Je hebt zo van die mensen die iedereen kunnen inpakken. Ze kunnen niets, of toch heel weinig. Het enige waar ze echt in uitblinken is om jou te laten geloven dat ze capabel zijn in alles.
Ze komen op kousenvoeten zachtjes binnen gewandeld en binnen de kortste keren hebben ze jou onderuit gehaald. Je hebt het niet eens in de gaten gehad, tot het te laat is natuurlijk.
Ze praten je naar de mond, geven je complimentjes, intussen werkt hun minieme brein op volle toeren, zoeken hun ogen jouw achillespees en planten ze daar hun mes zonder mededogen.
Het is hun gave. Het is een gave als een ander natuurlijk, het is hun enige gave.

Het is hun gave dat ze dit onopvallend kunnen doen.
De kuiperijen die ze daarbij hanteren zijn meesterlijk. Je zou hen er haast om bewonderen, ware het niet dat ze zo laaghartig zijn.
Ware het niet dat ze enkel bloedende slachtoffers achterlaten. Dat eens ze op die hoogste plaats zijn aanbeland, hun ultieme doel hebben bereikt, ze niets tot de mensheid bijdragen.
Maar ze doen dit meesterlijk. Ze doen dit met een elan waar je stom van staat.
Ze kletsen uit hun nek, en laten je geloven dat jij het volledig bij het verkeerde eind hebt.
Het is tenslotte alles wat ze kunnen, uit hun nek kletsen en jouw woorden zo verdraaien tot je niet meer weet wat links of rechts is.

En de meeste trappen er nog in ook.
Maar niet ik.
Hoe intelligent ze zich ook willen voordoen, hun masker verbergt hun lelijke trekken niet.
Ik zie hoe ze krampachtig wat krom is proberen recht te praten. Hoe ze daarbij keer op keer door de mand vallen, en er zich wel degelijk van bewust zijn ook. Het verklaart hun capriolen.
En ik zou heel graag lachen met hun belachelijke buitelingen, ware het niet dat ze zo intriest zijn.
Ik doorzie hen van het eerste uur. En zij weten dat ik het weet. Dat is mijn gave.

Help, ik zoek een muze!
Eén die me inspiratie geeft om hier wat kunnen neer te poten, want het lijkt wel of elk onderwerp dat ik wil aansnijden al door een andere blogger is ingenomen. Je kunt het zo gek niet bedenken of een medeblogger heeft er een posting van op zijn blog staan. Over katten en honden, ziekte en gezondheid, kinderen en kleinkinderen, ouders en  grootouders, politiek, moppen, proza en poezie, fauna en flora.....enz. Allerlei onderwerpen vindt je op de blogs van seniorennet, zelfs over straatstenen vond ik een posting!
Waarover kan ik dan nog schrijven? Waar kan ik de lezers nog mee verbazen?
Ik kan toch niet altijd over mezelf schrijven, ze gaan me nog verdenken van narcistisch te zijn! Trouwens over mezelf schrijven doe ik al op mijn ander blogje, en trop is teveel hè.

Toen werd er aan de bovendeur gebeld en geklopt, ik deed open en daar stonden zij, maar liefst twee muzen! Waar heb ik dat aan verdiend, dacht ik stilletjes bij mezelf.
Twee knappe jonge dames, allebei hoog blond en super gebruind, al dan niet door de zon. Allebei in een zwart mantelpakje, de ene met minirok en superlange benen, de ander met net even lange superbenen, in een lange broek.
"Mevrouw, wij komen even praten over uw laatste factuur van de kabelmaatschappij!"

Het koude zweet breekt mij meteen uit, iets wat mij naast deze jonge schoonheden al helemaal doet verbleken, want ik zie er sowieso al niet te florissant uit in mijn afgedragen huisplunje en mijn weerbarstig kapsel van laat maar waaien want buiten mijn kat ziet niemand het.

"Het zal toch niet waar zijn zeker dat ik die  factuur ben vergeten te betalen!" Met mijn lamentabele hersenpan van de laatste maanden zou dit niet eens een wonder zijn, langs de andere kant ben ik altijd heel correct in het uitvoeren van mijn betalingen, ik wacht nooit tot de uiterste datum.

"Euh.....ik.....euh....." In fracties van seconden gaan er tal van gedachten door mijn hoofd..... men komt mij van de kabel afsnijden.... dat brengt extra kosten mee....ik moet mijn map met betalingsbewijzen nemen......ik ga vanavond geen nieuws kunnen kijken.....ik moet het vuur onder de pan lager gaan zetten......mijn sigaret ligt op te branden.....de kat gaat seffens aan de haal met mijn zalmfiletje.....!

De beide dames praten mijn verwarring vrolijk en handig weg door te zeggen dat ze van Belgacom zijn en dat ze mij een goedkoper tarief aan de hand kunnen doen. Modem is gratis, decoder is gratis en dit alles voor slechts 75€ per jaar ipv de 150€ die ik nu betaal.
Mijn koud zweet gaat over in bloedheet, maar ook dat merken ze niet en ze ratelen verder. Ik zeg hen vriendelijk dat ik momentheel geen interesse heb en ook geen tijd, mijn pan staat op het vuur, maar ook dat wuiven ze vastberaden weg.
"Wie wil er nu niet goedkoper leven?" vragen ze ietwat gemelijk, en ik zie hen denken dat, aan mijn voorkomen te zien, ik het alvast niet te breed schijn te hebben.

Eentje probeert zich zo onopvallend mogelijk langs me heen de hal in te wurmen, haar collega haalt alvast een bundel papieren boven.
Maar ik heb ondertussen mijn apropos terug gevonden, ik bedank vriendelijk en sluit vastberaden de deur.

Ik haast mij naar de keuken, mijn sigaret is opgerookt, mijn boter in de pan is verbrand, de kat vind de keuze van mijn avondmaal super en zit lekker te smullen in een hoekje van de living, daarbij een spoor van stukjes vis achter zich latend.

En ik.....ik laat mij op een stoel zakken en begin te lachen.
Omdat ik hen dankbaar ben, mijn twee muzen, want nu heb ik tenminste iets om op dit blogje te schrijven.
Iets dat u nog niet hebt geschreven.
Of zijn ze bij jullie ook langs geweest, mijn muzen van Belgacom?

Is dit een veel te laat aangekomen 1 aprilgrap, of is het waarheid!

Ik kreeg daarnet een mailtje doorgezonden van een vriendin met als opschrift: "Très  très important, code  à l'envers" en daarbij de volgende raadgeving: "Wanneer u gedwongen wordt aan een bankautomaat om geld af te halen, tik dan uw bankcode in omgekeerde volgorde in. Dus als uw code 1234 is, dan tikt u bij de automaat 4321 in. U krijgt dan wel het geld, maar de bank waarschuwt dan automatisch meteen de politie, en als die snel zijn kunnen ze de dief nog op heterdaad bij de lurven grijpen."

Mijn bedenking daarbij is, hoe kunnen we nu weten of dat inderdaad ook zo is, toch enkel maar door het uit te proberen, niet!
En stel dat iedereen nu wel eens wil weten of dat werkelijk zo is, en iedereen gaat dat uitproberen, en stel dat het waar is, dan gaat de politie nogal werk hebben met over en weer vliegen van de ene bankautomaat naar de andere.
Volgens mij gaat de politie dat vlug beu worden, en de volgende keer dat het werkelijk nodig is, zegt de politie, foert, niet meer met ons mannekes, wij zijn nog moe van al die vorige keren dat we uitrukten. En dan sta je daar met een lege bankrekening en een in de verte verdwijnende breed lachende dief.
Als dief zou ik dus nog een tijdje wachten, het komt vanzelf wel in de krant wanneer de kust veilig is voor jullie. Ik gok na 1234 keren overbodige interventie.

Volgens het mailtje zou ik best deze waarschuwing aan al mijn vrienden doorzenden, maar ik zet het liever hier op mijn blog, want hier passeren mijn vrienden toch regelmatig.
Kunnen jullie alvast niet zeggen dat je het niet wist.
Eneuh....laat mij eens weten of het werkt!

Nee, ik ga Antoon Coolen niet achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets, waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk over mijn Snoes, mijn lieve kater.

Jaren geleden kreeg ik van mijn dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken, het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt, bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.

Nu, zomer 2007. Weliswaar een vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!

My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en het jagersinstinct van mijn Snoes.

Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.

Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.

Nee, ik heb geen stokslagen gekregen, het is een nieuw fenomeen op de seniorenblogs. Het stokje staat symbool voor de vraag: Wat zou je nog willen doen voor je sterft?" Mijn eerste gedacht was: "Nog zolang mogelijk leven!" Verder moest ik denken aan wat één van mijn vroegere klanten steeds placht te zeggen: "Ik ben niet bang om dood te gaan, maar het is die stijfheid achteraf die mij niet zindt!"
Maar alle gekheid op dat doorgeefstokje, wat wil ik nu echt nog voor ik sterf? Aardesmoeilijke vraag vind ik dat, want willen is één, effectief ook doen is een andere zaak.

1)Ik zou voor een derde keer willen huwen, maar het huwelijk zolang mogelijk uitstellen zodat er geen tijd meer rest om het tot een echtscheiding te laten komen.
2) Ik zou nog een baby willen, maar dan enkel de pogingen tot doen, de zwangerschap en het baren overlaten aan mijn schoondochter.
3) Stoppen met roken, waarbij men mij in mijn stervensuur mijn laatste sigaret gunt.
4) Ik zou een wereldreis willen maken, maar dan enkel in een langdurige steeds weerkerende mooie droom, zodat ik de stress van het in en uitpakken niet hoef te hebben.
5) Ik wil alles kennen qua informatica, maar dan via een chip die men me inplant.
6) Ik wil nog duizenden boeken leren kennen, maar dan voorgelezen door Robin Williams zodat ik onbedaarlijk kan lachen.
7) Ik wil nog lang gelukkig blijven, maar.......nee, geen maar, gewoon simpelweg gelukkig blijven tot aan mijn dood.

Vermits het de bedoeling is dat ik dit stokje doorgeef aan drie andere bloggers die op hun beurt zichzelf de vraag stellen van: "Wat zou ik nog willen doen voor ik sterf?" en het ons dan ook laten weten natuurijk, geef ik het door aan:   

HOTLIPS
BOJAKO
NIDA / PRULLEMIEKE

Ik kijk al gretig uit naar jullie wensen.
Liefs van Troubadoerke

Het is weer één grote treurnis op seniorennet, althans toch bij mij.
Zonet wat blogjes gaan lezen, en minutenlang moeten wachten tot ze laden. "Wachten op seniorennet" lees ik dan telkens. Omdat ik veeleer nieuwsgieriger ben dan geduldig, wacht ik maar. En wacht.....en wacht.....soms meer dan tien minuten lang.
Uiteindelijk opent het blog dan toch, maar o wee wanneer ik dan ook nog eens een reactie wil ingeven, dan krijgt mijn ongeduld het flink te verduren.
De éne keer zegt seniorennet dat ik de code fout heb ingegeven......? Laat nu op dat blog geen code staan!
Dan weer blijft mijn reactie ergens onderweg hangen tot ik een melding krijg die gaat als volgt: "Request Timeout !" Vervolgens is mijn reactie in lucht opgegaan en kan ik opnieuw beginnen.
En net nu had ik de energie en het plan opopgevat om nog eens wat te schrijven op mijn blogjes. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik kwijt wil, maar ondertussen is mijn energie echter al opgebruikt.
Het zal dus voor een andere keer zijn, morgen beter zal ik maar denken.....en hopen.
Wens jullie alvast een fijne week, groetjes van troubadoerke

Wanneer, my dutch lover en ik,  een praatje maken, dan eindigt dit vaak met een discussie over wat we nou eigenlijk bedoelen. Soms verstaat de één de ander niet, of soms verstaan we elkaar mis.
Ik heb zo eens wat dialect woorden opgeschreven die tussen ons vaak worden gebruikt.
Je zou toch van minder de draad kwijt raken, niet!

Wij zijn ZoogDIEREN en we schijnen af te stammen van de Apen. Ik ga het niet tegenspreken. De organen van het Varken lijken het best op die van de mens, of is het omgekeerd? We kunnen werken als een Muilezel, of minstens even koppig zijn. Sommige baasjes lijken op hun Honden, en op sommige blogs hier zie je dat ook bevestigd. Met welk dier kan ik best mezelf associëren? Misschien met een Kat, want ik lig graag languit loom in de zon. Of met een Vogel want ik ben een Nachtraaf, een Nachtuil en eveneens ware Huismus. Met wat voor absurde gedachten zit ze nu weer in haar gekke kop zie ik jullie denken, wel ik geef jullie graag wat uitleg hierbij.

Zaterdag ga ik boodschappen doen en ik loop een oude collega tegen het lijf waar ik jaren geleden met heb samengewerkt in de horeca. Ik zie haar denken: "Goh, wat is ze oud geworden!" Tja, het is dan ook bijna 25 jaar geleden dat we elkaar zagen. Zij echter, ziet er stralend uit, ze is dan ook 10 jaar jonger dan ik.
Het is nogal winderig koud op straat en we besluiten om een koffie te gaan drinken in een nabijgelegen taverne.
Zij vertelt me dat ze gescheiden is en dat ze daar een depressie had aan overgehouden.
Ik krijg het ganse verhaal te horen met naaldje en draadje alle pikante details incluis. Maar van die depressie is ze volkomen genezen en nu en ze geniet volop van haar vrijgezellen leven, weet ze me nog te vertellen, weer met alle pikante details. "Goed van je" zeg ik haar en ik vertel haar op mijn beurt van mijn vermoedelijke CVS. Nou, dat had ik beter niet gedaan want een oppepper was het allerminst. Ze begint onbedaarlijk te lachen en neemt me jaren terug in de tijd van onze samenwerking.
"Weet je nog wat jij altijd zei wanneer men jou een oneerbaar voorstel deed?" Ja, dat weet ik nog.

Hoe zatter de klant wordt, hoe begeerlijker een serveuse wordt voor hem. En wanneer dan zo'n zatlap voorstelde om met hem het bed te delen (ik geef dat voorstel hier heel braafjes weer, kwestie van de censuur) dan antwoordde ik steeds breed lachend dat hij zich dat zou beklagen want dat ik daar veel te lui voor was en niet gewend was om te werken. Eveneens wanneer we danig in het zweet de benen van onder onze kont liepen om de klanten op het terras te bedienen en daarbij blijkbaar nog niet vlug genoeg waren, dan zei ik weer al lachend "Ja meneer/mevrouw, je ziet zo dat ik te lui ben om te werken, ik kan er dus echt niets aan doen."Dat snoerde hen dan vaak de mond waarbij ik bovenop nog excuses kreeg voor hun gemopper want de zaak waar ik toen werkte werd veelal bezocht door werklozen daar ze dicht bij de toenmalige RVA gevestigd was.
Die anekdotes lokte aan mijn vroegere collega de uitspraak dat CVS dus typisch een ziekte was voor mij."Ze noemen dat toch de luie wijvenziekte hé!"
Ik lachte mee, maar ik lachte een beetje groen, want zo wordt die ziekte in de volksmond blijkbaar genoemd, en dat vind ik heel denigrerend.

Als ik dan toch moet worden vergeleken met een dier, en als we dan toch veel dingen gemeen hebben met de dieren, dan opteer ik liever om vergeleken te worden met het LUIpaard in plaats van met de aap met de bewuste naam LUIaard
Het Luipaard is een mooi en elegant dier, en het gaat enkel op jacht wanneer het honger heeft.
En dat deed ik zaterdagmiddag dus ook, boodschappen omdat ik honger had naar iets lekker.
Misschien had ik beter als een aap gewacht tot ze me een banaan toegooiden, dan had ik alvast die uitspraak niet moeten aanhoren. Het ligt allemaal nog een beetje gevoelig zie je.
Want het heeft niet echt bijgedragen tot mijn humeur, maar het leverd wel weer een stukje op om hier neer te poten, en dat is ook mooi meegenomen.
Maar het liefst was ik een tijger geweest, dan zou ik in mijn Jaguar zijn gesprongen en er als een haas vandoor zijn gegaan. Dan had zij mooi voor Aap kunnen staan!

Pffff, een mens zou van minder moe worden! Het is bijna 16h en ik ben net thuis van een dagje ziekenhuis.
Vandaag moest ik tussen 08u en 09u in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Dat is voor mij dus weer een slapeloze nacht vermits de slaap mij pas overmand tegen 05u. Gisteravond neem ik uitzonderlijk een slaappil, ga voor mijn normen vroeg naar bed, maar de slaap komt niet. Tegen de morgen word ik moe, maar ik sluit maar één oog en met het andere houd ik mijn wekker in de gaten, want ik moet bijna opstaan. Eten en drinken mag niet, ik moet nuchter blijven, dat alleen al houd mij uit mijn slaap vermoed ik want ik ben het gewend om 's nachts nog wat te eten en te drinken, ik leef immers meer in de nachtelijke uren dus mijn eetpatroon is daar op afgesteld, maar vanaf middernacht mag ik niets meer hebben.
Ik kan maar beter vroeg gaan denk ik, dan ben ik vlug weer thuis, kan eten en drinken en mijn bed inkruipen.
Ik ga onder de douche, schmink mij een beetje want ik weiger om met een ziekelijk uitzicht in het ziekenhuis te verschijnen. Enkele maanden terug met mijn razende tandpijn die een maand duurde was dat wel anders, toen mocht heel de wereld zien dat ik helse pijnen leed,hahaha, maar nu voel ik het anders. Drie keer nakijken of ik alles bij me heb, mijn siskaart, mijn paspoort en de verwijsbrief van de dokter en dan op weg met koude wind op kop. Gelukkig woon ik maar enkele stappen van het ziekenhuis.

Aan de balie weer een massa volk, trek braaf een nummertje, 42 lees ik en men is aan 27. Uit de nabij gelegen cafetaria komt een lekkere lucht van verse koffie en brood en ik neem mij voor om daar seffens na de bloedafname meteen binnen te springen. Eindelijk is het mijn beurt en alle formaliteiten lopen van een leien dakje, tja, ik spreek dan ook duidelijk Vlaams, dat maakt het voor de mensen achter de balie wel iets makkelijker. Ik krijg een meterslang blad met klevers mee en ik mag naar boven.
Boven aangekomen moet ik maar enkele minuutjes wachten, ik ben de eerste. De bloedafname verloopt vlot, 10 tubes hebben ze nodig. Ik moet even wachten op de gang en ik proef in gedachten al de lekkere koffie en het broodje dat ik zo meteen ga nuttigen. Maar dat is buiten de waard gerekend! De verpleegster komt terug, met mijn, nu iets minder lang klevertjesblad maar in de plaats krijg ik een resem formulieren met codes, en zegt me dat ik naar het vierde verdiep moet. Ik begrijp het niet goed en vraag uitleg, blijkbaar moet ik naar de Cardioloog?

Daar zit al meer volk te wachten, maar er liggen tijdschriften. Bij de cardioloog moet ik eerst een resem vragen beantwoorden aan de assistente, mijn gans ziektebeeld moet ze weten over gans de jaren heen. Nou, dat is al wel wat ondertussen. Wanneer we daar mee klaar zijn moet ik mij uitkleden: "Al je spannende kledij verwijderen" laat ze me weten. Zij verdwijnt en ik zit verkleumd van de kou te wachten tot eindelijk de dokter binnenkomt. Er wordt een cardiogram genomen, dat gaat vlot, maar dan zegt die piepo dat ik op de fiets moet gaan zitten. Er worden weer allerlei tjoeppekes met draden aan me vastgemaakt en ik moet fietsen. Ik bedenk mij dat ik hier helemaal niet op gekleed ben en probeer zo elegant mogelijk en met zo min mogelijk deining van mijn 'Lovehandles' die trappers rond te krijgen. Ik visueer mij een weg naar de cafetaria waar ik mijn ondertussen groter geworden honger en dorst kan lessen. Maar de weg is lang en steil en net voor ik denk dat ik ter plekke ga doodvallen, zegt de dokter dat ik mag stoppen. Ik ben nat van het zweet, mijn haren kleven tegen mijn hoofd en ik hijg als een paard dat net 1000 hectaren akker heeft omgeploegd. Ik mag mij terug aankleden en in de wachtzaal gaan zitten.
De assistente komt mij vertellen dat ik naar weer een ander verdiep moet, en ik word een beetje wrevelig, mijn maag knort hoorbaar, het is ondertussen 11u voorbij. Waarom heeft mijn huisarts mij niet gewaarschuwd dat ik een resem onderzoeken moest ondergaan?
Maar ik ga gelaten op weg met een ondertussen dikker geworden stapeltje papieren.

Weer een andere gang en weer een andere wachtzaal en dezelfde tijdschriften vermoed ik, want ze interesseren mij niet meer.
Weer de één of andere assistente of verpleegster komt mij halen, men gaat een FMRI scan doen laat ze me weten. Ik moet mij dit keer niet uitkleden maar wel al mijn juwelen afdoen. Dat brengt wat stress mee want mijn handen zijn koud en de sluitinkjes van mijn halskettingen klein. Die krijg ik niet meer terug aan denk ik, of wat voor absurde en irrelevante gedachten een mens op dat moment kan hebben.
De scan verloopt vlot, "Niet bewegen" hoor ik van ergens uit het niets komen, want er is geen mens in de kamer. Dat is geen probleem, stil liggen gaat mij goed af, ik heb immers moeite om wakker te blijven. Knorde mijn maag maar niet zo hoerend hard!
Wat later zit ik, nog maar eens, in de wachtzaal, ik ruik dat men het middagmaal voor de ziekenhuispatiënten aan het ronddragen is. Het ruikt volgens mij naar een vijf sterren menu.
En weer komt men me zeggen dat ik naar het volgend onderzoek moet, op nog maar eens een andere verdieping, en met alweer een dikker pak papieren.

Gelukkig is het Erasmusziekenhuis van Borgerhout niet zo groot, maar ik heb ondertussen toch al wel veel meters gang bewandeld.
Nu moet ik weer naar beneden, dit keer geen wachtzaal maar een gang met stoeltjes. Op de gang komen verschillende deuren uit, naast elke deur de naam en de bevoegdheid van de dokter. Ik lees op de deur voor mij "Neuropsyhiatrie" en ik krijg nu echt de kriebels. Ik heb een enorme aversie van psychiaters, overgebleven vanuit mijn jeugd in het internaat waar we elke maand verplicht naar zo'n man toe moesten.
Een man die naast me zit vertelt me dat de dokter pas om 13u zijn praktijk begint, dus nog bijna een uur wachten. Ik overweeg om naar de cafetaria te gaan, maar de man raad het mij af want dan ben ik mijn beurt kwijt en ik ben de tweede in rij.. Gestaag sijpelen er nog patiënten binnen en het wordt een gezellige boel. Hier wordt, in tegenstelling tot de andere wachtzalen, vrolijk gebabbeld. De conversaties lopen ver uiteen en van de hak op de tak. Er is iemand met een hersentumor, schrijnend verhaal. Er is iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft, ook niet zo opmonterend. Maar er zijn ook een man en vrouw aanwezig die ik, met alle respect, toch knettergek verklaar en zij brengen de vrolijke noot in het gesprek. Gek zijn lijkt zo gek nog niet denk ik even.
Eindelijk ben ik aan de beurt, het is ondertussen bijna 14u. Weer lijk ik honderden vragen te moeten beantwoorden aan een assistente, maar ditmaal zijn de vragen specifiek gericht op CVS.
Zij stelt de vragen, en op bijna alle vragen moet ik bevestigend antwoorden.
Wanneer ik dan bij de dokter zelf kom en hij de vragenlijst en mijn antwoorden overloopt, knikt hij voordurend met zijn hoofd van ja.

De resultaten van het onderzoek worden naar mijn huisdokter gezonden, in de loop van de tweede helft van volgende week mag ik hem bellen. De dokter geeft mij alvast mee dat ik heel waarschijnlijk een lichte vorm van CVS heb. Maar ik moet niet panikeren, eerst maar het resultaat van alle testen afwachten, zegt hij me nog. "En luisteren naar je lichaam mevrouwtje, gaan rusten wanneer je moe bent"!
En of ik moe ben!
Dus zal ik direct gaan rusten als ik thuiskom, nadat ik wat gegeten heb, en nadat ik enkele koppen koffie heb gedronken, en nadat ik aan mijn dosis nicotine behoefte heb voldaan, en nadat ik dit stukje heb geschreven en op mijn blog gezet.
Maar geef toe, je zou van minder moe worden na zo'n dag, toch!

Ik zit hier, een beetje van de hand Gods geslagen!
Hoewel dit een verkeerde woordkeuze is, want ik zou duchtig terug meppen indien dit zo was. Laat mij het anders verwoorden, ik zit hier een beetje beduusd, verbijsterd.

Ik kom net van de huisdokter. Moest ernaartoe om mijn broodnodige dosis 'stuff' aan te vullen. Een gesprek met hem gaat meestal als volgt: "Dag mevrouw mus, hoe gaat het?"(geeft een warme stevige handdruk).Ik: "Goed dokter, maar mijn pillen zijn op." Hij: "ok" (gaat achter zijn pc zitten, klopt op enkele toetsen en enkele seconden later komt mijn recept uit zijn printer gerold.)Ik: "Bedankt dokter, hoeveel moet ik u?" Hij: "Tweeëntwintig euro aub." Ik: "Aub, dokter" Hij: "Dank u wel, en tot ziens." Geeft stevige warme handdruk, leidt mij naar buiten en roept: "De volgende!"
Maar zo af en toe heb ik toch enkele klachten, zoals; vlug moe, vergeetachtig ( kort geheugen) concentratieproblemen. Spierpijnen die plots op komen vanuit het niets, heel occasioneel hoofdpijn, veel slapen maar nooit een verkwikkende slaap.
Nu ga ik al zeventien jaar bij dezelfde huisdokter, hij heeft dus al een lijvig dossier van me, en weet verdomd goed dat ik geen klager ben. Bovengenoemde klachten heb ik al meermaals meegedeeld en ook vandaag geef ik hem die informatie.
Hij neemt mijn dossier erbij en merkt op dat ik ondertussen al jaren die klachten bezit, dat ik al talloze vitaminepreparaten heb geslikt, waaronder ijzer en calcium. Tja, dat weet ik ook, zo vergeetachtig ben ik nog niet, dus ik beaam. Dat mijn haren uitvallen, dat mijn nagels broos zijn, dat mijn zicht verminderd, dat ik gewrichtsartrose heb, al tweemaal ben geopereerd van een Hernia ......het klopt allemaal, en dus knikken we beide in harmonie bevestigend met ons hoofd. Ik verwacht dat hij, zoals hij meestal doet, gaat zeggen dat dit de symptomen zijn van het ouder worden, dat ik er zal moeten mee leren leven, één van zijn geijkte en geliefde uitspraken, maar dat doet hij niet, integendeel, hij uit zijn diagnose, ik heb ofwel CVS, ofwel M.E.

Ik ben dan maar eens gaan lezen over die ziekte, en het zou kunnen kloppen. Veel van de klachten die CVS of M.E. patienten hebben, heb ik ook. 80% van de symptomen heb ik ook. Oorzaak en gevolg zouden ook kunnen kloppen, want trauma's heb ik genoeg te verwerken gekregen. Een depressie die out off the blue kwam, net op een moment dat ik aan, nog maar eens, een nieuw begin stond en waarbij ik mij in feite heel gelukkig bij voelde. 'Een nasleep' noemde mijn toenmalige dokter het. Een jaar lang heb ik voor pampus gelegen, geveld door tranquillizers en slaappillen, alleen ik sliep niet. Kon het mij ook niet langer permitteren om te rusten, als alleenstaande moeder moet er brood op de planken komen.
Roofbouw op mijn lichaam heb ik gans mijn leven gepleegd, mijn afwijkend bioritme is de grote oorzaak. Wanneer je 32 uren nodig hebt om te recupureren, en een etmaal telt slechts 24 uren, dan kom je in de problemen met jezelf en de rest van de wereld. 10 uur slaap heb ik nodig na een klaarwakker zijn van 22 uur. Tel zelf maar uit. Mijn slaappatroon verschuift zich elke dag, soms slaap ik 's morgens, soms in de namiddag of de vroege avond, maar nooit slaap ik 's nachts, hoe raar dit ook moge zijn. En vermits je mee moet met de massa, slaap ik ook nooit de voldoende uren die ik nodig heb. Daar is niets aan te doen, daar moet ik mee verder leven, ik ben er tenslotte mee geboren. Als baby reeds verwisselde ik de dag met de nacht, en dat is altijd zo gebleven.
Het maakte het er allemaal niet eenvoudiger op.

En nu dit!
De dokter verwijst mij naar het ziekenhuis om een bloedafname, maar hij is vrijwel zeker dat hij het bij het rechte eind heeft.
En dus zit ik hier een beetje beduusd dit te schrijven. Want hoe moet het nu verder? Net nu ik kan doen en laten wat ik wil, geen verplichtingen meer heb om te moeten werken om den brode, net nu ben ik doodmoe. Vaak te moe om wat te ondernemen, zoals een wandeling of fietstochtje, niettegenstaande het mij zou ontspannen.
Ach, we zien wel. Het zit hem wellicht tussen de oren.