten brandmerken het zoveelste spoor

waar het kind stormenderhand daalde

en de ouderling sleepvoetig ademhaalde

met wat zich bewegend herinnert

aan elk geluid dat gedempt vloeit en ruist

door een bloedvat van de stad

brandende weemoed, tegenspoed

en vrolijkheid waaruit ieder, moe van leven,

verdween, zeeg neer in een verstilde steeg

© Marleen De Smet

11-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor meer informatie

Johan Van Cauwenberge, presentator bij Klara, dichter, literator... kortom een grote meneer in de kunstwereld is een Geraardsbergenaar op wie de stad Geraardsbergen zou mogen trots zijn. 

Bovendien is hij een van de grootste Dantespecialisten in ons land en toen zijn in het Engels vertaalde Dantology in Dublin werd voorgesteld gebeurde dat in aanwezigheid van de Nobelprijswinnaar literatuur.

Onderstaand gedicht komt uit de luxeversie van zijn boek.

Storia Fiorentina

Zijn het de woorden

of is het de wijn

Firenze zou Geraardsbergen

kunnen zijn

zoveel jaar geleden;

de avondlichten op een rij

mooi afgemeten

alleen, een auto die wat

sneller rijdt

en de jaren die ik

vanavond ouder ben geworden.

© Johan Van Cauwenberge

Dantologie

Leuven, 1994

 

met dank aan Albert Schrever

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Klik op de foto voor meer informatie

Marc Van Trimpont, stichtend voorzitter (1996) van de Geschied- en heemkundige kring Gerardimontium, is geen onbekende voor Geraardsbergen en omstreken. Op 13 december 1933 werd hij geboren te Overboelare (Geraardsbergen). Sinds zijn brugpensionering in 1992 is hij, als autodidact, vrijetijdshistoricus en besteedt hij al zijn beschikbare tijd aan lokale geschiedenis. Enkele publicaties sieren zijn palmares:

-    Het land en de baronie van Boelaere, 2^de druk, 2001

-    150 jaar gerecht in het kanton Geraardsbergen (1795-1945), 2002

-    La Territoriale in Belgisch Congo, een anachronistische job (Beni en Goma, Noord-Kivu, 1956-1960), 2005

-    Publicaties van de Geschied- en Heemkundige Kring Gerardimontium (1997-2006), 2007

Ook verleende hij zijn medewerking aan:

-    ‘Archiefbeelden Geraardsbergen, 2002’

Laatst ontmoette ik Marc nadat we elkaar een tijdje uit het oog waren verloren. Weer werd ik overweldigd door zijn warme en intense blijk van genegenheid met in zijn galante houding de rust en diplomatie & in zijn pretoogjes vonkjes levenslust. Maar deze keer verraste hij me nog meer toen hij me vertelde dat ook hij enkele gedichten had geschreven.
 
Marc bewonder ik voor zijn uitmuntend taalgebruik waarvan mijn mond werkelijk openvalt. Groot was mijn verwondering toen ik een paar van zijn gedichten las die naar mijn oordeel bewijzen wie hij is: een wijze man die door zijn levenservaring niet ongevoelig is voor de pijnpunten van deze wereld. Hij pureert zijn woorden tot een boodschap met een soepele eindrijm. Lees zelf maar.

Die mooie liefde

(Opgedragen aan alle weduwen en weduwnaars die lief hebben gehad.)

Geluk dat verder reikt dan ’t einde hunner jaren,

ziedaar wat ik gescheiden geliefden toewens!

Steeds in gedachten doch zonder hoop te baren

blijven d’afwezigen leven, zijn ze heel en al mens…

Maanden zijn nu voorbij maar elke dag besef ik steeds weer

dat ik je mis want nog altijd ben je mijn lief!

Je bent, oh zo moeilijk, te vervangen! Ik mis je toch zozeer…

Ben je me niet ontstolen door Pietje, die gemene dief?

Neen, nooit of nimmer zal ik vergeten

wat ze me heeft gebracht, wat ze heeft betekend,

die mooie liefde die, begrijpe wie kan, velen niet heeft gebeten

maar die MIJN leven onuitwisbaar heeft getekend…

© Marc van Trimpont

(5 oktober 2002)

˜*™

De zeven hoofdzonden*

Wie hoort er nu nog van de zeven hoofdzonden?

Ja, geaardheden van zo en zus: dàt kennen we stilaan wel.

Maar welke zijn dan die razende honden

die je eertijds dreven naar de hel ?

De eerste in de rij heet Hoogmoed.

In ’t Giesbaargs spreekt men van “e stik stront”.

Alleen op eigen voetstuk voelt hij zich goed,

doch dit staat op drijfzand of losse grond.

Kort op zijn hielen volgt de vrek..

Gierigheid maakt van hem een arm man…

Neen, aan aardse goederen is geen gebrek..

Maar genieten van zijn bezit? Is iets wat hij niet kan.

Niet lang geleden was Onkuisheid nog de ergste van de zeven…

Inmiddels lijkt ontucht van de zondenlijst geschrapt (?).

Wie wil, kan gerust in ZIJN Sodom en Gomorra gaan leven !

Of zeg me : WIE wordt nu nog op “verboden sex” betrapt ?

Voor sommigen is Gulzigheid een plezante zonde.

Een drink- en vreetpartij is vast een leuk spel.

Maar schijn bedriegt! Er blijft een wonde…

Men heeft een kater en voelt zich niet wel.

Fysiek gevaarlijk is woede of Gramschap.

Asjeblief, hoed je voor die razende furie

en laat je niet meeslepen door gezelschap

dat niet vrede zoekt maar veeleer ruzie.

En wat gezegd van de profiteur ?

Traagheid heette de ziekte waar hij aan lijdt.

Bekeur hem niet ! Vooral  geen gezeur !

Zalig nietsdoen, dàt is wat hem verblijdt…

Maar de geduchtste van alle zeven is vast en zeker Nijd !

Oorzaak van zoveel kwaad, hield ik ze als laatste in de rij.

Die chagrijnigaards verdienen vooral meewarigheid :

door hun kankerende afgunst zijn die sukkels nooit blij !

Wat IK daar zo allemaal van denk, lieve mensen?

Dat elk zou moeten weten wat is recht en wat is krom!

Laat me echter voor elkeen ‘t beste wensen.

En tegen mezelf zeg ik : Marc, doe wel en zie niet om…

© Marc van Trimpont

(februari 2002)

* In deze tekst wordt de mannelijke persoonsvorm gebruikt, maar vanzelfsprekend dient men steeds m/v voor ogen te houden.

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Uitvergroten is mogelijk door te klikken op de foto.

Het zevengesternte... een mysterie... een raadsel 

Guido Gezelle, hèhè, dat is me wat!

Ooit schreef hij een mysterieus kortgedicht voor of over Geraardsbergen. Wat bedoelde hij ermee? Heeft hij ooit aan iemand uitgelegd waarom hij het schreef? Bestaat er bewijskrachtig materiaal? Guido Gezelle doet me wat aan…

Onderstaand gedicht werd opgenomen in de Geraardsbergse poëtische steegjesroute. Maar eerst moet je de bruggenwachter overhalen de brug over de Dender op te halen. Let wel: positioneer jezelf met je rug naar het Marktplein en laat me erna via een reactie weten of je als rechercheur of weetlustige hierin slaagde. Of laat iets van je horen als je me kan vertellen wat in Gezelles hoofd of hart omging… Jawel, heel boeiend, lees maar...

Het Zevengesternte 

Van Gent naar Geeraartsbergen,

daar liggen zeven scherven,

zeven scherven, al even blank,

langs den wijden watergang:

niemand die ze geraken kan,

niemand die ze genaken kan:

raadt, wat zijn me die scherven dan?

             Guido Gezelle - 1862

27-11-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Met een klik op de foto komt u meer te weten over Daniël Heinsius.

Aan mijn geliefd Geraardsbergen

Met dank aan Albert Schrever

Daniël Heinsius (1580-1655) was een internationaal vermaarde humanist en hoogleraar in Leiden én dichter. Hij werd geboren in Gent, kort nadat zijn ouders de Oudenbergstad hadden verlaten. Een bezoek aan Geraardsbergen, waar zijn ouders zo lang hadden geleefd, inspireerde Daniel Heinsius tot onderstaand gedicht.

In urbem Gerardimontium

Deliciae coeli ac terrae, quam plurima tempe

et gelidi saltus sylvaque multa tegit,

O quam te memorem?

             Uit Danielis Heinsii poëmatum, editio nova

                 Lugdunum-Batavorum, 1631.

Omdat een –weliswaar literaire- omzetting was gewenst maar dan met maximaal respect voor de auteursversie, deed Albert Schrever een beroep op Jan Taelemans, classicus, met wie volgende hertaling tot stand kwam:

Aan mijn geliefd Geraardsbergen,

Hoe heerlijk zijn je luchten en landschappen!

Hoe ben je gezegend met vele dalen, frisse weiden en

talrijke wouden

Hoe zou ik je bezingen?

                 Daniël Heinsius, 1631

Bron: ‘Geraardsbergen, zijn taalgebruik & zijn taaleigen’ door Albert Schrever, 2004.

27-11-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Onderstaand gedicht werd opgenomen in de poëtische steegjesroute van Geraardsbergen en staat te lezen in het centrum aan de Denderkade.

De Dender zingt

Op de wals van wassend water,

donkergroen, levendig en onbevangen,

rept de rivier met ritselend geklater.

Waterjuffers lokken en zwaaien

in lichterlaaie hun wijde rokken.

Aan de kade lopen kinderen

kind te wezen, niets te vrezen.

Ze slaken kreten bij het kwaken

van een trage vloot waterdraken.

Zwanen trekken banen en verbazen

als ze als meisjes van wit porselein

aanmeren, koketteren en de aftocht blazen.

Maar langs het jaagpad staat stilte aan wal

op plekjes waar vissers ankeren

en een knaap zijn lief kust.

Hier smelt de tijd en laat begaan

langs zijn oevers hengelend

naar verzonken rust.

Vanop een brug vloei ik mee

in stroom en droom voluit:

als ik God was, liet ik ook de vissen zingen,

wat een muziek gaat van de Dender uit.

© Marleen De Smet

20-11-2007 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet