Jullie hebben een ganse week kunnen genieten, of noodgedwongen moeten luisteren, al naargelang jullie het willen opvatten, naar mijn liedje uit vervlogen tijden.
Dat komt doordat mijn week zo druk gevuld was dat ik geen tijd meer over had om hier wat anders te laten beluisteren.
Maar er ligt nu toch weer wat kalmte in het verschiet en zodoende ga ik hier weer aan de slag.
En zoals ik het vaak op zondag doe, ook vandaag een stukje klassiek op mijn blog.

Het muziekstuk is oorspronkelijk een compositie voor piano maar het werd verwerkt in een Country/Folk theaterstuk dat voor het eerst werd opgevoerd in 1935.
De tekst voor het lied werd geschreven door de Amerikaanse Bob Wills.
Het stuk is een triest verhaal, bijna vergelijkbaar met een Griekse tragedie.
Het vertelt over de rivaliteit tussen twee zusters die beide houden van dezelfde man.

Het lied werd ondertussen al door vele artiesten gecoverd. Zoals o.a. door:  Ray Price, Hank Thompson, Ron Maiden, en Willie Nelson, om er maar enkele te noemen.

Zo jullie willen kun je de tekst van het lied lezen aan de linkerkant van mijn blog.
Ik geef echter de voorkeur aan het klassieke pianostuk.
Ik hoop dat jullie genieten van:

A MAIDENS PRAYER

Het piano muziekstuk wordt heel vaak gebruikt als een oefenstuk met een medium moeilijkheidsgraad voor beginnende pianisten.
Het muziekstuk zorgt wel voor controversie in de muziekwereld.
Sommigen beschrijven het als melodieus en romantisch. Anderen noemen het smalend een salon muziekje.
De academisch gevormde pianist, Arthur Loesser, beschreef het als ‘een slonzig product van onbekwaamheid.’

Merkwaardig detail: Het lied wordt ten gehore gebracht door de vuilniswagens in Taiwan, vooraf gegaan door ‘Fur Elise’ van Beethoven.
Het waarschuwt de burgers dat zij naar buiten moeten komen alwaar ze eigenhandig hun vuilnis in de wagens moeten kieperen.

Zullen we nog eens een streepje klassieke muziek beluisteren? Ok dan, here we go!

Mijn twee grote favoriete componisten zijn, Verdi en Pucinni. En het is van deze laatste dat ik wat laat horen.
Vandaag een lied, aria moet ik in feite zeggen, waarbij telkens wanneer ik het beluister, de haren op mijn armen rechtop gaan staan.
Oorzaak daarvan is niet enkel de muziek maar eveneens de grootse vertolking van, Luciano Pavarotti.
Ik ken geen enkele operazanger die zijn talent benadert en ik meen dat zijn dood een gigantisch verlies is voor elke klassieke muziekliefhebber.

Hoewel er voor mij, geen enkele zanger is die dit lied op zulke mooie wijze, met zoveel kracht en overtuiging, beter kan vertolken dan, de master himself, kies ik vandaag toch voor een andere zanger die het ook niet onaardig doet.
Oordelen jullie zelf maar!
Maar bovenal, geniet van:

NESSUM DORMA
(1924-26)

PAUL POTTS

Paul Robert Potts werd geboren op 13 oktober 1970, te Bristol, Engeland.
Hij is een operazanger.
Voordat hij beroemd werd was hij verkoper van mobiele telefoons.

Hij zong zijn eerste opera op 28-jarige leeftijd tijdens een karaokewedstrijd.
Daarna trad hij op in Michael Barrymores televisieshow "My kind of Music", waarbij hij £ 8000 won.
Door deze prijs kon Potts naar Italië gaan en daar een aantal operatrainingen volgen, waaronder een masterclass bij Luciano Pavarotti.

Terug in Groot-Brittannië trad Potts op in een aantal semi-professionele opera's.
Daarna kreeg Paul Potts af te rekenen met enkele tegenslagen zoals, een blindedarmontsteking waarbij men tijdens de operatie ook een kankergezwel ontdekte dat meteen verwijdert werd. Nadien kreeg hij een fietsongeval waarbij hij zijn sleutelbeen brak.
Dit alles zorgde voor een terugslag van zijn carrière.

Doordat hij niet meer werd gevraagd voor optredens besloot hij zich op te geven voor het televisieprogramma "Britain's Got Talent" met de gekende en succesvolle gevolgen.

DE OPERA:

Nessum Dorma is de wereldbekende aria uit Pucinni’s laatste opera, Turandot.
De opera Turandot is een Lyrische opera in drie aktes naar het gelijknamige toneelstuk van Carlo Gozzi en de bewerking van Friedrich von Schiller.
Het libretto is van Guiseppe Adami en Renato Simoni.

In de herfst van 1924 werd er kanker bij de componist geconstateerd. Met zijn zoon ging hij naar Brussel om daar een behandeling met bestraling te ondergaan.
De behandeling leek succes te hebben, maar Puccini’s hart kon het niet aan. Op 29 november 1924 overleed hij dan ook nog vóór dat hij Turandot kon voltooien.
Daarom werd de opera (aan de hand van Puccini’s nagelaten schetsen) voltooid door Franco Alfano.
Maar op 25 april 1926, toen Turandot in La Scala van Milaan onder leiding van Toscanini in première ging, stopte Toscanini die avond op het punt waar Puccini gebleven was toen hij overleed, als eerbetoon aan de, volgens mij, grootmeester der opera’s.

HET VERHAAL:

Dat kunnen jullie lezen door op onderstaande button te klikken

Morgen vieren we overal ter wereld het Feest van de Arbeid. En daarom een dagje vroeger dan normaal een klassieker op mijn blog.
Een strijdlied waarvan we misschien even gedacht hebben dat het achterhaald is. Helaas, niets is minder waar!
De rijke wordt nog steeds rijker en de arme is en blijft een arme.
De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en niet alleen in de neokoloniale wereld, maar ook hier bij ons in Vlaanderen is het duidelijk merkbaar.
Het kapitalisme onderdrukt nog steeds de lage bevolking.

Al ben ik geen communiste en doe ik al hélemaal niet fanatiek aan politiek, vandaag wil ik toch even deze strijdkreet ten gehore brengen.
Moesten jullie zin hebben om de vuist op te heffen en luidkeels mee te brullen, de tekst vind je hiernaast links op mijn blog. Maar gewoon luister mag ook natuurlijk naar:

DE INTERNATIONALE

EUGÉNE POTTIER

Het lied zelf zou Eugène Pottier nooit horen.
De Internationale werd aanvankelijk gezongen op de tonen van de Marseillaise.
Pierre de Geyter zette de tekst op nieuwe muziek in 1888, een jaar na de dood van Pottier dus.

De Internationale werd voor het eerst uitgevoerd op 8 juli 1888, op het jaarfeest van het syndicaat der krantenverkopers, te Rijsel (Lille).
De 2de Internationale proclameerde het als officieel strijdlied in 1892.

De Internationale is in tientallen talen vertaald en wordt overal op aarde gezongen door linkse en arbeidersbewegingen.
In de loop der jaren hebben veel liedschrijvers, ieder in hun eigen taal, getracht de tekst te moderniseren. Daardoor worden in veel landen verschillende teksten gehanteerd.
De Nederlandse tekst van het lied werd bewerkt door de dichteres Henriette Roland Holst.
Deze vertaling is het meest gebruikt in Nederland, al bestaan er ook andere vertalingen.

Nu is het zo dat elk zichzelf respecterende zanger(es), en vooral diegene met een flinke dosis zelfvertrouwen, wel een klassiek lied op zijn repertoire heeft staan.
Zo ook Jennifer Warnes, die dit lied in het Engels zingt, en dat doet ze helemaal niet slecht.
Maar ik kan het niet helpen dat ik toch veel liever de klassieke uitvoering hoor en dan liefst nog uitgevoerd door prima klassiek geschoolde stemmen.
In dat vakje horen voor mij alvast, Beniamino Gigli en Ramona Eremia.
Jullie kunt hen hier vandaag beluisteren met een duet uit het derde bedrijf van Donizetti’s opera ‘Don Pasquale’.
Ik hoop dat jullie genieten van:

TORNAMIR A DIR CHE M’AMI

GAETANO DONIZETTI

Donizetti kreeg een uitstekende opleiding van Johann Simon Mayr, die zelf een vernieuwend en succesvol componist was.
Donizetti studeerde aan het Liceo Filarmonico te Bologna waar hij een grondige theoretische opleiding kreeg van Mattei Stanislao, die later ook Rosinni zou onderwijzen.

Donizetti stond al snel bekend om het grote gemak waarmee hij melodieën en complete composities uit de pen liet vloeien met een bekwaamheid die aan Mozart deed denken.
Hij werkte ook heel gedisciplineerd en in een strak schema en haalde steeds zijn deadlines, wat in het hectische opera bedrijf van het toenmalige Italië een pluspunt was.

Donizetti’s muziek werd overal ter wereld opgevoerd en hij hij was dan ook een zeer bereisd man.
Alles bij elkaar schreef hij 75 opera’s, 16 symfonieën, 19 strijkkwartetten, 193 liederen, 45 duetten, 3 oratoria, 28 cantates, soloconcerten, sonates en kamermuziek.

Aan het einde van zijn leven was hij een dement, verlamd en incontinent wrak door zijn ziekte, ‘cerebro-spinale syfilis’.
Hij overleed aan die ziekte op 8 april 1848 en werd begraven in zijn geboortedorp.

Samen met ‘La Fille Du Regiment’ en ‘Lucia di Lammeroor’ is ‘Don Pasquale’ wellicht de meest bekende opera van Donizetti.
Het is een komische opera in drie bedrijven uit 1810.
Hij deed er drie maanden over om hem te schrijven, wat voor zijn doen lang was.

De opera werd voor het eerst geproduceerd op 3 januari 1843 in de 'Comedie-Italienne' in Parijs. Later ook in Milaan, Londen, New York en Sidney.
Giovanni Ruffini schreef het Italiaanse libretto.

Alle gebeurtenissen vinden plaats op 1 enkele dag te Rome.
De jonge neef van Don Pasquale, Ernesto, weigert om de door zijn oom uitgekozen vrouw te huwen omdat hij verliefd is op de mooie maar straatarme Norina.
Dat zint Don Pasquale niet en hij onterft zijn neef en besluit dan maar om zelf te trouwen en voor  nakomelingen te zorgen.

Zijn lijfarts, Dr Malatesta, stelt hem voor zijn zuster, Sofronia, een kloostermeisje, te huwen en Don Pasquale gaat gretig op dit voorstel in.
Echter na het huwelijk ontpopt Sofronia zich als een echte helleveeg die iedereen rondom haar terroriseert en handenvol geld kwistig over de balk smijt.

Wat Don Pasquale echter niet weet is dat het huwelijk nep is omdat iedereen samenspande om alsnog een toelating te kunnen afdwingen voor het huwelijk van Ernesto met zijn Norina.
Wanneer Don Pasquale dit alsnog te weten komt stemt hij toe in het huwelijk van de jonge geliefden.
End goed, al goed dus.

En nu, bijna zestig jaar later, sta ik weer aan die vijver.
De bootjes zijn al lang verdwenen maar de eenden kwekken nog lustig en de zwanen glijden nog altijd statig over het water.
Ik moest een beetje in mezelf lachen toen ik bedacht dat er alvast één constante in mijn leven is. Want als kind voerde ik de eenden en de zwanen, later deed ik dat met mijn eigen kinderen en weer jaren later met mijn kleinkind.
Ik vroeg mij af wie er samen met mij die beesten zou gaan voederen wanneer ik stokoud ben.

Van al dat naar mijn muziekstuk van vandaag is voor mij maar een kleine stap, ik zou zelfs durven  zeggen dat het logisch is dat ik moest denken aan Tsjaikovski’s mooie ballet en ik hoop dat jullie zullen genieten van:

HET ZWANENMEER.
(1877)

Zijn muziek werd in die tijd als te westers bevonden door zijn landgenoten, en in het bijzonder door ‘Het Machtige Hoopje’, een gezelschap dat bestond uit de vijf belangrijkste Russische componisten en tijdgenoten van Tsjaikovski.

Tsjaikovski was eerst ambtenaar, ging muziek studeren aan het Conservatorium van Sint-Petersburg en werd toen leraar aan datzelfde conservatorium.
Gravin Nadesjda Filaretovna von Meck,  een grote bewonderaarster, bood hem in 1877 de mogelijkheid zijn leven geheel aan het componeren te wijden.
Jarenlang onderhielden zij een innige briefwisseling, maar Tsjaikovski heeft haar nooit willen ontmoeten.
In 1890 zette de gravin haar financiële steun om onduidelijke redenen stop, een theorie is dat zij zich niet kon verenigen met zijn seksuele geaardheid.
Homoseksualiteit was immers een groot probleem in de Stalinistische tijd.

Tsjaikovski reisde veel en werd overal geëerd, maar was een eenzelvig en eenzaam mens.
Hij overleed op 53-jarige leeftijd aan cholera.
Maar het hardnekkige gerucht gaat dat hij zelfmoord gepleegd zou hebben door vergiftiging.

‘Het Zwanenmeer’ is een choreografie van Marius Petipa en Lev Ivanov.
De oorspronkelijke choreograaf was Julius Reisinger .
Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou.
De première was in het Bolsjojtheater te Moskou op 4 maart 1877.
Het is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld.
Het ballet geldt als een van de hoogtepunten van het klassiek-romantische balletgenre.

Prins Siegfried wordt op zijn verjaarsbal aan het koninklijk hof gedwongen door zijn ouders uit de aanwezige meisjes een bruid te kiezen. Dat zint hem niet en hij vertrekt boos en verdrietig uit het paleis om in het bos te gaan jagen.
Hij ziet een vlucht zwanen overvliegen, volgt ze naar de rand van een meertje in het bos, richt zijn boog, maar schiet niet, want voor zijn ogen verandert de zwaan in een prachtige jonge vrouw gekleed in een witte jurk van zwanenveren.
Hij benadert haar en het meisje vertelt hem dat zij prinses Odette is die met haar gezellen ontvoerd is door de boze tovenaar Von Rothbart, die de meisjes betoverd heeft zodat zij overdag zwanen zijn en alleen 's nachts weer tijdelijk meisjes worden.
De prins wordt verliefd op haar, zweert eeuwige trouw aan haar en wil dat door een huwelijk bezegelen, want dit is de enige manier om de betovering van Von Rothbart te verbreken. Samen dansen ze aan het meer in het bos dat gevormd is door de verdrietige tranen van Odette’s ouders.

De prins keert terug naar het kasteel, vastberaden om Odette tot zijn bruid te maken, maar het loopt allemaal enigszins anders dan gepland.
De oorspronkelijke apotheose zegt dat de twee uiteindelijk zelfmoord plegen in het meer.
Maar er zijn ook andere versies waar alles een happy end krijgt.

Vandaag een klassiek lied op mijn blog uit de opera, Martha, dat om een of andere reden verscheidene malen in mijn en pa’s collectie zit, evenwel steeds door een andere zanger uitgevoerd.
Ik meen dus dat dit lied door elke grote zanger op aarde wel eens keertje gezongen is.

Pa bezat het van, Joseph Schmidt, Jussi Bjorling en Mario Lanza.
Zelf heb ik het van die laatste ook op cd en daarnaast ook nog van Pavarotti en Placido Domingo.
Naar die laatste laat ik jullie vandaag luisteren.
Ik weet dat ik daarmee alvast een iemand plezier ga mee kan doen, he Mandy!
Hopelijk kunnen jullie ook genieten van:
M’APPARI
(1847)

P LACIDO D OMINGO

Als kind verhuisde hij met zijn ouders naar Mexico.
In Mexico-Stad studeerde hij aan het conservatorium en leerde aldaar piano spelen en dirigeren.

Hij maakte zijn podiumdebuut als tenor in 1959 als Alfredo in ‘La traviata’.
In 1962 sloot hij zich aan bij de Israëlische Nationale Opera, en trad daarmee voor het eerst op in New York in 1965.
Hij maakte zijn debuut aan het Teatro alla Scala in 1969 en bij Covent Garden in 1971.

In 1981 bereikte hij aanzienlijke bekendheid buiten de operawereld toen hij het lied ‘Perhaps Love' zong in duet met de jongere Amerikaanse volks-/popmuziekzanger John Denver.
Ook oogste hij veel succes als een van De Drie Tenoren, samen met Luciano Pavarotti en José Carreras.
Tevens zong hij ook verschillende malen op de opening of slotceremonies van de Olympische Spelen, al dan niet in duet met diverse zangers of zangeressen.

In 2009 was Plácido Domingo de eerste winnaar van de Birgit Nilsson-prijs die wordt uitgereikt voor "uitzonderlijke bijdragen aan de wereld van de opera".
Operazangeres Birgit Nilsson die in 2005 overleed, koos zelf de laureaat van de eerste editie.
Haar keuze stak ze voor haar dood in een verzegelde enveloppe.

‘Martha’ is een romantisch/komische opera in vier bedrijven van, Friedrich von Flotow.
Het Duitse libretto is van Friedrich Wilhelm Riese en is gebasserd op een verhaal van, Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges. (Een hele mond vol de naam van die laatste!)

Oorspronkelijk was de opera bedoeld als ballet en speciaal geschreven door Friedrich (1) voor de ballerina, Adèle Dumilâtre.
Dit ballet werd voor het eerst opgevoerd in de Grand Opera in Parijs op 21 februari 1844.

De eerste uitvoering van de opera vond plaats op de Kärntnertortheater in Wenen op 25 november 1847.
Echte populariteit kreeg de opera pas in 1906 toen het werd opgevoerd in het New York Metropolitan Opera met in de hoofdrol de grote tenor, Enrico Caruso.

Een ander bekend lied uit de opera is het tradioneel Iers lied van Thomas Moore, ‘The Last Rose of Summer’.

Lady Harriet is verveeld met het leven van de high society, en vooral verveeld met haar vrijer, Sir Tristan.
Zij en haar dienstmaagd vermommen zich als country meisjes en noemen zich Martha en Julia.
Ze sluiten zich aan bij een groep meisjes die naar een boerenkermis gaan.
Ze overtuigen Sir Tristan om ook te komen als boer Bob.

Op die kermis vindt een veiling plaats waarbij de boerenzonen een bod doen op de mooiste meisjes.
De winnaars mogen de meisjes meenemen naar hun boerderij alwaar zij een gans jaar voor hen moeten werken.

Martha en Julia worden gewonnen door de broers, Plunkett en Lyonel wiens moeder onlangs overleden is en die dus op zoek zijn naar een vervangende werkkracht.
Boer Bob probeert ondertussen om hen terug te winnen, echter op een heel onhandige wijze.
Na allerlei toestanden krijgt uiteindelijk elke jongen het juiste meisje en overwint de liefde alles.

Wat ik zo heerlijk vind aan een klassiek muziekstuk is dat je gedachten niet beïnvloed worden door tekst.
Je kunt bij het beluisteren ervan je fantasie volledig de vrije loop laten.

Zo kun je jezelf verplaatsen naar een bos waar enkel het ruisen van de wind en het tjilpen van de vogels de stilte doorbreekt.
Of je reist in gedachten naar de zee waar een zachte bries met je haren speelt en je hoofd vrij maakt van zorgen.

Je kunt je gedachten ook verplaatsen naar de prachtigste tuinen met duizend kleurige bloemen.
Wie op dat moment naast je loopt bepaal je helemaal zelf.

Wat ik vandaag gekozen heb zal jullie niet onbekend in de oren klinken.
Het wordt namelijk vaak gebruikt in films en series op tv.
Het komt ook veelvuldig voor op albums met relaxatie muziek.

Het muziekstuk wordt ook geassocieerd met de min of meer obscure Zweedse film uit 1967, Elvira Madigan. Dit omdat tijdens een vrijscène op het water deze muziek gebruikt werd.
Kenners beweren ook dat dit stuk, weliswaar niet gemakkelijk, maar wel makkelijker is voor pianisten om te spelen, dan andere muziekstukken.
Ik zal dat als leek dan maar geloven zeker!

Het stuk wordt hier uitgevoerd door het, Bournemouth Symphony Orchestra, olv. Andrew Litton met aan de piano, Benjamin Grosvenor.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van het adante in c major uit Mozart's:
PIANOCONCERTO No 21
(1785)

Telkens ik in een warenhuis boodschappen doe valt het mij op dat ik steeds loop mee te neuriën met de achtergrond muziek. Doen jullie dat ook?
De muzak, ook elevator music genoemd, heeft op mij een ontspannende invloed.
En dat is ook de bedoeling.
Muzak is een vorm van amusementsmuziek die gebruikt wordt als achtergrondgeluid.
Het woord Muzak is een handelsmerk dat dateert uit 1922 en is bedacht door generaal George Squier.
Muzak zijn instrumentale arrangementen van populaire liedjes.
Het verbetert de productiviteit en maakte dat winkelende mensen zich prettiger begonnen te voelen.
En ik ondervind dit steeds weer aan den lijve.

Laat er nu onlangs een cd met prachtige instrumentale muziek in mijn schoot worden geworpen door lieve vrienden.
Heel erg bedankt daarvoor M & R!
Ik laat uit deze cd een lied horen dat jullie ongetwijfeld zullen herkennen en kunnen mee neuriën, en het bevredigd meteen mijn liefde voor de harp.
Ik hoop dat jullie na het weer weg klikken van mijn blogje een heel ontspannen gevoel hebben.
Luister naar en geniet van:
LA LUNA DE ASUNCION
(1984)

DIGNO GARCIA

Daarop introduceerde hij een heel nieuwe stijl met een eigen ritme en componeerde zijn eerste succesnummer ‘Cascada’, een harpsolo genoemd naar de bekende watervallen van Iguaçu op de grens tussen Paraguay en Argentinië.

Nummers als La Malagueña, Cascada en Maria Dolore werden in Belgie enorme successen.
Digno tekende in Belgie een platencontract bij Jacques Kluger , baas van World Music waar ook Will Tura later onderdak vond.
Dat resulteerde in de hit ‘Hemelsblauw’ voor Will.
Digno zette ook de Spaanse tekst voor ' Arrivederci Maria ' op papier voor Tura.

Zijn grootste successen kende Digno met de herwerkte versie van de Cubaanse traditional ' Guantanamera ', en een eigen interpretatie van ' La Felicidad ' en ' Brigitte Bardot '.
De ganse tijd bleef hij zijn eigen harpen bouwen, waarvoor hij uit Joegoslavië dennenhout liet overkomen.

In totaal schreef hij 80 eigen nummers en bracht veertig LP's uit die door hun tijdloos karakter nog steeds gekoesterd worden.

Digno Garcia overleed te Geeraardsbergen op 4 februari 1984.
Jaarlijks gedenkt men in Aalst zijn overlijden met het genaamde ‘La Fiesta-Digno Garcia para Siempre’.
Meer lezen…klik op de button

Er was een tijd dat ik klassieke muziek haatte als de pest.
Dat kwam omdat we door de nonnen verplicht werden om er naar te luisteren in totale zwijgzaamheid.
En als tiener is het nu eenmaal je taak om je af te zetten tegen alles wat je verplicht wordt opgelegd he!
Eens ik die “gevangenispoort” voorgoed achter me dicht had geknald, kon de muziek niet ruig en luid genoeg uit mijn luidsprekers schallen.

Maar gaandeweg begon ik die mooie klanken te missen, en zo gebeurde het dat ik vaker en vaker begon te luisteren naar klassiek op de radio.
Even later kocht ik dan mijn eerste klassieke muziek LP, en sindsdien is mijn liefde voor klassiek blijven groeien.

Nu, zovele jaren later, kan ik het niet meer wegdenken uit mijn leven en zijn de LP’s bijna allemaal vervangen door de CD.

Vorige week liet ik jullie weten dat de klarinet een van mijn favoriete instrumenten was. Vandaag laat ik jullie die beluisteren.
Het is wederom een adagio.
Ik houd nu eenmaal van dat kalme rustige tempo dat me de mogelijkheid bied om mijn hoofd leeg te maken.
De klarinet wordt hier bespeeld door, Harmen De Boer. De uitvoering is van het, Sinfonietta Amsterdam met als dirigent, Lev Markitz.
Ik hoop dat jullie evenveel als ik kunnen genieten van:

HET KLARINETCONCERT VAN MOZART (part 2)
(1791)

Mozart was een wonderkind dat op uitzonderlijk jonge leeftijd een aantal instrumenten kon bespelen en composities samenstellen.
Reeds als tiener zou hij kwalitatief hoogstaand werk hebben gecomponeerd, hoewel Malcolm Gladwell dit in zijn boek ‘Outliers’ tegenspreekt.

Feit is dat Mozart wordt beschouwd als een van de belangrijkste en meest invloedrijke componisten.
Zijn werk heeft veel invloed gehad op latere componisten, zoals Ludwig van Beethoven en Johannes Brahms.

Mozart schreef het klarinet-concert in de herfst van 1791.
Het was de laatste instrumentale compositie die hij voltooide.
Hij was bestemd voor Anton Stadler, een vriend van Mozart en klarinettist in het Hoforkest van Wenen.
Twee maanden later, op 5 december 1791, zou Mozart in Wenen overlijden.

De dag waarop Mozart de compositie afrondde (zo schreef hij aan zijn vrouw) speelde hij twee partijtjes biljart, rookte hij ‘een fantastische pijp tabak’ en bestelde hij zwarte koffie, om tenslotte ‘bijna het hele rondo voor Stadler’ te orkestreren.

Wie zet ’s morgens die koffie?
Meneer vindt ook niets heerlijker dan elke dag schone kleren aan te trekken, gewassen, gestreken en met alle knoopjes op zijn plaats.
En wie zorgt daar allemaal voor? Juist, zijn vrouw!

Toen ik hem dat op zijn bord gooide zag je hem een beetje krimpen.
Meneer, en ik, zullen nooit vriendjes worden, want ik ben van mening dat een vrouw niet gemaakt is om het sloofje van de man te zijn.
Wij doen dat uit liefde, meneer!
En we krijgen daar graag liefde, respect en erkenning voor in de plaats!

Geef mij maar een man zoals deze uit mijn liedje van vandaag.
Luister maar naar de woorden van:

‘MY WOMAN, MY WOMAN, MY WIFE’
(1970)

M ARTY ROBBINS

1. Geboren als: Martin David Robinson.
2. Geboortedatum: 26 september 1925.
3. Geboorteland: USA.
4. Geboorteplaats: Glendale, Arizona.
5. Beroep:Zanger, tekstschrijver, acteur, muzikant.
6. Genre’s: Country, Gospel.
7. Instrumenten: Gitaar, piano.
8. Jaren aktief: Van 1948 tot 1982.
9. Overleden op: 8 december 1982 (57jaar)
   

Buiten de prachtige en creatieve combinaties van de kunstrijders, was er ook de vaak prachtige muziek, waaronder o.a. dit Adagietto, waarop ze hun kunsten uitvoerden en waar ik eveneens intens heb van genoten.

In de klassieke muziek gaat mijn voorkeur vooral uit naar de viool, vervolgens naar, de piano, de harp en de klarinet. In deze 5e symfonie van Mahler komen ze allemaal aan bod.
Maar wees gerust, ik laat maar een klein stukje horen.

Het muziekstuk waar jullie vandaag naar luisteren wordt uitgevoerd door het, Berliner Philharmonic Orchestra, de dirigent is Herbert von Karajan.
Ik hoop dat jullie evenveel als ik zullen genieten van het:

‘ADAGIETTO (part 2)’
(1901-1902)

G USTAV MAHLER

Gustav Mahler was een componist en dirigent.
Hij werd geboren op 7 juli 1860 te, Kaliste.
Hoewel geboren in Bohemen groeide hij op in Oostenrijk.
Hij was van Joodse afkomst.

Als dirigent was hij onder andere actief aan de operahuizen van Boedapest en Hamburg en aan de hofopera te Wenen.
In Wenen was hij tevens dirigent van de Wiener Philharmoniker.

Mahler gold als een van de belangrijkste dirigenten van zijn tijd.
Maar tegenwoordig wordt hij vooral gezien als de componist die de late romantiek verbonden heeft met de moderne periode van de klassieke muziek.

Mahler overleed te Wenen op 18 mei 1911.

DE MUZIEK

Het bekende 'adagietto' is het langzame vierde deel van de symfonie en als het ware Mahlers liefdesbrief aan zijn toekomstige vrouw Alma.
Mahler stuurde de afgewerkte partituur naar Alma op in plaats van een formeel huwelijks aanzoek.

Het innige liefdesthema van dit 'adagietto' ontpopt zich in de finale tot een triomfantelijke overwinningsmelodie omdat hij zeker wist dat Alma zijn aanzoek zou aannemen.

Het probleem met een klassiek muziekstuk is, nu ja voor mij als grote liefhebster dus niet, is dat ze meestal langer duren dan een populair deuntje, en dat wil nogal eens gaan vervelen voor de niet-liefhebbers.

Maar geen nood, morgen doe ik weer gewoon.
Vandaag hoop ik dat jullie genieten van het mooie… door het, Royal Philharmonic orchestra, uitgevoerde… met als dirigent, Frank Ship… met op de piano, Joseph Steiger… en op de viool, Mischa Elman…

‘MEDITATION DE THAIS’
(1892)

JULES M ASSENET

Massenet werd als jongste van elf kinderen geboren in een officiersfamilie.
Alhoewel hij 10 oudere broers en zussen had, nam zijn moeder, zelf een pianiste, de tijd om Jules pianoles te geven.
Op elfjarige leeftijd ging hij naar het Parijse Conservatoire National Supérieur de Musique en studeerde bij Adolphe Laurent piano.

Aanvankelijk schreef Massenet piano- en orkestwerken.
De orkestwerken zijn minder bekend dan zijn opera's.
Zijn eerste uitgevoerde opera, ‘La gran’ Tante’ dateert van 1866.
’Thais’ componeerde hij in 1892.
Thais is na Manon en Wherter de meest uitgevoerde opera van Massenet.

Massenet overleed te Parijs op 13 augustus 1912.

Thais is een opera in drie bedrijven en het verhaal is gebaseerd op de roman van, Anatole France. Het verhaal (in het kort) gaat als volgt:
Thais leeft als courtisane in Egypte tijdens het Byzantijnse rijk.
De cenobite monnik, Athanaël, heeft het tot zijn levensdoel gemaakt om haar te bekeren tot het christendom.
Na veel vijven en zessen en een lange tocht door de woestijn vol avonturen, laat hij Thais achter in een klooster. Zijn taak tot een goed einde te hebben gebracht, keert hij tevreden terug naar zijn orde.
Echter daar aangekomen, realiseert hij zich dat hij verliefd is geworden op Thais. Hij gooit zijn monnikskap over de haag, haast zich terug naar het klooster, maar komt te laat, Thais is stervende.
Meer lezen….Goochelen dan maar.

De Can-can is oorspronkelijk een Algerijnse dans. De muziek werd gecomponeerd door Jacques Offenbach.
De dans werd in 1830 in heel Frankrijk bekend omdat hij gedanst werd in diverse nachtclubs, waarvan de ‘Moulin Rouge’ als bekendste mag worden genoemd, in de Parijse wijk, Montparnasse.

De Can-can is een erotische lokdans.
Het is een linedance waarbij een aantal vrouwen in een rij naast elkaar staan en tegelijk bewegen op de maat van de muziek. Zij tillen hun rok op of tillen hun been zo hoog in de lucht dat hun blote benen te zien zijn.
Dit laatste werd destijds als zeer aanstootgevend gezien. De overheid en de kerk ergerden zich er blauw aan.

Ondertussen is de Can-can verheven tot kunst.
Ook beroemde schilders werden er door geïnspireerd.
Henri de Toulouse-Lautrec heeft veel over de Can-can geschilderd. Ook veel posters voor de optredens werden door hem geschilderd.
Pablo Picasso, Georges Seurat en Georges Rouault hebben eveneens de Can-can in hun schilderijen gebruikt.

En dus, ter ere van mijn kaduke heup, vandaag op mijn blogje.
Schuif jullie stoelen aan de kant, zet jullie op één rij, en dans mee de:

‘CAN-CAN’

Telkens ik naar het muziekstuk luister dat ik vandaag hier op mijn blog zet, dan zie ik voor mij een kenau.
Zo een groot, fors manwijf, dat boos met haar vuisten op tafel roffelt telkens manlief weer in de kroeg is blijven plakken, om hem vervolgens alle hoeken van de kamer in te slaan.
“Lap me dat nog een keer en ik sla je morsdood, jij ellendig stuk vreten, en daarna geef ik je lamentabele resten te vreten aan de honden.”
Also sprach Sara Toestra!

Ik geef grif toe dat mijn versie ‘ietwat’ afwijkt van het echte verhaal. Maar zo gaat dat nu eenmaal met fantasieën.
Ik zou ook graag eens geweten willen hebben wat, Friedrich Nietzsche, van mijn versie zou gedacht hebben?
Misschien had hij er dan wel een 'slapstick' van gemaakt a la, 'Comedy Capers.'

Enfin, een mens mag al eens lachen met diepzinnige en serieuze zaken hè.
Want hoewel het echte verhaal, een filosofische roman, geschreven is in  1885, is het ook in deze tijd nog heel relevant en biedt het veel stof tot nadenken over het mensdom.
Wie iets meer over Nietzsche wil lezen…klik op onderstaande button:

Richard Straus zette het gedicht op muziek in 1896.
Maar het begin van het muziekstuk, ‘Sonnenaufgang’ kreeg pas wereldbekendheid toen filmregisseur, Stanley Kubrick, het in 2001 gebruikte in de openingsscène van zijn film: ‘A Space Odyssey.’
Ook oa, Elvis Presley, gebruikte het vaak bij de opening van zijn concerten.

En vandaag dus op mijn blog, het korte maar krachtige:

“ALSO SPRACH ZARATHOESTRA”

PLING PLONG, THIS IS PETRA SPEAKING!
Ik ga noodgedwongen een sabbat weekje moeten nemen.
Teveel klusjes die dringend moeten gebeuren.
Neem daarbij de dagelijkse huishoudelijke manoeuvres, de bezoekjes aan de dokter, een poetsvrouw met een tenniselleboog waar, Kim Clijsters en konsoorten U tegen zeggen, en jullie begrijpen dat ik geen tijd over houd om dit blogje naar behoren te onderhouden.
In de mate van het mogelijke blijf ik uiteraard jullie blogs volgen.

HEB EEN RELAXED WEEKEND EN VERVOLGENS EEN PRETTIGE WEEK!
LIEFS VAN PETRA, EN IK ZIE JULLIE HIER HEEL GRAAG SNEL WEER.

Met zijn warme stem, waaruit je de liefde voor de licht klassieke muziek kon horen, presenteerde, Marc Brillouet, dit programma.
Helaas, voor ons dan, besloot Marc om op vervroegd pensioen te gaan.
Op zondag 19 december 2009 viel het doek voorgoed.

Ondertussen is er het vervangend programma, ‘Avondpost’.
Dat programma slecht noemen zou een leugen zijn, maar het kan toch mijn geliefd programma niet evenaren.
Bijgevolg zullen mijn zondagavonden nooit meer hetzelfde zijn.

Derhalve om tweeërlei redenen zet ik vandaag een stukje licht klassiek op mijn blog.
De eerste kon je hierboven lezen.
De reden dat ik voor dit bepaalde muziekstuk kies is wederom van nostalgische aard:

Bij het beëindigen van een schooljaar in het middelbaar onderwijs, heb ik samen met enkele klasgenoten op deze mooie melodie gedanst.
We beeldden het sprookje van Fabiola uit, waterlelie’s die openen, dansen en weer sluiten.
Onze danspakjes waren gemaakt van crêpepapier en al bij de generale repetitie scheurden die dingen langs alle kanten door onze...kuch-kuch... ‘sierlijke’ bewegingen.
Dus kregen we de opdracht om, wél soepel en elegant dóch heel voorzichtig, onze dans uit te voeren.
Ik kan jullie vertellen dat dit geen sinecure was.
En bovenop dit alles kregen we op het moment suprème ook nog eens de slappe lach door die krampachtig ‘gracieuze’ bewegingen van ons.
Maar het applaus was overdonderend en dat maakte dat moeder-overste ons niet in de ban sloeg, zoals haar blikken vanachter de coulissen ons in eerste instantie beloofden.

Luister en geniet samen met mij van:

“BARCAROLLE”

En omdat het zondag, rustdag is, mogen jullie helemaal zelf uitzoeken van wanneer, waaruit en van wie, dit lied afkomstig is.

HEB EEN FIJNE ZONDAG!
LIEFS VAN PETRA

Eén van pa’s favoriete zangers was, Rudi Schurike.
En dan meer bepaald met het lied, “Heimat Deine Sterne.”
Keer op keer vertelde hij hoe dat lied zijn leven had gered tijdens zijn krijgsgevangenschap.

Het was namelijk zo dat pa een hele mooie tenorstem had.
Toen de Duitsers hem op een keer tijdens het werken op de velden hoorden zingen, verplichten ze hem om in de vrije uren voor hen te zingen.
Dus zong pa de liederen die hij kende en daar was natuurlijk bovengenoemd lied bij.
Zodoende kreeg pa beetje bij beetje meer vrijheid en won hij het vertrouwen van zijn bewakers.
En in een onbewaakt ogenblik is pa dan kunnen ontsnappen.

Twee dagen na zijn ontsnapping is op dat kamp een bom gevallen die het merendeel van de krijgsgevangen doodde.
Vandaar dat hij altijd beweerde dat dit bewuste lied zijn leven had gered.
Wij hebben dit lied dan uiteraard ook op zijn begrafenis gespeeld.

Maar er was nog een lied dat hij dolgraag hoorde en dat hij zo mooi kon zingen.
En toen ik er gisteren weer naar luisterde, besloot ik om het op mijn blog te zetten.
Ik hoop dat jullie er evenveel van kunnen genieten als ik.
Hier is:

“WOLGALIED”

1. Volledige naam:Erhard Rudolf Hans Schuricke.
2. Geboren op: 16 maart 1913.
3. Geboorteland: Duitsland.
4. Geboorteplaats: Brandenburg.
5. Beroep: zanger en acteur.
6. Overleden op 28 december 1973 in Munchen.

Het Wolgalied is een van de bekendste Duitse operetteliederen.
Het lied komt uit de operette “Der Zarewitsch” van Jenbach en Reichert, met muziek van Franz Lehár.

De operette, die in 1927 in Berlijn in première ging was speciaal geschreven voor hét idool van die dagen, de Joodse operettezanger Richard Tauber.

Het Wolgalied dankt hoogstwaarschijnlijk zijn bekendheid vooral aan het feit dat het een prettig in het gehoor liggend lied is.