Je hebt zo van die mensen die iedereen kunnen inpakken. Ze kunnen niets, of toch heel weinig. Het enige waar ze echt in uitblinken is om jou te laten geloven dat ze capabel zijn in alles.
Ze komen op kousenvoeten zachtjes binnen gewandeld en binnen de kortste keren hebben ze jou onderuit gehaald. Je hebt het niet eens in de gaten gehad, tot het te laat is natuurlijk.
Ze praten je naar de mond, geven je complimentjes, intussen werkt hun minieme brein op volle toeren, zoeken hun ogen jouw achillespees en planten ze daar hun mes zonder mededogen.
Het is hun gave. Het is een gave als een ander natuurlijk, het is hun enige gave.

Het is hun gave dat ze dit onopvallend kunnen doen.
De kuiperijen die ze daarbij hanteren zijn meesterlijk. Je zou hen er haast om bewonderen, ware het niet dat ze zo laaghartig zijn.
Ware het niet dat ze enkel bloedende slachtoffers achterlaten. Dat eens ze op die hoogste plaats zijn aanbeland, hun ultieme doel hebben bereikt, ze niets tot de mensheid bijdragen.
Maar ze doen dit meesterlijk. Ze doen dit met een elan waar je stom van staat.
Ze kletsen uit hun nek, en laten je geloven dat jij het volledig bij het verkeerde eind hebt.
Het is tenslotte alles wat ze kunnen, uit hun nek kletsen en jouw woorden zo verdraaien tot je niet meer weet wat links of rechts is.

En de meeste trappen er nog in ook.
Maar niet ik.
Hoe intelligent ze zich ook willen voordoen, hun masker verbergt hun lelijke trekken niet.
Ik zie hoe ze krampachtig wat krom is proberen recht te praten. Hoe ze daarbij keer op keer door de mand vallen, en er zich wel degelijk van bewust zijn ook. Het verklaart hun capriolen.
En ik zou heel graag lachen met hun belachelijke buitelingen, ware het niet dat ze zo intriest zijn.
Ik doorzie hen van het eerste uur. En zij weten dat ik het weet. Dat is mijn gave.