Wanneer, my dutch lover en ik,  een praatje maken, dan eindigt dit vaak met een discussie over wat we nou eigenlijk bedoelen. Soms verstaat de één de ander niet, of soms verstaan we elkaar mis.
Ik heb zo eens wat dialect woorden opgeschreven die tussen ons vaak worden gebruikt.
Je zou toch van minder de draad kwijt raken, niet!

Wij zijn ZoogDIEREN en we schijnen af te stammen van de Apen. Ik ga het niet tegenspreken. De organen van het Varken lijken het best op die van de mens, of is het omgekeerd? We kunnen werken als een Muilezel, of minstens even koppig zijn. Sommige baasjes lijken op hun Honden, en op sommige blogs hier zie je dat ook bevestigd. Met welk dier kan ik best mezelf associëren? Misschien met een Kat, want ik lig graag languit loom in de zon. Of met een Vogel want ik ben een Nachtraaf, een Nachtuil en eveneens ware Huismus. Met wat voor absurde gedachten zit ze nu weer in haar gekke kop zie ik jullie denken, wel ik geef jullie graag wat uitleg hierbij.

Zaterdag ga ik boodschappen doen en ik loop een oude collega tegen het lijf waar ik jaren geleden met heb samengewerkt in de horeca. Ik zie haar denken: "Goh, wat is ze oud geworden!" Tja, het is dan ook bijna 25 jaar geleden dat we elkaar zagen. Zij echter, ziet er stralend uit, ze is dan ook 10 jaar jonger dan ik.
Het is nogal winderig koud op straat en we besluiten om een koffie te gaan drinken in een nabijgelegen taverne.
Zij vertelt me dat ze gescheiden is en dat ze daar een depressie had aan overgehouden.
Ik krijg het ganse verhaal te horen met naaldje en draadje alle pikante details incluis. Maar van die depressie is ze volkomen genezen en nu en ze geniet volop van haar vrijgezellen leven, weet ze me nog te vertellen, weer met alle pikante details. "Goed van je" zeg ik haar en ik vertel haar op mijn beurt van mijn vermoedelijke CVS. Nou, dat had ik beter niet gedaan want een oppepper was het allerminst. Ze begint onbedaarlijk te lachen en neemt me jaren terug in de tijd van onze samenwerking.
"Weet je nog wat jij altijd zei wanneer men jou een oneerbaar voorstel deed?" Ja, dat weet ik nog.

Hoe zatter de klant wordt, hoe begeerlijker een serveuse wordt voor hem. En wanneer dan zo'n zatlap voorstelde om met hem het bed te delen (ik geef dat voorstel hier heel braafjes weer, kwestie van de censuur) dan antwoordde ik steeds breed lachend dat hij zich dat zou beklagen want dat ik daar veel te lui voor was en niet gewend was om te werken. Eveneens wanneer we danig in het zweet de benen van onder onze kont liepen om de klanten op het terras te bedienen en daarbij blijkbaar nog niet vlug genoeg waren, dan zei ik weer al lachend "Ja meneer/mevrouw, je ziet zo dat ik te lui ben om te werken, ik kan er dus echt niets aan doen."Dat snoerde hen dan vaak de mond waarbij ik bovenop nog excuses kreeg voor hun gemopper want de zaak waar ik toen werkte werd veelal bezocht door werklozen daar ze dicht bij de toenmalige RVA gevestigd was.
Die anekdotes lokte aan mijn vroegere collega de uitspraak dat CVS dus typisch een ziekte was voor mij."Ze noemen dat toch de luie wijvenziekte hé!"
Ik lachte mee, maar ik lachte een beetje groen, want zo wordt die ziekte in de volksmond blijkbaar genoemd, en dat vind ik heel denigrerend.

Als ik dan toch moet worden vergeleken met een dier, en als we dan toch veel dingen gemeen hebben met de dieren, dan opteer ik liever om vergeleken te worden met het LUIpaard in plaats van met de aap met de bewuste naam LUIaard
Het Luipaard is een mooi en elegant dier, en het gaat enkel op jacht wanneer het honger heeft.
En dat deed ik zaterdagmiddag dus ook, boodschappen omdat ik honger had naar iets lekker.
Misschien had ik beter als een aap gewacht tot ze me een banaan toegooiden, dan had ik alvast die uitspraak niet moeten aanhoren. Het ligt allemaal nog een beetje gevoelig zie je.
Want het heeft niet echt bijgedragen tot mijn humeur, maar het leverd wel weer een stukje op om hier neer te poten, en dat is ook mooi meegenomen.
Maar het liefst was ik een tijger geweest, dan zou ik in mijn Jaguar zijn gesprongen en er als een haas vandoor zijn gegaan. Dan had zij mooi voor Aap kunnen staan!

Pffff, een mens zou van minder moe worden! Het is bijna 16h en ik ben net thuis van een dagje ziekenhuis.
Vandaag moest ik tussen 08u en 09u in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Dat is voor mij dus weer een slapeloze nacht vermits de slaap mij pas overmand tegen 05u. Gisteravond neem ik uitzonderlijk een slaappil, ga voor mijn normen vroeg naar bed, maar de slaap komt niet. Tegen de morgen word ik moe, maar ik sluit maar één oog en met het andere houd ik mijn wekker in de gaten, want ik moet bijna opstaan. Eten en drinken mag niet, ik moet nuchter blijven, dat alleen al houd mij uit mijn slaap vermoed ik want ik ben het gewend om 's nachts nog wat te eten en te drinken, ik leef immers meer in de nachtelijke uren dus mijn eetpatroon is daar op afgesteld, maar vanaf middernacht mag ik niets meer hebben.
Ik kan maar beter vroeg gaan denk ik, dan ben ik vlug weer thuis, kan eten en drinken en mijn bed inkruipen.
Ik ga onder de douche, schmink mij een beetje want ik weiger om met een ziekelijk uitzicht in het ziekenhuis te verschijnen. Enkele maanden terug met mijn razende tandpijn die een maand duurde was dat wel anders, toen mocht heel de wereld zien dat ik helse pijnen leed,hahaha, maar nu voel ik het anders. Drie keer nakijken of ik alles bij me heb, mijn siskaart, mijn paspoort en de verwijsbrief van de dokter en dan op weg met koude wind op kop. Gelukkig woon ik maar enkele stappen van het ziekenhuis.

Aan de balie weer een massa volk, trek braaf een nummertje, 42 lees ik en men is aan 27. Uit de nabij gelegen cafetaria komt een lekkere lucht van verse koffie en brood en ik neem mij voor om daar seffens na de bloedafname meteen binnen te springen. Eindelijk is het mijn beurt en alle formaliteiten lopen van een leien dakje, tja, ik spreek dan ook duidelijk Vlaams, dat maakt het voor de mensen achter de balie wel iets makkelijker. Ik krijg een meterslang blad met klevers mee en ik mag naar boven.
Boven aangekomen moet ik maar enkele minuutjes wachten, ik ben de eerste. De bloedafname verloopt vlot, 10 tubes hebben ze nodig. Ik moet even wachten op de gang en ik proef in gedachten al de lekkere koffie en het broodje dat ik zo meteen ga nuttigen. Maar dat is buiten de waard gerekend! De verpleegster komt terug, met mijn, nu iets minder lang klevertjesblad maar in de plaats krijg ik een resem formulieren met codes, en zegt me dat ik naar het vierde verdiep moet. Ik begrijp het niet goed en vraag uitleg, blijkbaar moet ik naar de Cardioloog?

Daar zit al meer volk te wachten, maar er liggen tijdschriften. Bij de cardioloog moet ik eerst een resem vragen beantwoorden aan de assistente, mijn gans ziektebeeld moet ze weten over gans de jaren heen. Nou, dat is al wel wat ondertussen. Wanneer we daar mee klaar zijn moet ik mij uitkleden: "Al je spannende kledij verwijderen" laat ze me weten. Zij verdwijnt en ik zit verkleumd van de kou te wachten tot eindelijk de dokter binnenkomt. Er wordt een cardiogram genomen, dat gaat vlot, maar dan zegt die piepo dat ik op de fiets moet gaan zitten. Er worden weer allerlei tjoeppekes met draden aan me vastgemaakt en ik moet fietsen. Ik bedenk mij dat ik hier helemaal niet op gekleed ben en probeer zo elegant mogelijk en met zo min mogelijk deining van mijn 'Lovehandles' die trappers rond te krijgen. Ik visueer mij een weg naar de cafetaria waar ik mijn ondertussen groter geworden honger en dorst kan lessen. Maar de weg is lang en steil en net voor ik denk dat ik ter plekke ga doodvallen, zegt de dokter dat ik mag stoppen. Ik ben nat van het zweet, mijn haren kleven tegen mijn hoofd en ik hijg als een paard dat net 1000 hectaren akker heeft omgeploegd. Ik mag mij terug aankleden en in de wachtzaal gaan zitten.
De assistente komt mij vertellen dat ik naar weer een ander verdiep moet, en ik word een beetje wrevelig, mijn maag knort hoorbaar, het is ondertussen 11u voorbij. Waarom heeft mijn huisarts mij niet gewaarschuwd dat ik een resem onderzoeken moest ondergaan?
Maar ik ga gelaten op weg met een ondertussen dikker geworden stapeltje papieren.

Weer een andere gang en weer een andere wachtzaal en dezelfde tijdschriften vermoed ik, want ze interesseren mij niet meer.
Weer de één of andere assistente of verpleegster komt mij halen, men gaat een FMRI scan doen laat ze me weten. Ik moet mij dit keer niet uitkleden maar wel al mijn juwelen afdoen. Dat brengt wat stress mee want mijn handen zijn koud en de sluitinkjes van mijn halskettingen klein. Die krijg ik niet meer terug aan denk ik, of wat voor absurde en irrelevante gedachten een mens op dat moment kan hebben.
De scan verloopt vlot, "Niet bewegen" hoor ik van ergens uit het niets komen, want er is geen mens in de kamer. Dat is geen probleem, stil liggen gaat mij goed af, ik heb immers moeite om wakker te blijven. Knorde mijn maag maar niet zo hoerend hard!
Wat later zit ik, nog maar eens, in de wachtzaal, ik ruik dat men het middagmaal voor de ziekenhuispatiënten aan het ronddragen is. Het ruikt volgens mij naar een vijf sterren menu.
En weer komt men me zeggen dat ik naar het volgend onderzoek moet, op nog maar eens een andere verdieping, en met alweer een dikker pak papieren.

Gelukkig is het Erasmusziekenhuis van Borgerhout niet zo groot, maar ik heb ondertussen toch al wel veel meters gang bewandeld.
Nu moet ik weer naar beneden, dit keer geen wachtzaal maar een gang met stoeltjes. Op de gang komen verschillende deuren uit, naast elke deur de naam en de bevoegdheid van de dokter. Ik lees op de deur voor mij "Neuropsyhiatrie" en ik krijg nu echt de kriebels. Ik heb een enorme aversie van psychiaters, overgebleven vanuit mijn jeugd in het internaat waar we elke maand verplicht naar zo'n man toe moesten.
Een man die naast me zit vertelt me dat de dokter pas om 13u zijn praktijk begint, dus nog bijna een uur wachten. Ik overweeg om naar de cafetaria te gaan, maar de man raad het mij af want dan ben ik mijn beurt kwijt en ik ben de tweede in rij.. Gestaag sijpelen er nog patiënten binnen en het wordt een gezellige boel. Hier wordt, in tegenstelling tot de andere wachtzalen, vrolijk gebabbeld. De conversaties lopen ver uiteen en van de hak op de tak. Er is iemand met een hersentumor, schrijnend verhaal. Er is iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft, ook niet zo opmonterend. Maar er zijn ook een man en vrouw aanwezig die ik, met alle respect, toch knettergek verklaar en zij brengen de vrolijke noot in het gesprek. Gek zijn lijkt zo gek nog niet denk ik even.
Eindelijk ben ik aan de beurt, het is ondertussen bijna 14u. Weer lijk ik honderden vragen te moeten beantwoorden aan een assistente, maar ditmaal zijn de vragen specifiek gericht op CVS.
Zij stelt de vragen, en op bijna alle vragen moet ik bevestigend antwoorden.
Wanneer ik dan bij de dokter zelf kom en hij de vragenlijst en mijn antwoorden overloopt, knikt hij voordurend met zijn hoofd van ja.

De resultaten van het onderzoek worden naar mijn huisdokter gezonden, in de loop van de tweede helft van volgende week mag ik hem bellen. De dokter geeft mij alvast mee dat ik heel waarschijnlijk een lichte vorm van CVS heb. Maar ik moet niet panikeren, eerst maar het resultaat van alle testen afwachten, zegt hij me nog. "En luisteren naar je lichaam mevrouwtje, gaan rusten wanneer je moe bent"!
En of ik moe ben!
Dus zal ik direct gaan rusten als ik thuiskom, nadat ik wat gegeten heb, en nadat ik enkele koppen koffie heb gedronken, en nadat ik aan mijn dosis nicotine behoefte heb voldaan, en nadat ik dit stukje heb geschreven en op mijn blog gezet.
Maar geef toe, je zou van minder moe worden na zo'n dag, toch!

Ik zit hier, een beetje van de hand Gods geslagen!
Hoewel dit een verkeerde woordkeuze is, want ik zou duchtig terug meppen indien dit zo was. Laat mij het anders verwoorden, ik zit hier een beetje beduusd, verbijsterd.

Ik kom net van de huisdokter. Moest ernaartoe om mijn broodnodige dosis 'stuff' aan te vullen. Een gesprek met hem gaat meestal als volgt: "Dag mevrouw mus, hoe gaat het?"(geeft een warme stevige handdruk).Ik: "Goed dokter, maar mijn pillen zijn op." Hij: "ok" (gaat achter zijn pc zitten, klopt op enkele toetsen en enkele seconden later komt mijn recept uit zijn printer gerold.)Ik: "Bedankt dokter, hoeveel moet ik u?" Hij: "Tweeëntwintig euro aub." Ik: "Aub, dokter" Hij: "Dank u wel, en tot ziens." Geeft stevige warme handdruk, leidt mij naar buiten en roept: "De volgende!"
Maar zo af en toe heb ik toch enkele klachten, zoals; vlug moe, vergeetachtig ( kort geheugen) concentratieproblemen. Spierpijnen die plots op komen vanuit het niets, heel occasioneel hoofdpijn, veel slapen maar nooit een verkwikkende slaap.
Nu ga ik al zeventien jaar bij dezelfde huisdokter, hij heeft dus al een lijvig dossier van me, en weet verdomd goed dat ik geen klager ben. Bovengenoemde klachten heb ik al meermaals meegedeeld en ook vandaag geef ik hem die informatie.
Hij neemt mijn dossier erbij en merkt op dat ik ondertussen al jaren die klachten bezit, dat ik al talloze vitaminepreparaten heb geslikt, waaronder ijzer en calcium. Tja, dat weet ik ook, zo vergeetachtig ben ik nog niet, dus ik beaam. Dat mijn haren uitvallen, dat mijn nagels broos zijn, dat mijn zicht verminderd, dat ik gewrichtsartrose heb, al tweemaal ben geopereerd van een Hernia ......het klopt allemaal, en dus knikken we beide in harmonie bevestigend met ons hoofd. Ik verwacht dat hij, zoals hij meestal doet, gaat zeggen dat dit de symptomen zijn van het ouder worden, dat ik er zal moeten mee leren leven, één van zijn geijkte en geliefde uitspraken, maar dat doet hij niet, integendeel, hij uit zijn diagnose, ik heb ofwel CVS, ofwel M.E.

Ik ben dan maar eens gaan lezen over die ziekte, en het zou kunnen kloppen. Veel van de klachten die CVS of M.E. patienten hebben, heb ik ook. 80% van de symptomen heb ik ook. Oorzaak en gevolg zouden ook kunnen kloppen, want trauma's heb ik genoeg te verwerken gekregen. Een depressie die out off the blue kwam, net op een moment dat ik aan, nog maar eens, een nieuw begin stond en waarbij ik mij in feite heel gelukkig bij voelde. 'Een nasleep' noemde mijn toenmalige dokter het. Een jaar lang heb ik voor pampus gelegen, geveld door tranquillizers en slaappillen, alleen ik sliep niet. Kon het mij ook niet langer permitteren om te rusten, als alleenstaande moeder moet er brood op de planken komen.
Roofbouw op mijn lichaam heb ik gans mijn leven gepleegd, mijn afwijkend bioritme is de grote oorzaak. Wanneer je 32 uren nodig hebt om te recupureren, en een etmaal telt slechts 24 uren, dan kom je in de problemen met jezelf en de rest van de wereld. 10 uur slaap heb ik nodig na een klaarwakker zijn van 22 uur. Tel zelf maar uit. Mijn slaappatroon verschuift zich elke dag, soms slaap ik 's morgens, soms in de namiddag of de vroege avond, maar nooit slaap ik 's nachts, hoe raar dit ook moge zijn. En vermits je mee moet met de massa, slaap ik ook nooit de voldoende uren die ik nodig heb. Daar is niets aan te doen, daar moet ik mee verder leven, ik ben er tenslotte mee geboren. Als baby reeds verwisselde ik de dag met de nacht, en dat is altijd zo gebleven.
Het maakte het er allemaal niet eenvoudiger op.

En nu dit!
De dokter verwijst mij naar het ziekenhuis om een bloedafname, maar hij is vrijwel zeker dat hij het bij het rechte eind heeft.
En dus zit ik hier een beetje beduusd dit te schrijven. Want hoe moet het nu verder? Net nu ik kan doen en laten wat ik wil, geen verplichtingen meer heb om te moeten werken om den brode, net nu ben ik doodmoe. Vaak te moe om wat te ondernemen, zoals een wandeling of fietstochtje, niettegenstaande het mij zou ontspannen.
Ach, we zien wel. Het zit hem wellicht tussen de oren.

Nee, dit is geen zuiders kookrecept!

Al heel mijn leven leef ik met kronkelende hersens. Niet dat ik ze niet alle vijf op een rijtje heb hoor, zeker wel, maar ze dansen af en toe graag de Salsa.
Zelf heb ik er niet echt een probleem mee, het is echter mijn omgeving die moeite heeft om me te volgen.
Vandaag echter kon ik met moeite mezelf volgen. Lees met verbazing over een dag uit het leven van een warhoofd.

Het begon allemaal met een uitzonderlijk zonnige en warme maand April. Tijd dus om de zomerkledij uit de diepe kasthoek te halen, aan te passen en wat ik nog aankan even een wasbeurt geven, want echt helderfris oogt het wit niet meer.
Na een wasbeurt volgt onvermijdelijk een strijkbeurt en die plan ik voor vandaag, maar eerst een kopje koffie maken.
Sh*t, geen koffie meer in huis! Dan maar thee, lust ik even graag, of nog beter, een senseootje, word ik lekker energiek van.
Achter het senseoapparaat ligt een plasje water. ????? Misschien tijd dat ik hem nog eens ontkalk? En tezelfdertijd kan ik ook de koffiezet ontkalken, ik kan toch geen koffie maken, remember! Ik duik dus in mijn verborgen rommel-verwarmingsketel-poetsgereikast om de ontkalker op te zoeken. Ik vind het niet meteen, niet mijn fout, het is de poetsvrouw die alles door elkaar heeft gehaald, maar ik vind wel de doos met reinigingsmiddel voor de vaat en wasmachine. Dat kan ik meteen ook even doen denk ik, en bij het openen van die doos vind ik ingesloten ook de zakjes ontkalker voor de koffiezet. Sorry poetsvrouw!

De Senseo, de koffiezet, de vaat-en wasmachine staan zichzelf proper te maken, en ik drink mijn ondertussen koud geworden espresso. Het kleine beetje vaat dat in de vaatwasser stond doe ik vlug even op de hand, maar vrouwen weten welk effect lopend water heeft, dus begeef ik mij naar de daarvoor aangewezen plaats.
En nu verder in Allegro stijl: Ik kijk gelijk bij het binnenkomen van het kleine plaatsje in de spiegeldeuren van mijn medicijnkastje....zie dat die niet meer glanzen zoals ze behoren te doen, dus reinigen....duik in de kast onder de gootsteen om azijn bij het water te voegen.....Mijn oog valt daarbij  op mijn eiërkoker en denk dat tonijnsla mij wel zou smaken......open de koelkast om de eieren te nemen en zie enkele piepkleine vlekjes daar waar ik de eieren heb weggenomen.......ik reinig mijn koelkast nadat ik de spiegeldeuren van het medicijnkastje heb gedaan......gelijk ook maar even mijn andere spiegels meegenomen heb....de ganse wc heb gepoetst omdat ik met water heb gemorst.
Ondertussen spoel ik driemaal de Senseo en de koffiezet zoals wordt aanbevolen in de gebruiksaanwijzing, maar voor alle zekerheid doe ik er nog een spoelinkje bij......eveneens maak ik de filters van de vaat en wasmachine proper alvorens ze terug te plaatsen, evident toch! De eieren zijn klaar en ik maak de tonijnsla.....ik was nogmaals af wat ik daarbij heb vuil gemaakt.....plaats de eierkoker en de azijn terug in de kast onder de gootsteen....ga met een haast even met een natte poetsdoek over de bodem van de kast.... maar dan kan ik net zo goed de ganse bodem doen..... Toch ook niet zo raar bedacht!
De keukenvloer die ik gisteren heb gedweild ziet er ondertussen niet meer uit......ik dweil hem dus opnieuw....merk terloops dat mijn kruidenplantjes dorst hebben, dus ik geef ze te drinken......kan ik net zo goed gelijk al mijn planten van vocht voorzien.....

Pffffff, en nu, enkele uren later zit ik hier uitgeteld voor mijn pc dit stukje te schrijven.
Vanuit mijn ooghoek zie ik enkele verdroogde bladeren tussen mijn planten die op de vensterbank staan van mij pc kamer, en die verwijder ik even tussendoor......meteen ook maar even de vensterbank zelf onder handen nemen. Deze zin wordt dan ook twintig minuten later geschreven dan de vorige.
Seffens onder de douche om mijn bezweet lichaam te verfrissen en daarna een stukje eten.
En de strijk dan zult u vragen, wel misschien straks, als mijn Salsa hersenen het toelaten.
Ik begrijp dus volkomen dat mijn naaste omgeving soms moeite heeft om mij te volgen, vandaag, zoals reeds gezegd, had ik er zelf ook wat moeite mee. Maar wanneer ik nu zo rondom me kijk dan moet ik toch besluiten dat ik best nog in de mogelijkheid ben om desondanks orde in mijn wanorde te scheppen.
En voor al diegenen die na het lezen van dit relaas meewarrig hun hoofd schudden, en die daarbij ietwat afkeurend fronsen om mijn nog steeds volle strijkmand, wel laat jullie door mij niet tegenhouden, je mag hem gerust komen doen. Wedden dat ik ondertussen iets anders vind om te doen!

Foto: onbekend

De titel van deze posting zou kunnen duiden op een verhaal dat Johan Daise in 1948 schreef, en dat een van zijn bekendste is.Het verhaal werd verfilmd door André Delvaux met in de hoofdrollen: Yves Montand en Anouk Aiméée.
Voor diegene die het verhaal niet kennen, het was nochthans verplichte lectuur in mijn middelbare school, alsnog een aanrader.

De titel zou ook kunnen verwijzen naar een café aan de 'Varkensmarkt' te Antwerpen, een soortement improvisatietheater voor studenten en waar altijd wel wat te beleven valt. Het interieur geeft de indruk dat je in een oude trein zit. Ik ging er vroeger vaak en graag naartoe. Nu ik erover nadenk, dat is ondertussen meer dan twaalf jaar geleden, niet alles schijnt traag te gaan!

Eveneens zou de titel kunnen duiden op de NMBS. Op onze treinen die het dagelijks presteren om van hun uurschema af te wijken en waarbij de treinreiziger steeds te laat op zijn bestemming komt.
En ze schijnen er nog mee weg te komen ook gezien het aantal treinreizigers gestaag toeneemt.
Raar dat tot hiertoe geen enkele vetbetaalde manager dit probleem heeft kunnen oplossen.

Maar mijn titel duidt op niets van dat allemaal, mijn posting valt niet onder de noemer intellectueel, zelfs niet onder de noemer cultuur, en nog minder onder wijsheid.
Waar wilde ik dan wel over schrijven?
Over de traagheid van de administratie, over de traagheid van een project opgezet door de stad Antwerpen.
Nu is het niet zo dat men in Antwerpen een patent heeft op dat trage verloop van de administratieve rompslomp en/of projecten. Elk dorp, gemeente of stad is in hetzelfde bedje ziek, maar daar ik in Antwerpen woon kan ik enkel schrijven over mijn eigen ondervindingen.

Wat nu zo komiek is, is dat ondertussen de wijzer van de klok traag in de richting is geschoven naar het tijdstip dat ik naar mijn favoriete feuilleton ga kijken. Het enige dat ik nog volg, en dat ik tot hiertoe nog niet beu ben. Ja, een mens mag zich af en toe al eens een pekelzonde veroorloven, niet?!
En vermits seniorennet ook al traag schijnt te werken op spitsuren, én ik dit schrijfsel nog moet posten én daarbij nog een passend plaatje moet zoeken, want het oog wil ook wat, zal mijn oorspronkelijk schrijfsel voor later zijn.

Mijn titel was een ingeving van het moment, een gedachte associatie die met het banale feit waar ik wilde over schrijven niets te maken heeft.
Of hoe een mens kan afdwalen van zijn oorspronkelijke doel!
Of werken mijn hersens te traag?
Sorry aan al die lezers die geduldig dit stukje hebben uit gelezen in de hoop dat ze iets wijzer gingen worden over wat ik nu in feite bedoelde, en die met een onbevredigd gevoel weer zijn moeten vertrekken.
Maar ik beloof jullie dat wat ik wilde schrijven, ik hier alsnog zal plaatsen.
Morgen misschien, of overmorgen.
Maar het komt eraan, traag maar zeker!

Al Gore maakte het ons op onmiskenbare wijze diets, we moeten zuinig omspringen met energie.
En hoewel de goede man het devies schijnt te hanteren van "Luister naar mijn woorden, doch kijk niet naar mijn daden" het viel bij deze ondergetekende niet in dovemansoren.

Verleden week, op één van mijn knuffels favoriete tochten naar de zwarte markt in Tessenderloo, stond ik stil bij een kraam waar een man douchekoppen aanprees.
De douchekoppen beloofden een zachte regenval van water. Ze hadden drie functies.
Als eerste dus de zachte regenval, heel weldoend en zeer relaxerend voor je lichaam, als tweede de massagestraal en als derde de nog heftigere massagestraal.
Kwam bij dat deze douchekop energiebesparend was, dus ook mijn energiefactuur zou een drastische wending in de goede richting nemen, aldus de goede man.
"Een douche nemen zou vanaf nu een unieke belevenis zijn en nooit meer dezelfde betekenis hebben als voorheen!"
"Het zou voortaan een intens genot betekenen om jezelf te reinigen!".
Dat beloofde dus, een spontaan orgasme onder de douche voor een door de week alleenstaande vrouw is altijd mooi meegenomen.
Ik liet mij dus overhalen door zijn douchefris ogend enthousiasme, en kocht het grootste exemplaar uit zijn assortiment.
En de goede man kreeg gelijk, douchen zou voor mij nooit meer hetzelfde worden.......

Vlak voor mijn knuffel weer naar NL vertrok installeerde hij nog vlug de nieuwe douchekop, want hij gunt dit meisje haar genot.
Nog diezelfde avond stapte datzelfde meisje met grote verwachtingen onder de douche, maar de ontgoocheling was groot.
Oh ja, de waterval was zacht, zelfs zo zacht dat ik amper besefte dat ik nat werd.
Ik werd ook niet overal tegelijk nat, ik moest van de ene druppel naar de andere druppel lopen, doch dat kon wellicht liggen aan mijn anatomie die iets breder is dan de toch vrij brede douchekop.
Mijn korte piekjeskapsel dat normaal op enkele seconden gewassen is, bleef schuimen, maar dat kon natuurlijk aan de shampoo liggen, hoewel ik mijn oude vertrouwde merk bezigde.
Dan maar over naar de volgende functie, de ietwat hevigere massagestraal.
En ja, alles wat de verkoper mij had beloofd kreeg ik, een totale andere belevenis in overeenkomst met al mijn vorige douche ervaringen
Het naar mijn voorkeur ingestelde warmtepeil van het douchewater zakte plots naar ijskoud.
Heel gezond volgens velen om de laatste minuten van het douchen af te ronden, maar ik was nog steeds bezig met het afspoelen van mijn hoofdharen, remember!
Dan maar wat liggen spelen met de mengkraan, ha eindelijk terug wat warmte...... maar na enkele seconden.......HEET, GLOEIEND HEET!!!!
Menige jonge knaap zou jaloers zijn als hij daarbij mijn breackdans had kunnen aanschouwen.
Terug naar de regenvalfunctie, terug enkele minuten draaien en zoeken met de mengkraan naar de juiste temperatuur.

Uiteindelijk ben ik klaar, meer dan twintig minuten later dan gewoonlijk, en van een weldoend genot is geen sprake, enkel irritatie en een hoop verwensingen in gedachten naar de verkoper toe.
Mijn energiefactuur zal inderdaad een andere richting opgaan, echter niet de richting die ik in gedachten had.
Ik wil rustig mijn steentje bijdragen aan het tegenhouden van de opwarming van de aarde, maar niet ten koste van mijn dagelijkse hygiëne.
Alle 'Groenen' en Al Gore's ten spijt, deze veelbelovende doch teleurstellende douchekop verdwijnt in een donker hok.
Wie hem hebben wil mag hem komen halen, misschien wil Al Gore hem wel, wel man, hij ligt klaar voor je.

TROUBADOERKE WENST JULLIE EEN FRIS WEEKEND!

Vandaag beging ik weer een flater van jewelste, of hoe een mens door wat snot in zijn kop helemaal van de kaart kan zijn.

Afgelopen nacht raakte ik weer moeilijk in slaap. Ik hoorde de vogeltjes al fluiten, en hoe harder ik probeerde om mijn ogen dicht te krijgen, hoe verder ze gingen openstaan.
Ik besloot dan maar om op te staan want ondertussen was het de moeite niet meer om nog te gaan slapen.
Ik had nog van alles te doen, tenslotte kwam de poetsvrouw vanmiddag en ik wil niet dat zij een vuil huis moet poetsen.
Dus ging ik aan de slag met de stofzuiger, dan moest zij dit niet meer doen. Daarna ging ik onder de douche, dekte de tafel en zette koffie, want we beginnen de poetsbeurt altijd met een koffie en een koekje.
12h45 ten laatste is zij hier, en ik zat ruim op tijd klaar.
Langzaam schoof de wijzer van de klok naar één uur, daarna verder naar 13h30, maar geen poetsvrouw.
Ik werd al een beetje geïrriteerd, geïrriteerd op de poetsdienst dan want ze mogen mij wel eens verwittigen als de poetsvrouw om een of andere reden niet kan komen!
Maar ik besloot om nog even te wachten, tenslotte heb ik een nieuwe poetsvrouw gekregen en misschien kent zij de weg hiernaartoe nog niet goed, zo dacht ik bij mezelf.
14h00, nu wordt het mij toch te gortig, ik betaal niet graag voor niks, trouwens seffens is het de moeite niet meer dat ze komt, ze stopt al om half vijf, en ik bel naar de poetsdienst met de beleefde vraag waarom de poetsvrouw nog niet hier is.
Ze zijn daar een beetje uit hun lood geslagen door mijn vraag en ze gaan het nakijken, ondertussen krijg ik de sonate voor fluit en viool en basso in bes groot van J.S.Bach.
Even denk ik aan mijn goede vriendin wier naam ik hier niet meer durf te zetten (inside joke), want zij houdt van Bach, ik niet, zij wacht tenslotte niet op een antwoord, ik wel. Waarom moet dit zolang duren?
Uiteindelijk krijg ik weer menselijke klanken in mijn oor "Mevrouw, de poetsvrouw staat voor morgenmiddag op de lijst voor u, net als altijd!"
"Dat kan niet", laat ik haar weten, al jaar en dag komt de poetsvrouw op donderdagnamiddag, trouwens morgen ben ik niet thuis!"
"Mevrouwt morgen is het óók donderdag, vandáág zijn we woensdag!
? ? ? ? ? ?
Ik erken mijn flater, biedt beleefd mijn excuses aan, maar men lacht hartelijk met mijn verwarring, ik leg heel beduusd de hoorn neer.
Nu hoop ik maar dat de rook om mijn hoofd en het snot in mijn kop me niet laat vergeten dat de poetsvrouw morgen voor de deur staat.
Of zou dit het begin van seniliteit zijn?

Verleden zondag was een dag waarbij ik weer in vrede was met de hele wereld, en vooral met mezelf.
Ik heb niet echt veel nodig om tevreden te zijn, zo af en toe een kleine meevaller is vaak al genoeg en zondag had ik die meevaller.
Ja ja, niet ongeduldig worden, ik kom to the point!

Het was een uitzonderlijke warme aprildag en ik moest nodig wat boodschappen doen.
Nu is dit op zondag perfect mogelijk voor mij vermits hier op drie stappen van mijn deur een super Delhaize is die op zondag open is. En ja, het is diezelfde Delhaize die drie weken terug is overvallen en waarbij men een bediende neerschoot, en nee, ik heb er echt niets van gemerkt, ik hoorde het pas op het nieuws.

Back to business, geen winkelprobleem dus op zondag.
Maar ik zou geen echte vrouw zijn als ik geen probleem zou hebben met mijn kleerkast, want wat trek je aan op zo'n onverwachte warme dag?
En daar sta je dan met een stralend hemelsblauw dilemma.
Nu beweert mijn dochter dat ik mijn Jeansbroeken minstens één maat te groot koop.
"Mams een Jeans moet strak zitten, je moet de spanning voelen op je bips!" Tja, zij wel met haar 50 kg, bij mij zit er echter 30 kilo meer vlees op mijn vege lijf.
Enfin, verleden zomer liet ik mij verleiden tot het kopen van een strakke witte jeansbroek in haar aanminnelijke aanwezigheid en nadrukkelijke commentaren.
En laat nu mijn oog precies vallen op dat eigenste kledingstuk bij het opentrekken van mijn kleerkast.

Meteen flitsten daarbij beelden door mijn hoofd van stevige winterse stamppotten met lekkere sauzen die ik ongegeneerd verorbert had.
De vele lekkere warme chocomelks die ik zo graag ga drinken in onze favoriete coffeeshop wanneer ik in NL logeer. "Met room mevrouw?......Euh....Ja graag!" En daar hoort toch een taartpunt bij, ook met room natuurlijk of wat had je gedacht. En niemand om mij tegen te houden want mijn knuffel offert zich gewillig op om mee te doen.
Je kunt je dus voorstellen met welk een gevoel ik die bewuste Jeans uit de kast nam.
Met ware doodsverachting trok ik hem aan......en...... HIJ PAST ME NOG!
Hij zit mij nog als gegoten. Ok, mijn bips zijn erg aanwezig maar dat valt op te lossen met een tot op de heupen vallend T-shirt.
Mijn dijen voelen de spanning maar dat geeft niet, ik ga immers geen turnoefeningen maken, ik ga stappend winkelen. En het is net die spanning die mij ervan zal weerhouden om langs de patisserie afdeling te passeren.

Ik voel pure euforie.
Echter één minpuntje, onder een zomerse broek horen ook zomerse schoenen en ik kies voor een lang niet gedragen open sandaaltje met hoge hak.
Dat was een beetje te hoog gegrepen voor mijn door warme laarzen verwende voeten, want nu loop ik met talloze pleisters op mijn voeten die ontsiert zijn door dito blaren.
Maar al bij al kan mijn week niet meer stuk, ik moet niet drastisch gaan honger lijden, want als die broek mij nog past, dan past de rest van mijn zomerkleding mij ook nog.
Nu enkel nog een reden vinden waarom ik zo nodig dat mooie zomerse rokje wil kopen, want mijn geijkte alibi "Ik heb niets om aan te trekken, niets past mij nog!" gaat nu natuurlijk niet meer op.

De Ark van Noë

De Heer kwam tot Noë in België in het jaar 2007.
De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noë de opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden.
"Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen.

Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noë wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark.
"Noë", donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me, Heer", smeekte Noë. "De dingen zijn wel wat veranderd tegen vroeger.

Ik had een speciale bouwvergunning nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een brandverzekering.
....
Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb.
....
Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf.
....
We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing.
....
Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen.
....
Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige, kosten van de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen snars van.
....
Hout vast krijgen was een ander probleem.
De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, en dit om
de gevlekte bosuil te beschermen.
Ik probeerde de naturisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Geen gehoor!
....
Ik verzamelde de dieren. Maar dan werd ik aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen
hun zin.
Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte.
....
Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat ik een Milieueffectenrapport opmaakte over uw voorspelde watervloed.
....
Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van uw dwarse pater Leman op te lossen. Volgens hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met Arkbouwervaring te werk stel.
....
Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en beleggingen aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met meeneming van bedreigde diersoorten.
....
Toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die dieren, begonnen ze te kankeren over het "mestaktieplan" en vroegen of ik nog nooit gehoord had over het MAP en wat ik er zou aan doen.
....
En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee moet.
....
Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen."
....
Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen.
Noë keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen", vroeg hij.
....
"Neen", zei de Heer, "Uw regering is daar al intensief mee bezig" !
....

Zo af en toe denk ik van mezelf dat ik toch wel raar in mekaar zit, en dan zeker in mijn opvattingen.
Er zijn grootouders en er zijn supergrootouders, ik zit alvast niet in die laatste categorie.
Althans niet wanneer ik ga lezen bij Ludovicus, want die mensen stellen bijna alles in het teken van hun kind en kleinkinderen.
En dan voel ik mij een beetje beschaamd.

Het blog van Ludovicus is één van mijn favoriete blogjes van het eerste uur, en ondertussen heb ik hem en zijn vrouwtje al persoonlijk mogen ontmoeten, en ze zijn wat ze op hun blog laten zien, super!
Het is de moeite waard om het blog van Ludovicus eens te bezoeken, KLIK HIER
Al van zolang ik op hun blogje kom lees ik wat ze allemaal doen voor hun dochter en wat, indien mogelijk, ze nog veel meer doen voor hun kleinkinderen.
Zo las ik gisteren dat hun zeventienjarige kleinzoon samen met zijn vriendinnetje hun tuinhuisje was komen schilderen. En hij werd daar rijkelijk voor betaald.
En laat dit nu voor mij moeilijk liggen.
Niet dat dat manneke die centjes niet heeft verdiend, niet dat ik het hem niet gun, maar het princiepe ligt mij wat moeilijk.
En vooral wil ik hier duidelijk stellen dat hun lieve kleinzoon dit wellicht ook gratis was komen doen, en dat dit schrijfsel helemaal geen persoonlijke aanval is, het zette mij enkel aan het denken over mezelf.

Ik betaal mijn kinderen nooit voor iets dat ze voor mij komen opknappen, nu niet, en vroeger ook niet.
Vroeger hadden ze hun zakgeld en als ze iets extra's wilden dan moesten zij er voor sparen of een bij job voor doen.
Mijn kinderen leerden al vroeg dat je moet werken als je wat wilt.
Nu kwam dat mede door de omstandigheden, ik was een alleenstaande moeder die zelf heel hard en vele uren moest werken om de eindjes ietwat behoorlijk aan elkaar te kunnen knopen.
Mijn kinderen hadden niets tekort, dat zou ik nooit hebben toegelaten, maar voor super de luxe hebbedingen had ik het geld niet.
Vermits ik lange dagen maakte vond ik het niet meer dan normaal dat de huistaken werden verdeeld door ons drie. En voor die huistaken hoefde ik niet betalen, zo was mijn mening.
Ik hanteer nog steeds hetzelfde princiepe, ik help hen gratis, zij helpen mij gratis wanneer nodig.
Geld wordt geleend en moet worden terugbetaald, ook al is het in termijnen die vijftig jaar duren. Die lange termijnen op zich vind ik al een mooie tegemoetkoming want ik ga geen vijftig jaar meer leven, maar het is het princiepe dat telt voor mij.

In Nederland heeft men daar een leuke uitspraak voor; "In familieverband wordt alles gedaan met gesloten knip, maar met een open hart" en dat vind ik een mooi gezegde.
Als ik het geluk mag hebben om mijn kleindochter te mogen ervaren als tiener en jonge vrouw, dan zal ik ook bij haar dat gezegde toepassen.
Klusjes voor geld doe je bij vreemden, bij ma en pa oma en opa doe je het uit liefde, gratis voor niets.
Ik moet daarbij denken aan het liedje van Gerard De Vries:' Gratis, voor niets.'
De lyricks van het liedje kunnen jullie HIER lezen. Jammer dat ik het liedje zelf niet op het blog kan zetten want ik heb het wel op CD staan.

Conclusie van dit alles voor mij is, ik zal wel geen supermamma zijn, en ook geen superoma, en desondanks houden mijn kinderen toch veel van mij, en ik hoop dat mijn kleindochter dit ook gaat blijven doen als ze ouder wordt.
Misschien hanteer ik wel de verkeerde principes, principes zijn er immers om overboord te gooien als ze niet meer voldoen.
Misschien hadden mijn kinderen het liever anders gehad, maar dat hebben ze tot nu toe nog nooit tegen mij gezegd.
Misschien zwijgen ze gewoon uit beleefdheid of uit respect, ik weet het niet.
Want als ik het blogje lees van mijn lieve blogmaat, dan moet ik erkennen dat ik veel minder gul ben.
En dat maakt mij toch een beetje beschaamd, het zet mij aan tot nadenken.
Ben ik verkeerd bezig? Moet ik het anders aanpakken?
Of ligt alles, zoals meestal, ergens in het midden?
Ik hoop dat jullie je mening geven zodat deze dwalende troubadoer wat wijzer kan worden.

OH MY GOD!!!
Ik wou een banaal feit dat ik dagelijks meemaak met mijn koffiezet hier eens neerpennen.
En net omdat het zo banaal is wilde ik er graag zo wat van die intelligente weetjes aan toevoegen, zoals daar zijn; Wie is de uitvinder van de koffiezet? Hoe oud is de koffiezet? En wanneer verscheen de eerste koffiezet op de Belgische markt?
Maar daar beet ik dan wel snel mijn tanden op stuk, want ik heb het nergens gevonden.
Meer dan een uur, want ik geef nu ook niet zo snel op, heb ik gesurft op het www.
Honderden trefwoorden heb ik ingevuld bij Google en co, maar niets nada niente.
Van alles kreeg ik te zien, wie de uitvinder was van de atoombom bijvoorbeeld.
Het één heeft volgens mij niet met het ander te maken, zo dacht ik, tot ik op een site kwam waar een koffiezetapparaat bleek ontploft te zijn en waarbij het ganse huis afbrandde. Schrijnend, dat zeker, maar ik was nog steeds niets wijzer.
Dan kwam ik weer op een site terecht waar een kantine dame haar hart luchtte over de kantoorsmeerpoetsen die 'haar' koffieapparaat zonder respect behandelden. Men liet de lege koffiekan op het warmhoudplaatje staan waarbij het restje koffie in de koffiekan aankoekte, men goot meer water naast het reservoir dan erin en men vertikte het om het op te kuisen enz. en dit alles geschreven in een boeiend en niet misteverstaan taalgebruik. Dat kwam al iets dichter bij mijn eigen koffieapparaat perikelen, maar nog steeds wist ik niet wie nu in feite de uitvinder is en hoe oud het apparaat is!
Zoals gezegd, ik geef nu niet meteen op, al begon ik al wel een beetje radeloos te worden.
Een lichtje begon te branden in mijn bovenkamer, surf naar Wikipedia, die weten op bijna alles een antwoord!
Helaas, de watt van mijn peertje was blijkbaar niet sterk genoeg want op bijna alles hebben ze daar een antwoord, behalve op mijn vraag.
Steeds kwam ik opnieuw uit bij de homepage van Douwe Egberts, maar ook daar vond ik niet wat ik zocht.
Wel dat er waarschijnlijk al rond 1800 mensen een koffiezet in huis hadden, welliswaar niet zoals wij die nu kennen.
Je hebt veel verscheidenheid in koffieapparaten moet je weten, zo heb je de koffiezetapparaat met papieren filter, het koffiezetapparaat met 'pads' zoals de Senseo, de espressoautomaat met metalen filter en kokend water onder hoge druk, het cappucinoapparaat, de percolator de cafetière en koffiemachines voor grootverbruik en die gebruiken soms een vloeibaar koffie-extract.
Tja, je kunt dus rustig stellen dat ik heel wat aan de weet ben gekomen, BEHALVE HETGEEN IK WILDE WETEN,GRRRR.

Als laatste kwam ik op een site terecht waar leerlingen een spreekbeurt hadden gehouden over koffie en het koffiezetapparaat, maar veel meer dan dat hun juf niet zonder het zwarte vocht kon zonder in een stresskip te veranderen wisten ze ook niet te vertellen.
Hoewel, ééntje beweerde dat er al 40 jaar koffie wordt gezet met een automatische koffiezet, en ik buig diep voor haar want ik weet niet waar ze het vandaan heeft, maar ik geloof haar graag.
Zelf kocht ik mijn eerste koffieapparaat in 1972, nu 35 jaar geleden, maar ik maak mij geen illusies, ik was zeker niet de eerste in België.

 Mijn conclusie bij dit alles is dat ik nooit nog wat ga schrijven over dat verdomde keukenhulpje.
Wat een ludieke weergave van een banaal voorval moest worden is ondertussen ontaard in een verward rondkringelen van gedachten en indrukken in mijn hoofd.
Het duizelt mij ondertussen zo wat, en ik ben dringend toe aan een kopje koffie.
En het voorval zelf, tja sorry lieve lezer, maar dat ben ik ondertussen vergeten.
Misschien een andere keer, ooit......misschien.

Als je niets zinnigs te vertellen hebt dan kan je beter je mond houden.
Het is iets dat men in de lagere school al keer op keer liet weten, maar geldt dit ook voor een blogje zo vraag ik mij af.
Want zo ja, dan gaat het hier akelig leeg blijven.
Ik heb niets te melden, mijn paasweekend was zoals de meeste weekends, alleen wat drukker.
Zo kwam knuffel al op donderdagmiddag aan omdat ik op bezoek wou naar mijn poetsvrouw anex maatje die in het ziekenhuis lag.
Donderdag is altijd poetsvrouwdag, maar nu dus niet, dacht ik, want om één uur gaat de bel.....Hallo?....De poetsvrouw!
Ik had duidelijk laten weten dat ik geen vervanging wenste, maar dat was men vergeten door te geven.
Ziekenhuisbezoek viel dus in het water want 's avonds was ik afgesproken met dochterlief om naar het shoppingcenter te gaan.
Haar stamkroeg was gerenoveerd en zou vrijdagavond heropenen, en daar hoort volgens haar ook een nIeuwe oufit bij.
Vrijdagmiddag bijeenkomst met de blogvrienden, daarna een stapje in de wereld zetten met blogmaatje Lipske, en daarna moest ik nog naar de opening van de gerenoveerde zaak op uitdrukkelijke uitnodiging van dochterlief.

Zaterdag boodschappendag en uren aanschuiven aan de kassa's want iedereen deed natuurlijk zijn boodschappen die dag wegens een lang weekend.
Zondag wilde knuffel per se naar de zwarte markt in Tessenderloo, hij moest een foedraal voor zijn vishengels en daar hadden ze diegene die hij wou, maar de man die ze verkocht stond er niet, pech dus.
Dochter en partner waren ook mee gegaan, en die doen elk kraampje af, dus tegen sluitingstijd voelde ik mijn voeten niet meer.
Even een bezoekje brengen aan de zus van knuffel in Mol, we moesten er toch voorbij want nadien wou dochterlief en co ook nog naar de kermis in hun woonplaats Herentals.
Weer doodmoe en laat in mijn bed.

Zondag kwam kleindochter dan paaseieren rapen, dus heel de familie 's avonds rond de tafel en ik de hele dag in de keuken.
Vandaag vertrok knuffel weer naar NL en ik heb alle rommel opgeruimd en gepoetst.
Alles ligt er netjes bij en dus heb ik nu eindelijk tijd om wat te schrijven en mijn favoriete blogjes te gaan lezen.
Eén enkel mankementje echter, mijn hersenpan werkt nog niet op volle toeren, is nog steeds een beetje versuft van alle drukte en ik weet niet wat schrijven.
Bij deze dus, tot de volgende....