Waar was dat feestje? Daar was dat feestje! En met “dat feestje” bedoel ik het huwelijk van Prins William en Kate Middleton.
Zelf heb ik het niet rechtstreeks gevolgd op tv, enkel de samenvatting gezien op het late journaal.
Menslief, wat was daar een hoop volk naartoe gestroomd! Heel veel schoon volk dan ook nog! Maar liefst 1.900 genodigden waren er in totaal en waarvan zowat 300 familieleden en intieme vrienden mee mochten aanzitten tijdens het diner en achteraf disco party.
Kostenplaatje van dit alles? Een slordige 11,7 miljoen euro. Maar dat is slechts een raming. Want reken daarbij het feit dat de huwelijksdag meteen ook een nationale feestdag was, en je zult wel niet verbaasd zijn dat de rekening nog wat hoger oploopt.

Op mijn huwelijksdag/feest was iets minder volk aanwezig en het was ook een stuk goedkoper. Ik durf wedden dat dit bij jullie ook het geval was.
Maar ja, wij moesten ons feestje wel uit eigen zak betalen he, en dan ga je wel iets minder gul met je centen omspringen, toch.

Wat ik niet te weten ben gekomen, en waar ik toch benieuwd naar was, is welk lied het bruidspaar koos voor hun openingsdans.
Zelf koos ik voor de openingsdans van mijn tweede huwelijk voor een lied dat vandaag nog steeds overeind staat als een dijk.
Helaas viel mijn huwelijk na enkele jaren ineen als een kaartenhuisje.

Het bewuste lied werd vele malen gecoverd door een verscheidenheid aan artiesten. Maar ik koos toen, en ook nu, voor de originele versie die ik nog altijd het mooist vind. Hoewel Celine Dion het lang ook niet onaardig doet.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van mijn keuze van vandaag en met plezier zullen luisteren naar:

THE POWER OF LOVE
(1984)

1. Geboren als: Heidi Stern.
2. Artiestennaam: Jenifer Rush
3. Geboortedatum: 28 spetember 1960.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Geboortestad: Queens, New York.
6. Beroep: Zangeres, tekstschrijver.
7. Genre: Jazz, pop,Rock, ballades.
8. Jaren actief: 1979 tot heden.

Mijn favoriete nummers zijn: Destiny, I See A Shadow (Not A Fantasy), Rain Coming Down On Me, Heart Over Mind, Now That It´s Over, My Heart Is Still Young, Ave Maria (Survivors Of A Different Kind), Never Gonna Turn Back Again, en natuurlijk, The Power of Love.

Nu hebben jullie wel heeeeeel veel geduld moeten hebben voor er hier een ander muziekje te beluisteren viel hè! Maar ik had er een goede reden voor.Wat die reden is kunnen jullie lezen op mijn ander blogje. Mocht je daar al goesting in hebben of curieus naar zijn dan.
Het verklaard alvast de reden waarom ik er vandaag een beetje met mijn klak naar gooi. Geen fut meer over en daarom ook geen inspiratie om hier een verhaal neer te zetten.

Maar het gaat hem tenslotte om de muziek, nietwaar?! En ik weet voor een feit dat ik met mijn liedje van vandaag alvast een iemand blij ga maken.
Al hoop ik natuurlijk op meer. Want de zanger in kwestie is een heus fenomeen en niet weg te denken uit onze jonge jaren.
Rock ’N Roll, ballades, gospel, country, hij had het allemaal op zijn repertoire staan.

En uit zijn country album laat ik jullie vandaag een liedje beluisteren.
Het lied is een verhaal op zich en dus hoef ik het niet te doen.
Ik hoop dat jullie genieten van:

HIS LATEST FLAME
(1961)

Voluit luidt de titel van het lied “Marie’s the Name Of His Latest Flame”. Het lied werd geschreven door Doc Pomus en Mort Shuman.
Doc Pomus was een Amerikaanse bleus-zanger, maar wasj beter bekend als tekstschrijver van vele Rock n roll hits.
Mort Shuman was eveneens een Amerikaans zanger, pianist en co-tekstschrijver van vele ’60-er jaren rock ’n roll hits, waaronder o.a. het bekende “Viva Las Vegas”.

”His Latest Flame” werd oorspronkelijk opgenomen in juni 1961 door Del Shanon op zijn album “Runaway with Del Shanon”. Het kende echter veel meer succes toen het twee maanden later werd gebracht door Elvis Presley.
Elvis bereikte er de 4e plaats mee op de Billboard top honderd en een nummer 2 op de Easy Listening grafiek.

Merkwaardig feit is ook dat het singeltje van Elvis in feite twee A-kanten had. Want “Little Sister” dat aanvankelijk als B- kant bedoeld was, kende een even groot succes als de A-kant.

Vandaag vond ik mijn inspiratie op het blog van ANI.
Zij schreef over “oude liefdes”. En uiteraard gaan dan je gedachten naar vroegere tijden en je eigen vroegere liefdes. Ik kan het dan niet laten om te vergelijken met de tijd van nu.
Lieve deugd, wat zijn de tijden toch veranderd!

Onlangs zag ik een tv programma over tienermoeders. Meisjes van amper veertien jaar met een baby. Moeders die zelf nog bemoederd moeten worden.
Was ik nu zo dom, of was ik simpelweg naïef, maar op die leeftijd dacht ik er nog niet aan om met een jongen het bed in te duiken. Op die leeftijd had ik al wel de klok horen luiden maar wist ik de klepel niet hangen.
Onze voorlichting ging al wel zo ver dat we wisten waar de kinderen vandaan kwamen, maar naar de techniek hadden we het raden. Die know how liet men over aan onze fantasie.
Natuurlijk kenden we onderzoekende jongens en natuurlijk werd er al eens gefrunnikt. Maar veel meer dan dat werd het toch niet, dat kwam pas enkele jaren later.
En dan vraag ik mij af of al die openheid en uitgebreide voorlichting niet aanzet tot experimenteren? En dit met alle gevolgen van dien.

Nee hoor, geef mij maar de romantiek van vroeger!
Waar een jongen nog aarzelend je hand vast nam en met je meewandelde tot aan je deur. Waarna je door de afscheidskus met blozende wangen naar binnen liep.
De tijd waarin een jongen nog vroeg of je verkering met hem wilde en waarna je dan beide verwachtingsvol naar de climax toe leefde.
En daarom weer mijn vraag: Waren wij naïef, dom of preuts? Of hadden wij meer besef van normen en eigenwaarde?

Nu ja, wat er ook van is, het bracht een liedje in mijn hoofd.
Een liedje waar ik altijd vrolijk van wordt. Ook omdat ik vind dat de zangeres een blijheid uitstraalt die doorklinkt in al haar liedjes.
Luister en geniet van:

A GUY IS A GUY
(1952)

DORIS DAY

Doris Day heeft haar grote populariteit te danken aan haar rollen in romantische komedies: Zij zong mooi, danste mooi en was mooi. Maar vooral was zij een ster zonder allure, The girl next door zeg maar.
Doris Day had altijd een zonnige glimlach op haar snoet en dat klonk door in haar licht en zilverige stem. Men zei dat ze speciale knobbels op haar stembanden had wat haar timbre uniek maakte. Maar ook jazz kon ze aan. Ik denk dan vooral aan het lied, “Lullaby of Broadway” waarop ze moeiteloos naar mijn idee heel ingewikkelde noten zong.

Doris Day zal altijd vereenzelfigd worden met het lied “Que sera, sera” uit Alfred Hitchcocks “The man who knew too much” uit 1956.
Maar zij heeft zoveel meer op haar repertoire staan. Teveel om op te noemen voor mij.

In 1975 verschenen haar memoires onder de titel “Doris Day: her own story”.
Van 1968 tot 1973 speelde ze in de televisieserie “The Doris Day Show”, die in de jaren zeventig ook in Nederland op het scherm kwam.

Wanneer ik zo zit te snuffelen in mijn koffertje met 45-toeren plaatjes, dan valt het me op dat er vaak eendagsvliegen tussen zitten.
Zangers, zangeressen of groepen die slechts een monster hit hebben gescoord en waar je nadien niets meer van hoort. Althans toch niet in onze contreien.

Zo iemand is ook de zanger waar jullie vandaag kunnen naar luisteren.
Het lied schopte ons een geweten en waarschuwde ons jaren geleden al dat we onze natuur naar de verdoemenis aan het helpen waren. Het lied vertelde ons dat door ons toedoen de wilde dieren zouden uitsterven door hun habitat in te palmen, of door hen te doden voor grof geldgewin.

Het is helaas een gegeven dat ook vandaag, zesendertig jaar later, ook nog van kracht is, en misschien zelfs nog meer dan toen.
Luister maar naar de woorden van:

THE ELEPHANT SONG
(1975)

KAMAHL

Door een ontmoeting met Nat King Cole tijdens een van diens concerten besloot Kamahl zijn droom om artiest te worden waar te maken. Hij maakte kennis met zowel popmuziek als klassieke muziek.
Al snel viel hij op door zijn donkerbruine warme stemgeluid (barriton) en tekende zijn eerste platencontract bij Phonogram.

Zijn doorbraak kwam in 1969 met het lied “Sound of Goodbye” dat naar de top van de Australische hitlijst steeg.
In 1972 vertegenwoordigde hij Australië op het internationale songfestival in Rio de Janeiro en bereikte hij met “Nothing More” de finale.

Het was in 1975 dat Kamahl doorbrak in Nederland met “The Elephant Song.
Het lied was te horen in een tv-documentaire over het Wereld Natuur Fonds. Producer Hans van Hemert (vice-president van Polygram) schreef het lied voor Kamahl en de tekst is van Gregor Frenkel Frank.
De opname werd een enorm succes in Europa en de plaat stond 5 weken op de eerste plaats van de Top 40 en de Nationale Hitparade.

Weetjes: In Amsterdam trad Kamahl op voor Prins Bernhard en Prinses Juliana.
Voor zijn vele liefdadigheidswerk kreeg hij in 1994 een hoge onderscheiding. Hij werd geëerd tot lid van de Orde van Australië.
In 1998 kreeg hij de Australian Father Of The Year award.
Frank Sinatra werd benaderd door Van Hemert om “The Elephant Song” te zingen, maar die sloeg het aanbod af.

ENJOY LIFE,
ENJOY THE MUSIC!

Als er iets is dat in mijn vege lijf niet aanwezig is, dan is dat een reismicrobe. Niet dat vreemde culturen of mooie plaatsen mij niet interesseren, maar ik bekijk ze liever vanuit mijn luie zetel.
En toch…er zijn twee plaatsen die ik heel graag had bezocht. Wat het tweede is vertel ik jullie wel eens op een andere keer. Wat het eerste is kunnen jullie misschien al wel raden wanneer je weet wie mijn supergroot idool is.

Inderdaad! Het is de Cimetière Pere-Lachaise, de begraafplaats van Parijs. En dan meer bepaald het graf van Edith Piaf.
Nu ben ik veertig jaar geleden wel in Parijs geweest maar de tijd ontbrak ons om tot daar te geraken. Ik vind het nog altijd een spijtige gemiste kans en sindsdien droom ik ervan om er ooit nog eens terug naartoe te gaan. Al vrees ik dat het bij een droom zal blijven.

Nu is het zo dat verleden weekend mijn schoondochter naar Parijs is geweest en daarbij wel de tijd vond om het graf van die grote dame te bezoeken. Zij heeft in mijn naam een roos op haar graf neergelegd. Dat moment werd vastgelegd met de camera en zo was ik toch een beetje aanwezig.

Nu graf of geen graf, voor mij blijft Edith Piaf onsterfelijk.
En om die reden vandaag nog eens een lied van haar op mijn blog. Mijn keuze valt vandaag op een lied dat ik bij dit alles toepasselijk vind. Omdat het verhaalt over de vergankelijkheid van het leven.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van:

LES TROIS CLOCHES
(1946)

De groep werd gevormd tijdens de tweede wereldoorlog in 1941 te Lyon, Frankrijk.
De groep bestaat uit negen jonge mannen onder de leiding van Louis Liebard die tevens ook de oprichter is.
De zangstemmen zijn netjes verdeeld in, drie tenoren, drie baritons en drie bassen.
De mannen zingen folkloristische oude Franse liedjes. Zij zingen ook voor de Franse soldaten en trekken mee met het leger.

Hun grote doorbraak komt er wanneer zij in 1946 Edith Piaf ontmoetten op een gala in Parijs.
Datzelfde jaar nemen ze samen met Piaf het nummer “Les Trois Cloches” op van de Zwitserse componist Jean Villard , beter bekend onder het pseudoniem Gilles. Met dit lied toeren zij vier jaar lang samen met Piaf.
Het grote succes dat zij met dit lied behalen geeft hen de mogelijkheid om overal ter wereld op te treden.
Ook maken zij een muzikale film samen met Piaf, “Neuf Garçons, Un cœur”.
In de V.S. maken zij een Engelstalige versie van “Les Trois Cloches” (The tree Bells) met Frank Sinatra.

In totaal heeft de groep meer dan 350 opnames gemaakt waarvan 50 opnames ongepubliceerd bleven.
In de loop der jaren veranderde de bezetting van de groep meermaals door ziekte en/of overlijden van de leden, maar zij bleven actief tot het midden van de jaren ’80.

’k Heb vandaag mijn eigen muziek koffertje met 45-toeren plaatjes nog eens boven gehaald. Kon ik meteen ook mijn pc-platendraaier nog eens aan het werk zetten.
Goh, lieve deugd, wat daar nog allemaal tussen steekt! Ik geloof het zelf niet! Maar vooral begrijp ik bij sommige liedjes niet waarom ik ze ooit gekocht heb? Nu ja, ooit zal ‘k er wel eens plezier aan beleeft hebben zeker.

De keuze was wederom niet gemakkelijk. Want buiten enkele draken zitten er ook pareltjes tussen. Althans, volgens mij dan.
Eén van die leuke melodietjes is mijn liedje van vandaag. Van de tekst moet je niet veel verwachten. Maar het heeft wel een swingend ritme en dat past wonderwel bij ons huidige mooie lente weertje Ik kan enkel hopen dat jullie het met mij eens zijn.
Luister en geniet van:

LOVE A RAINY NIGHT
(1981)

1. Geboortenaam: Edward Thomas Rabbitt.
2. Geboortedatum: 27 november 1941.
3. Geboorteland: Verenigde Staten.
4. Geboorteplaats: Brooklyn, New York.
5. Beroep: Zanger, tekstschrijver.
6. Genre: Country.
7. Instrument: Gitaar.
8. Jaren actief: 1964-1998.
9. Overleden op: 7 mei 1998 (56j) te Nashville, Tennessee.
10. Eddie Rabbit stierf aan longkanker.

FIJN WEEKEND!

Telkens wanneer ik in de muziekkoffer van pa duik, ben ik voor enkele uren zoet. Ik ontdek dan liedjes uit lang vervlogen tijden waar steeds weer een herinnering aan vast hangt. Zo ook aan mijn liedje van vandaag dat thuis hoort in de categorie: “One of Us”.

Pa was een hevige muziekliefhebber; zoals jullie ondertussen al wel weten, Ma daarentegen was minder opgezet met al dat “geblaat” zoals zij het vaak noemde.
En toch had zij ook enkele favorieten die ze tolereerde. Zoals deze charme zanger die jullie hier vandaag kunnen beluisteren.
Haar commentaar was dat hij van een goed jaar was, een jaar waarin zij zelf ook geboren werd. Ze waren beide praktisch even oud, het scheelde maar enkele dagen.

Dat muziek de zeden verzacht kon ik reeds als kind al merken wanneer deze man op de radio klonk.
Ma stond dan telkens mee te neuriën met zijn liedje en voor mij was dat steeds een teken dat ze blij van zin was. Even een rustpunt in mijn turbulente kindertijd.

Voor mij dus een goede reden om vandaag nog eens te luisteren naar die zanger van weleer.
Ik ben benieuwd wie van jullie hem nog kennen? En vooral welke herinnering er voor jullie aan vast hangt?
Stap even met mij terug in de tijd en geniet van:

ROMANTICA
(1954)

RAY FRANKIE

Kort na de tweede wereldoorlog begon hij aan zijn succesvolle zangcarrière. Hij heeft, (waaronder nog veel 78-toerenplaten) meer dan honderden nummers op zijn repertoire staan!
Ze allemaal opnoemen is onbegonnen werk maar de meeste nummers waren in de jaren '50 grote hits.
De allerbekendste zijn vast wel, Oh Heideroosje en Zing Signorita.

Hij was trouwens in 1959 de éérste Vlaamse zanger die een gouden plaat in ontvangst mocht nemen ter ere van zijn 10-jarige zangcarrière, al stond hij toen al langer op de planken!

Ray Franky baatte bovendien (naast zijn dagelijkse optredens) indertijd een zeer goed draaiend café uit aan het Zuid-Station in Brussel
Een gezellig volkscafé, gekend door alle 'facteurs' en andere postmannen!

Ray Franky is altijd, zelfs ten tijde van zijn grote successen, een eenvoudig mens gebleven.
Hij overleed op 7 juli 2002 in Vilvoorde.

Ondanks ik een beetje versuft lag te wezen in mijn relax wegens een verkoudheid, sprongen mijn gedachten als vlooien door mijn hoofd. Ik ga proberen om ze voor jullie op een rijtje te zetten.

Ik geniet dezer dagen enorm van The Tudors, een Canadese serie op Eén. Het is een historisch drama genoemd naar de Tudor-dynastie en vertelt over het leven van de Britse monarch Hendrik VIII van Engeland.
Zulke historische romans heb ik in boekvorm verslonden in mijn jonge jaren. Dus jullie begrijpen dat ik in mijn nopjes ben met deze serie.

Omdat in deze serie Sam Neil mee speelt, moest ik denken aan die andere serie waarvan ik genoten heb. Namelijk, Reilly, Ace of Spies. En van daar was het maar een kleine stap naar nog meerdere onvergetelijk mooie series zoals, Who Pays The Ferryman, Mistral’s Daughter, The Thorn-Birds…om er maar enkele op te noemen.

Die feuilletons hadden ook nog eens mooie thema muziek gemeen, en zodoende dacht ik dat het hoge tijd werd om nog eens aan dit muziek-blogje te werken. Dat heb ik de laatste tijd wat verwaarloost wegens geen fut, geen zin, geen tijd, maar ook door geen inspiratie.
Daarom dook ik in de muziek koffer van pa omdat ik wist dat zich daarin een cd bevond met thema muziek van lang geleden uitgezonden tv feuilletons.

Hoera, gezocht en gevonden! Maar groot was mijn verbazing toen ik op die bewuste cd een lied aantrof gezongen door de hoofdrolspeler uit The Thorn-Birds. Een man waar ik graag een doodzonde had mee begaan.
Ja ja dames, hij had het mij geen twee keer moeten vragen, zo ontzettend knap en charmant! Helaas voor mij, en nog velen anderen vermoed ik, is hij homoseksueel.
Maar of hij nu ook kan zingen is een andere vraag.
Ik laat het oordeel aan jullie.
Luister maar naar:

TIMELESS LOVE

1. Naam: Richard Chamberlain.
2. Geboorteland: Verenigde Staten
3. Geboorteplaats: Beverly Hills, Los Angeles.
4. Geboortedatum: 31 maart 1934.
5. Beroep: Acteur, zanger.
6. Huidige woonplaats: Hawai.

Op mijn favoriete radiozender hoor ik de laatste tijd vaak een cover gezongen door Willy Sommers, ofte Willy De Gieter. Maar met zo’n naam breek je natuurlijk niet door.
Het lied in kwestie heeft een leuk tempo dat maakt dat je vanzelf gaat mee neuriën of meeseinen, of toch minstens met je voet gaat schommelen. De melodie is vrolijk en maakt je vanzelf blij. Enfin, dat doet het althans met mij.

Maar zoals zo vaak gebeurt kan de cover niet tippen aan de originele versie. De tekst alleen al wijkt mijlenver af van het originele. En ik kan mij niet vereenzelvigen in het pseudo enthousiasme van Willy.
Nog steeds volgens mij, is het is net de tekst, samen met de muziek en het vrolijke gezang van de vertolkster, dat het lied compleet maakt. Die vrolijkheid en de gedachte die achter het lied zit zijn volkomen afwezig in de cover versie. En dat is heel jammer.

Ik geef jullie graag een kort stukje vrije vertaling van de originele tekst:

Bij het luisteren naar de radio vanmorgen, moest ik plots denken aan die radiozender van weleer, Radio Veronica.
Hun oorspronkelijke naam was "Vron" (Vrije Radio Omroep Nederland) maar uit deze afkorting ontstond al gauw de naam Veronica. Dit naar een gedicht van Annie M.G Schmidt: “Het schaap Veronica”.

Radio Veronica was een zogenaamde piratenzender. Zij zonden uit van op de Noordzee.
De uitzendingen gingen van start in 1960 en bleven in de ether tot 1974.

Al had je toen ook nog enkele andere piratenzenders, zoals o.a.: Radio Mi Amigo, Radio Caroline, en Radio Noordzee.
Radio Veronica was razend populair onder de jongeren en het was ook mijn favoriete zender in die tijd.

Als ik me niet vergis waren zij de eersten die een Nederlandse top-40 samenstelden. En hun Drive-in Shows mag je rustig legendarisch noemen.
Ik herinner mij Rob van out met zijn programma: “Goud van Out” . Ik herinner mij ook hun Yell die ging als volgt: “Herinnert u zich deze nog?” Ik herinner mij eveneens hun laatste uitzenddag waarbij zij uur na uur aftelden tot nul, en waarna er slechts geruis uit de radio kwam. Het voelde ietwat verweesd aan.

Wel, een lied dat 17 weken lang in die bewuste top-40 stond en dat je gerust een “Gouwe Ouwe” mag noemen, laat ik vandaag hier horen. Zing vrolijk mee met:

MEISJES MET RODE HAREN
(1972)

1. Geboortenaam: Aloys Jansen.
2. Arteistennaam: Arne Jansen.
3. Geboren op: 26 april 1951.
4. Geboorteland: Nederland.
5. Geboortestad: Wieken.
6. Opleiding: Kapper
7. Beroep: Zanger.
8. Genre: Levenslied.
9. Jaren actief: Van 1972 tot 2007.
10. Overlden op: 10 december 2007 te Silvolde.
11. Doodsoorzaak: Zelfmoord.

Het is nu al wel lang genoeg mooi geweest met die rollende stenen, hoog tijd dus voor wat romantiek. En vandaag wil ik het eens hebben over stille liefdes.

Wie is er al eens niet stiekem verliefd geweest?
Je zult misschien denken dat het hebben van een stille liefde alleen voor singles zou zijn. Maar niets is minder waar! 9% van de gebonden partners is in stilte verliefd op iemand anders!

Je wordt meestal verliefd op die goede vriend, of op een collega. En dit omdat je die van heel nabij meemaakt.
En net doordat je iemand zo vaak en zo regelmatig tegenkomt kunnen er bij jouw liefdeshormonen worden aangemaakt. Je gaat dan die persoon aantrekkelijk vinden en je wordt in stilte verliefd.

Heel is heel goed mogelijk dat je verliefd bent geworden op iemand die verboden is. Iemand die een ander toebehoort. Dat is dan een verboden liefde. Die moet kost wat kost geheim blijven wil jij je geen heibel op de hals halen.

Maar sommige stille liefdes blijven geheim omdat jij jezelf te min voelt voor die amdere. Je denkt dat je hem/haar niet waard bent en je houdt je liefde geheim en stelt je tevreden met de vriendschap die er tussen jullie beide is.

En over zulke stille liefde gaat mijn lidje van vandaag.
Het lied werd geschreven door Cindy Walker en Eddy Arnold in 1955 en door Arnold ook wordt opgenomen in datzelfde jaar.
De versie van Jerry Vale in 1956 kent echter meer succes.
Maar de meest verkopende versie is die van Ray Charles in 1962.

Het lied werd sindsdien al vele malen gecoverd door tal van artiesten.
Ik laat jullie vandaag luisteren naar mijn favoriete versie en ik hoop dat jullie zullen genieten van:

YOU DON’T KNOW ME

JANN ARDEN

1. Geboren als: Jann Arden Anne Richards.
2. Geboren op: 27 maar 1962
3. Geboorteland: Canada
4. Geboorteplaats: Springbank, Alberta.
5. Beroep: zangeres, tekstschrijfster.
6. Genre: pop.
7. Jaren actief: van 1992 tot heden.

ALS LIEFDE BLIND IS
HOE GAAT ZE MIJ DAN VINDEN...

”Langharig werkschuw tuig”.
”Het ultieme bewijs dat de duivel onder ons was en de jeugd in de vernieling stortte”.
Hel en verdoemenis!

Dat zeiden de nonnen uit het internaat waar ik mijn jeugd doorbracht over de bands waar wij, jonge meisjes, wild van waren.
En dan hadden ze het in de eerste plaats over The Beatles en The Rolling Stones.

Nou ja, wild?
Zelf konden die twee groepen mij niet echt bekoren. Het zou pas twintig jaar later zijn dat ik hun muziek een beetje kon appreciëren.
Maar wild? Nee, dat ben ik nooit van hen geweest.
Ik hou meer van zeemzoete romantische muziek.
C’est la differance qui fait la vendu, n’est pas?

Daarom zullen jullie wellicht verbaasd zijn over mijn liedje van vandaag.
Je kunt het lied niet echt typerend noemen voor de groep. En het is me ook niet om de melodie te doen want die moet je ver gaan zoeken.
Het is de tekst die me aanspreekt. Want ik had heel graag moeder-overste haar smoeleke gezien als we dit plaatje zouden hebben gedraaid. Het kwam helaas te laat, en daarbij, we zouden niet eens de kans gekregen hebben om het op de platendraaier te leggen.
Luister maar naar:

FARAWAY EYES
(1978)

1. Oorsprong: Londen, Engeland
2. Jaren actief: Van 1962 tot heden
3. Genre(s):Rock, Rock-'n-roll, Blues
4. Huidige bandleden:Mick Jagger (Leadzanger)
5. Keith Richards (slaggitarist)
6. Charlie Watts (drummer)
7. Ron Wood (leadgitarist)
8. Darryl Jones (bassist)(geen officieel lid)

Ik hoop dat iedereen gekregen heeft wat hij hoopte en/of verlangde van Valentino.
Ik blijf erbij dat het een spijtige zaak is dat deze oorspronkelijke onverwachte, maar o zo verwachtingsvolle liefdesverklaring gereduceerd is tot een platte commercie.
Beeld je als man maar eens in dat je die dag vergeet! Er komt gegarandeerd ruzie in de keet en je wordt voor minstens twee weken verstoken van seks.
Conclusie: Valentijnsdag is een must geworden, wars van alle spontaniteit. En dat is heel jammer.

Maar laat ons ook eens even stil staan bij al diegenen die op Valentijnsdag niets te verwachten hadden. Mezelf incluis. Omdat ze geen lief meer hebben. Door eender welke omstandigheid dan ook.
Hoe voelden zij zich op die dag?
Hoe hebben zij die dag doorgebracht?

Voor mezelf kan ik zeggen dat ik op die dag moest denken aan de voorbije jaren waarin de liefde nog centraal stond.
Waar zou hij zijn? Wat zou hij vandaag doen? Zou hij rozen kopen voor een andere vrouw?
Of zou hij, net als ik, even terug denken aan ons verleden samen?

En bij die gedachten kwam er spontaan een liedje opborrelen.
Het behoort tot de categorie: levensliederen. Of smartlappen in de volksmond.
Het past in elk geval perfect in de categorie: Old Dutch hier op mijn blog, want het is ondertussen toch al meer twintig jaar oud.
Ik ben benieuwd of jullie het nog kennen?
Jank gerust een potje met me mee. Of luister en geniet van:

MOOI WAS DIE TIJD
(1990)

Cornelia Helena Konings werd geboren op 8 september 1951 , te Breda, Nederland.
Reeds op vijftien-jarige leeftijd was zij de zangeres van de groep, De Mooks.
Ze werd ontdekt door Ries Brouwers. Hij stelt haar voor aan Piere Kartner die haar op zijn beurt voorstelt aan be band, De Rekels.

Als Corry en de Rekels hebben zij in 1970 hun eerste grote hit, “Huilen is voor jou te laat”.
Twee jaar later echter kiest Corry voor een solo carrière.
In 2004 kwam Corry Konings nog eenmaal met De Rekels bij elkaar voor een reünie.

Met nummers zoals: Ik krijg een heel apart gevoel van binnen, Jij weet toch wel wat liefde is, Hoe je heette dat ben ik vergeten, Je Moedertje en Adios Amor scoorde ze als solo artieste hit na hit.

Corry laat weten dat zij in 2009 zal stoppen als zangeres.
Ze viert haar jubileum op 19 juli 2009 op het Chasséveld in Breda.
Het is dan 40 jaar geleden dat ze voor het eerst in de hitparade stond.

In 2008 woonde Corry Konings in het Zuid-Spaanse Benalmádena.
In mei 2010 vestigde ze zich wegens praktische redenen weer in Nederland, in het dorp Berkel-Enschot in Noord-Brabant.

Maandag 14 februari is het Valentijn. Of Lievekesdag zoals men het ook wel noemt.
Het is een traditie die is komen overwaaien uit Amerika. Kassa, kassa! Want elke geliefde verdiend op die dag een geschenk. Zo wil althans de traditie vandaag. Want zo was het oorspronkelijk niet bedoeld. Dat heeft de commercie ervan gemaakt en slaat daar gretig munt uit.

Nu ja, die speciale dag om je geliefde eens extra in de watten te leggen mag er zijn voor mij hoor. Maar ik ben wel van mening dat wanneer je van iemand houdt, je dat elke dag kunt tonen. Er zijn tal van kleine attenties die geen cent kosten en waarbij je toch je liefde laat blijken.
En zoals mijn "adoptiezus" (inside joke) ook al opmerkte, wanneer je partner ziek is en je verzorgt hem/haar zonder morren dag en nacht, dan is dat een grotere blijk van liefde dan de duurste diamant.

En wat te denken van een liedje?
Er zijn ontelbare liedjes over liefde. Liedjes waarin de liefde wordt bezongen in al haar facetten. In een lied wordt de liefde keer op keer op een voetstuk geplaatst.

En welk lied zou ik beter kunnen kiezen voor Valentijn, dan deze mooie ode aan de liefde zelf.
Luister en geniet van:

LOVE IS A MANY SPLENDORED THING

ODE AAN DE LIEFDE

We zitten al in februari en dat is de maand dat iedereen zijn vakantie plant en vastlegt. Nu ja, iedereen behalve ik dan, want ik heb die reis microbe totaal niet in mij zitten.
Een dagtrip of hoogstens een lang weekend is voor mij al meer dan voldoende. Ik blijf het liefst dicht bij huis.
Gelukkig is niet iedereen zoals ik want de reisbureaus zouden dan snel failliet zijn.
En toch…

…Wanneer je in België je vakantie doorbrengt ben je volledig overgeleverd aan ons grillig klimaat. En ik ben een zonneklopper.
De zonnewarmte doet goed aan je knoken en werkt bovendien positief op je humeur.
Daarom alleen al zou men vertrekken naar zonniger oorden.

Wie ook droomt van een zonnige vakantie is een zanger die wat in de vergeethoek is geraakt. Hij hoort thuis in de categorie: “One of Us”.

Hoewel ik me altijd erger aan het “te grote broeken gedrag”, zouden wij misschien toch wat meer chauvinistisch moeten zijn! We hebben er alvast reden toe.
We hebben prachtige steden, prachtige cultuur, en de lekkerste bieren.
Maar vooral zijn we steeds vooruitstrevend op muzikaal gebied. We hebben steengoede zangers, muzikanten, tekstschrijvers en componisten.
En om die reden, en ook een beetje om het verlangen naar de zon en zijn warmte, zet ik vandaag dit lied op mijn blog.
Luister en geniet van:

EL SOL
(1970)

JACQUES RAYMOND

Jacques Raymond, werd geboren als Jozef Remon, op13 oktober 1938. te Temse, Belgie.
Hij komt uit een zeer muzikale familie.

Jacques zette zijn eerste stappen als orkestzanger in 1957.
In 1961 kwam zijn eerste single “M’n kleine Piccolina”.
Met het nummer “Waarom” won hij in 1963 Canzonissima.

Hij stond ook bekend onder de naam Raymondo.
Zijn eerste Engelstalige singles “You’re so sympatico”, “Gloria” en “Song of songs”, bracht hij uit onder die naam.
Met die songs stond hij op het podium in Londen naast onder meer, Nana Mouskouri en Udo Jurgens.

Jacques Raymond vertegenwoordigde ook tweemaal ons land op het Eurovisiesongfestival.
Een eerste keer in 1963 met het Nederlandstalige lied “Waarom”.
In 1971 vormde hij een team met Lily Castel. en brachten ze het nummer “Goedemorgen, Morgen”.
Ze vervingen daarmee het duo Nicole & Hugo omdat Nicole Josy ziek viel.

Jacques ontpopte zich als componist en tekstschrijven. Hij vormt zowel privé als professioneel een duo met Ingriani.
Samen stonden ze in 2004 op het podium van Sportpaleis en speelde een gastrol in “Familie”.

Jacques Raymon won in de zomer van 1968 zowel de “Knokke Cup” als de “Gouden Zeemeermin” in Middelkerke.
Tot op heden blijft hij een veel gevraagde artiest.

Met Valentijn in aantocht…en nu we lopen te verkleumen van de kou…misschien het goede moment om wat Zuiderse warmte en Latijns temperament op jullie los te laten.

En ook aan dit liedje hangt voor mij weer een herinnering vast.
Een herinnering aan een zwoele zomeravond…aan een bar “Cactus” genaamd, toen eigendom van, Johnny White.
…Aan een Portugees trio en een zangeres met prachtige stem dat in die bar speelde.
…Aan Bruno, een Burgerlijk Ingenieur met wie ik daar toen danste en….
Maar nee, meer ga ik niet aan jullie neus hangen!
Maar het is fijn om weer terug te denken aan die mooie periode in mijn leven telkens wanneer ik dit liedje hoor.

De titel van het lied (vrij vertaald) betekent zoveel als: “Kies mij, laat mij jouw uitverkorene zijn” of ook nog: “Wees eerlijk met mij”.
En met Valentijn in mijn achterhoofd en de hopeloze romanticus die ik ben, zijn dat woorden die ik graag nog eens wil horen fluisteren in mijn oor.
Luister en geniet van:

SABOR A MI

Eydie Gorme werd geboren als, Edith Gormezano, op 16 augustus 1931, in The Bronx, New-York, USA.
Haar ouders waren Sefardische joodse immigranten, haar vader uit Sicilië en haar moeder uit Turkije.
Zij staat bekend om haar vertolkingen van , Latin pop , big band , swing en traditionele popmuziek.
Ze heeft talrijke onderscheidingen verdiend waaronder, een Grammy en de Emmy.
Gorme heeft zich teruggetrokken in2011.

HET TRIO:

Los Panchos zijn een internationaal bekend bolero trio. Hun oorsprong ligt in Puerto Rico, Mexico. Zij ontmoeten elkaar echter voor het eerst in New-York City, USA, in 1944.
Elk lid van Los Panchos speelde gitaar en zong.

Zij bereiken hun roem door het zingen van romantische liedjes in Latijns-Amerikaanse stijl.
Zij verkochten miljoenen exemplaren van hun albums.
Zij verschenen ook in om en nabij 50 films, vooral in de “Gouden Eeuw” van de Mexicaanse cinema.
Zij worden nog steeds beschouwd als een van de top trio’s aller tijden.

HET LIED:

Als ik me niet vergis werd “Sabor a Mi” geschreven door Alvaro Carillo, een populaire Mexicaanse componist, en stamt het lied uit de jaren dertig. Alvaro schreef in zijn kortr leven ( hij stierf op 47-jarige leeftijd in een auto ongeval) meer dan 300 songs.

Het lied werd een werelwijde hit en hoewel het sindsdien vertolkt wordt door een onnoemelijke resem van artiesten, is het lied waarschijnlijk het meest bekend door, Luis Miguel.

Het lied inspireerde ook tot een film met eenzelfde titel, gespeeld door Jose Jose en geregisseerd door Rene Cardona.

“Soms is het leven als een poppenkast, en lijkt het net alsof ik niet meer in mijn sokken pas”.
Dit is een zinnetje uit een kinderliedje. Maar het lijkt soms ook nu nog van toepassing op mij. Dan lijkt het net alsof ik aan een draadje hang waar anderen naar hartelust aan trekken.
En die gedachte gooit mij weer even jaren terug in de tijd.

Mijn vroegste herinnering gaat terug naar een film die ik samen met pa zag in de cinema. Namelijk, “Lili”. Met Leslie Caron en Mel Ferrer in de hoofdrol.
Ik moet toen amper vier of vijf jaar zijn geweest en was natuurlijk gefascineerd door het poppenkast spel.
Pas vele jaren later toen de film werd uitgezonden op tv begreep ik waar het werkelijk om ging.
Een man die mensen haat door de teleurstellingen die ze hem bezorgt hebben en zich verschuilt achter zijn poppenkast poppen om zijn ware aard te tonen En een radeloos en dakloos plattelands meisje dat aan zelfmoord denkt en gered wordt door diezelfde poppenkast speler.

Liefde en teleurstellingen, het hoort bij het leven!
Na elke teleurstelling in de liefde moet je jezelf weer heruitvinden. Jezelf weer open durven stellen voor een nieuwe liefde. Een liefde waarvan je niet weet of ze blijvend is.
Maar dit niet doen zou betekenen dat je ook de mooie momenten aan je laat voorbij gaan.
En zodoende voel ik me soms een marionet waarbij anderen de touwtjes in handen hebben.

En om die kakofonie van losse gedachten die door mijn brein flitsen een beetje muzikale ondersteuning te geven, vandaag dit liedje op mijn blog.
Ik hoop dat jullie, om welke reden dan ook, genieten van:

HI  LILI  HA  LO
(1952)

1. Geboortenaam: Frances Rose Shore.
2. Geboren op: 29 februari 1916.
3. Geborteplaats: Winchester, Tennessee.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Beroep: Zangeres en actrice
6. Genre: Pop, amusement.
7. Jaren actief: Van 1937 tot 1994.
8. Oveleden op: 24 februari 1994 (77j.) te Bevely Hills, California.

Wie het originele fragment uit de film eens wil bekijken...kan dit door op onderstaande button te klikken.

Hoe kunnen we troosten bij een groot verdriet? Woorden schieten immers steeds te kort. Pas als wij proberen te troosten, voelen we onze onmacht. Het doet pijn om je vrienden te zien huilen.

Zaterdag was ik op de uitvaart van de moeder van een vriendin.
De overledene mocht de gezegende leeftijd bereiken van 103 jaar. Maar het verlies van een dierbare komt steeds te vroeg.

Het was een zeer ingetogen dienst. Prachtige teksten begeleid door serene muziek.
Het moet niet gemakkelijk geweest zijn om meer dan een eeuw vertoeven in dit leven, samen te vatten in amper een uur.

En terwijl ik zat te luisteren naar de levensloop van de overledene, en het zachte snikken kon horen van hen die achterbleven, kwam er een lied in mijn hoofd.
Een lied waaraan ik in de gegeven omstandigheden een eigen interpretatie geef.

Het is steeds moeilijk om een Franstalig lied te vertalen naar correct Nederlands. Maar voor hen die de Franse taal niet geheel machtig zijn probeer ik het toch even. Want de tekst is te mooi om er zo maar aan voorbij te gaan. Dus geef ik een korte en vrije vertaling:

Natuurlijk zijn er oorlogen.
En geld stinkt niet
Natuurlijk loop je over bloemen
En er is de dood aan het eind
Natuurlijk zijn er valse vrouwen
En zijn er onze nederlagen
.Natuurlijk kan liefde ons kwellen.
En verliest ons hart zijn vleugels.
Maar wanneer je een vriend of vriendin ziet huilen
Dan valt dit alles in het niets.

De zanger behoort in de categorie: One Of Us.
En als we Tura koning van het Vlaamse lied noemen, dan is deze grote meneer voor mij de keizer.
En hoewel hij een Brusselaar was, en voornamelijk in het Frans zong, was hij in hart en nieren een flamingant. En dit veel meer dan menige Vlaming.
Ik hoop dat jullie zullen luisteren naar:

VOIR UN AMI PLEURER
(1977)

1. Naam: Jacques Romain Georges Brel.
2. Gebren op: 8 april 1929.
3. Geboorteplaats: Schaarbeek, Brussel.
4. Geboorteland: België.
5. Beroep (en): Zanger, componist, tekstschrijver, dichter, acteur, regisseur.
   Jaren actief: Van 1952 tot 1978.
6. Overleden op: 9 oktober 1978, te Parijs aan longkanker.

Enkele bekende liedjes zijn: Au Printemps (1958), Marieke (1961), Ne me quitte pas(1961), L'Homme de la Mancha (1968), Les Marquises (1977), Mijn vlakke land (1976).
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button.

Australia in het nieuws. Na de bosbranden in 2009 nu de overstromingen.
Wat speciaal daarbij opvalt is dat het een dapper volk is dat niet bij de pakken blijft neerzitten. Maar dapper de handen in mekaar slaat, opruimt en moedig weer doorgaat.

Vrijdagavond de film “Australia” op tv.
Ik wil hem per se gezien hebben maar…zoals jullie al wel zullen weten werkt tv kijken bij mij als een straffe slaappil….en zodoende val ik na een goede twintig minuten in slaap.

Ik word tegen het einde van de film gewekt door een prachtig stukje muziek.
Het muziekstuk doet mij ergens denken aan een track uit de film, “Jonathan Livingston Seagull” van Neil Diamond. En dan meer bepaald het lied, “Dear Father”.
Het zijn maar een, twee, of drie luttele akkoorden die me aan dat lied doen denken.

Ik luister naar de mooie muziek met gesloten ogen en na de film blijft die muziek mij fascineren. En dus ga ik op zoek op het WWW naar info.
En ja hoor, op I-Tunes kan ik de ganse soundtrack van de film downloaden of ook enkel dat ene stukje muziek.
Dus daar kom ik later vast nog op terug.

Maar door aan mijn idool te denken, beslis ik om vandaag van hem hier nog eens iets te laten horen.
Het door mij gekozen lied zullen jullie ongetwijfeld kennen van “The Monkees”. Maar het is wel degelijk in 1966 voor hen geschreven door de hand van Neil Diamond.

Neil zingt het op zijn laatste nieuwe cd, “Dreams” uit 2010.
Een cd die voor mij onder de kerstboom lag van mijn lieve vrienden, Maria en Raoul.
En naar die versie laat ik jullie luisteren.
Ik hoop dat jullie kunnen genieten van:

I’M A BELIEVER.

ALWAYS CARRY MUSIC
IN YOUR HEART!

Hoe betrouwbaar is een belofte van eeuwige liefde? En hoe betrouwbaar is iemand die die belofte verbreekt? Zijn mensen ooit echt in een situatie waarin zulke belofte van eeuwige liefde kan worden gemaakt?
Misschien maken we die belofte wel te vaak, te snel, te onnadenkend.

Liefde en trouw zijn stevige en noodzakelijke fundamenten.
Maar wat met de emoties? Wat met conflicten?
Zijn die altijd wel op te lossen door de liefde voor elkaar? Vinden we wel altijd troost bij onze geliefde?

Misschien laten we ons wel te vlug inpakken door al die mooie beloftes.
En misschien vluchten we daarom wel weer in de armen van een ander. Iemand met nog mooiere beloftes die ons nog een keer verblinden.

Maar gelukkig voor sommigen onder ons staat er af en toe een oprecht iemand klaar die jou kan troosten wanneer je geluk aan scherven ligt.
En over zulk iemand gaat mijn liedje van vandaag.
Luister maar naar:

MY LITTLE LONELY ONE
(1961)

In maart van dat jaar kwam hun eerste single uit, "Little Lonely One", die een lokale hit werd in New York.

De opvolger, "A Little Bit of Soap" werd een nationale hit in de Verenigde Staten.
Hoewel ze daarna nog vier singles uitbrachten, bleef "A little bit of soap" de enige hit voor The Jarmels.

Dit nummer werd ook vele malen gecoverd door verschillende artiesten, onder meer door, Tom Jones.
En in 1978 behaalde de versie van de Engelse popgroep ‘Showaddywaddy’ de top-5 in Groot-Brittannië,

De laatste single van de Jarmels was "Come on girl" uit 1963.
De groep ging nog een aantal jaren door, met wisselende bezetting.

(Bron: The Encyclopedia of Popular Music by Colin Larkin)