Nu hebben jullie wel heeeeeel veel geduld moeten hebben voor er hier een ander muziekje te beluisteren viel hè! Maar ik had er een goede reden voor.Wat die reden is kunnen jullie lezen op mijn ander blogje. Mocht je daar al goesting in hebben of curieus naar zijn dan.
Het verklaard alvast de reden waarom ik er vandaag een beetje met mijn klak naar gooi. Geen fut meer over en daarom ook geen inspiratie om hier een verhaal neer te zetten.

Maar het gaat hem tenslotte om de muziek, nietwaar?! En ik weet voor een feit dat ik met mijn liedje van vandaag alvast een iemand blij ga maken.
Al hoop ik natuurlijk op meer. Want de zanger in kwestie is een heus fenomeen en niet weg te denken uit onze jonge jaren.
Rock ’N Roll, ballades, gospel, country, hij had het allemaal op zijn repertoire staan.

En uit zijn country album laat ik jullie vandaag een liedje beluisteren.
Het lied is een verhaal op zich en dus hoef ik het niet te doen.
Ik hoop dat jullie genieten van:

HIS LATEST FLAME
(1961)

Voluit luidt de titel van het lied “Marie’s the Name Of His Latest Flame”. Het lied werd geschreven door Doc Pomus en Mort Shuman.
Doc Pomus was een Amerikaanse bleus-zanger, maar wasj beter bekend als tekstschrijver van vele Rock n roll hits.
Mort Shuman was eveneens een Amerikaans zanger, pianist en co-tekstschrijver van vele ’60-er jaren rock ’n roll hits, waaronder o.a. het bekende “Viva Las Vegas”.

”His Latest Flame” werd oorspronkelijk opgenomen in juni 1961 door Del Shanon op zijn album “Runaway with Del Shanon”. Het kende echter veel meer succes toen het twee maanden later werd gebracht door Elvis Presley.
Elvis bereikte er de 4e plaats mee op de Billboard top honderd en een nummer 2 op de Easy Listening grafiek.

Merkwaardig feit is ook dat het singeltje van Elvis in feite twee A-kanten had. Want “Little Sister” dat aanvankelijk als B- kant bedoeld was, kende een even groot succes als de A-kant.

Vandaag vond ik mijn inspiratie op het blog van ANI.
Zij schreef over “oude liefdes”. En uiteraard gaan dan je gedachten naar vroegere tijden en je eigen vroegere liefdes. Ik kan het dan niet laten om te vergelijken met de tijd van nu.
Lieve deugd, wat zijn de tijden toch veranderd!

Onlangs zag ik een tv programma over tienermoeders. Meisjes van amper veertien jaar met een baby. Moeders die zelf nog bemoederd moeten worden.
Was ik nu zo dom, of was ik simpelweg naïef, maar op die leeftijd dacht ik er nog niet aan om met een jongen het bed in te duiken. Op die leeftijd had ik al wel de klok horen luiden maar wist ik de klepel niet hangen.
Onze voorlichting ging al wel zo ver dat we wisten waar de kinderen vandaan kwamen, maar naar de techniek hadden we het raden. Die know how liet men over aan onze fantasie.
Natuurlijk kenden we onderzoekende jongens en natuurlijk werd er al eens gefrunnikt. Maar veel meer dan dat werd het toch niet, dat kwam pas enkele jaren later.
En dan vraag ik mij af of al die openheid en uitgebreide voorlichting niet aanzet tot experimenteren? En dit met alle gevolgen van dien.

Nee hoor, geef mij maar de romantiek van vroeger!
Waar een jongen nog aarzelend je hand vast nam en met je meewandelde tot aan je deur. Waarna je door de afscheidskus met blozende wangen naar binnen liep.
De tijd waarin een jongen nog vroeg of je verkering met hem wilde en waarna je dan beide verwachtingsvol naar de climax toe leefde.
En daarom weer mijn vraag: Waren wij naïef, dom of preuts? Of hadden wij meer besef van normen en eigenwaarde?

Nu ja, wat er ook van is, het bracht een liedje in mijn hoofd.
Een liedje waar ik altijd vrolijk van wordt. Ook omdat ik vind dat de zangeres een blijheid uitstraalt die doorklinkt in al haar liedjes.
Luister en geniet van:

A GUY IS A GUY
(1952)

DORIS DAY

Doris Day heeft haar grote populariteit te danken aan haar rollen in romantische komedies: Zij zong mooi, danste mooi en was mooi. Maar vooral was zij een ster zonder allure, The girl next door zeg maar.
Doris Day had altijd een zonnige glimlach op haar snoet en dat klonk door in haar licht en zilverige stem. Men zei dat ze speciale knobbels op haar stembanden had wat haar timbre uniek maakte. Maar ook jazz kon ze aan. Ik denk dan vooral aan het lied, “Lullaby of Broadway” waarop ze moeiteloos naar mijn idee heel ingewikkelde noten zong.

Doris Day zal altijd vereenzelfigd worden met het lied “Que sera, sera” uit Alfred Hitchcocks “The man who knew too much” uit 1956.
Maar zij heeft zoveel meer op haar repertoire staan. Teveel om op te noemen voor mij.

In 1975 verschenen haar memoires onder de titel “Doris Day: her own story”.
Van 1968 tot 1973 speelde ze in de televisieserie “The Doris Day Show”, die in de jaren zeventig ook in Nederland op het scherm kwam.

Wanneer ik zo zit te snuffelen in mijn koffertje met 45-toeren plaatjes, dan valt het me op dat er vaak eendagsvliegen tussen zitten.
Zangers, zangeressen of groepen die slechts een monster hit hebben gescoord en waar je nadien niets meer van hoort. Althans toch niet in onze contreien.

Zo iemand is ook de zanger waar jullie vandaag kunnen naar luisteren.
Het lied schopte ons een geweten en waarschuwde ons jaren geleden al dat we onze natuur naar de verdoemenis aan het helpen waren. Het lied vertelde ons dat door ons toedoen de wilde dieren zouden uitsterven door hun habitat in te palmen, of door hen te doden voor grof geldgewin.

Het is helaas een gegeven dat ook vandaag, zesendertig jaar later, ook nog van kracht is, en misschien zelfs nog meer dan toen.
Luister maar naar de woorden van:

THE ELEPHANT SONG
(1975)

KAMAHL

Door een ontmoeting met Nat King Cole tijdens een van diens concerten besloot Kamahl zijn droom om artiest te worden waar te maken. Hij maakte kennis met zowel popmuziek als klassieke muziek.
Al snel viel hij op door zijn donkerbruine warme stemgeluid (barriton) en tekende zijn eerste platencontract bij Phonogram.

Zijn doorbraak kwam in 1969 met het lied “Sound of Goodbye” dat naar de top van de Australische hitlijst steeg.
In 1972 vertegenwoordigde hij Australië op het internationale songfestival in Rio de Janeiro en bereikte hij met “Nothing More” de finale.

Het was in 1975 dat Kamahl doorbrak in Nederland met “The Elephant Song.
Het lied was te horen in een tv-documentaire over het Wereld Natuur Fonds. Producer Hans van Hemert (vice-president van Polygram) schreef het lied voor Kamahl en de tekst is van Gregor Frenkel Frank.
De opname werd een enorm succes in Europa en de plaat stond 5 weken op de eerste plaats van de Top 40 en de Nationale Hitparade.

Weetjes: In Amsterdam trad Kamahl op voor Prins Bernhard en Prinses Juliana.
Voor zijn vele liefdadigheidswerk kreeg hij in 1994 een hoge onderscheiding. Hij werd geëerd tot lid van de Orde van Australië.
In 1998 kreeg hij de Australian Father Of The Year award.
Frank Sinatra werd benaderd door Van Hemert om “The Elephant Song” te zingen, maar die sloeg het aanbod af.

ENJOY LIFE,
ENJOY THE MUSIC!

Als er iets is dat in mijn vege lijf niet aanwezig is, dan is dat een reismicrobe. Niet dat vreemde culturen of mooie plaatsen mij niet interesseren, maar ik bekijk ze liever vanuit mijn luie zetel.
En toch…er zijn twee plaatsen die ik heel graag had bezocht. Wat het tweede is vertel ik jullie wel eens op een andere keer. Wat het eerste is kunnen jullie misschien al wel raden wanneer je weet wie mijn supergroot idool is.

Inderdaad! Het is de Cimetière Pere-Lachaise, de begraafplaats van Parijs. En dan meer bepaald het graf van Edith Piaf.
Nu ben ik veertig jaar geleden wel in Parijs geweest maar de tijd ontbrak ons om tot daar te geraken. Ik vind het nog altijd een spijtige gemiste kans en sindsdien droom ik ervan om er ooit nog eens terug naartoe te gaan. Al vrees ik dat het bij een droom zal blijven.

Nu is het zo dat verleden weekend mijn schoondochter naar Parijs is geweest en daarbij wel de tijd vond om het graf van die grote dame te bezoeken. Zij heeft in mijn naam een roos op haar graf neergelegd. Dat moment werd vastgelegd met de camera en zo was ik toch een beetje aanwezig.

Nu graf of geen graf, voor mij blijft Edith Piaf onsterfelijk.
En om die reden vandaag nog eens een lied van haar op mijn blog. Mijn keuze valt vandaag op een lied dat ik bij dit alles toepasselijk vind. Omdat het verhaalt over de vergankelijkheid van het leven.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LES TROIS CLOCHES
(1946)

De groep werd gevormd tijdens de tweede wereldoorlog in 1941 te Lyon, Frankrijk.
De groep bestaat uit negen jonge mannen onder de leiding van Louis Liebard die tevens ook de oprichter is.
De zangstemmen zijn netjes verdeeld in, drie tenoren, drie baritons en drie bassen.
De mannen zingen folkloristische oude Franse liedjes. Zij zingen ook voor de Franse soldaten en trekken mee met het leger.

Hun grote doorbraak komt er wanneer zij in 1946 Edith Piaf ontmoetten op een gala in Parijs.
Datzelfde jaar nemen ze samen met Piaf het nummer “Les Trois Cloches” op van de Zwitserse componist Jean Villard , beter bekend onder het pseudoniem Gilles. Met dit lied toeren zij vier jaar lang samen met Piaf.
Het grote succes dat zij met dit lied behalen geeft hen de mogelijkheid om overal ter wereld op te treden.
Ook maken zij een muzikale film samen met Piaf, “Neuf Garçons, Un cœur”.
In de V.S. maken zij een Engelstalige versie van “Les Trois Cloches” (The tree Bells) met Frank Sinatra.

In totaal heeft de groep meer dan 350 opnames gemaakt waarvan 50 opnames ongepubliceerd bleven.
In de loop der jaren veranderde de bezetting van de groep meermaals door ziekte en/of overlijden van de leden, maar zij bleven actief tot het midden van de jaren ’80.