Zo af en toe denk ik van mezelf dat ik toch wel raar in mekaar zit, en dan zeker in mijn opvattingen.
Er zijn grootouders en er zijn supergrootouders, ik zit alvast niet in die laatste categorie.
Althans niet wanneer ik ga lezen bij Ludovicus, want die mensen stellen bijna alles in het teken van hun kind en kleinkinderen.
En dan voel ik mij een beetje beschaamd.

Het blog van Ludovicus is één van mijn favoriete blogjes van het eerste uur, en ondertussen heb ik hem en zijn vrouwtje al persoonlijk mogen ontmoeten, en ze zijn wat ze op hun blog laten zien, super!
Het is de moeite waard om het blog van Ludovicus eens te bezoeken, KLIK HIER
Al van zolang ik op hun blogje kom lees ik wat ze allemaal doen voor hun dochter en wat, indien mogelijk, ze nog veel meer doen voor hun kleinkinderen.
Zo las ik gisteren dat hun zeventienjarige kleinzoon samen met zijn vriendinnetje hun tuinhuisje was komen schilderen. En hij werd daar rijkelijk voor betaald.
En laat dit nu voor mij moeilijk liggen.
Niet dat dat manneke die centjes niet heeft verdiend, niet dat ik het hem niet gun, maar het princiepe ligt mij wat moeilijk.
En vooral wil ik hier duidelijk stellen dat hun lieve kleinzoon dit wellicht ook gratis was komen doen, en dat dit schrijfsel helemaal geen persoonlijke aanval is, het zette mij enkel aan het denken over mezelf.

Ik betaal mijn kinderen nooit voor iets dat ze voor mij komen opknappen, nu niet, en vroeger ook niet.
Vroeger hadden ze hun zakgeld en als ze iets extra's wilden dan moesten zij er voor sparen of een bij job voor doen.
Mijn kinderen leerden al vroeg dat je moet werken als je wat wilt.
Nu kwam dat mede door de omstandigheden, ik was een alleenstaande moeder die zelf heel hard en vele uren moest werken om de eindjes ietwat behoorlijk aan elkaar te kunnen knopen.
Mijn kinderen hadden niets tekort, dat zou ik nooit hebben toegelaten, maar voor super de luxe hebbedingen had ik het geld niet.
Vermits ik lange dagen maakte vond ik het niet meer dan normaal dat de huistaken werden verdeeld door ons drie. En voor die huistaken hoefde ik niet betalen, zo was mijn mening.
Ik hanteer nog steeds hetzelfde princiepe, ik help hen gratis, zij helpen mij gratis wanneer nodig.
Geld wordt geleend en moet worden terugbetaald, ook al is het in termijnen die vijftig jaar duren. Die lange termijnen op zich vind ik al een mooie tegemoetkoming want ik ga geen vijftig jaar meer leven, maar het is het princiepe dat telt voor mij.

In Nederland heeft men daar een leuke uitspraak voor; "In familieverband wordt alles gedaan met gesloten knip, maar met een open hart" en dat vind ik een mooi gezegde.
Als ik het geluk mag hebben om mijn kleindochter te mogen ervaren als tiener en jonge vrouw, dan zal ik ook bij haar dat gezegde toepassen.
Klusjes voor geld doe je bij vreemden, bij ma en pa oma en opa doe je het uit liefde, gratis voor niets.
Ik moet daarbij denken aan het liedje van Gerard De Vries:' Gratis, voor niets.'
De lyricks van het liedje kunnen jullie HIER lezen. Jammer dat ik het liedje zelf niet op het blog kan zetten want ik heb het wel op CD staan.

Conclusie van dit alles voor mij is, ik zal wel geen supermamma zijn, en ook geen superoma, en desondanks houden mijn kinderen toch veel van mij, en ik hoop dat mijn kleindochter dit ook gaat blijven doen als ze ouder wordt.
Misschien hanteer ik wel de verkeerde principes, principes zijn er immers om overboord te gooien als ze niet meer voldoen.
Misschien hadden mijn kinderen het liever anders gehad, maar dat hebben ze tot nu toe nog nooit tegen mij gezegd.
Misschien zwijgen ze gewoon uit beleefdheid of uit respect, ik weet het niet.
Want als ik het blogje lees van mijn lieve blogmaat, dan moet ik erkennen dat ik veel minder gul ben.
En dat maakt mij toch een beetje beschaamd, het zet mij aan tot nadenken.
Ben ik verkeerd bezig? Moet ik het anders aanpakken?
Of ligt alles, zoals meestal, ergens in het midden?
Ik hoop dat jullie je mening geven zodat deze dwalende troubadoer wat wijzer kan worden.

OH MY GOD!!!
Ik wou een banaal feit dat ik dagelijks meemaak met mijn koffiezet hier eens neerpennen.
En net omdat het zo banaal is wilde ik er graag zo wat van die intelligente weetjes aan toevoegen, zoals daar zijn; Wie is de uitvinder van de koffiezet? Hoe oud is de koffiezet? En wanneer verscheen de eerste koffiezet op de Belgische markt?
Maar daar beet ik dan wel snel mijn tanden op stuk, want ik heb het nergens gevonden.
Meer dan een uur, want ik geef nu ook niet zo snel op, heb ik gesurft op het www.
Honderden trefwoorden heb ik ingevuld bij Google en co, maar niets nada niente.
Van alles kreeg ik te zien, wie de uitvinder was van de atoombom bijvoorbeeld.
Het één heeft volgens mij niet met het ander te maken, zo dacht ik, tot ik op een site kwam waar een koffiezetapparaat bleek ontploft te zijn en waarbij het ganse huis afbrandde. Schrijnend, dat zeker, maar ik was nog steeds niets wijzer.
Dan kwam ik weer op een site terecht waar een kantine dame haar hart luchtte over de kantoorsmeerpoetsen die 'haar' koffieapparaat zonder respect behandelden. Men liet de lege koffiekan op het warmhoudplaatje staan waarbij het restje koffie in de koffiekan aankoekte, men goot meer water naast het reservoir dan erin en men vertikte het om het op te kuisen enz. en dit alles geschreven in een boeiend en niet misteverstaan taalgebruik. Dat kwam al iets dichter bij mijn eigen koffieapparaat perikelen, maar nog steeds wist ik niet wie nu in feite de uitvinder is en hoe oud het apparaat is!
Zoals gezegd, ik geef nu niet meteen op, al begon ik al wel een beetje radeloos te worden.
Een lichtje begon te branden in mijn bovenkamer, surf naar Wikipedia, die weten op bijna alles een antwoord!
Helaas, de watt van mijn peertje was blijkbaar niet sterk genoeg want op bijna alles hebben ze daar een antwoord, behalve op mijn vraag.
Steeds kwam ik opnieuw uit bij de homepage van Douwe Egberts, maar ook daar vond ik niet wat ik zocht.
Wel dat er waarschijnlijk al rond 1800 mensen een koffiezet in huis hadden, welliswaar niet zoals wij die nu kennen.
Je hebt veel verscheidenheid in koffieapparaten moet je weten, zo heb je de koffiezetapparaat met papieren filter, het koffiezetapparaat met 'pads' zoals de Senseo, de espressoautomaat met metalen filter en kokend water onder hoge druk, het cappucinoapparaat, de percolator de cafetière en koffiemachines voor grootverbruik en die gebruiken soms een vloeibaar koffie-extract.
Tja, je kunt dus rustig stellen dat ik heel wat aan de weet ben gekomen, BEHALVE HETGEEN IK WILDE WETEN,GRRRR.

Als laatste kwam ik op een site terecht waar leerlingen een spreekbeurt hadden gehouden over koffie en het koffiezetapparaat, maar veel meer dan dat hun juf niet zonder het zwarte vocht kon zonder in een stresskip te veranderen wisten ze ook niet te vertellen.
Hoewel, ééntje beweerde dat er al 40 jaar koffie wordt gezet met een automatische koffiezet, en ik buig diep voor haar want ik weet niet waar ze het vandaan heeft, maar ik geloof haar graag.
Zelf kocht ik mijn eerste koffieapparaat in 1972, nu 35 jaar geleden, maar ik maak mij geen illusies, ik was zeker niet de eerste in België.

 Mijn conclusie bij dit alles is dat ik nooit nog wat ga schrijven over dat verdomde keukenhulpje.
Wat een ludieke weergave van een banaal voorval moest worden is ondertussen ontaard in een verward rondkringelen van gedachten en indrukken in mijn hoofd.
Het duizelt mij ondertussen zo wat, en ik ben dringend toe aan een kopje koffie.
En het voorval zelf, tja sorry lieve lezer, maar dat ben ik ondertussen vergeten.
Misschien een andere keer, ooit......misschien.

Als je niets zinnigs te vertellen hebt dan kan je beter je mond houden.
Het is iets dat men in de lagere school al keer op keer liet weten, maar geldt dit ook voor een blogje zo vraag ik mij af.
Want zo ja, dan gaat het hier akelig leeg blijven.
Ik heb niets te melden, mijn paasweekend was zoals de meeste weekends, alleen wat drukker.
Zo kwam knuffel al op donderdagmiddag aan omdat ik op bezoek wou naar mijn poetsvrouw anex maatje die in het ziekenhuis lag.
Donderdag is altijd poetsvrouwdag, maar nu dus niet, dacht ik, want om één uur gaat de bel.....Hallo?....De poetsvrouw!
Ik had duidelijk laten weten dat ik geen vervanging wenste, maar dat was men vergeten door te geven.
Ziekenhuisbezoek viel dus in het water want 's avonds was ik afgesproken met dochterlief om naar het shoppingcenter te gaan.
Haar stamkroeg was gerenoveerd en zou vrijdagavond heropenen, en daar hoort volgens haar ook een nIeuwe oufit bij.
Vrijdagmiddag bijeenkomst met de blogvrienden, daarna een stapje in de wereld zetten met blogmaatje Lipske, en daarna moest ik nog naar de opening van de gerenoveerde zaak op uitdrukkelijke uitnodiging van dochterlief.

Zaterdag boodschappendag en uren aanschuiven aan de kassa's want iedereen deed natuurlijk zijn boodschappen die dag wegens een lang weekend.
Zondag wilde knuffel per se naar de zwarte markt in Tessenderloo, hij moest een foedraal voor zijn vishengels en daar hadden ze diegene die hij wou, maar de man die ze verkocht stond er niet, pech dus.
Dochter en partner waren ook mee gegaan, en die doen elk kraampje af, dus tegen sluitingstijd voelde ik mijn voeten niet meer.
Even een bezoekje brengen aan de zus van knuffel in Mol, we moesten er toch voorbij want nadien wou dochterlief en co ook nog naar de kermis in hun woonplaats Herentals.
Weer doodmoe en laat in mijn bed.

Zondag kwam kleindochter dan paaseieren rapen, dus heel de familie 's avonds rond de tafel en ik de hele dag in de keuken.
Vandaag vertrok knuffel weer naar NL en ik heb alle rommel opgeruimd en gepoetst.
Alles ligt er netjes bij en dus heb ik nu eindelijk tijd om wat te schrijven en mijn favoriete blogjes te gaan lezen.
Eén enkel mankementje echter, mijn hersenpan werkt nog niet op volle toeren, is nog steeds een beetje versuft van alle drukte en ik weet niet wat schrijven.
Bij deze dus, tot de volgende....

Dit schrijfsel is alleen voor dames bedoeld, want mannen maken er zich niet druk om.
Als ik ergens de pest aan heb dan is het aan misleidende reclame, en dat 'misleidend' zie ik heel breed.

Onlangs kreeg ik een reclame mailtje met daarin een url naar een site die kleding verkoopt voor dames met een maatje meer, van maat 42 tot 56.
Nu ben ik heel gelukkig dat ik ietwat vooraan in de tabel zit.
Ik heb maat 44 van rok of broek, en maat 46 van blouse of trui. Die 46 komt niet door mijn volumineuze boezem, ik heb een C-cup en heel vaak zelfs maar een B-cup, maar het is de omtrek van mijn body die mij parten speelt.
Ik heb een brede rug en schouders.
Die hebben mij in het verleden, figuurlijk dan, vaak goede diensten bewezen, voor kleding echter ben ik er iets minder gelukkig mee, maar soit.

Terug dus naar die url die ik gewillig volgde, en inderdaad, er staan mooie dingen op, en aan betaalbare prijzen.
Want daarmee wil het ook al eens dik tegenvallen om dik te zijn. Dat blousje dat bij C&A 30€ kost, daar betaal je in de speciaalzaak met gemak 120€ voor.
Meer stof nodig, hoor ik jullie denken, maar ik heb jaren mijn kleding zelf gemaakt en de breedte van een stofje is 120cm, en je hebt ook stoffen van 140cm breed.
Daar krijgt iemand met maatje 52 makkelijk een blouse uit.
En van stoffen gesproken, de kwaliteit van de speciaalzaak is niet beter dan het goedkopere model, heel vaak is zelfs de afwerking niet optimaal.
Let wel, ik spreek hier niet van merkkledij want dat is een andere rayon.

Maar ik dwaal weer af!

Wat mij nu zo tegenstak was dat de modellen die de kleding presenteerde helemaal geen maatje meer hadden.
Kijk en oordeel zelf maar....

Vinden jullie die vrouwen een maatje meer hebben? Ik niet, volgens mij halen ze hooguit maatje 40.
Kijk maar naar hun jukbeenderen, hun fijne polsen en enkels, hun boven en onderarmen.
Oh ja, de BH's zijn niet piepklein, maar ik vraag mij af hoeveel effectieve borst ze bezitten,en hoeveel opvulsel erbij is gepropt, en hoeveel retouche er aan de foto's is gedaan.
Idem dito met de kleding, het hangt allemaal heel ruim rond hun lijf. Ik geloof voor geen meter dat dit hun dagelijkse outfit is.

En daar heb ik nu zo de pest aan!
Waarom die kleding niet laten showen door mensen waarvoor de kleding wordt gemaakt?
Want die leuke blouse, rok, pantalon of vest die gaat helemaal anders zitten wanneer u met uw maatje meer hem aantrekt.
En ja ik weet het wel, het is ook zo voor iemand die klein is, of net heel lang is.
Iemand met korte benen zal minder mooi staan met een driekwart vest dan een dame met lange benen. Net zo voor een lang of kort bovenlijf, daar zijn ook dresscodes voor.
Dus je hebt ergens een standaardmodel nodig om kleding te presenteren.
Waarom dan geen standaardmodel met maatje 48 voor deze speciaalzaak?
Krijg je toch al een beter idee.
Je moet het natuurlijk nog altijd bij jezelf aanzien, maar in dit geval is het een site waar je online koopt.
En daarom vind ik het dubbel misleidend.
Ik zou zelfs meer durven zeggen, het is een belediging voor die dame met dat maatje meer.

Of zie ik het nu allemaal weer te zwart in?

Wat jullie?

Wat is dat toch met mij, wat is er mis?
Er zijn zoveel dingen te doen hier in huis, wassen, strijken, afstoffen, ramen lappen en gordijnen wassen.
Maar ik doe het niet.
Ach, ik doe het morgen wel.
Al wekenlang neem ik mij voor om onder de zonnebank te gaan, ik heb er hier notabene één staan.
Een pracht van een zonnebank, pas nog nieuwe lampen ingestoken, maar ik doe het niet.
Morgen misschien.
De zon schijnt, het is prachtig weer, ga naar buiten, ga naar de stad, koop je iets nieuws!
Maar ik blijf thuis.

Ik zit hele nachten op, en slaap tot een gat in de dag.
Met nog dikke slaapogen schenk ik mijn eerste tas koffie in.
Ik rook mijn eerste sigaret, de eerste van de vele die nog zullen volgen vandaag.
Ik kijk ietwat wezenloos de rook achterna en zie hoe hij verdwijnt in het niets, net als al mijn goede voornemens.
Stap onder de douche, fris je op, kleed je aan!
Maar eerst nog een tas koffie, nog een sigaret.

Zet je pc aan, lees wat blogjes!
Tja, en soms lokt dat lezen een gulle lach uit, maar meestal krijg ik het gevoel van been there, seen that.
De enige die mij uit mijn stoel krijgt is mijn kat wanneer hij zeurt om eten, hij heeft mij daarbij nodig.
En ik, wie of wat heb ik nodig?
Niets, niemand, niet vandaag!
Ach morgen beter!
Dat zei ik gisteren en eergisteren, en de dag daarvoor......

Het stoort mij niet;
....Dat u parfum gebruikt waarvan ik de geur niet lekker vind.
....Dat u in een auto rijdt, hoewel zijn uitlaatgassen de lucht bevuilen.
....Dat u trein tram bus gebruikt om u te verplaatsen, hoewel idem dito als de heilige koe.
....Dat u vegetariër bent, hoewel ik graag spaghetti bolognese eet.
....Dat u kleding draagt in kleuren die ik niet kan smaken.

Het stoort mij niet;
....Dat u gewerkt en geploeterd hebt om een eigen huis te bezitten.
....Dat u zondag's het gras afrijd terwijl ik liever lekker lang uitslaap op die dag.
....Dat u bloemen in uw tuin heeft, hoewel mijn partner hooikoorts heeft.
....Dat uw kinderen/kleinkinderen met hun gejoel mij het lezen van een boek beletten.

Het stoort mij niet;
....Dat uw huis vol meubelen staan waarvoor men bossen moet uitroeien.
....Dat uw woonst vol hebbedingen staan die gemaakt zijn door onderbetaalde werkkrachten, soms zelfs kinderen.
....Dat die hebbedingen gemaakt zijn in fabrieken die het gat in de ozonlaag vergroten.
....Dat u voor de was/vaatmachine producten koopt die onder de noemer 'schadelijke stoffen' vallen, en niet biologisch afbreekbaar zijn.
....Idem dito voor uw poetsproducten.

Het stoort mij niet;
....Dat u een andere politieke overtuiging hebt als ik.
....Dat u één of ander geloof aanhangt terwijl ik een atheist ben.
....Dat mijn centen evenwel uw geloof sponseren.
....Dat u een niet-roker bent en waarbij u mij, als roker zijnde, als een pestlijder behandelt.

Wat mij WEL stoort is;
....dat u uw wil als wet wil opleggen aan mij!
Wat zou u er van denken wanneer ik morgen big boss moest zijn, en u daarbij mijn voorkeuren, mijn wil moest opleggen?
Zou u mij dan zien als een egoïst, of als een altruïst?
Of eerder als een tiran, een potentaat?

Het stoort mij geenszins dat;
....u uw mening hierover te kennen geeft, want mijn mening hoeft niet de uwe te zijn
Want ik noem mij liever altruïst, of gewoonweg, een mens van goede wil.
©

Nationale vrouwendag vandaag naar het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.

Hieronder zet ik een link die jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale vrouwendag van doen hebben.

 Zet de video  ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling en de onderdrukking van het vrouw zijn.

What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.

Onze voornamen worden gekozen door onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever, maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou kiezen.
Ik alvast wel.

Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een ander verhaal.

Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt helemaal niet mooi in mijn oren.

Daarom zou het goed zijn dat we onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"

Ik ga hier een nieuwe rubriek lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet meer grijs, maar inktzwart in!

De techniek staat niet stil, bijna dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood, ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de GPS omdat ik onlangs iets las dat mij  een dubbel gevoel gaf.

Ik las dat men in Amerika (waar anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de 'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.

Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"

Een dubbel gevoel heb ik daar dus bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?