Met Valentijn in aantocht…en nu we lopen te verkleumen van de kou…misschien het goede moment om wat Zuiderse warmte en Latijns temperament op jullie los te laten.

En ook aan dit liedje hangt voor mij weer een herinnering vast.
Een herinnering aan een zwoele zomeravond…aan een bar “Cactus” genaamd, toen eigendom van, Johnny White.
…Aan een Portugees trio en een zangeres met prachtige stem dat in die bar speelde.
…Aan Bruno, een Burgerlijk Ingenieur met wie ik daar toen danste en….
Maar nee, meer ga ik niet aan jullie neus hangen!
Maar het is fijn om weer terug te denken aan die mooie periode in mijn leven telkens wanneer ik dit liedje hoor.

De titel van het lied (vrij vertaald) betekent zoveel als: “Kies mij, laat mij jouw uitverkorene zijn” of ook nog: “Wees eerlijk met mij”.
En met Valentijn in mijn achterhoofd en de hopeloze romanticus die ik ben, zijn dat woorden die ik graag nog eens wil horen fluisteren in mijn oor.
Luister en geniet van:

SABOR A MI

Eydie Gorme werd geboren als, Edith Gormezano, op 16 augustus 1931, in The Bronx, New-York, USA.
Haar ouders waren Sefardische joodse immigranten, haar vader uit Sicilië en haar moeder uit Turkije.
Zij staat bekend om haar vertolkingen van , Latin pop , big band , swing en traditionele popmuziek.
Ze heeft talrijke onderscheidingen verdiend waaronder, een Grammy en de Emmy.
Gorme heeft zich teruggetrokken in2011.

HET TRIO:

Los Panchos zijn een internationaal bekend bolero trio. Hun oorsprong ligt in Puerto Rico, Mexico. Zij ontmoeten elkaar echter voor het eerst in New-York City, USA, in 1944.
Elk lid van Los Panchos speelde gitaar en zong.

Zij bereiken hun roem door het zingen van romantische liedjes in Latijns-Amerikaanse stijl.
Zij verkochten miljoenen exemplaren van hun albums.
Zij verschenen ook in om en nabij 50 films, vooral in de “Gouden Eeuw” van de Mexicaanse cinema.
Zij worden nog steeds beschouwd als een van de top trio’s aller tijden.

HET LIED:

Als ik me niet vergis werd “Sabor a Mi” geschreven door Alvaro Carillo, een populaire Mexicaanse componist, en stamt het lied uit de jaren dertig. Alvaro schreef in zijn kortr leven ( hij stierf op 47-jarige leeftijd in een auto ongeval) meer dan 300 songs.

Het lied werd een werelwijde hit en hoewel het sindsdien vertolkt wordt door een onnoemelijke resem van artiesten, is het lied waarschijnlijk het meest bekend door, Luis Miguel.

Het lied inspireerde ook tot een film met eenzelfde titel, gespeeld door Jose Jose en geregisseerd door Rene Cardona.

“Soms is het leven als een poppenkast, en lijkt het net alsof ik niet meer in mijn sokken pas”.
Dit is een zinnetje uit een kinderliedje. Maar het lijkt soms ook nu nog van toepassing op mij. Dan lijkt het net alsof ik aan een draadje hang waar anderen naar hartelust aan trekken.
En die gedachte gooit mij weer even jaren terug in de tijd.

Mijn vroegste herinnering gaat terug naar een film die ik samen met pa zag in de cinema. Namelijk, “Lili”. Met Leslie Caron en Mel Ferrer in de hoofdrol.
Ik moet toen amper vier of vijf jaar zijn geweest en was natuurlijk gefascineerd door het poppenkast spel.
Pas vele jaren later toen de film werd uitgezonden op tv begreep ik waar het werkelijk om ging.
Een man die mensen haat door de teleurstellingen die ze hem bezorgt hebben en zich verschuilt achter zijn poppenkast poppen om zijn ware aard te tonen En een radeloos en dakloos plattelands meisje dat aan zelfmoord denkt en gered wordt door diezelfde poppenkast speler.

Liefde en teleurstellingen, het hoort bij het leven!
Na elke teleurstelling in de liefde moet je jezelf weer heruitvinden. Jezelf weer open durven stellen voor een nieuwe liefde. Een liefde waarvan je niet weet of ze blijvend is.
Maar dit niet doen zou betekenen dat je ook de mooie momenten aan je laat voorbij gaan.
En zodoende voel ik me soms een marionet waarbij anderen de touwtjes in handen hebben.

En om die kakofonie van losse gedachten die door mijn brein flitsen een beetje muzikale ondersteuning te geven, vandaag dit liedje op mijn blog.
Ik hoop dat jullie, om welke reden dan ook, genieten van:

HI  LILI  HA  LO
(1952)

1. Geboortenaam: Frances Rose Shore.
2. Geboren op: 29 februari 1916.
3. Geborteplaats: Winchester, Tennessee.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Beroep: Zangeres en actrice
6. Genre: Pop, amusement.
7. Jaren actief: Van 1937 tot 1994.
8. Oveleden op: 24 februari 1994 (77j.) te Bevely Hills, California.

Wie het originele fragment uit de film eens wil bekijken...kan dit door op onderstaande button te klikken.

Hoe kunnen we troosten bij een groot verdriet? Woorden schieten immers steeds te kort. Pas als wij proberen te troosten, voelen we onze onmacht. Het doet pijn om je vrienden te zien huilen.

Zaterdag was ik op de uitvaart van de moeder van een vriendin.
De overledene mocht de gezegende leeftijd bereiken van 103 jaar. Maar het verlies van een dierbare komt steeds te vroeg.

Het was een zeer ingetogen dienst. Prachtige teksten begeleid door serene muziek.
Het moet niet gemakkelijk geweest zijn om meer dan een eeuw vertoeven in dit leven, samen te vatten in amper een uur.

En terwijl ik zat te luisteren naar de levensloop van de overledene, en het zachte snikken kon horen van hen die achterbleven, kwam er een lied in mijn hoofd.
Een lied waaraan ik in de gegeven omstandigheden een eigen interpretatie geef.

Het is steeds moeilijk om een Franstalig lied te vertalen naar correct Nederlands. Maar voor hen die de Franse taal niet geheel machtig zijn probeer ik het toch even. Want de tekst is te mooi om er zo maar aan voorbij te gaan. Dus geef ik een korte en vrije vertaling:

Natuurlijk zijn er oorlogen.
En geld stinkt niet
Natuurlijk loop je over bloemen
En er is de dood aan het eind
Natuurlijk zijn er valse vrouwen
En zijn er onze nederlagen
.Natuurlijk kan liefde ons kwellen.
En verliest ons hart zijn vleugels.
Maar wanneer je een vriend of vriendin ziet huilen
Dan valt dit alles in het niets.

De zanger behoort in de categorie: One Of Us.
En als we Tura koning van het Vlaamse lied noemen, dan is deze grote meneer voor mij de keizer.
En hoewel hij een Brusselaar was, en voornamelijk in het Frans zong, was hij in hart en nieren een flamingant. En dit veel meer dan menige Vlaming.
Ik hoop dat jullie zullen luisteren naar:

VOIR UN AMI PLEURER
(1977)

1. Naam: Jacques Romain Georges Brel.
2. Gebren op: 8 april 1929.
3. Geboorteplaats: Schaarbeek, Brussel.
4. Geboorteland: België.
5. Beroep (en): Zanger, componist, tekstschrijver, dichter, acteur, regisseur.
   Jaren actief: Van 1952 tot 1978.
6. Overleden op: 9 oktober 1978, te Parijs aan longkanker.

Enkele bekende liedjes zijn: Au Printemps (1958), Marieke (1961), Ne me quitte pas(1961), L'Homme de la Mancha (1968), Les Marquises (1977), Mijn vlakke land (1976).
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button.

Australia in het nieuws. Na de bosbranden in 2009 nu de overstromingen.
Wat speciaal daarbij opvalt is dat het een dapper volk is dat niet bij de pakken blijft neerzitten. Maar dapper de handen in mekaar slaat, opruimt en moedig weer doorgaat.

Vrijdagavond de film “Australia” op tv.
Ik wil hem per se gezien hebben maar…zoals jullie al wel zullen weten werkt tv kijken bij mij als een straffe slaappil….en zodoende val ik na een goede twintig minuten in slaap.

Ik word tegen het einde van de film gewekt door een prachtig stukje muziek.
Het muziekstuk doet mij ergens denken aan een track uit de film, “Jonathan Livingston Seagull” van Neil Diamond. En dan meer bepaald het lied, “Dear Father”.
Het zijn maar een, twee, of drie luttele akkoorden die me aan dat lied doen denken.

Ik luister naar de mooie muziek met gesloten ogen en na de film blijft die muziek mij fascineren. En dus ga ik op zoek op het WWW naar info.
En ja hoor, op I-Tunes kan ik de ganse soundtrack van de film downloaden of ook enkel dat ene stukje muziek.
Dus daar kom ik later vast nog op terug.

Maar door aan mijn idool te denken, beslis ik om vandaag van hem hier nog eens iets te laten horen.
Het door mij gekozen lied zullen jullie ongetwijfeld kennen van “The Monkees”. Maar het is wel degelijk in 1966 voor hen geschreven door de hand van Neil Diamond.

Neil zingt het op zijn laatste nieuwe cd, “Dreams” uit 2010.
Een cd die voor mij onder de kerstboom lag van mijn lieve vrienden, Maria en Raoul.
En naar die versie laat ik jullie luisteren.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van:

I’M A BELIEVER.

ALWAYS CARRY MUSIC
IN YOUR HEART!

Hoe betrouwbaar is een belofte van eeuwige liefde? En hoe betrouwbaar is iemand die die belofte verbreekt? Zijn mensen ooit echt in een situatie waarin zulke belofte van eeuwige liefde kan worden gemaakt?
Misschien maken we die belofte wel te vaak, te snel, te onnadenkend.

Liefde en trouw zijn stevige en noodzakelijke fundamenten.
Maar wat met de emoties? Wat met conflicten?
Zijn die altijd wel op te lossen door de liefde voor elkaar? Vinden we wel altijd troost bij onze geliefde?

Misschien laten we ons wel te vlug inpakken door al die mooie beloftes.
En misschien vluchten we daarom wel weer in de armen van een ander. Iemand met nog mooiere beloftes die ons nog een keer verblinden.

Maar gelukkig voor sommigen onder ons staat er af en toe een oprecht iemand klaar die jou kan troosten wanneer je geluk aan scherven ligt.
En over zulk iemand gaat mijn liedje van vandaag.
Luister maar naar:

MY LITTLE LONELY ONE
(1961)

In maart van dat jaar kwam hun eerste single uit, "Little Lonely One", die een lokale hit werd in New York.

De opvolger, "A Little Bit of Soap" werd een nationale hit in de Verenigde Staten.
Hoewel ze daarna nog vier singles uitbrachten, bleef "A little bit of soap" de enige hit voor The Jarmels.

Dit nummer werd ook vele malen gecoverd door verschillende artiesten, onder meer door, Tom Jones.
En in 1978 behaalde de versie van de Engelse popgroep ‘Showaddywaddy’ de top-5 in Groot-Brittannië,

De laatste single van de Jarmels was "Come on girl" uit 1963.
De groep ging nog een aantal jaren door, met wisselende bezetting.

(Bron: The Encyclopedia of Popular Music by Colin Larkin)

Jullie hebben een ganse week kunnen genieten, of noodgedwongen moeten luisteren, al naargelang jullie het willen opvatten, naar mijn liedje uit vervlogen tijden.
Dat komt doordat mijn week zo druk gevuld was dat ik geen tijd meer over had om hier wat anders te laten beluisteren.
Maar er ligt nu toch weer wat kalmte in het verschiet en zodoende ga ik hier weer aan de slag.
En zoals ik het vaak op zondag doe, ook vandaag een stukje klassiek op mijn blog.

Het muziekstuk is oorspronkelijk een compositie voor piano maar het werd verwerkt in een Country/Folk theaterstuk dat voor het eerst werd opgevoerd in 1935.
De tekst voor het lied werd geschreven door de Amerikaanse Bob Wills.
Het stuk is een triest verhaal, bijna vergelijkbaar met een Griekse tragedie.
Het vertelt over de rivaliteit tussen twee zusters die beide houden van dezelfde man.

Het lied werd ondertussen al door vele artiesten gecoverd. Zoals o.a. door:  Ray Price, Hank Thompson, Ron Maiden, en Willie Nelson, om er maar enkele te noemen.

Zo jullie willen kun je de tekst van het lied lezen aan de linkerkant van mijn blog.
Ik geef echter de voorkeur aan het klassieke pianostuk.
Ik hoop dat jullie genieten van:

A MAIDENS PRAYER

Het piano muziekstuk wordt heel vaak gebruikt als een oefenstuk met een medium moeilijkheidsgraad voor beginnende pianisten.
Het muziekstuk zorgt wel voor controversie in de muziekwereld.
Sommigen beschrijven het als melodieus en romantisch. Anderen noemen het smalend een salon muziekje.
De academisch gevormde pianist, Arthur Loesser, beschreef het als ‘een slonzig product van onbekwaamheid.’

Merkwaardig detail: Het lied wordt ten gehore gebracht door de vuilniswagens in Taiwan, vooraf gegaan door ‘Fur Elise’ van Beethoven.
Het waarschuwt de burgers dat zij naar buiten moeten komen alwaar ze eigenhandig hun vuilnis in de wagens moeten kieperen.

De feestdagen zijn achter de rug en ik hoop dat jullie die goed zijn doorgekomen!
Dan kunnen we nu weer met nieuwe moed overgaan tot de orde van het alledaagse.
Een nieuw jaar, een nieuw begin. En hoewel het nog lang geen lente is, hier op deze blog ook een nieuw geluid.

Dat nieuwe geluid komt onder de vorm van twee categorie's die ik heb bijgevoegd, namelijk, ‘OLD DUTCH’ en  ‘ONE OF US’.  Waarbij de titels wel voor zich spreken neem ik aan?

Het is iets wat ik al een tijdje van plan was maar daar moest eerst wat werk voor verricht worden.
Liedjes verzamelen, overzetten naar mijn pc en dan alles converteren naar mp3. Al bij al toch een tijdrovend klusje.
Toch wil ik graag nog even vermelden dat het dankzij pa’s cd collectie is die ik van hem heb geërfd, dat ik die liedjes hier ten gehore kan brengen.
De opname kwaliteit is lang niet altijd zuiver, maar ik maal er niet om. Ik hoop jullie ook niet? Tenslotte gaat het om de memories, toch!

En om meteen mijn woorden in daden om te zetten begin ik met een Nederlandstalig nummer uit vervlogen tijden.
Ik ben benieuwd of jullie je het liedje nog herinneren? Misschien weten jullie zelfs nog wel wat je deed in dat jaar.
Laat het mij dan vooral weten he!  En zo niet, dan hoop ik dat jullie gewoonweg genieten van dit oudje.
Ik geef jullie vandaag:

NET ALS TOEN
(1957)

In 1962 debuteerde ze op de Nederlandse radio met het liedje ‘I Apologize’.
Twee jaar later bracht ze haar eerste plaat uit. En weer twee jaar later haar eerste album.
Corry Brokken nam viermaal deel aan het eurosongfestival, respectievelijk in 1956, 1957, 1958, en 1959.
In 1957 won ze met het lied ‘Net als toen’, een compositie van Willy van Hemert.
In 1966 werd ze gevraagd om namens Duitsland deel te nemen aan het Eurovisiesongfestival maar daar bedankte ze voor.

In 1960 scoorde Corry Brokken een nummer 1-hit in Nederland met het nummer ‘Milord’ van Edith Piaf.
Met dat haar versie van nummer stond ze zestien weken in de Nederlandse hitparade, een record dat tot op heden nog steeds niet is verbroken.

Tussen 1961 en 1972 presenteerde Corry Brokken televisieshows op de Nederlandse televisie.
In deze periode verschenen met grote regelmaat plaatopnames van haar, onder andere zeer geslaagde en succesvolle Nederlandse interpretaties van chansons van Charles Aznavour, ‘Mijn ideaal’ (1962) en ‘La Mamma’ (1964).
Met die twee nummers oogstte ze ook succes in Duitsland waarna ze aldaar een televiesieschow ‘Varietézauber’ presenteerde.
Corry Brokken speelde ook mee in de revue van Snip en Snap,  presenteerde ze in 1976 het Songfestival in Nederland, speelde mee in het toneelstuk ‘De vagina Monologen’ en was vaste gastvedette bij de theatergroep  'Purper' in de show ‘Purper 100’.

Maar het pad van deze o zo succesvolle zangeres ging niet altijd over rozen.
In 2006 werd bij haar borstkanker geconstateerd. En begin 2008 werd zij getroffen door een herseninfarct, waarvan ze langdurig moest revalideren.
In 2000 worden haar memoires gepubliceerd met als titel ‘Wat mij betreft’.
En in 2009 verscheen er een tweede biografie, getiteld ‘Toegift’, waarin Corry Brokken vertelt hoe het haar na 2000 is vergaan.