Vandaag vond ik mijn inspiratie op het blog van ANI.
Zij schreef over “oude liefdes”. En uiteraard gaan dan je gedachten naar vroegere tijden en je eigen vroegere liefdes. Ik kan het dan niet laten om te vergelijken met de tijd van nu.
Lieve deugd, wat zijn de tijden toch veranderd!

Onlangs zag ik een tv programma over tienermoeders. Meisjes van amper veertien jaar met een baby. Moeders die zelf nog bemoederd moeten worden.
Was ik nu zo dom, of was ik simpelweg naïef, maar op die leeftijd dacht ik er nog niet aan om met een jongen het bed in te duiken. Op die leeftijd had ik al wel de klok horen luiden maar wist ik de klepel niet hangen.
Onze voorlichting ging al wel zo ver dat we wisten waar de kinderen vandaan kwamen, maar naar de techniek hadden we het raden. Die know how liet men over aan onze fantasie.
Natuurlijk kenden we onderzoekende jongens en natuurlijk werd er al eens gefrunnikt. Maar veel meer dan dat werd het toch niet, dat kwam pas enkele jaren later.
En dan vraag ik mij af of al die openheid en uitgebreide voorlichting niet aanzet tot experimenteren? En dit met alle gevolgen van dien.

Nee hoor, geef mij maar de romantiek van vroeger!
Waar een jongen nog aarzelend je hand vast nam en met je meewandelde tot aan je deur. Waarna je door de afscheidskus met blozende wangen naar binnen liep.
De tijd waarin een jongen nog vroeg of je verkering met hem wilde en waarna je dan beide verwachtingsvol naar de climax toe leefde.
En daarom weer mijn vraag: Waren wij naïef, dom of preuts? Of hadden wij meer besef van normen en eigenwaarde?

Nu ja, wat er ook van is, het bracht een liedje in mijn hoofd.
Een liedje waar ik altijd vrolijk van wordt. Ook omdat ik vind dat de zangeres een blijheid uitstraalt die doorklinkt in al haar liedjes.
Luister en geniet van:

A GUY IS A GUY
(1952)

DORIS DAY

Doris Day heeft haar grote populariteit te danken aan haar rollen in romantische komedies: Zij zong mooi, danste mooi en was mooi. Maar vooral was zij een ster zonder allure, The girl next door zeg maar.
Doris Day had altijd een zonnige glimlach op haar snoet en dat klonk door in haar licht en zilverige stem. Men zei dat ze speciale knobbels op haar stembanden had wat haar timbre uniek maakte. Maar ook jazz kon ze aan. Ik denk dan vooral aan het lied, “Lullaby of Broadway” waarop ze moeiteloos naar mijn idee heel ingewikkelde noten zong.

Doris Day zal altijd vereenzelfigd worden met het lied “Que sera, sera” uit Alfred Hitchcocks “The man who knew too much” uit 1956.
Maar zij heeft zoveel meer op haar repertoire staan. Teveel om op te noemen voor mij.

In 1975 verschenen haar memoires onder de titel “Doris Day: her own story”.
Van 1968 tot 1973 speelde ze in de televisieserie “The Doris Day Show”, die in de jaren zeventig ook in Nederland op het scherm kwam.