Als er iets is dat in mijn vege lijf niet aanwezig is, dan is dat een reismicrobe. Niet dat vreemde culturen of mooie plaatsen mij niet interesseren, maar ik bekijk ze liever vanuit mijn luie zetel.
En toch…er zijn twee plaatsen die ik heel graag had bezocht. Wat het tweede is vertel ik jullie wel eens op een andere keer. Wat het eerste is kunnen jullie misschien al wel raden wanneer je weet wie mijn supergroot idool is.

Inderdaad! Het is de Cimetière Pere-Lachaise, de begraafplaats van Parijs. En dan meer bepaald het graf van Edith Piaf.
Nu ben ik veertig jaar geleden wel in Parijs geweest maar de tijd ontbrak ons om tot daar te geraken. Ik vind het nog altijd een spijtige gemiste kans en sindsdien droom ik ervan om er ooit nog eens terug naartoe te gaan. Al vrees ik dat het bij een droom zal blijven.

Nu is het zo dat verleden weekend mijn schoondochter naar Parijs is geweest en daarbij wel de tijd vond om het graf van die grote dame te bezoeken. Zij heeft in mijn naam een roos op haar graf neergelegd. Dat moment werd vastgelegd met de camera en zo was ik toch een beetje aanwezig.

Nu graf of geen graf, voor mij blijft Edith Piaf onsterfelijk.
En om die reden vandaag nog eens een lied van haar op mijn blog. Mijn keuze valt vandaag op een lied dat ik bij dit alles toepasselijk vind. Omdat het verhaalt over de vergankelijkheid van het leven.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LES TROIS CLOCHES
(1946)

De groep werd gevormd tijdens de tweede wereldoorlog in 1941 te Lyon, Frankrijk.
De groep bestaat uit negen jonge mannen onder de leiding van Louis Liebard die tevens ook de oprichter is.
De zangstemmen zijn netjes verdeeld in, drie tenoren, drie baritons en drie bassen.
De mannen zingen folkloristische oude Franse liedjes. Zij zingen ook voor de Franse soldaten en trekken mee met het leger.

Hun grote doorbraak komt er wanneer zij in 1946 Edith Piaf ontmoetten op een gala in Parijs.
Datzelfde jaar nemen ze samen met Piaf het nummer “Les Trois Cloches” op van de Zwitserse componist Jean Villard , beter bekend onder het pseudoniem Gilles. Met dit lied toeren zij vier jaar lang samen met Piaf.
Het grote succes dat zij met dit lied behalen geeft hen de mogelijkheid om overal ter wereld op te treden.
Ook maken zij een muzikale film samen met Piaf, “Neuf Garçons, Un cœur”.
In de V.S. maken zij een Engelstalige versie van “Les Trois Cloches” (The tree Bells) met Frank Sinatra.

In totaal heeft de groep meer dan 350 opnames gemaakt waarvan 50 opnames ongepubliceerd bleven.
In de loop der jaren veranderde de bezetting van de groep meermaals door ziekte en/of overlijden van de leden, maar zij bleven actief tot het midden van de jaren ’80.