Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
16-12-2019
MG rijdt opnieuw uit !
Blankenberge leek wel een pretpark of de kermis voor openingstijd. Het was er nog aanzienlijk druk en wat volk maar die vielen niet op in de grote leegte van een lokatie die voorzien is op een grote massa. Veel volk, de massa, is er iets dat meer op ons systeem werkt ? Ik kan er niet tegen. Nu valt deze leegte ook wel een beetje tegen.
Zojuist heb ik het absoluut record van achterlijkheid en domheid gelezen op ons eigen seniorennet. Hoe is het mogelijk dat iemand, met een naar ik mag aannemen met normaal IQ, durft beweren dat het feit dat onze kleuters steeds later zindelijk zijn de schuld is van de vluchtelingen, migranten en vreemdelingen. Ik heb even met mijn ogen moeten knipperen, ik dacht dat ik halucineerde. Onze kinderen (kleinkinderen) zijn later zindelijk dan in de jaren 60 omdat de luiers een absoluut goede kwaliteit hebben en onze babies en langer confort verzekeren met de broek vol. De vluchtelingen sturen hun babies niet naar de kinderopvang, en de meeste inwijkelingen sturen hun kinderen zo laat mogelijk naar school, kwestie van kostprijs.
Normaal reageer ik niet op zulke onzin, omdat dat is wat ze willen. Hoemeer er over gezeverd wordt en geroepen, hoemeer mensen het overnemen. Waarom de klimaatopwarming niet in de schoenen van iemand anders schuiven!!
Tenandere is, ik citeer :"Het is trouwens bekend dat ontwikkelingsachterstanden raciaal beïnvloed worden en gerelateerd zijn aan het menselijk ras", geen racisme en strafbaar ??
Na een verblijf in de gevangenis door een periode van drugs, alkohol en schulden, zingt Merle Haggard over het geluk van een gewoon leven zonder franjes, zonder drugs, alkohol en uitspattingen. De charme van het leven van een gewone jongen, in een kleine stad in een saaie omgeving. Het genieten van de vrijheid kan hij slechts na het missen hiervan in de gevangenis.
Het silletjes verdwijnen tussen de plooien van de tijd, zegt wel iets. Altijd in de belangstelling gestaan en nu geruisloos verdwijnen in de golven van het bestaan, zonder heimwee of melancholie, moet kunnen. Zwijgen !
Wat een verdomde gelukzak ben ik toch. Gisteren nog ben ik een pintje gaan drinken in een gelegenheid met dit fantastisch uitzicht. Dit is een bier "with a view". Nondedju nu doe ik het ook al : overal van die nietszeggende engelse uitdrukkingen tussenvlammen. Ik zal het nooit meer doen. Deze foto werd genomen door mijn beste vriend en neen het is geen selfie.
We zijn gedurende ons verblijf op deze aardkluit getuige geweest van enorme vooruitgang. In 1919 werd het enkelvoudig algemeen stemrecht voor mannen goedgekeurd, de vrouwen moesten hiervoor tot in 1948 of 29 jaar wachten. Voor 1919 hadden kon je meer stemmen hebben al naargelang uw rijkdom, bezit of afkomst.
Nu heeft iedereen evenveel in te brengen, of je nu multimiljonair of dakloze bent. Is dat geen aangenaam gevoel, mijn stem heeft evenveel gewicht als die van Marc Coucke. Dit zou de mensen moeten aanzetten om te stemmen voor partijen en personen die voor iets ten goede willen veranderen, een proteststem is een kaakslag voor de mensen die indertijd zelfs hun leven op het spel hebben gezet voor gelijkheid tussen alle mensen. Honderd jaar is het nu exact geleden dat de wet voor het algemeen enkelvoudig stemrecht werd goedgekeurd.
Denk daar eens aan voordat je een nieuw assielcentrum in de fik steekt en de ongelijkheid tot norm verheft !
Buiten het feit dat de bidsprinkhaan, het mannetje dus, door het wijfje, excuseer mij het woord, na de paring wordt opgegeten, niets dan goed nieuws.
Wij hebben vandaag een uitstapje naar het stadscentrum gemaakt. Ik heb mij nergens aan geërgerd. Geen agressieve chauffeurs, neen heren in het verkeer, die doorgang verleenden en ons voor lieten gaan. Geen overdrukke wegen, een rust over de verkeersvrije stad, toegankelijke parking die niet te duur was. Als je dan bediend wordt door een vriendelijke ober die nog een grapje over heeft en met de snelle bediening charmant de rekening brengt, die meevalt ondanks dat het op een terras op de markt is, dan kan mijn dag niet meer stuk. Ik keer tevreden huiswaarts en dank de heer dat ik in deze mooie tijd en land leef, en zoveel geluk heb dat anderen misschien ontberen.
Ik heb geen oorlog meegemaakt, geen moorden, branden, vandalisme of geweld in mijn directe omgeving. Ik heb mij nooit echt bedreigd, achtervolgd, bespied of geterroriseerd gevoeld. Maar men moet iets missen voor men de waarde van wat men heeft beseft en naar waarde schat.
Terug aan iets denken is ook wel eens de moeite waard. The Isle Skye is genoemd met de plaatsen te zien-bezoeken voor 2019. Inderdaad wij kunnen getuigen dat de rust, de stilte, de kalmte en de ongerepte natuur iets unieks zijn in deze hectische tijden.
Ik heb daarstraks een documentaire gezien van de BBC hoe het referendum voor de Brexit gemanipuleerd is via o.a. de sociale media. Dan wordt ik stil en krijg schrik want de paralellen met de populistische mails in de vlaamse media gaan dezelfde richting uit. Als men blijft herhalen dat de "vreemdelingen" onze jobs afpakken en in onze huizen gesubsidieerd gaan wonen, en onze gezondheidszorg onbetaalbaar maken, dan gaan wij dat geloven. Of er blijft toch iets van hangen . De waarheid en de juiste gegevens bewijzen het tegendeel maar het is geroepen en men wil het graag geloven.
Een doksaal (niet te verwarren met oksaal) of jubee is een houten of stenen wand die in een kerk het schip scheidt van het priesterkoor. Het heeft dezelfde functie als een koorhek. De term doksaal is afkomstig van het Latijnse woord voor rug: dorsa, klaarblijkelijk om hiermee de sluiting, de 'rug' van het koor aan te duiden. De term jubee, die uit het Frans komt, is ontleend aan "Jube, domine, benedicere" (Heer, wil mij zegenen) en geeft een belangrijke liturgische functie van het doksaal aan. Het is het verzoek van de diaken voordat deze zich voor het lezen van het evangelie naar de ambo bij het doksaal begaf.
Het doksaal was in het gebied ten noorden van de Alpen tot aan de reformatie in de meeste kerken te vinden. Ten gevolge van de Katholieke Reformatie ontstond het verlangen het hoogaltaar weer zichtbaar te maken voor de gelovigen. Vele oude doksalen werden verwijderd en uit de late gotiek zijn er slechts enkele bewaard gebleven. Bron : Wikipeda
De foto is van het doksaal van de O.L.Vrouwkerk in Aarschot. Het is de enige kerk die ik ken waar het doksaal vooraan bevindt, tussen altaar en het schip van de kerk. De kerken die ik ken is het doksaal achteraan de kerk waar zich het orgel bevindt.
Een beetje verduidelijking naar aanleiding van het "Zwaddergat". In ons dialect is een gat hetzelfde als een kot. Bvb een gat of een kot in de weg. Totdaar.
Een zwadderkot of zwaddergat is de draaikolk achter het rad van een watermolen, dat door de tamelijke hoogte dat het water zich achter wiel van de molen naar beneden stort en een heel gat uitspoelt.
Om mij een beetje te rechtvaardigen dat ik dit allemaal niet uit mijn duim zuig : in Zwalm, Oostvlaanderen is er een prima restaurant : de Zwadderkotmolen, met een prachtig terras.
Alhoewel ik van het Hageland ben, moet ik mij verantwoorden met een oostvlaams woord.
Aan de andere kant, zie de bovenste foto, zijn er inderdaad vistrappen. Die waren er in 1963 nog niet. Het water was dieper, stond veel hoger dan nu en wij hadden geen trappen nodig om verder te geraken.
Alles lijkt kleiner, ondieper en minder spectaculair.
In mijn jonge jaren gingen wij: Tony, Jos, Etienne en ik zwemmen in de Velp, in Velpen (Halen) aan de Rotemse molen. Vorige zondag zijn wij er op het prachtige terras van de Rotemse Molen een "halense trippel" gaan drinken en zitten mijmeren vanop het prachtige terras, met zicht op het "zwaddergat" van de molen.
Ik ben Guilmet Michel
