En nu, bijna zestig jaar later, sta ik weer aan die vijver.
De bootjes zijn al lang verdwenen maar de eenden kwekken nog lustig en de zwanen glijden nog altijd statig over het water.
Ik moest een beetje in mezelf lachen toen ik bedacht dat er alvast één constante in mijn leven is. Want als kind voerde ik de eenden en de zwanen, later deed ik dat met mijn eigen kinderen en weer jaren later met mijn kleinkind.
Ik vroeg mij af wie er samen met mij die beesten zou gaan voederen wanneer ik stokoud ben.

Van al dat naar mijn muziekstuk van vandaag is voor mij maar een kleine stap, ik zou zelfs durven  zeggen dat het logisch is dat ik moest denken aan Tsjaikovski’s mooie ballet en ik hoop dat jullie zullen genieten van:

HET ZWANENMEER.
(1877)

Zijn muziek werd in die tijd als te westers bevonden door zijn landgenoten, en in het bijzonder door ‘Het Machtige Hoopje’, een gezelschap dat bestond uit de vijf belangrijkste Russische componisten en tijdgenoten van Tsjaikovski.

Tsjaikovski was eerst ambtenaar, ging muziek studeren aan het Conservatorium van Sint-Petersburg en werd toen leraar aan datzelfde conservatorium.
Gravin Nadesjda Filaretovna von Meck,  een grote bewonderaarster, bood hem in 1877 de mogelijkheid zijn leven geheel aan het componeren te wijden.
Jarenlang onderhielden zij een innige briefwisseling, maar Tsjaikovski heeft haar nooit willen ontmoeten.
In 1890 zette de gravin haar financiële steun om onduidelijke redenen stop, een theorie is dat zij zich niet kon verenigen met zijn seksuele geaardheid.
Homoseksualiteit was immers een groot probleem in de Stalinistische tijd.

Tsjaikovski reisde veel en werd overal geëerd, maar was een eenzelvig en eenzaam mens.
Hij overleed op 53-jarige leeftijd aan cholera.
Maar het hardnekkige gerucht gaat dat hij zelfmoord gepleegd zou hebben door vergiftiging.

‘Het Zwanenmeer’ is een choreografie van Marius Petipa en Lev Ivanov.
De oorspronkelijke choreograaf was Julius Reisinger .
Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou.
De première was in het Bolsjojtheater te Moskou op 4 maart 1877.
Het is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld.
Het ballet geldt als een van de hoogtepunten van het klassiek-romantische balletgenre.

Prins Siegfried wordt op zijn verjaarsbal aan het koninklijk hof gedwongen door zijn ouders uit de aanwezige meisjes een bruid te kiezen. Dat zint hem niet en hij vertrekt boos en verdrietig uit het paleis om in het bos te gaan jagen.
Hij ziet een vlucht zwanen overvliegen, volgt ze naar de rand van een meertje in het bos, richt zijn boog, maar schiet niet, want voor zijn ogen verandert de zwaan in een prachtige jonge vrouw gekleed in een witte jurk van zwanenveren.
Hij benadert haar en het meisje vertelt hem dat zij prinses Odette is die met haar gezellen ontvoerd is door de boze tovenaar Von Rothbart, die de meisjes betoverd heeft zodat zij overdag zwanen zijn en alleen 's nachts weer tijdelijk meisjes worden.
De prins wordt verliefd op haar, zweert eeuwige trouw aan haar en wil dat door een huwelijk bezegelen, want dit is de enige manier om de betovering van Von Rothbart te verbreken. Samen dansen ze aan het meer in het bos dat gevormd is door de verdrietige tranen van Odette’s ouders.

De prins keert terug naar het kasteel, vastberaden om Odette tot zijn bruid te maken, maar het loopt allemaal enigszins anders dan gepland.
De oorspronkelijke apotheose zegt dat de twee uiteindelijk zelfmoord plegen in het meer.
Maar er zijn ook andere versies waar alles een happy end krijgt.

In mijn café had ik een espressoapparaat op huurkoop  (die horecaspullen zijn immers superduur.)
Daarbij was ik verplicht om per maand een zeker aantal kilo koffie af te nemen bij de leverancier van de machine.
Als toemaatje kreeg ik dan telkens een muziek cd.

Die cd’s hadden allen het label, ‘Dauwe Egberts koffie’ en waren goedkope flut cd’s van slechte kwaliteit.
De liedjes die erop stonden waren meestal totaal onbekende en oninteressante nummers, of het waren bekende liedjes die, zo meen ik, waren gecoverd door Chinese kareokers.
Met andere woorden, niet veel soeps.

Maar zo nu en dan stond er tussen al die rommel toch een pareltje waar ik blij verrast mee was.
Zo ook dit lied waar jullie vandaag kunnen naar luisteren.

In eerste instantie dacht ik dat ook dit een cover was, want ik kende het liedje wel, maar niet van deze man.
Tot ik op een keer tot de vaststelling kwam dat het wel degelijk een originele uitvoering was.
Hoop dat jullie genieten van deze:

MONA
(1957)

B O D IDDLEY

Diddley bespeelde oorspronkelijk een zelfgebouwde vierkante gitaar en werd bekend om zijn "Bo Diddley beat", een rumba-achtige beat gelijk aan "hambone", een stijl die muziekspelende straatartiesten hanteerden.
Kenmerkend voor Bo’s stijl waren zijn voortstuwende ritmes en zijn metaalachtige gitaarriffs.

Deze aparte stijl is van grote invloed geweest voor tal van artiesten en zou later vele malen worden gekopieerd.
Onder anderen The Rolling Stones, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals, The Pretty Things en The Yardbirds, hebben covers en bewerkingen van nummers van Bo Diddley gemaakt.
Raar daarbij is dat Diddley met zijn werk zelden de hitlijsten heeft gehaald.

Op zijn platenhoezen is hij altijd keurig gekleed met vlinderstrik en Schotse geruite jasjes.
Zijn handelsmerk tijdens echte optredens echter waren een zonnebril en hoed.

Midden de jaren vijftig kreeg hij een contract bij de in Chicago gevestigde platenmaatschappij Chess Records.
"Bo Diddley" is zijn eerste single en is gebaseerd op een oud slaapliedje.
Later werden nog meer singles uitgebracht, waaronder, "I'm a Man", "Who Do You Love?", "Mona" en "Road Runner".

In de jaren zestig stopte Bo Diddley met het opnemen van platen, hij zou nog wel af en toe optreden.
In 1987 werd Bo Diddley opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 16 mei 2007 werd Bo Diddley na een optreden getroffen door een beroerte en opgenomen op de IC van een ziekenhuis.
Een jaar later, op 2 juni 2008, overlijd hij aan een hartaanval.

Eerlijk gezegd ben ik nooit echt een fan geweest van deze zanger, maar als rechtgeaarde oldie’s liefhebber moet je hem wel in huis hebben meen ik.
Er is evenwel een lied dat ik heel graag van hem hoor, “12th Or Never” (1957).
Maar wat ik jullie vandaag laat horen heb ik heel speciaal gekozen voor mijn maatje en haar grote liefde, Nestje.

Vooruit Lipske, trek Nestje uit zijn zetel en zweef samen romantisch door de kamer op de tonen van:

WHEN I AM WITH YOU
(? 1988)

JHONNY MATHIS

Mathis concentreerde zich vooral op romantische popmuziek en had zijn grootste successen tussen 1960 en 1980.
Als dertienjarige zong hij reeds in de band van, Merl Saunders.
Zijn eerste plaatje ‘My Blue Heaven’ bleek meteen een schot in de roos.
Maar zijn grote doorbraak kwam met ‘Misty’.

Johnny Mathis heeft meer dan 130 albums opgenomen en tientallen daarvan werden goud en/of platina.
Zestig van die albums haalden de Bilboard Charts.
Wereldwijd verkocht hij meer dan 180 miljoen platen.

Jhonny Mathis was tijdens zijn studiejaren ook een ster atleet in hoogspringen en hordelopen en studeerde aanvankelijk voor leraar lichamelijke opvoeding.
Zijn enthousiasme voor sport heeft hij altijd behouden en vandaag is hij een fervent golfer met een zes holes in one op zijn naam.
Meer lezen over deze zanger…klik op onderstaande button

Slecht nieuws gekregen van de dokter betreffende mijn pijnlijke heup.
Maar daarover later meer want dat is nogal een uitgebreide uitleg.
Eerst maar wat leukere dingen met jullie delen.

Gisteren, paaszondag, ging ik met zoonlief, zijn vrouwtje en kleindochter naar de zoo. Het is iets dat we nu al enkele jaren doen op die dag.
Het weer viel goed mee en wanneer de zon kwam piepen was het zelfs aangenaam warm.

Hoewel al die dieren prima verzorgt worden, en hoewel ze in de vrije natuur misschien al lag waren opgepeuzeld, of erger nog, waren mishandeld en verwaarloost door stropers, ik krijg steeds een triest gevoel wanneer ik hen achter tralies en/of in een beperkte ruimte zie zitten.

Ik kan het niet laten om te denken, wat als die dieren konden praten, wat zouden ze ons dan vertellen?
En die gedachte bracht natuurlijk een voor de hand liggend liedje in mijn hoofd:

TALK TO THE ANIMALS
(1967)

LOUIS ARMSTRONG

Armstrong bracht zijn armoedige jeugd door in een ruwe wijk in het centrum van New Orleans.
Hij leerde de cornet bespelen in de band van het ‘New Orleans tehuis voor Jonge, Verwaarloosde Kleurlingen’, waar hij heen gezonden werd omdat hij bij een Nieuwjaarsviering een pistoolschot gelost had.
pikte het vak op van Bunk Johnson, Buddy Petit en vooral van "King" Joe Oliver, die de rol van mentor (en bijna van vader) voor de jonge Armstrong op zich nam.

Zijn talenten als instrumentaal virtuoos omvatten een unieke, eigen stijl van spelen en een buitengewoon talent voor melodische improvisatie.
Hoewel zijn carrière begon in de jaren twintig, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als ‘What a wonderful world’, ‘Hello Dolly’ en ‘It takes two to tango’, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.

In een eerbetoon aan Armstrong zei Bing Crosby "Hij was de enige musicus aller tijden, die niet door iemand anders vervangen kon worden".
Miles Davis zei over hem "Je kunt niets op een blaasinstrument spelen dat Louis niet al gespeeld heeft".
En Duke Ellington zei "Hij werd arm geboren, stierf rijk, en heeft in de tussentijd niemand benadeeld".

Lous Armstrong overleed op 6 juli 1971 te, New York.
Meer lezen over deze man….klik op de button

Het lied werd geschreven door de Britse componist, Leslie Bricusse.
Het werd geschreven voor de film ‘Dr Doolittle’ met in de hoofdrol, Rex Harrison.

Het lied won op de 40e Oscaruitreiking een Academy Award voor het beste origineelste lied.
Het lied wordt door tal van artiesten vertolkt, oa door, Sammy Davis Jr, Bobby Darin en zelfs door Roger Moore, in de Muppet Show.

Ik las eens: "Een blik over je schouder in het verleden kan je hoopvol doen kijken naar de toekomst."
En zegt een oud spreekwoord niet, “Een nieuwe lente, een nieuw geluid”?
Misschien moet ik mij daar maar aan optrekken.
En ondertussen gewoon blijven genieten van het wachten.

Een lied dat me daarbij helpt is dit wat jullie hier vandaag kunnen beluisteren.
En ik vond dit gedichtje op Internet dat er volgens mij gewoon bij hoort

Soms kan een woord, gezegd of geschreven
een lang verstilde snaar beroeren.
Zo kan een lied naar licht en ruimte voeren
dan sterft het niet, maar zingt het voor het leven.
(auteur onbekend)

Ik blijf dus geloven in:

THE MIRACLE OF LOVE
(1986)

EURYTHMICS

Lennox, een studente aan de Royal Academy of Music, en Stewart, hadden in die tijd een verhouding. Samen met Pete Coombes, richten ze de groep The Cath, op.
In 1979 werd The Catch omgedoopt tot, The Tourists.
Ze hebben enkele hits, ondermeer met een cover van Dusty Springfields, ‘I Only Want to Be With You.’
Echter slechte kritieken en onenigheden binnen de groep leidden tot een breuk in 1980.

In 1980 ging de relatie tussen Stewart en Lennox uit, maar ze besloten als muzikaal duo verder te gaan onder de naam, 'Eurythmics'.
Hun debuutalbum in 1981, The Garden, verkocht slecht ondanks de goede kritieken.

In 1983 kwam het tweede album uit, Sweet Dreams (Are Made of This).en de titelsong werd meteen een nummer 1-hit en geldt vandaag nog steeds als een klassieker.
Nog in 1983 kwam het album Touch uit en wederom scoorde de band top 10-hits, met Who's That Girl, Right By Your Side en Here Comes The Rain Again.
Melody Maker en NME riepen beide albums uit tot een van de beste van 1983.

Eurithmics maken nog tal van albums, de een al meer succesvoller dan de andere.
Anno 2009 is de 80´s revival in de muziek in volle gang en wordt Eurythmics door veel artiesten (o.a. La Roux, Justin Timberlake, Goldfrapp) als een belangrijke inspiratiebron gezien.

De officiële website van Annie Lenox is heel aardig en grappig om zien.
Klik op onderstaande button om ze te bezoeken

Vandaag een klassiek lied op mijn blog uit de opera, Martha, dat om een of andere reden verscheidene malen in mijn en pa’s collectie zit, evenwel steeds door een andere zanger uitgevoerd.
Ik meen dus dat dit lied door elke grote zanger op aarde wel eens keertje gezongen is.

Pa bezat het van, Joseph Schmidt, Jussi Bjorling en Mario Lanza.
Zelf heb ik het van die laatste ook op cd en daarnaast ook nog van Pavarotti en Placido Domingo.
Naar die laatste laat ik jullie vandaag luisteren.
Ik weet dat ik daarmee alvast een iemand plezier ga mee kan doen, he Mandy!
Hopelijk kunnen jullie ook genieten van:
M’APPARI
(1847)

P LACIDO D OMINGO

Als kind verhuisde hij met zijn ouders naar Mexico.
In Mexico-Stad studeerde hij aan het conservatorium en leerde aldaar piano spelen en dirigeren.

Hij maakte zijn podiumdebuut als tenor in 1959 als Alfredo in ‘La traviata’.
In 1962 sloot hij zich aan bij de Israëlische Nationale Opera, en trad daarmee voor het eerst op in New York in 1965.
Hij maakte zijn debuut aan het Teatro alla Scala in 1969 en bij Covent Garden in 1971.

In 1981 bereikte hij aanzienlijke bekendheid buiten de operawereld toen hij het lied ‘Perhaps Love' zong in duet met de jongere Amerikaanse volks-/popmuziekzanger John Denver.
Ook oogste hij veel succes als een van De Drie Tenoren, samen met Luciano Pavarotti en José Carreras.
Tevens zong hij ook verschillende malen op de opening of slotceremonies van de Olympische Spelen, al dan niet in duet met diverse zangers of zangeressen.

In 2009 was Plácido Domingo de eerste winnaar van de Birgit Nilsson-prijs die wordt uitgereikt voor "uitzonderlijke bijdragen aan de wereld van de opera".
Operazangeres Birgit Nilsson die in 2005 overleed, koos zelf de laureaat van de eerste editie.
Haar keuze stak ze voor haar dood in een verzegelde enveloppe.

‘Martha’ is een romantisch/komische opera in vier bedrijven van, Friedrich von Flotow.
Het Duitse libretto is van Friedrich Wilhelm Riese en is gebasserd op een verhaal van, Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges. (Een hele mond vol de naam van die laatste!)

Oorspronkelijk was de opera bedoeld als ballet en speciaal geschreven door Friedrich (1) voor de ballerina, Adèle Dumilâtre.
Dit ballet werd voor het eerst opgevoerd in de Grand Opera in Parijs op 21 februari 1844.

De eerste uitvoering van de opera vond plaats op de Kärntnertortheater in Wenen op 25 november 1847.
Echte populariteit kreeg de opera pas in 1906 toen het werd opgevoerd in het New York Metropolitan Opera met in de hoofdrol de grote tenor, Enrico Caruso.

Een ander bekend lied uit de opera is het tradioneel Iers lied van Thomas Moore, ‘The Last Rose of Summer’.

Lady Harriet is verveeld met het leven van de high society, en vooral verveeld met haar vrijer, Sir Tristan.
Zij en haar dienstmaagd vermommen zich als country meisjes en noemen zich Martha en Julia.
Ze sluiten zich aan bij een groep meisjes die naar een boerenkermis gaan.
Ze overtuigen Sir Tristan om ook te komen als boer Bob.

Op die kermis vindt een veiling plaats waarbij de boerenzonen een bod doen op de mooiste meisjes.
De winnaars mogen de meisjes meenemen naar hun boerderij alwaar zij een gans jaar voor hen moeten werken.

Martha en Julia worden gewonnen door de broers, Plunkett en Lyonel wiens moeder onlangs overleden is en die dus op zoek zijn naar een vervangende werkkracht.
Boer Bob probeert ondertussen om hen terug te winnen, echter op een heel onhandige wijze.
Na allerlei toestanden krijgt uiteindelijk elke jongen het juiste meisje en overwint de liefde alles.

Nu ik niet meer werk zijn de zondagen nog altijd voor de kinderen, maar vrijdagavond en zaterdag zijn lege dagen nu mijn ex lief er niet meer is om ze op te vullen.

Misschien moet ik maar eens een stapje in de wereld zetten?
Misschien moet ik deze club eens een bezoekje brengen?
Het schijnt dat er het nogal plezant aan toe gaat daar!
Luister maar naar:
HERNANDO’S HIDEWAY
(1954)

ARCHIE BLEYER

Op zevenjarige leeftijd speelde hij reeds piano.
Aanvankelijk studeert hij voor electrotechnieker maar schakelt in zijn tweede jaar over naar muziekarrangeur.

In 1934 heeft hij zijn eigen muziekband en treed hij vaak op in en nabij New-York.
In de 40er en 50er jaren werkt hij ook voor radio en en televisie waar hij het orkest leidt van Arthur Godfrey’s tv programma’s.

Aan het eind van 1952 richt hij zijn eigen platenlabel op, Cadence Records.
Hij werkt daar onder meer met, Julius LaRosa, Andy Williams, Johnny Tillotson, Eddie Hodges en de Everly Brothers.
Zelf heeft hij een hit met ‘Hernando’s Hideaway’ en ook een kleine hit in 1956 met ‘Ghost The Rockin'’.

Archie Bleyer overleed op 20 maart 1989 in Sheboygan, Wisconsin.
Meer lezen…klik op onderstaande button

(Leuk weetje)
Hernando's Hideaway werd ook een bijnaam voor de rokers ruimte voor de Britse parlementsleden in het Lagerhuis.

En dat bracht mijn gedachten naar vroeger, naar mijn eigen kinderspeeltijd.
Wij waren echte straatratten en onze ouders hadden naar ons niet veel omzien.
Dat kon ook nog perfect want in de buurt waar ik toen woonde waren nog heel veel velden, boomgaarden en weiden en reed er amper een auto over de kasseiwegen.
Even later dan rezen de villa’s als paddestoelen uit de grond, hun eigenaren waren bijna allemaal mensen die gevlucht waren uit het toenmalige Kongo.
Maar net op dat moment verhuisden wij naar een andere buurt.

Maar ik moest door het gejoel van mijn huidige buurtkinderen even denken aan mijn eigen vriendjes van toen.
Waar zou Elza en haar zus Philomene nu zijn? Zou mijn grote vriendin, Charlotte, toen reeds 30 jaar oud maar kinds in haar hoofd, nog leven?
Zou Walter, net als zijn vader motorcrosser geworden zijn?
En wat is er van Herman geworden die nooit ‘belleke trek’ kon meespelen omdat hij te dik was om vlug te kunnen gaan lopen?
En hoe zou het met Esmeralda zijn, wiens ouders op de kermis stonden met een draaimolen?

Dat schoot er op die mooie lentedag van gisteren allemaal zomaar plots door mijn hoofd.
En dat bracht mij meteen ook bij mijn lied van vandaag.
Een lied dat ik als kind bij ons thuis heel vaak heb horen spelen, een lied ook dat toen al dezelfde vragen stelde die ik me gisteren ook stelde.
Luister maar naar:

HEART OF MY HEART
(1953)

Hun grootste hits waren, “It’s No Sin”, Many-Splendored Thing", "Three Coints in the Fontain", "Stranger in Paradise", "Dream", "Tell Me Why", " Shangri-la”, “Woman in Love "," Perfidia ", en "Sincerely".

De originele leden die verantwoordelijk waren voor deze sucsessen waren, Al Alberts , Dave Mahoney, Lou Silvestri, and Rosario "Sod" Vaccaro.
Alberts, de oprichter en leadzanger van de groep verliet de The Four Aces in 1956 om het te maken als solist, maar haalde nooit de hitlijsten.

(Merkwaardig is)
In 1948 vormde Bill Haley ook een groep genaamd, The Four Aces.
Zij zongen Country en Western.
Met deze groep nam Haley zijn eerste single op.
De groep stopte in 1949 en Haley ging naar The Saddlemen, dat later Bill Haley & His Comets zou worden.
Meer lezen over deze zanggroep…klik op onderstaande button.

We komen aan de revalidatie zaal en daar zinkt mij meteen al de moed in de schoenen wanneer ik die pijnlijke kreten hoor van de talrijke aanwezigen die opnieuw moeten leren stappen na een operatie of ongeval.

De dokter heeft instructies gegeven om me anders te leren stappen teneinde mijn heup te ontzien.
Telkens ik mijn linkerbeen vooruit zet moet ik tegelijk mijn linkerheup naar achter zwenken. Dus een zwierbeweging met mijn kont maken.

Ik oefen dapper maar het is niet zo evident om na 58 jaar, minus de maanden in de wieg, plots anders te moeten stappen.
Wanneer ik mezelf in de spiegel bezig zie krijg ik de slappe lach. Ik lijk wel een gans!
Ik ontwikkel een zwierige wiebelpas waar ik zeker nog bekijks ga mee oogsten.

Na een uurtje dapper oefenen doet mijn heup nog altijd evenveel pijn en bovendien heb ik nu ook nog steken in mijn zij en protesteert m’n rug heftig!
Maar dat mag de pret niet drukken want dit alles gaf me toch maar weer inspiratie voor mijn lied van vandaag:

WALK  LIK E AN  EGYPTIAN.
(1986)

THE BANGLES

Oorspronkelijk opereerden ze onder de naam The Colors, later dat jaar werd dit The Bangs, om uiteindelijk in 1982 The Bangles te worden.

In 1984 verscheen het eerste album ‘All Over The Place’ met een eerste bescheiden hitje, Going Down To Liverpool.

Het tweede album ‘Different Ligh’t is echter de doorbraak.
De single Manic Monday, die gecomponeerd werd door Prince, was een wereldhit.
Met de single ‘Walk Like An Egyptian’ deden ze dat succes nog een keer over, ook dat nummer stond wereldwijd op nummer 1.
Met het album, Everything uit 1988, scoren ze nogmaal met de hitsingle ‘Eternal Flame’.

The Bangles waren de eerste meidengroep waarvan de leden zelf hun instrumenten bespeelden.

En met wat kan ik het beter vervangen dan door een lied van mijn groot idool, Edith Piaf!

Een lied over een alles overheersende liefde.
Een liefde waarbij je niemand anders nodig hebt dan hem.
Waarbij je bereid bent alles en iedereen op te offeren.
Waarvoor je zelfs wil sterven.
Zolang hij maar bij je is.
Zolang hij je maar lief heeft
Luister maar naar:

HYMNE À L’AMOUR
(1949)

De tekst van Hymne à l’amour werd geschreven door Piaf zelf.
De muziek is van Marguerite Monnot.
Zij zong het voor het eerst in 1949 toen ze optrad in het Cabaret Versailes, te New York.

Edith schreef het lied voor de liefde van haar leven, de bokser, Marcel Cerdan.
Hij was gehuwd en hun liefde moest zoveel mogelijk geheim blijven.

Op 27 oktober 1949 zou Cerdan Piaf vervoegen in N.Y. maar het noodlot besliste anders.
Cerdan kwam in een vliegtuigongeluk terwijl hij onderweg was naar Piaf.
Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn voor haar.
Ze verweet zichzelf dat zijn dood haar schuld was omdat ze er op had aangedrongen dat hij vroeger zou komen dan oorspronkelijk gepland.

Ook inspireerde het lied Jean paul Civeyrac tot het maken van de film, ‘Toutes Ces Belles Promesses’.
Het werd ook vertaald in het Engels als,‘If You Love Me, Really Love Me’.
Die engelse versie zou een grote hit worden voor Shirley Bassey in 1954.
Maar ook Dorothy Squires and Kay Starr hebben het met succes gecoverd.

Toen ik zijn blog bezocht (wat ik vaak doe en wat zeker de moeite waard is voor iedereen die graag poëzie leest) weerklonk er een lied dat ik langetijd niet meer gehoord had.
Een lied waarbij de haren op mijn armen rechtop gaan staan van ontroering.
Een lied waar zoveel heimwee en weemoed doorklinkt dat het je wel moet treffen.
Keer op keer en telkens opnieuw heb ik het afgespeeld en ik krijg er niet genoeg van.
Daarom zet ik het vandaag op mijn blog, want ik meen dat het niemand onberoerd zal laten.

Het lied werd al door vele verscheidene zangers vertolkt waaronder ook Heintje en Helmutt Lotti.
Maar er gaat voor mij niets boven de uitvoering van deze zanger met zijn unieke en prachtige stem.
En daarom krijgen jullie deze versie te horen.
Geniet van:
THOSE EVENING BELLS
(1828)

IVAN R EBROFF

Ivan Rebroff werd geboren als Hans Rolf Rippert op, 31 juli 1931 te Berlijn.
Hij had een Russische moeder en een Duitse vader en groeide op in Belzig en Halle (Saale).

Hij studeerde aan de Hochschule für Musik und Theater Hamburg.
Vooral bekend was hij vanwege zijn uitzonderlijk grote bereik van vierenhalve octaaf (met gebruik van falset)

Hij trad meestal op in Russische folkloristische kledij.
Hij zong vaak een repertoire met een Russisch-folkloristische inslag, maar ook populair, opera, operette en musical.
De rol van Tevje in Fiddler on the Roof was een van zijn eerste succesrollen.

Ivan Rebroff overleed op 27 februari 2008 na een ziekbed van twee weken.
Hij werd 76 jaar.

‘Evening Bells’ is een populair Russisch lied geschreven in 1828 door Ivan Kozlov en Alexander Aljabjev.
De tekst is gebaseerd op een Russische thema vers van, Thomas Moore. En ook het gedicht is de moeite waard, daarom zet ik het hieronder.

Those Evening Bells
(The Bells of St. Petersburgh)

Those evening bells!
Those evening bells!
How many a tale
their music tells,
Of youth and home
and that sweet time
When last I heard
their soothing chime.

Those joyous hours,
are past away
And many a heart,
that then was gay.
Within the tomb
now darkly dwells,
And hears no more
those evening bells.

And so 'twill be
when I am gone:
That tuneful peal
will still ring on,
While other bards
shall walk these dells
And sing your praise,
sweet evening bells!

(Thomas Moore)

En daar stond ik dan!

Fietszakken natuurlijk te klein en mijn fietsrekker vergeten.
Dan maar de hulp in geroepen van mijn lieve vrienden die meteen bereid waren om die lompe zware doos bij mij thuis af te leveren.
Heel erg hard bedankt daarvoor!

Op de terugweg reed ik voorbij het park in mijn buurt en besloot om daar een wandelingetje te maken.
Mijn beetje luie aard vertelde me dat het heerlijk is om te mogen genieten van andermans hard tuinlabeur, want overal waren er tuinmannen noest aan het werk.
Ik snoof met veel plezier de geur op van pas afgereden gras en merkte dat her en der de bloemen dapper hun kop opstaken.

En Petra zou Petra niet zijn als er allengs bij het aanschouwen van dit natuurlijk wonder geen liedje in haar hoofd begon te spelen.
En dat lied deel ik graag met jullie.
Geniet van:
DE KROKUS EN DE HYACINT
(1957)

TOM MANDERS

Al jong bleek zijn talent voor tekenen.
Hij volgde de ULO, en volgde daarna een driejarige avondcursus Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Manders was onder andere actief als reclameschilder en ontwerper van affiches.
Later ontwierp hij ook decors voor toneel en cabaretvoorstellingen.

Toen hij van de VARA de uitnodiging kreeg iets voor tv te doen, liet hij het café nabouwen in de studio, en startte een succesvol televisieprogramma dat enkele jaren te zien zou zijn.
Tussen 1956 en 1962 werkte Manders samen met organist Cor Steyn ("meneer Cor Steyn") voor het programma “De Showboat”.
Samen waren zij verantwoordelijk voor nummers als “Twee motten”, “M’n volkstuintje”, Als ik wist dat je zou komen”, “Bij de marine” en “Figaro.”

In 1967 won hij een Zilveren Roos, en begon hij een nieuw programma, ‘Bij Dorus op schoo’t.
Legendarisch en ontroerend is de scène van 18 november, met het driejarige meisje Corrina Konijnenburg dat “Poessie Mauw” eindeloos blijft zingen.

In 1971 kwam Dorus nog één maal terug op de tv tijdens een programma met een verborgen camera, waarbij hij mensen de stuipen op het lijf joeg als wassen beeld in ‘Madame Tussauds’.
In hetzelfde jaar had hij nog een hit met "In de hemel is geen bier".

Begin februari 1972 kreeg Manders een auto-ongeluk.
In het ziekenhuis werd geconstateerd dat hij kanker had.
Drie weken later, op 26 februari 1972 stierf Manders in Utrecht aan een hartaanval.

Ik schreef het al vaker, ik ben een vrouw van mijn tijd.
Geboren in een zelfbewuste generatie.
Wij maakten dat we alles onder controle hadden, ons liefdesleven, onze vruchtbaarheid en onze carrière. Zelfs ons stervensuur willen we zelf kunnen bepalen, al zal dat nog wat strijd vergen, maar we zijn toch al halfweg.

Waar we echter geen vat op hebben is het stervensuur van onze geliefden, of het noodlot zeg maar.

Hoe kom ik nu bij dit alles? Wel…

Achttien maart is de verjaardag van de vader van mijn kinderen.
En hoewel mijn geheugen lamentabel is, er zijn data die in mijn herinnering gebrand staan, zoals ook deze dag.
Net zoals op onze huwelijksdatum stel ik mezelf dan allerlei vragen..
..Hoeveel kinderen zouden we gehad hebben? We wilden er minstens drie.
..Hoe zou het zijn om samen op pensioen te zijn?
..Zouden we na al die jaren nog van elkaar genieten, of zouden we elkaar kotsbeu zijn?..Zouden we uberhaupt nog bij elkaar zijn?
Allemaal overbodige vragen weet ik, maar ik kan het niet helpen ze te stellen.

Ik herinner mij nog zoveel grote en kleine dingen van hem.
Zo weet ik nog perfect wat zijn lievelingsmuziek en favoriete zangers waren.

In de eerste plaats hield R. van klassieke muziek, opera en operette. Het is dan ook mede dank zij hem dat die liefde ook voor mij weer opflakkerde.
Maar ook populaire muziek kon hem bekoren, al was hij daar zeer selectief in.
Enkele van zijn favoriete zangers waren o.a: Harry Belafonte, Nath King Cole, Solomon King, Dinah Washington, Gladys Knight, met aan de top, Jerry Vale.

Van kleinkunst hield hij ook heel erg veel, met Boudewijn De Groot en Willem Vermandere voorop.
Die laatste puur als de rechtgeaarde West Vlaming die hij was.

Ons huwelijksfeest was an sich geen echt feest maar eerder een gezellig uitje met enkele familieleden en goede vrienden.
Maar er was wel die eerste, o zo innige, dans op een lied dat zoveel beloften inhield.
En daarom, om alle mooie momenten die geweest zijn, om al die gemiste mooie momenten, vandaag dat bewuste lied op mijn blog.
Ik geef jullie een stukje van mijn ziel met:

ETERNALLY
(1968)

JERRY VALE

Als jonge knaap verdiend hij zijn zakgeld door schoenen te poetsen in een kapperszaak.
Daarbij zingt hij steeds en zijn baas vind hem zo goed dat hij betaald voor zijn muzieklessen.
Daarop begint hij met zingen in de musicals die zijn middelbare school opvoert en in lokale clubs.
Op die manier kwam Paul Insetta, tekstschrijver en manager van Guy Mitchell, op zijn weg.
Die bood hem een contract aan, veranderde zijn naam in Jerry vale en zou hem vele jaren begeleiden.

Het gevolg is bekend, Vale scoorde de ene hit na de andere.
Met zijn mooie hoge tenor stem drukt hij zijn stempel op de jaren ’50 en ’60.
Het wordt een parade van Italiaans-Amerikaanse favorieten als "Innamorata (Sweetheart)", "Volare", "Amore, Scusami, "en zijn handtekening lied," Al Di La ".
In 1962 scoort hij een grote topper met “I Have But One Heart”. Een jaar later doet hij dit nog eens over met, Arrivederci Roma.
In 1968 dan, zet hij het thema uit “Limelight” van Charlie Chaplin op zijn album: “You don’t have to say you love me”.

In 1990 speelt hij een filmrol als zichzelf in de film, “Good Fellas” en in 1995 doet hij dat nog eens in de film, “Casino”.

Jerry Vale woont met zijn vrouw Rita, waarmee hij reeds veertig jaar gehuwd is, in Palm Desert, Californië.
Hij treedt nog altijd op.

Dus ga ik het kort houden vandaag.
Ik schrijf morgen wel dubbel zoveel dan, want ik weet nu al dat ik dan stijf ga staan van de knokenpijn.
Maar wat je vandaag doet moet je morgen niet doen, zei ons bomma altijd, en zodoende ga ik aan de slag.

Bij een werkende Petra hoort een swingend muziekje en dus kunnen jullie vandaag luisteren naar:
SUCH A NIGHT
(1974)

R ICKY G ORDON

Ricky Gordon werd geboren als, Eric de Clerck te Brugge en is een Vlaamse zanger.
Hij begon als rockzanger, schakelde toen over naar Nederlandstalig werk om uiteindelijk toch succes te kennen met de rocksong "Such A Night", een lied dat ook gezongen werd door o.a Shakin’ Stevens en Elvis Presley.

Enkele van zijn bekendste nummers zijn: "Vlinder van een nacht" (1970), "Heimwee naar jou" (1970), "Lieg nooit meer" (1971), "Morgen" (1972), "Hamburg" (1972), "Monika" (1973) en "Ik droom van jou" (1973).

That’s all folks!
Wie meer weet te vertellen over deze zanger mag het mij altijd doorzenden of hier in een reactie neerpoten.

En dan ontmoet ze hém…

Hij, die man waarmee ze kan praten, lachen en huilen…
Hij, die naar haar luistert en haar troost…Hij, die net als zij vecht tegen hun verboden verlangens…Omdat ze beide weten, dit is verkeerd!’

Maar wat baten rede en verstand wanneer twee harten en twee lichamen elkaar’s verlangen toeschreeuwen?
Wat baat het dat je sterk bent wanneer al je zinnen zwak blijken te zijn?
Wanneer de gevoelens zo aanschouwelijk worden zodat de rede er geen vat meer op heeft?

Welke keuze ze ook maakt, ze voelen beide verkeerd aan.
Eens of anders blijft ze gebroken achter.
Uiteindelijk rest haar slechts één vraag: ‘Laat ik mijn tranen nu vloeien, of spaar ik ze op voor later?’

En om al dat vandaag nog eens een keer dit lied op mijn blog:
FORBIDDEN GAMES
(1963)

M IRIAM M ACEBA

Omdat ik dit lied al eens een keer liet horen op mijn blog, verwijs ik jullie graag door voor meer info over deze zangeres. Klik op onderstaande button

Vicente Gomez publiceerde het en speelde het in de Hollywood film “Blood en Sand” uit 1941 met in de hoofdrollen, Tyrone Power en Rita Hayworth.
En zodoende werd ook het auteurschap van het lied automatisch aan hem toegeschreven.

Narciso Yepes wordt dan weer op zijn beurt aangewezen als auteur door de film “Jeux Interdits” uit 1952 van Rene Clement.
Het is deze film waaraan het lied zijn wereldwijde faam te danken heeft.

Het verhaal wil dat Yepes dit stuk op zevenjarige leeftijd componeerde voor zijn moeder.
Maar ook dat is zeer betwistbaar.

Het lied blijft dus mysterieus.
Net zo mysterieus als de spelers van verboden liefdesspelletjes.

HOU HET HOOFD KOEL
EN DE VOETEN WARM!

Geluk

Geluk is geen kathedraal
Misschien een klein kapelletje
Geen kermis luid en kolossaal
Misschien een carrouselletje
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw
maar nu en dan en zonnetje
Geluk dat is geen zeppelin
't is hooguit 'n ballonnetje.

(Toon Hermans)

MET HEEL VEEL LIEFS,

Wat ik zo heerlijk vind aan een klassiek muziekstuk is dat je gedachten niet beïnvloed worden door tekst.
Je kunt bij het beluisteren ervan je fantasie volledig de vrije loop laten.

Zo kun je jezelf verplaatsen naar een bos waar enkel het ruisen van de wind en het tjilpen van de vogels de stilte doorbreekt.
Of je reist in gedachten naar de zee waar een zachte bries met je haren speelt en je hoofd vrij maakt van zorgen.

Je kunt je gedachten ook verplaatsen naar de prachtigste tuinen met duizend kleurige bloemen.
Wie op dat moment naast je loopt bepaal je helemaal zelf.

Wat ik vandaag gekozen heb zal jullie niet onbekend in de oren klinken.
Het wordt namelijk vaak gebruikt in films en series op tv.
Het komt ook veelvuldig voor op albums met relaxatie muziek.

Het muziekstuk wordt ook geassocieerd met de min of meer obscure Zweedse film uit 1967, Elvira Madigan. Dit omdat tijdens een vrijscène op het water deze muziek gebruikt werd.
Kenners beweren ook dat dit stuk, weliswaar niet gemakkelijk, maar wel makkelijker is voor pianisten om te spelen, dan andere muziekstukken.
Ik zal dat als leek dan maar geloven zeker!

Het stuk wordt hier uitgevoerd door het, Bournemouth Symphony Orchestra, olv. Andrew Litton met aan de piano, Benjamin Grosvenor.
Ik hoop dat jullie zullen genieten van het adante in c major uit Mozart's:
PIANOCONCERTO No 21
(1785)

Telkens ik in een warenhuis boodschappen doe valt het mij op dat ik steeds loop mee te neuriën met de achtergrond muziek. Doen jullie dat ook?
De muzak, ook elevator music genoemd, heeft op mij een ontspannende invloed.
En dat is ook de bedoeling.
Muzak is een vorm van amusementsmuziek die gebruikt wordt als achtergrondgeluid.
Het woord Muzak is een handelsmerk dat dateert uit 1922 en is bedacht door generaal George Squier.
Muzak zijn instrumentale arrangementen van populaire liedjes.
Het verbetert de productiviteit en maakte dat winkelende mensen zich prettiger begonnen te voelen.
En ik ondervind dit steeds weer aan den lijve.

Laat er nu onlangs een cd met prachtige instrumentale muziek in mijn schoot worden geworpen door lieve vrienden.
Heel erg bedankt daarvoor M & R!
Ik laat uit deze cd een lied horen dat jullie ongetwijfeld zullen herkennen en kunnen mee neuriën, en het bevredigd meteen mijn liefde voor de harp.
Ik hoop dat jullie na het weer weg klikken van mijn blogje een heel ontspannen gevoel hebben.
Luister naar en geniet van:
LA LUNA DE ASUNCION
(1984)

DIGNO GARCIA

Daarop introduceerde hij een heel nieuwe stijl met een eigen ritme en componeerde zijn eerste succesnummer ‘Cascada’, een harpsolo genoemd naar de bekende watervallen van Iguaçu op de grens tussen Paraguay en Argentinië.

Nummers als La Malagueña, Cascada en Maria Dolore werden in Belgie enorme successen.
Digno tekende in Belgie een platencontract bij Jacques Kluger , baas van World Music waar ook Will Tura later onderdak vond.
Dat resulteerde in de hit ‘Hemelsblauw’ voor Will.
Digno zette ook de Spaanse tekst voor ' Arrivederci Maria ' op papier voor Tura.

Zijn grootste successen kende Digno met de herwerkte versie van de Cubaanse traditional ' Guantanamera ', en een eigen interpretatie van ' La Felicidad ' en ' Brigitte Bardot '.
De ganse tijd bleef hij zijn eigen harpen bouwen, waarvoor hij uit Joegoslavië dennenhout liet overkomen.

In totaal schreef hij 80 eigen nummers en bracht veertig LP's uit die door hun tijdloos karakter nog steeds gekoesterd worden.

Digno Garcia overleed te Geeraardsbergen op 4 februari 1984.
Jaarlijks gedenkt men in Aalst zijn overlijden met het genaamde ‘La Fiesta-Digno Garcia para Siempre’.
Meer lezen…klik op de button

Zulke films zou ik beter niet bekijken want het brengt steeds weer oud zeer naar boven.
Waarom ik het toch doe is me een raadsel?

Ook ik heb nooit mijn echte ouders gekend en heb een leven achter de rug van pleeggezin naar home en internaat.
De eerste 20 jaar van mijn jonge leven heb ik niets anders gekend dan pijn en verdriet, mishandeling en verwaarlozing. Men dumpte mij telkens weer waar men me kwijt kon.

In tegenstelling tot het meisje uit de film weet ik wie mijn biologische moeder is.
Wij wonen niet eens 1km uit elkanders buurt, maar we hebben geen enkel contact
Ik was voor haar een ongewenst kind en dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds.
Wat mij nog het meest pijn doet is dat zij met mijn halfbroer en half zus een gelukkig gezinnetje vormt.

Zodoende rijst bij mij steeds weer diezelfde vraag: ‘Waarom?’
Wat heb ik haar misdaan?
Hoe kun je als moeder je baby dumpen en vervolgens totaal uit je leven en je gedachten wissen?
Hoe kun je als moeder, wanneer dat kind na zeventien jaar aan je deur staat, koudweg tegen haar zeggen: ‘Ik moet je niet!’ ‘Toen niet, nu niet en nooit!’ Om vervolgens de deur voorgoed dicht te slaan!
Het is een vraag die ik me tot aan mijn dood zal blijven stellen en waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.

Soms krijgen de woorden van een lied een hele andere betekenis voor mij, interpreteer ik ze anders dan ze bedoeld zijn.
Zo ook met mijn lied van vandaag.
Want naar aanleiding van alles wat hierboven geschreven staat, stel ik mij evenzeer vaak de vraag:
AM I THAT EASY TO FORGET?
(1967)

E  NGELBERT H UMPERDINCK

1. Geboortenaam: Arnold George Dorsey.
2. Artiestennaam:Engelbert Humperdinck.
3. Geboren op: 2mei 1936.
4. Geboorteland: India.
5. Geboortestad: Madras.
6. Beroep: Zanger.
7. Genre: Pop en Easy listening.
8. Instrumenten: Piano.
9. Jaren actief: 1956 tot heden.

Onder andere door: Skeeter Davis (1960); Debbie Reynolds (1960) Gene Vincent (1966); George Jones (1967); Patti Page (1968); Jim Reeves, 1973) en Prairie Oyster (1991)

Maar geen enkele zanger (es) had zoveel succes met dit lied dan Engelbert Humperdinck.
Hij bereikte met zijn versie op bijna elke hitparade een top 1 hit.
Meer lezen over deze zanger….klik op de button.