You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
27-03-2007
MAATJE MEER.
Dit schrijfsel is alleen voor
dames bedoeld, want mannen maken er zich niet druk om.
Als ik ergens de pest aan heb dan is het aan misleidende reclame, en dat
'misleidend' zie ik heel breed.
Onlangs kreeg ik een reclame
mailtje met daarin een url naar een site die kleding verkoopt voor dames met
een maatje meer, van maat 42 tot 56.
Nu ben ik heel gelukkig dat ik ietwat vooraan in de tabel zit.
Ik heb maat 44 van rok of broek, en maat 46 van blouse of trui. Die 46 komt
niet door mijn volumineuze boezem, ik heb een C-cup en heel vaak zelfs maar een
B-cup, maar het is de omtrek van mijn body die mij parten speelt.
Ik heb een brede rug en schouders.
Die hebben mij in het verleden, figuurlijk dan, vaak goede diensten bewezen,
voor kleding echter ben ik er iets minder gelukkig mee, maar soit.
Terug dus naar die url die ik
gewillig volgde, en inderdaad, er staan mooie dingen op, en aan betaalbare
prijzen.
Want daarmee wil het ook al eens dik tegenvallen om dik te zijn. Dat blousje
dat bij C&A 30 kost, daar betaal je in de speciaalzaak met gemak 120
voor.
Meer stof nodig, hoor ik jullie denken, maar ik heb jaren mijn kleding zelf
gemaakt en de breedte van een stofje is 120cm, en je hebt ook stoffen van 140cm
breed.
Daar krijgt iemand met maatje 52 makkelijk een blouse uit.
En van stoffen gesproken, de kwaliteit van de speciaalzaak is niet beter dan
het goedkopere model, heel vaak is zelfs de afwerking niet optimaal.
Let wel, ik spreek hier niet van merkkledij want dat is een andere rayon.
Maar ik dwaal weer af!
Wat mij nu zo tegenstak was dat de
modellen die de kleding presenteerde helemaal geen maatje meer hadden.
Kijk en oordeel zelf maar....
Vinden jullie die vrouwen een
maatje meer hebben? Ik niet, volgens mij halen ze hooguit maatje 40.
Kijk maar naar hun jukbeenderen, hun fijne polsen en enkels, hun boven en
onderarmen.
Oh ja, de BH's zijn niet piepklein, maar ik vraag mij af hoeveel effectieve
borst ze bezitten,en hoeveel opvulsel erbij is gepropt, en hoeveel retouche er
aan de foto's is gedaan.
Idem dito met de kleding, het hangt allemaal heel ruim rond hun lijf. Ik geloof
voor geen meter dat dit hun dagelijkse outfit is.
En daar heb ik nu zo de pest aan!
Waarom die kleding niet laten showen door mensen waarvoor de kleding wordt
gemaakt?
Want die leuke blouse, rok, pantalon of vest die gaat helemaal anders zitten
wanneer u met uw maatje meer hem aantrekt.
En ja ik weet het wel, het is ook zo voor iemand die klein is, of net heel lang
is.
Iemand met korte benen zal minder mooi staan met een driekwart vest dan een
dame met lange benen. Net zo voor een lang of kort bovenlijf, daar zijn ook
dresscodes voor.
Dus je hebt ergens een standaardmodel nodig om kleding te presenteren.
Waarom dan geen standaardmodel met maatje 48 voor deze speciaalzaak?
Krijg je toch al een beter idee.
Je moet het natuurlijk nog altijd bij jezelf aanzien, maar in dit geval is het
een site waar je online koopt.
En daarom vind ik het dubbel misleidend.
Ik zou zelfs meer durven zeggen, het is een belediging voor die dame met dat
maatje meer.
Wat is dat toch met mij, wat is er
mis?
Er zijn zoveel dingen te doen hier in huis, wassen, strijken, afstoffen, ramen
lappen en gordijnen wassen.
Maar ik doe het niet.
Ach, ik doe het morgen wel.
Al wekenlang neem ik mij voor om onder de zonnebank te gaan, ik heb er hier
notabene één staan.
Een pracht van een zonnebank, pas nog nieuwe lampen ingestoken, maar ik doe het
niet.
Morgen misschien.
De zon schijnt, het is prachtig weer, ga naar buiten, ga naar de stad, koop je
iets nieuws!
Maar ik blijf thuis.
Ik zit hele nachten op, en slaap
tot een gat in de dag.
Met nog dikke slaapogen schenk ik mijn eerste tas koffie in.
Ik rook mijn eerste sigaret, de eerste van de vele die nog zullen volgen
vandaag.
Ik kijk ietwat wezenloos de rook achterna en zie hoe hij verdwijnt in het
niets, net als al mijn goede voornemens.
Stap onder de douche, fris je op, kleed je aan!
Maar eerst nog een tas koffie, nog een sigaret.
Zet je pc aan, lees wat blogjes!
Tja, en soms lokt dat lezen een gulle lach uit, maar meestal krijg ik het
gevoel van been there, seen that.
De enige die mij uit mijn stoel krijgt is mijn kat wanneer hij zeurt om eten,
hij heeft mij daarbij nodig.
En ik, wie of wat heb ik nodig?
Niets, niemand, niet vandaag!
Ach morgen beter!
Dat zei ik gisteren en eergisteren, en de dag daarvoor......
Dat Geert Hoste tegelmatig op
Seniorennet komt lezen bewijst het volgende.....
Quote; "Op Seniorennet woedt een hevige discussie en soms smerige strijd
tussen de oudjes....
Gelukkig gaan ze elkaar slechts
virtueel te lijf, anders zou ik echt bang worden van de vergrijzing. Unquote
En dat hij daarbij fan is van het
blog van bojako, bewijst zijn volgende uitspraak....
Quote; "Eén op de vier tandartsen krijgt te maken met agressieve patiënten.
Alsof de tandarts zelf ook geen geweld gebruikt!"Unquote
(Bron: 'Dag allemaal')
DEZE IRIS TOONT HAAR SCHOONHEID ENKEL VOOR HET GENOT VAN UW OGEN.
DAT IS PUUR ALTRUÏSME
Het stoort mij niet;
....Dat u parfum gebruikt waarvan ik de geur niet lekker vind.
....Dat u in een auto rijdt, hoewel zijn uitlaatgassen de lucht bevuilen.
....Dat u trein tram bus gebruikt om u te verplaatsen, hoewel idem dito als de
heilige koe.
....Dat u vegetariër bent, hoewel ik graag spaghetti bolognese eet.
....Dat u kleding draagt in kleuren die ik niet kan smaken.
Het stoort mij niet;
....Dat u gewerkt en geploeterd hebt om een eigen huis te bezitten.
....Dat u zondag's het gras afrijd terwijl ik liever lekker lang uitslaap op die
dag.
....Dat u bloemen in uw tuin heeft, hoewel mijn partner hooikoorts heeft.
....Dat uw kinderen/kleinkinderen met hun gejoel mij het lezen van een boek
beletten.
Het stoort mij niet;
....Dat uw huis vol meubelen staan waarvoor men bossen moet uitroeien.
....Dat uw woonst vol hebbedingen staan die gemaakt zijn door onderbetaalde
werkkrachten, soms zelfs kinderen.
....Dat die hebbedingen gemaakt zijn in fabrieken die het gat in de ozonlaag
vergroten.
....Dat u voor de was/vaatmachine producten koopt die onder de noemer
'schadelijke stoffen' vallen, en niet biologisch afbreekbaar zijn.
....Idem dito voor uw poetsproducten.
Het stoort mij niet;
....Dat u een andere politieke overtuiging hebt als ik.
....Dat u één of ander geloof aanhangt terwijl ik een atheist ben.
....Dat mijn centen evenwel uw geloof sponseren.
....Dat u een niet-roker bent en waarbij u mij, als roker zijnde, als een
pestlijder behandelt.
Wat mij WEL stoort is;
....dat u uw wil als wet wil opleggen aan mij!
Wat zou u er van denken wanneer ik morgen big boss moest zijn, en u daarbij mijn
voorkeuren, mijn wil moest opleggen?
Zou u mij dan zien als een egoïst, of als een altruïst?
Of eerder als een tiran, een potentaat?
Vandaag vroeg ik mij af .want ik
schijn met het ouder worden met meer en meer vragen te zitten
Vandaag dus, vroeg ik mij af of er ook zoiets bestond als Oost-Indisch blind
zijn?
Het equivalent dus van, Oost-Indisch doof zijn.
Hoe kom je erbij, zal je vragen?.....Of net niet, en je haalt je schouders op
en denkt , wat heeft ze nu weer voor flauwe kul.
Maar laat mij nu zo ééntje zijn die desondanks toch haar zegje wil doen.
Ik lees nogal veel op blogjes, Geen tijd om te bloggen.
En dan vraag ik mij af wat al die bloggers dan zo heel dringend te doen hebben.
Mijn fantasie gaat dan even met me aan de loop, en ik krijg de allerlei
voorstellingen.
Zo zie ik de één lopen puffen voor een baas . de ander gaat met onkruid in de
clinch... en weer een ander loopt woest met de stofzuiger rond ..
Nog een ander is noest met bakstenen in de weer, kwestie van dat er na de dood
nog wat leven in de brouwerij wordt gebracht achter de begrafenis ..
Van de andere voorstellingen zal ik maar geen gewag maken, kwestie van de
censuurraad niet op m'n dak te krijgen!
En zo al doende en denkende , realiseer ik mij dat ik een
gelukkige persoon ben.
Ik leg mij zelf zo weinig mogelijk verplichtingen op.
En de weinige verplichtingen die ik wel heb, voer ik met plezier uit.
Omdat ik ze niet zie als een verplichting, maar als een vrijwillige keuze.
Zo hoor ik niet wat ik niet wil horen, lees niet wat ik
niet wil lezen, en kijk niet naar wat ik niet wil zien.
In het eerste geval kan je dus rustig stellen dat ik Oost-Indisch doof ben.....
Bij het tweede geval ben ik waarschijnlijk een Oost-Indische struisvogel, wat
voor beest dit dan ook moge zijn, maar dat laat ik geheel en graag over aan
jullie verbeelding......
En in het derde geval zou ik dusOost-Indisch blind zijn?!
Arm Vlaanderen, ga met zoiets naar de oorlog, hoor ik
jullie al roepen in koor, al vermoed ik dat het koortje hooguit een kwartet zal zijn....
Maar bedenk toch ook even dat ik veel tijd over heb om alle dingen te doen, die
ik wens te doen.
Zo kan ik steeds klaar staan voor de kinderen, voor de
kleindochter....
Heb ik tijd om te wandelen met het hondje....
Om te spelen met de kat, of om hem te prijzen, naargelang zijn staart staat of
hangt....
Tijd ook, om lekker lang langs winkeltjes te flaneren....
Om mijn allerliefste te verwennen, dit laatste natuurlijk ook naargelang zijn
staart staat of hangt....!
Wie kent Stan Ockers, wielerfanaten
onder jullie alvast wel.
'Stanneke' zoals hij genoemd werd, want heel erg groot van gestalte was hij
niet, op de piste evenwel des te groter.
Hij werd geboren te Borgerhout op 3 februari 1920
Op 29 september 1956 kwam hij
zwaar ten val op de piste van het Antwerpse Sportpaleis. Op 1 oktober overleed
hij aan de gevolgen van zijn val. Zijn dood bracht een golf van nationale rouw
teweeg in België.
In 1960 besloot het Borgerhoutse schepencollege de toen pas aangelegde straat
op de grens met Berchem, te noemen naar de overleden wielerkampioen Stan
Ockers.
Pol Sipido zou het mooi vinden wanneer naar aanleiding van de 60ste verjaardag
van Stans dood onder het straatnaambord een mooie gedenkplaat met de foto van
de wielerlegende wordt opgehangen, en die komt er op 1 oktober 2006.
Laat mij nu gisteren door die straat fietsen, ik woon namelijk vlak in de buurt,
en de gedenkplaat in mijn gezichtsveld krijgen.
En ik bedenk mij daarbij dat er hele biografieën geschreven zijn over Stanneke
Ockers, maar wat men niet weet en nergens beschreven staat, is dat hij buiten
een broer en een zus ook een pleegzus had.
En laat die pleegzus nu mijn allerliefste en zeer gemiste vriendin zijn.
Jeanne Dessaintes, geboren te
Pérsonnes-lez-Binche op 14 oktober 1926 en overleden op 5 mei 2003 te
Borgerhout.
Ik ga hier haar verhaal niet uit te doeken doen, het is niet relevant, wat
ik wel wil zeggen is dat zij altijd met heel veel liefde en respect sprak over
de ouders van Stan Ockers.
Trouwens een nicht met de familienaam Ockers was op haar begrafenis.
Jeanneke, mijn lieve vriendin van
jaren.
Altijd stond ze mij bij met raad en daad, steeds vergevensgezind voor mijn
gemaakte fouten.
Jeanneke was 26 jaar ouder dan ik, maar er waren geen twee gelijkere zielen en
gedachten te vinden dan wij.
Nee, ik zag geen moeder in haar, maar onze band was minstens even close.
Ik weet niet wat het is om een moeder te hebben, een vader trouwens ook niet
doch dit volledig terzijde, maar ik weet wel dat ik Jeanneke even erg mis zoals je het
met een liefhebbende ouder zou doen.
En door de gedenkplaat van Stan Ockers te zien zit Jeanneke vandaag weer heel
de dag in mijn gedachten.
Overloop ik de vele mooie momenten die we samen deelden, maar ook haar lange en
moedige gevecht tegen haar aftakelende ziekte die leidde tot haar dood.
Ik zet haar foto hier op dit blog, en niet bij 'Huismusje' omdat zij van mijn 'vranke'
en 'recht voor de raap' zijnde schrijfsels zou hebben genoten.
Zij zou die schrijfsels soms hartelijk lachend hebben goedgekeurd, maar ook soms
monkelend hebben afgekeurd, maar nooit zonder liefde in haar blik of stem.
Stan Ockers ligt begraven op het
kerkhof van Silsburg op de grens van Deurne en Borgerhout samen met zijn moeder
Liza en zus Tonia, en op datzelfde kerkhof ging ook de asverstrooing door van
Jeanneke.
Ik kan mij voorstellen dat terwijl zij opgenomen werd door de zachte wind, zij
even langs zijn grafsteen passeerde om hem een laatste groet te brengen.
Jeanneke Dessaintes, ook wel Jeanneke Ockers genoemd.
Ik noem haar MIJN Jeanneke, ik mis haar......heel erg.....nog elke dag!
Een vrouw bedrijft overdag de
liefde met haar minnaar terwijl haar man op zijn werk is. Zonder dat ze het
echter weet, bevindt haar 9 jaar oude zoon zich in de kast in de slaapkamer.
Geheel onverwachts kwam haar man thuis en sloot ze haar minnaar op in de kast
samen met het jochie.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een voetbal.
Minnaar: Das fijn voor je.
Jochie: Kopen?
Minnaar: Nee , dank je.
Jochie: Mijn vader staat hier wel buiten hé!
Minnaar: Oké oké , hoeveel?
Jochie: 250
En zo kocht de minnaar de voetbal...
In de weken daarop
gebeurde het weer dat het jochie en de minnaar samen in de kast zitten.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een paar voetbalschoenen.
De man herinnert zich de vorige keer en vraagt: Hoeveel?
Jochie: 750
Minnaar: Oké.
En zo werden ook de voetbalschoenen verkocht...
Een paar dagen later
zegt de vader tegen zijn zoontje: Pak je voetbal en je voetbalschoenen, dan
gaan we lekker een potje voetballen op het gras
Jochie: Gaat niet.
Vader: Hoezo niet?
Jochie: Ik heb ze verkocht!
Vader: Wat? Voor hoeveel heb je ze verkocht?
Jochie: Samen 1.000
Vader: Dat is toch veel te veel! Je hoort je vriendjes niet teveel te vragen!
Dat is veel meer dan die bal en die voetbalschoenen hebben gekost! Ik neem je
mee naar de kerk, dan kan je aan de pastoor opbiechten wat je hebt gedaan!
Ze gaan naar de kerk
en de vader neemt zijn zoon mee naar het biechthok, laat hem naar binnen gaan
en sluit de deur.
Jochie: Donker hier hé
Pastoor: BEGIN NIET HE MANNEKE!!!
ACCIDENT OF TRAGEDIE?.....
President Bush
bezoekt een lagere school, vierde leerjaar.
Ze zijn aan het discussiëren over de betekenis van bepaalde woorden.
De leeraar vraagt aan Bush om de discusie te leiden over het woord 'Tragedie'.
Bush vraagt aan de klas over er iemand een voorbeeld kan geven van een
tragedie.
Een jongen staat op en zegt; "Wanneer mijn beste vriend de straat
oversteekt en daarbij wordt doodgereden, dat is een tragedie."
"Neen", zegt Bush, "dat is geen tragedie, dat is een
accident."
Een meisje doet ook een poging en zegt; "Wanneer een schoolbus met
50 leerlingen erin,in een ravijn rijdt en iedereen is dood, dat is een
tragedie."
"Neen" zegt Bush
"dat is een grot verlies."
Heel de klas zit stil te kijken maar Bush dringt aan "Is er dan niemand
die een voorbeeld kan geven van een tragedie?"
In de hoek van de klas zit Jantje,
een wat timide en tenger kereltje.
Bedeesd zegt hij; "Als een Amerikaans Air Force One vliegtuig, met meneer
en mevrouw Bush aan boord, door een raket van Osama Bin Laden wordt geraakt en
daarbij totaal wordt vernietigt, dat is een tragedie."
"Fantastisch" zegt Bush "Kun je me nu ook uitleggen waarom dat
een tragedie is?"
"Wel" zegt Jantje, " omdat het geen accident is en zeker ook
geen groot verlies he!"
Nationale vrouwendag vandaag naar
het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in
feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te
voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog
verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een
besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.
Hieronder zet ik een link die
jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als
moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind
worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat
is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale
vrouwendag van doen hebben.
Zet de video ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling
en de onderdrukking van het vrouw zijn.
What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar
ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.
Onze voornamen worden gekozen door
onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal
verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een
jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever,
maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel
modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal
vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou
kiezen.
Ik alvast wel.
Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige
namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle
drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar
mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een
ander verhaal.
Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo
verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland
heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het
trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt
als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt
helemaal niet mooi in mijn oren.
Daarom zou het goed zijn dat we
onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze
eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of
de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun
naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in
Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord
ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"
JOEHOE,WEER WAT NIEUWS GELEERD! ALS JULLIE WILLEN WETEN HOE IK DIT GEFIKST HEB, DAN MOETEN JULLIE MAAR EENS GAAN KIJKEN BIJ FEBE. DE LINK NAAR HAAR BLOG VINDEN JULLIE ONDERAAN AAN DE RECHTERZIJDE VAN MIJN BLOG. KLIK OP ZONNEKES BLOGTIPS KUS VAN MUS AMOUR VAN TROUBADOER
Ik ga hier een nieuwe rubriek
lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet
meer grijs, maar inktzwart in!
De techniek staat niet stil, bijna
dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt
gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook
niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de
Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de
homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de
autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van
pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet
de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood,
ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de
GPS omdat ik onlangs iets las dat mij een dubbel gevoel gaf.
Ik las dat men in Amerika (waar
anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de
'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen
haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een
fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip
weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.
Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem
ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen
teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen
ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden
van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan
worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing
overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem
maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een
schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder
een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We
kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"
Een dubbel gevoel heb ik daar dus
bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te
dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal
uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders
kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het
grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?
Guy Verhofstadt zit bij Jean-Luc
Dehaene een pintje te pakken.
Zegt Guy Verhofstadt;"Toen dat gij premier waart, draaide de regering toch
beter. Hoe deed ge dat?
Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme
medewerkers."
"Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt Guy Verhofstadt.
"Door een klein raadseltje" antwoord Dehaene en roept zijn vrouw en
vraagt haar
"Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook
niet je zus. Wie is het?"
Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik."
Terug op zijn kabinet denkt Verhofstadt eventjes zijn
ministers te testen en roept Steve tevaert bij zich en vraagt:
"Kijk Steve, je vader en je moeder hebben een kind. Het is niet je broer
ook niet je zus, wie is het?"
De Steve fronst zijn wenkbrauwen en denkt diep na. "Ik weet het niet zo
direct, ik kom straks even terug."
Steve Stevaert gaat terug naar zijn bureel en komt onderweg Gerolf Annemans
tegen.
"Zeg Gerolf, ken jij het antwoord op dit raadseltje: "Uw vader en uw
moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is
het?"
"Wel, dat is gemakkelijk" antwoordt Annemans "dat ben ik."
De Steve bedankt hem en fier als een gieter gaat onze Steve Stevaert terug naar
Guy Verhofstadt en zegt hem: "Ik weet het antwoord. Het is Gerolf
Annemans"
Waarop Guy Verhofstadt paars kleurt en brult: "Neen, jij idioot, het is
Celie Dehaene!"
Ik ben helemaal niet tuk op carnavalsgekte. Maar dan had ik beter in Antwerpen gebleven, en niet naar Brunssum gependelt. Hier barste de carnavalsgekte op donderdag al los met het 'Oude Wievenbal", vrouwen aan de macht dus. Zaterdag was er de kinderoptocht, en maandag de grote parade. Heel Brunssum staat dan op zijn kop, en dat duurt tot en met aswoensdag. Ondertussen kan je maar hopen dat je wat snoep kan vangen die ze kwistig rondstrooien vanop de praalwagens, want er is geen winkel open. Maar er wordt die dagen ook niet veel gegeten vermoed ik, de meesten hebben dorst, grote dorst, niet te lessen dorst. Voor de liefhebber van carnaval, enjoy! Sorry lieve bezoeker, ik laat video's hooguit één week op mijn blog staan. Daarna wordt het verwijderd. Het vertraagt het openen van het blog. Spijtig voor hen die te laat komen.
Een man met de looks tussen George
Clooney en Brad Pitt.
Met het macho gehalte van Arnold Zwartzenegger.
De ontroering van Charlie Chaplin.
De humor van Robin Williams.
Een man die net als Kiefer Sutherland in 24 uur twee keer de wereld redt van de
ondergang, en daarna nog een flink potje kan vrijen.
Een man die onze 'NEEN' kan en wil aanvaarden, en er niet rotsvast van overtuigd
is dat we ja bedoelen.
Die wanneer we niets zeggen, onze stille vragen moeiteloos kan beantwoorden.
Een man die we kunnen kneden, en die we kunnen herkneden omdat het resultaat
niet is wat we uiteindelijk voor ogen hadden.
Das wil das weib!
Dat wil die wispelturige vrouw!
Want neem daar akte van lieve mannen, wij zijn wispelturig, maar laat ons aub.
Laat ons dromen van de volmaakt perfecte man.
Ondertussen stellen we ons tevreden met wat we hebben, en zijn we hondstrouw.
We zullen paaldansen tot onze knoken het begeven.
We zullen strippen, ook al zien we daarbij blauw van de kou.
We zullen voor u de heerlijkste maaltijden bereiden, ook al is het 40° in de
keuken.
We zullen uw kinderen baren in pijn en smarten, maar met de glimlach op de
lippen.
Wij zullen u verwarmen of verkoelen naargelang uw wens.
Wij zullen u medelijdend verzorgen bij een banale verkoudheid, terwijl we zelf
met een griepvirus zitten.
Wij zullen uw carrière vooruit duwen en tevreden zijn met het stempelgeld.
Wij zullen u dienen zonder onze eigenheid te verliezen.
Also is das weib!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!